La thèse présente un corpus de sources gréco-latines relatif à l’Arabie et aux Arabes suivi d’un commentaire. Plus précisément, le corpus s’ouvre à l’époque archaïque avec quelques vers homériques et se termine au IVe siècle apr. J.-C. avec des extraits de l’Histoire romaine d’Ammien Marcellin. Les termes « Arabie » et « Arabe » de la tradition textuelle ancienne n’assument pas les mêmes acceptions qu’aujourd’hui. Au contraire, lorsque nous interrogeons le corpus sur ce qu’est l’Arabie en tant qu’espace géographique et sur l’identité des Arabes, nous aboutissons au constat que nous ne pouvons proposer une définition unique tant les auteurs anciens varient dans leur perception. La question de l’ethnicité est tout aussi complexe. Les sources anciennes désignent comme arabes des tribus qui ne se présentent pas elles-mêmes comme arabes dans leurs inscriptions : les Nabatéens sont désignés comme Arabes Nabatéens dans les textes tandis que cette auto-désignation est inconnue dans les inscriptions nabatéennes. / The dissertation provides a corpus of Graeco-Latin literary sources concerning Arabia and Arabs followed by a commentary. More precisely, the corpus opens in the Archaic period with some Homeric verses and ends in the 4th century C.E. with excerpts from the Roman History of Ammianus Marcellinus. The words “Arabia” and “Arab” in the ancient textual tradition do not have the same meaning as they do today. On the contrary, after questioning the corpus on what is Arabia as space and on the identity of Arabs, we come to the conclusion that we cannot propose a unique definition because ancient authors vary in their perception. Likewise, the issue of ethnicity is equally complex. Ancient sources refer to tribes as “Arabs” who do not present themselves as Arabs in their inscriptions : Nabateans are referred to as Nabateans Arabs in the texts while this self-definition is unknown in Nabatean inscriptions. / تقدم الأطروحة مجموعة من المصادر اليونانية-اللاتينية المتعلقة بالجزيرة العربية والعرب، مشفوعةبتعليق. على نحو أكثر دقة، تفتتح المجموعة في العصر القديم مع بعض أبيات هوميروس، وتنتهي في القرنالرابع الميلادي بمقتطفات من التاريخ الروماني لأميان مارسلين.لا يحمل مصطلحا "الجزيرة العربية والعرب" في التقاليد النصية القديمة معناهما نفسه اليوم، بل علىالعكس فعندما نسائل هذه المصادر عن ماهية الجزيرة العربية بوصفها مساحة جغرافية وعن هويةالعرب، نتوصل إلى استنتاج مفاده أننا لا نستطيع اقتراح تعريف واحد؛ لاختلاف المؤلفين القدامى فيتصوراتهم.المسالة الإثنية معقدة بالقدر نفسه، فالمصادر القديمة تصف بالعروبة القبائل التي لا تقدم هي نفسها فينقوشها على أنها عربية، فمثلا يشار في هذه النصوص إلى الأنباط بأنهم عرب مع أن هذا التصنيف الذاتيغير معروف في النقوش النبطية.

Η παρούσα διατριβή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του ερευνητικού πεδίου της Γεωμυθολογίας. Σκοπός της είναι να αποτελέσει έναν εμπεριστατωμένο, επιστημονικό Άτλαντα της Γεωμυθολογίας της Πελοποννήσου. Πιο συγκεκριμένα, να συγκεντρώσει τα απαραίτητα δεδομένα που μπορούν να οδηγήσουν στην πληρέστερη ερμηνεία των αρχαίων ελληνικών μύθων υπό το πρίσμα της επιστήμης της Γεωλογίας. Η Γεωμυθολογία υποστηρίζει ότι οι γεωμύθοι ενός τόπου είναι πιθανό να έχουν προκύψει είτε γιατί οι αρχαίοι άνθρωποι ήταν μάρτυρες ενός γεωλογικού γεγονότος είτε γιατί ήθελαν να ερμηνεύσουν εκ των υστέρων την ιδιαίτερη γεωλογική πραγματικότητα που τους περιέβαλλε. Προκειμένου να συγκροτηθεί ο Άτλας Γεωμυθολογίας της Πελοποννήσου, αρχικά, συγκεντρώθηκαν και μελετήθηκαν οι μύθοι της Πελοποννήσου που αναφέρονται στα κλασικά κείμενα (Παυσανίας, Στράβωνας, Διόδωρος και Απολλόδωρος), καθώς και όλες οι αρχαιολογικές και γεωγραφικές πληροφορίες που μας παραδόθηκαν μέσω αυτών των κειμένων. Από το σύνολο των μύθων διακρίθηκαν οι γεωμύθοι, δηλαδή οι μύθοι που εμπεριέχουν γεωλογικές πληροφορίες. Στη συνέχεια έγινε συγκέντρωση ή/και διαμόρφωση όλων των διαθέσιμων σύγχρονων χαρτών της Πελοποννήσου που αφορούν σε γεωλογικά φαινόμενα (σπήλαια, θερμομεταλλικές πηγές, λίμνες, ποταμοί και ρήγματα) καθώς και των ορατών αρχαιολογικών μνημείων. Πραγματοποιήθηκε χωρική ανάλυση και στατιστική επεξεργασία όλων των δεδομένων, με σκοπό αυτή η μαθηματική διαδικασία, να προσδιορίσει και να κατηγοριοποιήσει τους γεωμυθότοπους. Τους τόπους δηλαδή, που συγκεντρώνουν γεωμυθολογικά, αρχαιολογικά και γεωλογικά δεδομένα, και αποτέλεσαν τον πραγματικό πυρήνα ενός γεωμύθου. Τα προαναφερθέντα δεδομένα μελετήθηκαν με δύο διαφορετικούς τρόπους: Πρώτα εξετάστηκαν κατά νομό. Για κάθε έναν νομό έγινε χαρτογράφηση των δεδομένων ξεχωριστά, ανά είδος, αλλά και συνδυαστικά. Απομονώθηκαν οι γεωμυθότοποι, μελετήθηκαν τα αποσπάσματα από την αρχαία ελληνική και τη λατινική γραμματεία που περιέχουν γεωλογικές πληροφορίες αλλά και η σύγχρονη βιβλιογραφία. Από το σύνολο της έρευνας προέκυψαν και καταγράφηκαν τα αποτελέσματα-ερμηνεία των γεωμύθων. Στη συνέχεια, έγιναν επιλεγμένες μελέτες περιπτώσεων, δηλαδή εξετάστηκαν θέματα με κεντρικό άξονα έναν Θεό ή ήρωα. Συνολικά, η έρευνα απέδειξε ότι σε ποσοστο 75% οι γεωμύθοι έχουν επηρεαστεί από το γεωλογικό περιβάλλον. Τα αποτελέσματα αυτά διευκολυνουν τη μελλοντική διαγνωστική και προγνωστική έρευνα, τόσο στο χώρο της γεωμυθολογίας, της γεωλογίας και της αρχαιολογίας, όσο και στο χώρο της ιστορίας και της λαογραφίας. / This thesis pertains to the scientific field of Geomythology. Its purpose is to contract a comprehensive, scientific Geomythological Atlas of the Peloponnese. Specifically, the research was carried out in order to gather the necessary data that can lead to a more complete interpretation of the ancient Greek myths, in the light of the science of Geology. Geomythology argues that the geomyths of a site are likely to have arisen either because the ancient people were witnesses of a geological event or because they wanted to explain, a posteriori, the special geological reality that surrounded them. To set up the Geomythological Atlas of Peloponnese, the Peloponnesian myths mentioned in classical texts (Pausanias, Strabo, Diodorus and Apollodorus) were gathered and studied and also, all the archaeological and geographical information, delivered to us through these texts. Among these myths, geomyths are distinguished, namely the myths involving geological information. Afterwards, a concentration and/or a configuration of all the available modern maps of the Peloponnese was conducted, related to geological phenomena (caves, thermal and mineral springs, lakes, rivers and faults) and the visible archaeological remains as well. Α spatial and statistical analysis of all the data was achieved, in order to determine and classify, by this mathematical process, the geomythological places (geomythotopoi). These are the sites who gather geomythological, archaeological and geological data that constitute the true core of a geomyth. The foregoing data were studied in two different ways: First, they were examined by counties. For each county the data was mapped separately by species, but also combined. The geomythotopoi were isolated, passages from ancient Greek and Latin literature containing geological information and the current literature were studied. The results-interpretations, that stem from the data study and were obtained and recorded. Then, were performed case studies, namely were studied themes around one god or hero. Overall, the study showed that 75% of the geomyths were affected by their geological environment. These results may facilitate future diagnostic and prognostic research, both in the field of geomythology, geology and archeology but also in history and folklore studies.

Univ., Diss.--München, 1999. / Literaturverz. S. [315] - 351.

The thesis has been written as part of the AHRC collaborative research project Greek Epic of the Roman Empire: A Cultural History. This project seeks to give the first cultural-historical analysis of the large, underexploited corpus of Greek epic poetry composed in the transformative period between the 1st and the 6th centuries C.E. The thesis focuses on questions of literary identity in one of the most challenging texts from this corpus, the Posthomerica by Quintus of Smyrna (c. 3rd century C.E.). My central contention is that Quintus’ mimicry of Homer represents a radically new formative poetics, suggesting a cultural movement towards mimesis, necromancy and close encounters with the past. After a detailed study of what I term the reanimating culture of imperial Greece (chapter 1), and a comprehensive reanalysis of the compositional techniques of the text (chapter 2), I identify a number of tropes of poetic identity from different ancient literary modes: programmatic proems (chapter 3), memory (4), filiation (5) and temporality (6). I show how Quintus co-opts these themes for his new poetics, to turn the symbolic toolkit of contrast imitation into a defence of writing inter-Homeric epic. This analysis insists on rethinking the nature of the relationship between the poetry of this era and that of previous aesthetic traditions: particularly, I argue against a view of the Posthomerica as Alexandrian, and see it instead pushing back against the Callimachus school of small, new poetry. Ultimately, the thesis aims to show how the Posthomerica could be pivotal for unpinning current critical assumptions about imperial Greek poetry; revealing a palpable shift in tone in the construct of the literary self.

Orientador: Flávio Ribeiro de Oliveira / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Estudos da Linguagem / Made available in DSpace on 2018-08-24T23:09:44Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Soares_MarinaPeixoto_M.pdf: 3795789 bytes, checksum: 6535fed014bae350a69e6c944a1cf5c6 (MD5) Previous issue date: 2014 / Resumo: Esta pesquisa tem como objeto de estudo a comédia grega As Rãs, do poeta Aristófanes (c. 450 a.C.). Nosso principal objetivo é a realização da tradução da peça para o português, buscando preservar as características do estilo do autor e os efeitos cômicos que predominam nas obras do gênero. Além da tradução, elaboramos também uma introdução à peça, visando esclarecer alguns aspectos relacionados à obra que nos pareceram relevantes para sua compreensão durante nossa pesquisa. Por fim, apresentamos alguns comentários que abordam a visão da crítica contemporânea a respeito dessa comédia de Aristófanes / Abstract: The subject of this research is the Greek comedy Frogs, by Aristophanes (c. 450 a.C). Our main goal is the accomplishment of the translation of the play to the Portuguese language, trying to preserve the characteristics of the author¿s style and the comic effects that predominate in the works of this kind. Besides the translation, we also elaborate an introduction to the play, with the aim of clarifying some aspects related to the comedy that seemed relevant to us during our research. At last, we present some commentaries that approach the contemporary criticism of this play / Mestrado / Linguistica / Mestra em Linguística

Doctorat en philosophie et lettres / info:eu-repo/semantics/nonPublished

L’œuvre de Helli Alexiou (1894-1988) est indissociable de sa vie, axée sur ses idées politiques de gauche et son métier de pédagogue. La thèse constitue une contribution à la littérature réaliste. Elle cherche à montrer, en quatre parties, la présence active de l’humanisme d’Alexiou dans l’évolution de son œuvre, et plus spécialement à travers la prise de conscience des souffrances humaines. La première partie aborde la vie de l’auteur et tente de la situer dans son milieu familial et son contexte historique en décrivant aussi son parcours pro¬fessionnel. La deuxième partie traite du statut de ses écrits littéraires en mettant l’accent sur ses aspects réalistes et huma¬nistes. La troisième partie est consacrée à sa mission et sa vocation éducatives. La quatrième partie analyse son roman Troisième lycée de jeunes filles, qui rassemble la plus grande partie de ces thèmes. / The work of Helli Alexiou cannot be dissociated from her life which was largely influenced by her left-wing political ideas and her pedagogic work. The thesis tries to show, in four sections, the active presence of humanism in the evolution of Alexiou’s work, focusing especially on human suffering. The first section deals with the author’s life, the family and historical environment and describes her professional itinerary. The second section takes into account her literary writings, emphasizing the realistic and humanistic aspects. The third section focuses on her teaching mission and teaching vocation. The fourth section analyses her book « Troisième Lycée de jeunes filles » which groups most of these topics. / Doctorat en Langues et lettres / info:eu-repo/semantics/nonPublished

<p>The epic hero Diomedes is, in my opinion, considered a marginal hero, as he is relegated to a backbench in ancient Greek thought and ideology. I examine why this is the case, considering his role and impact in Homer's <em>Iliad</em>. Greek society valued its epic heroes beyond the words of the poets, yet some heroes received much more attention that others as central characters in tragedy and iconography, consequently regarded as favourites by mass audiences. I believe that examining a marginal hero like Diomedes is important in order to understand why Greek culture generally disregarded some warriors in favour of others, especially in the case of Diomedes, who displays heroic virtues more evidently than several other heroes who have received more attention. Overall Greek attitudes toward him offer an intriguing perspective on the epic heroes and the ways in which the Greeks idealized them. An examination of Greek literary, visual, and religious spheres of influence effectively aid in determining the reasons behind this phenomenon. In summary, this work attempts to understand Greek attitudes towards a hero who has received very little scholarly attention. The concept of the epic hero requires analysis of even the most neglected characters; one cannot understand Odysseus, Achilles, or Hector without examining Diomedes, who has a notable role in the very same tradition as the aforementioned heroes.</p> / Master of Arts (MA)

The semantics of New Testament words is a complex subject as these words often have backgrounds consisting of a usage in both extrabiblical Greek literature and the Septuagint, in extension also being the object of Hebraic influence. Καρδία, often translated ”heart”, is no exception. In some Greek literature, the organ is referred to literally, but in the New Testament, καρδία is exclusively used figuratively. Another layer of complexity is added when the nature of this figurative usage is considered, as it includes aspects of cognition, volition, morality, and more. In this thesis, I studied how καρδία is used in the New Testament in comparison to the Septuagint, investigating the existing notion of a “biblical usage” of the word. This usage was then compared to its usage in periods ranging from 800–270 BCE, further exploring the existence of a distinct biblical usage but from a diachronic perspective. For this study, I adopted an interdisciplinary approach inspired by computational and corpora linguistics, dedicating a substantial part of this thesis to evaluating the approach within the field of New Testament lexicography. Its usage in the New Testament and the Septuagint was found to be similar, and I was able to propose some areas where this similarity became the most evident. This biblical usage of καρδία was not found to share much similarity with its usage in extrabiblical literature, with a biblical “moral” and “theological” usage standing out as being the main points of contrast. For the purposes of New Testament lexicography, the approach was found beneficial regarding the collection of evidence, although some issues will need to be further investigated.

Η εργασία έχει ως στόχο να διερευνήσει τον βαθμό και τον τρόπο με τον οποίο η θεατρική αγωγή μπορεί να αποβεί χρήσιμη για τη διδασκαλία της Αρχαίας και της Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Με βάση το θεωρητικό υπόβαθρο του ‘δράματος στην εκπαίδευση’ ως μεθοδολογίας για τη διδασκαλία των φιλολογικών μαθημάτων, η διερευνητική εμπειρική μελέτη που ακολούθησε στηρίχθηκε στην επιλεκτική εφαρμογή θεατρικών τεχνικών και συμβάσεων, λαμβάνοντας ωστόσο υπόψη και τους περιορισμούς της σχολικής πραγματικότητας (έλλειψη εξοικείωσης των μαθητών αλλά και των φιλολόγων με τη θεατρική αγωγή, περιορισμένος διδακτικός χρόνος κλπ.). Η γνωριμία με το αντικείμενο της θεατρικής αγωγής αποτέλεσε βασικό κριτήριο σχεδιασμού της έρευνας, ενώ την ίδια στιγμή γινόταν μέσο για τη διδασκαλία των φιλολογικών μαθημάτων. Στη δραματοποίηση κατά τη διδασκαλία συγκεκριμένων διδακτικών ενοτήτων, η οποία έλαβε χώρα σε συνεργασία με τον φιλόλογο του εκάστοτε τμήματος αλλά πάντα με την παρουσία της γράφουσας ως βασικής εμψυχώτριας, συμμετείχαν 1040 μαθητές και 30 φιλόλογοι, από όλες τις τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου (διαφορετικών τύπων σχολείων) από το Νομό του Ηρακλείου Κρήτης. Στα ερωτηματολόγια, τα οποία δίνονταν ύστερα από τη διεξαγωγή κάθε διδασκαλίας, απάντησαν 768 μαθητές και όλοι οι φιλόλογοι. Τα αποτελέσματα κατηγοριοποιήθηκαν και αναλύθηκαν στατιστικά (για την επαγωγική ανάλυση των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε το κριτήριο x2). Η πλειονότητα των μαθητών και των φιλολόγων διατύπωσε πολύ θετική γνώμη για τη διδασκαλία των φιλολογικών μαθημάτων μέσα από τις θεατρικές τεχνικές, ενώ απέδωσε την αποτελεσματικότητά της στα εξής: κατανόηση και αφομοίωση του μαθήματος, το οποίο έγινε πιο ευχάριστο, καλλιέργεια επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ των μαθητών, δημιουργική αλλαγή στη σχέση μαθητή – φιλολόγου, επίδρασή της στην απόδοση των μαθητών, ενεργή και αυτόβουλη συμμετοχή όλων (και δη των ώς τότε χαρακτηριζόμενων ως αδιάφορων ή αδύναμων μαθητών) στο μάθημα, καλλιέργεια δεξιοτήτων και ενδιαφερόντων σε σχέση με το αντικείμενο διδασκαλίας. Τα αποτελέσματα μελετήθηκαν με βάση το φύλο των μαθητών, τη σχολική βαθμίδα, το είδος του σχολείου και το συγκεκριμένο φιλολογικό μάθημα. Η ερμηνεία των αποτελεσμάτων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, εφόσον υπάρχει κατάλληλος σχεδιασμός, η δραματοποιημένη διδασκαλία των φιλολογικών μαθημάτων μπορεί να αποβεί ωφέλιμη για την επίτευξη των ειδικών στόχων των συγκεκριμένων μαθημάτων αλλά και των γενικότερων σκοπών της εκπαίδευσης. / This research investigates the level and way with which theatre education can be useful for the teaching of the Ancient and Modern Greek Language and Literature in Secondary Education. Based on the theoretical background of drama in education as a methodology for the teaching of the philological lessons, the exploratory research derived from the selective application of theatre techniques and conventions taking into account both the limitations of the current conditions of Secondary Education (the lack of familiarization of both the students and philologists in theatre’s education, limited didactic time etcetera). The acquaintance with the subject of theatre education constituted basic criteria for the research planning, while at the same time became a medium for the teaching of philological subjects. During the application of dramatization in the teaching of specific didactic units, which took place in collaboration with the philologist of each class but always with the presence of the existing writer as the basic drama teacher, 1040 students and 30 philologists participated, coming from all the six classes of Greek gymnasium and lyceum (varying in school types) from the prefecture of Heraclion-Crete. The questionnaires given after each class were answered by 768 students and all the philologists. The results were categorized and analyzed statistically (for the inductive analysis of data, the criterion used was x2). The majority of students and philologists expressed a positive opinion for the teaching of the philological lessons through theatre techniques, while they attributed its effectiveness on: comprehension, assimilation of the class which became more pleasant, cultivation of communication and collaboration between students, creative change in the relationship between student and philologist and its effect on students output, active and voluntary participation (including the students characterized as “weak”), cultivation of skills and interests in relation to the subject of teaching. The results were studied based on the gender of students, the school level, the school type and the specific philological subject. The interpretation of the results concludes that as long as there is a specific planning, the dramatization of teaching the philological subjects can be effective for the realization of the achievement of specific goals of these subjects and for the general aims of education (paideia).