This dissertation profiles the children's television industry in Australia; examines the relationship between government cultural policy objectives and television industry production practices; and explores the complexities of regulating and producing cultural content for child audiences. The research conducted between 1997 and 2002 confirms that children's television is a highly competitive business dependent on government regulatory mechanisms and support for its existence. For example, the Australian Broadcasting Authority's retaining of mandatory program standards for children's programs to date, is evidence of the government's continued recognition of the conflict between broadcasters' commercial imperatives and the public-interest. As a consequence, the industry is on the one hand insistent on the government continuing to play a role in ensuring and sustaining CTV - however, on the other hand, CTV producers resent the restrictions on creativity and innovation they believe result from the use of regulatory instruments such as the Children's Television Standards (CTS). In fact, as this dissertation details, the ABA's intended policy outcomes are inevitably coupled with unintended outcomes and little new or innovative policy development has occurred. The dissertation begins with an investigation into the social, cultural and ideological construction of childhood within an historical and institutional context. I do this in order to explore how children have been defined, constructed and managed as a cultural group and television audience. From this investigation, I then map the development of children television policy and provide examples of how 'the child' is a consistent and controversial site of tension within policy debate. I then introduce and analyse a selection of established, establishing and aspiring CTV production companies and producers. Drawing on interviews conducted, production companies profiled and policy documents analysed, I conclude by identit~'ing ten key issues that have impacted, and continue to impact, on the production of children's television programming in Australia. In addressing issues of industry development, the question this dissertation confronts is not whether to continue to regulate or not, but rather, how best to regulate. That is, it explores the complexities of supporting, sustaining and developing the CTV industry in ways which also allows innovative and creative programming. This exploration is done within the context of a broadcasting industry currently in transition from analogue to digital. As communications and broadcasting technologies converge, instruments of regulation - such as quotas designed around the characteristics of analogue systems of broadcasting - are being compromised. The ways in which children use television, and the ways in which the CTV producers create content, are being transformed. The ten key issues identified in this dissertation, I propose, are crucial to industry development and policy debate about the future of children's television in Australia. In integrating the study of policy with the study of production, I have given prominence to the opinions and experiences of those working in the industry. In doing so, this dissertation contributes to the growing body of work in Australia which incorporates industry with cultural analysis, and which includes the voices of the content providers.

Τα πρότυπα αποτελούν ιδανικό παράδειγμα προς μίμηση, χρησιμοποιούνται ως υποδείγματα και μπορεί να είναι κάποιο πρόσωπο, αντικείμενο, κατάσταση, θεσμός ή ακόμη και μια συγκεκριμένη συμπεριφορά κάποιου. Στην παρούσα εργασία ασχολούμαστε με τις πρότυπες συμπεριφορές που προβάλλονται από την τηλεόραση. Ιδιαίτερα επιρρεπείς και ευάλωτα τα παιδιά, καθώς δεν έχουν αναπτύξει πλήρως τον μηχανισμό ορθής κρίσης, επηρεάζονται περισσότερο και υιοθετούν σε μεγαλύτερο βαθμό συμπεριφορές που προβάλλονται ως πρότυπες, είτε ενάρετες είτε αποφατικές. Τα πρότυπα αυτά παίζουν σημαντικό ρόλο στο πώς συμπεριφέρονται και πως αντιδρούν τα παιδιά που τα υιοθετούν. Σε μια πολυπολιτισμική χώρα, όπως είναι πλέον η Ελλάδα, ο παιδικός πληθυσμός δεν απαρτίζεται μόνο από Ελληνόπουλα αλλά και από παιδιά αλλοδαπών. Ο γενικός σκοπός της ερευνάς μας, λοιπόν, είναι να μελετήσουμε το ρόλο της Ελληνικής τηλεόρασης στη διαμόρφωση συμπεριφορών μέσω τηλεοπτικών προτύπων στους Έλληνες και στους αλλοδαπούς μαθητές. Να παρατηρήσουμε, δηλαδή, το πώς διαφοροποιείται η επιλογή των προβαλλόμενων προτύπων στους Έλληνες και στους αλλοδαπούς, το πώς διαμορφώνονται οι διάφορες συμπεριφορές μέσω των τηλεοπτικών προτύπων, τι είδους συμπεριφορές παρακολουθούν, με ποιες από αυτές ταυτίζονται και ποιες από αυτές πράττουν, πως επηρεάζει το φύλο στην υιοθέτηση προτύπων συμπεριφορών, εάν υπάρχει διαφορά στο βαθμό ταύτισης των Ελλήνων και των αλλοδαπών μαθητών με τις προαναφερόμενες συμπεριφορές και τέλος στόχος μας είναι να δούμε κατά πόσο οι απρεπείς και βίαιες συμπεριφορές που προβάλλονται μέσα σε τηλεοπτικά προγράμματα είναι αντικείμενο μίμησης και ταύτισης για τους μικρούς μαθητές, Έλληνες και αλλοδαπούς, ηλικίας από 9 – 12, δηλαδή Ε΄ και ΣΤ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου. Ειδικότερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι επιμέρους σκοποί της έρευνας είναι: 1. Να δούμε ποια είναι τα δημοφιλέστερα τηλεοπτικά προγράμματα που παρακολουθούν οι μαθητές. 2. Να παρατηρήσουμε εάν υπάρχει διαφορά στις προτιμήσεις των Ελλήνων και των αλλοδαπών μαθητών σχετικά με τις προβαλλόμενες από την τηλεόραση συμπεριφορές. Να δούμε, δηλαδή, ποιες από τις συμπεριφορές που προβάλλονται στα δημοφιλέστερα τηλεοπτικά προγράμματα αρέσουν στους μαθητές να παρακολουθούν και πόσο τους αρέσει. 3. Να δούμε ποιες από τις προβαλλόμενες συμπεριφορές λειτουργούν ως πρότυπες για τους Έλληνες μαθητές και ποιες για τους αλλοδαπούς, με ποιες, δηλαδή, ταυτίζονται και θα ήθελαν, εάν τους δινόταν η ευκαιρία, να τις κάνουν πράξη. 4. Να βρούμε ποιες από τις πρότυπες συμπεριφορές έχουν είδη πράξει οι Έλληνες μαθητές και ποιες οι αλλοδαποί. 5. Να συγκρίνουμε τις απαντήσεις των Ελλήνων με τις αντίστοιχες των αλλοδαπών. / -