Call number: LD2668 .T4 1960 S86

No description available.

L’érythropoïèse désigne l’ensemble des phénomènes de prolifération et de maturation qui permettent d’obtenir les globules rouges à partir de cellules souches médullaires. C’est un processus de différenciation continue qui génère des cellules érythroïdes de plus en plus matures. L’érythropoïétine (EPO) est le principal régulateur de l’érythropoïèse. En effet, il est indispensable à la survie et à la prolifération des progéniteurs érythroïdes et des précurseurs érythroblastiques. Le rôle des Pims kinases dans la régulation de l'érythropoïèse n’a pas été étudié bien qu’il ait été montré que les souris invalidées pour les trois gènes de la famille Pim présentent une anémie. De plus, une forte diminution du nombre de progéniteurs érythroïdes est observée chez les souries invalidées pour le gène Pim2 et Pim1, suggérant l’importance de cette kinase dans l’érythropoïèse murine. Aucune étude n’a été réalisée pour comprendre le rôle des PIMs dans l’érythropoïèse humaine. Nous avons donc cherché à comprendre l'implication des PIMs kinases dans l'érythropoïèse normale humaine. Nous avons pu montrer que les PIMs kinases sont exprimées dans des érythroblastes humains normaux. En effet, elles sont fortement exprimées en début de différenciation et leur expression diminue au cours de la maturation terminale. Nous avons mis en évidence que l'expression des trois PIMs est régulée au niveau transcriptionnel par l'EPO. Nous avons également montré que les PIMs kinases régulent positivement la prolifération des cellules érythroïdes immatures. Nous avons aussi observé qu'elles soutiennent l'expression du récepteur de la transferrine (TFR1) à la surface des érythroblastes immatures. TFR1 est important pour les érythroblastes car il permet de faire entrer le fer dans ces cellules, où il est intégré dans l’hème permettant la synthèse de l'hémoglobine. L'hémoglobine est nécessaire à la fonction du globule rouge dans le transport de l'oxygène ainsi que pour l'oxygénation des cellules. Ensuite, nous avons voulu étudier le rôle de chacune de ces trois kinases dans les érythroblastes. Nous avons mis en évidence que la kinase PIM2 joue un rôle clef dans l'érythropoïèse normale en étant indispensable à la survie des cellules érythroïdes. Au niveau moléculaire, l’inhibition de PIM2 ne modifie pas la balance des facteurs pro et anti-apoptotiques mais entraîne des dommages à l’ADN. L'apparition de ces dommages est suivie d'une induction de l'apoptose cellulaire. Dans une pathologie comme la Maladie de Vaquez (MV), nous avons mis en évidence que l'inhibition des PIMs diminue le nombre et la taille des colonies érythroïdes, entraîne la diminution de prolifération cellulaire et aussi, pour certains patients, l'apoptose de leurs cellules. Nos résultats mettent donc en évidence que les PIMs sont importantes dans l’érythropoïèse normale humaine et que les inhibiteurs des PIMs pourraient être un traitement alternatif aux traitements classiques dans la MV. / Erythropoiesis encompasses both the proliferation and maturation of bone marrow stem cells, leading to the production of Red Blood Cells (RBCs). It is a process of continuous differentiation that generates more and more mature erythroid cells. Survival and proliferation of erythroid progenitors and erythroblastic precursors is dependent on the cytokine Erythropoietin (EPO), which is the main regulator of erythropoiesis. The PIMs kinases are proto-oncogenes involved in survival and proliferation, whose family is comprised of three members in Humans. The role of PIMs kinases in the regulation of erythropoiesis has not been studied, although it has been shown that mice knocked out for all three genes of the PIM family have anemia. In addition, a sharp decrease in the number of erythroid progenitors is observed in mice knocked out for both the Pim2 and Pim1 gene. All in all, it suggests the importance of these kinases in murine erythropoiesis, and may be also relevant in human erythropoiesis. Therefore, we sought to understand the involvement of PIMs kinases in normal human erythropoiesis. We have been able to show that PIMs kinases are expressed in normal human erythroblasts. Indeed, they are strongly expressed at the beginning of the erythroid differentiation, and their expression decreases during terminal maturation. We have shown that the expression of the three PIMs kinases is regulated at the transcriptional level by EPO. We also have shown that PIMs kinases positively regulate the proliferation of immature erythroid cells. We observed that they support the expression of the transferrin receptor 1 (TFR1) on the surface of immature erythroblasts. TFR1 is crucial for erythroblasts as it allows iron to enter these cells, where it is used for hemoglobin synthesis. Hemoglobin is absolutely required for RBCs function as oxygen transporters, responsible for the oxygenation of the whole organism. Then, we wanted to study the role of each of these three kinases in erythroblasts. We have shown that PIM2 kinase plays a key role in normal erythropoiesis by being essential for the survival of erythroid cells. At the molecular level, inhibition of PIM2 does not alter the balance of pro- and anti-apoptotic factors, but results in damages to DNA. The appearance of these damages is followed by an induction of cellular apoptosis. In a pathology such as Polycythemia Vera (PV), we have demonstrated that the inhibition of PIMs decreases both the number and the size of erythroid colonies. It also slows down cell proliferation, and for some patients, it induces cellular apoptosis. Our results highlight that PIMs are important in human normal erythropoiesis and that inhibitors of PIMs could be an alternative to conventional treatments in PV.

Παρά το γεγονός ότι ο σπλήνας έχει περιγραφεί από την αρχαιότητα, η λειτουργία του ακόµη και σήµερα δεν έχει αποσαφηνισθεί πλήρως. Μία µέθοδος προσέγγισης της ανοσολογικής λειτουργίας του φυσιολογικού σπλήνα είναι η µελέτη των διαταραχών που συνοδεύουν την ολική σπληνεκτοµή σε υγιή άτοµα. Σκοπός της παρούσας µελέτης ήταν η διερεύνηση των διαταραχών που επιφέρει η σπληνεκτοµή στην κυτταρική ανοσία. Για τον σκοπό αυτό µελετήσαµε τον κυτταρικό φαινότυπο, καθώς και την τύπου-1 και τύπου-2 ανοσολογική απόκριση στα CD4+ και CD8+ Τ λεµφοκύτταρα, σε 22 ενήλικες που είχαν υποστεί σπληνεκτοµή µετά από τραυµατισµό 1 εώς 35 χρόνια πριν την διεξαγωγή της µελέτης. Επίσης στη µελέτη συµπεριλήφθηκαν 6 άτοµα που είχαν υποστεί ρήξη του σπλήνα µετά από τραυµατισµό και τα οποία αντιµετωπίσθηκαν συντηρητικά. Η σπληνεκτοµή είχε σαν αποτέλεσµα τη µεγάλης διάρκειας ελάττωσης του ποσοστού των CD4+CD45RA+ κυττάρων και την αύξηση του ποσοστού αλλά και του απόλυτου αριθµού των TCRγ/δ κυττάρων πολλά χρόνια µετά τη σπληνεκτοµή. Μετά από ενεργοποίηση µε την σταφυλοκοκκική εντεροτοξίνη-Β παρατηρήθηκε φυσιολογική παραγωγή IL-2 από τα CD4+ Τ-κύτταρα, δείχνοντας έτσι ότι τα παρθένα κύτταρα δεν ήταν ανεργικά. Μετά τη σπληνεκτοµή παρατηρήθηκε επίσης µεγάλης διάρκειας προενεργοποίηση τόσο των CD4+ όσο και των CD8+ Τ-κυττάρων. Τα πρώτα 8 χρόνια µετά τη σπληνεκτοµή τα τύπου-1 και τύπου-2 CD4+ Τ-κύτταρα ήταν προενεργοποιηµένα. Περίπου 8 χρόνια αργότερα, το ποσοστό των προενεργοποιηµένων τύπου-2 CD4+ Τ-κύτταρα υποχώρησε, ενώ αυτό των τύπου-1 CD4+ Τ-κυττάρων αν και ελαττώθηκε, παρέµεινε ανιχνεύσιµο για µεγαλύτερη περίοδο. Τα προενεργοποιηµένα ποσοστά των CD8+ T-κυττάρων παρέµεινα αυξηµένα καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου µελέτης. Η µεγάλης διάρκειας προενεργοποίηση των τύπου-1 CD4+ και CD8+ Τ-κυττάρων, η 94 οποία ίσως έχει σαν αποτέλεσµα την µερική ελάττωση της λειτουργικότητας των Τ-κυττάρων, ίσως να εξηγεί την αναφερόµενη µειωµένη ανοσολογική απόκριση σε αναµνηστικά αντιγόνα στα σπληνεκτοµηµένα άτοµα. Επιπρόσθετα οι αλλαγές µε την πάροδο του χρόνου στο προφίλ των προενεργοποιηµένων CD4+ Τ-κυττάρων µπορεί να σχετίζονται κλινικά µε τις παρατηρούµενες υποτροπές στην αυτοάνοση θροµβοκυτταροπενία µετά τη σπληνεκτοµή. Η αύξηση των TCRγ/δ και των CD20+CD5+ (Β1a) κυττάρων, τα οποία σχετίζονται µε την άµεση απόκριση σε παθογόνους εισβολείς, ίσως να έχει σαν στόχο να καλύψει την απώλεια του σπλήνα, ενός σηµαντικού οργάνου για την άµεση απόκριση σε Τ ανεξάρτητα αντιγόνα. Όµως, αυτή η αύξηση δεν είναι επαρκής για να εξαλείψει τον κίνδυνο εµφάνισης του συνδρόµου της κατακλυσµιαίας λοίµωξης (OPSI) που παρατηρείται πολλά χρόνια µετά την σπληνεκτοµή. Οµοίως η αύξηση των ΝΚ και των προενεγοποιηµένων CD8+ κυτταροτοξικών κυττάρων, ίσως έχει στόχο να καλύψει την απώλεια της φαγοκυτταρικής ικανότητας του σπλήνα. 95 / The purpose of this study was to investigate the effect of splenectomy on cellular immunity. We studied the cellular phenotype and type-1 (IFN-γ, IL-2) and type-2 (IL-4, IL-10)-cytokine-producing peripheral blood CD4+ and CD8+ T lymphocytes, in 22 healthy adults who had undergone post-traumatic splenectomy 1 to 35 years ago. We also included in the study 6 adults with a history of conservative management of rupture of the spleen from blunt abdominal trauma. Splenectomy resulted in a long-term reduction of the percentage of CD4+CD45RA+ cells and a late increase of the percentage and absolute numbers of TCRγ/δ cells. Stimulation with staphylococcal enterotoxin-B resulted in normal IL-2 production by CD4+ T-cells, indicating that the naïve cells were not anergic. Splenectomy also resulted in long-term priming of both CD4+ and CD8+ T-cells. During the first 8 years, both type-1 and type-2 CD4+ T-cells were primed to varying degrees; about 8 years later, the percentage of primed type-2 CD4+ T-cells subsided but that of type-1 CD4+ T-cells although decreased, remained detectable over a longer period. Priming of CD8+ T-cells persisted throughout the study period. The long-term priming of type-1 CD4+ and CD8+ T-cells, which may result in partial impairment of T-cell functions, may explain reported defects of immune responses to recall antigens in splenectomized individuals. In addition, changes in the profile of primed CD4+ T-cells with time, may be clinically relevant to relapses in autoimmune thrombocytopenia after splenectomy. The increase of TCRγ/δ and CD20+CD5+ (B1a) cells, which provide an immediate protective response to pathogenic invasion, may serve to compensate for the loss of spleen, an organ essential for the immediate immune responses to T independent antigens. However, this increase is not sufficient to eliminate the risk of OPSI that may appear many years after splenectomy. Similarly, the persistent increase of NK and the increase in vivo priming CD8+ 97cytotoxic cells, may compensate to a certain extent for the loss of the phagocytic capacity of the spleen.

Thesis (M. Sc.)--University of Canterbury, 2006. / Typescript (photocopy). Includes bibliographical references (leaves (184-185). Also available via the World Wide Web.

Thesis (MSc. (Veterinary Science))--University of Pretoria, 2008. / Includes bibliographical references.

Thesis (Ph. D.)--University of Wisconsin--Madison, 1981. / Typescript. Vita. Description based on print version record. Includes bibliographical references.

- / -

- / -

Ανοσολογική διαταραχή η οποία οδηγεί σε καταστολή της αιμοποίησης μέσω υπερπαραγωγής μυελοκατασταλτικών κυτταροκινών από ενεργοποιημένα Τ λεμφοκύτταρα θεωρείται ότι παίζει καθοριστικό ρόλο στην παθογένεια της επίκτητης απλαστικής αναιμίας (ΑΑ). Μελετήσαμε αρρώστους με επίκτητη απλαστική αναιμία ως προς τα ανοσοφαινοτυπικά χαρακτηριστικά των λεμφοκυττάρων του περιφερικού αίματος και του μυελού των οστών με τη μέθοδο της κυτταρομετρίας ροής. Λεμφοπενία, κυρίως των CD4+ T λεμφοκυττάρων, παρατηρήθηκε σε ασθενείς με ενεργό νόσο όσο και σε ασθενείς σε αιματολογική ύφεση σε σχέση με φυσιολογικούς μάρτυρες. Επίσης, στατιστικά υψηλότερο ποσοστό ενεργοποιημένων CD4+ και CD8+ λεμφοκυττάρων ανιχνεύθηκε τόσο σε ασθενείς με ενεργό νόσο όσο και σε ασθενείς που βρίσκονται σε ύφεση. Επίσης, ανιχνεύθηκαν οι ενδοκυτταροπλασματικές κυτταροκίνες της τύπου-1 (IFNγ, IL-2) και τύπου-2 (IL-4, IL-10) ανοσολογικής απόκρισης στα CD4+ και CD8+ λεμφοκύτταρα πριν και μετά την in vitro ενεργοποίηση σε ασθενείς με ΑΑ καθώς και σε φυσιολογικούς μάρτυρες. Ασθενείς νεοδιαγνωσθέντες ή ανθεκτικοί (ενεργός νόσος) είχαν στην χωρίς ενεργοποίηση μελέτη, στατιστικά μεγαλύτερο ποσοστό CD4+ και CD8+ που παρήγαγαν IFNγ και IL-2, ενώ η παραγωγή IL-4 και IL-10 δεν διέφερε από τους φυσιολογικούς μάρτυρες. Οι ασθενείς σε αιματολογική ύφεση, παρουσίαζαν επίσης αυξημένο ποσοστό CD4+ και CD8+ λεμφοκυττάρων που παρήγαγε IFN-γ, ενώ ήταν επίσης αυξημένο των ποσοστό των CD4+ και CD8+ κυττάρων που παρήγαγαν IL-4 και IL-10. Σε ασθενείς με ενεργό νόσο, η ισορροπία μεταξύ των τύπου-1/τύπου-2 κυτταροκινών, όπως αυτή εκφράζεται από τον λόγο IFNγ/IL-4, δείχνει πόλωση προς μια τύπου-1 ανοσολογική απόκριση. Σε ασθενείς σε αιματολογική ύφεση, παρόλη την επίσης παρατηρούμενη αυξημένη παραγωγή INF-γ από τα λεμφοκύτταρα στην χωρίς διέγερση μελέτη, η ισορροπία του λόγου τύπου-1/τύπου-2 επανέρχεται στα επίπεδα των φυσιολογικών μαρτύρων. Η πόλωση των CD4+ κυττάρων προς μια τύπου-1 ανοσολογική απόκριση μπορεί να είναι απαραίτητη για την παθογένεια της ΑΑ, οδηγώντας σε ενεργοποίηση των κυτταροτοξικών CD8+ κυττάρων και στην καταστροφή των αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων. Σ’ ένα μικρό ποσοστό ασθενών με ΑΑ σε αιματολογική ύφεση μετά από ανοσοκατασταλτική θεραπεία, αναπτύσεται δευτεροπαθής κλωνική διαταραχή, όπως παροξυντική νυχτερινή αιμοσφαιρινουρία ή καρυοτυπική ανωμαλία. Οι ασθενείς με φυσιολογικό καρυότυπο παρουσίαζαν μια πιο έντονη ανοσολογική απόκριση τύπου 1 σε σύγκριση με τους φυσιολογικούς μάρτυρες και τους ασθενείς με κλωνική διαταραχή. Πιθανά μια εμμένουσα και διαρκής ανοσολογική αντίδραση τύπου 1 σε ένα ποσοστό ασθενών με ΑΑ σε ύφεση μετά από επιτυχή ανοσοθεραπεία ενισχύει την ανοσολογική επιτήρηση και προστατεύει αυτούς τους ασθενείς από την εμφάνιση ενός παθολογικού κλώνου. Αρκετές μελέτες έχουν δείξει αυξημένη απόπτωση στο μυελό των ασθενών με ΑΑ και έχουν πιθανολογήσει πως παίζει σημαντικό ρόλο στην πρόκληση της μυελικής απλασίας. Η ρύθμιση της αυξημένης απόπτωσης των αρχέγονων προγονικών αιμοποιητικών κυττάρων στην απλαστική αναιμία (ΑΑ) παραμένει ασαφής. Η παρουσία της απόπτωσης στο μυελό των οστών διερευνήθηκε με ανάλυση κυτταρομετρίας ροής με ποσοτικό προσδιορισμό της επιφανειακής έκφρασης του Fas υποδοχέα και των αποπτωτικών Annexin+/PI- BMMNC και CD34+ κυττάρων. Παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση του Fas υποδοχέα (MAb/cell) στα CD34+ κύτταρα τόσο στους ασθενείς με ενεργό νόσο όσο και σ’ αυτούς σε ύφεση, σε σύγκριση με τους μάρτυρες. Ο αριθμός των CD34+/Annexin+/PI- κυττάρων είναι σημαντικά αυξημένος τόσο σε ασθενείς με ενεργό νόσο όσο και σε ασθενείς σε ύφεση, σε σύγκριση με τους μάρτυρες. Συμπερασματικά, μια ανοσολογική αντίδραση τύπου-1 κυριαρχεί στα λεμφοκύτταρα των ασθενών με απλαστική αναιμία, ιδίως σ’ αυτούς με ενεργό νόσο. Η αντίδραση αυτή συσχετίζεται θετικά με το ποσοστό απόπτωσης των CD34+ κυττάρων του μυελού των οστών. / Immune dysfunction, which leads to suppression of haemopoiesis through cytokines secreted by activated T lymphocytes, is considered to play a key role in the pathogenesis of acquired aplastic anaemia (AAA). The peripheral blood lymphocyte subpopulations were calculated by flow cytometry. Lymphopenia, mainly of CD4+ subset, was observed in both patients with active disease and in patients in remission. There was also a significant increase in activated CD4+ and CD8+ T cells in active disease but also in remission. We also studied the intracytoplasmic cytokines of type-1 and type-2 immune responses in CD4+ and CD8+ cells before and after in vitro activation in AAA patients and controls. Untreated or refractory patients had a significantly higher proportion of unstimulated CD4+ and CD8+ cells that produced IFNg and IL-2, while the production of IL-4 and IL-10 did not differ from that of controls. In patients in remission, the proportion of IFN-γ-producing unstimulated CD4+ and CD8+ cells was also increased with a parallel increased production of IL-4 and IL-10. In newly diagnosed or refractory patients, the balance of type-1 /type-2 cytokines, as it has been shown by the ratio of IFNγ/IL-4, shows a polarization towards type-1 response. In patients in remission, despite the increased INF-γ production by unstimulated T cells, the balance returns to that of controls. Polarization of CD4+ cells towards a type-1 response may be essential for the pathogenesis of AAA, leading to activation of cytotoxic CD8+ cells and stem cell destruction. A small proportion of patients with AAA in hematologic remission after immunosuppressive therapy develop a secondary clonal abnormality (e.g. paroxysmal nocturnal hemoglobinuria, karyotypic abnormality). A significantly higher proportion of unstimulated CD4+ cells produced IL-2 and IFNγ in patients with a normal karyotype. The balance between IFNγ/IL-4 is normalized in unstimulated CD4+ cells of AA patients with an abnormal clone, whereas in patients with normal karyotype this ratio remains significantly higher compared to the group with clonal abnormality. According to the above data, the possibility exists that an ongoing type-1 reaction, especially in CD4+ cells in a cohort of AA patients after successful immunotherapy “protects” these patients from the emergence of an abnormal clone. Increased apoptosis is a possible pathogenetic mechanism for the damage of hematopoietic stem cells in aplastic anemia (AA), but the regulation of apoptotic machinery remains unclear. We examined the presence of apoptosis in the marrow cells with flow cytometry (FC) analysis. Bone marrow was obtained from aplastic anemia patients and healthy volunteers of similar age. The AA patients had active disease (untreated or refractory) or complete or partial hematological remission long after immunosuppressive therapy was discontinuated. Two-or three-color FC analysis was used for quantitative measurement of cell surface expression of Apo-1/Fas receptor in CD34+ cells and Annexin+/PI- total BMMNC and CD34+ cells. Two-color FC analysis revealed a significant increase in Fas expression CD34+ in active disease patients as well as in patients in remission compared to controls. CD34+/Annexin+/PI- cells are significantly increased in both active disease and in remission patients compared to controls. In conclusion, a type-1 immune response dominates in aplastic anemia patients, especially in patients with active disease. This polarization of lymphocytes correlates with increased apoptosis in CD34+ bone marrow cells.