No description available.

Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι να εξετάσει και να παρουσιάσει τις βιογραφικές μεθόδους προσέγγισης μίας εξέχουσας προσωπικότητας του 4ου αιώνα π.Χ., του Σπαρτιάτη βασιλιά και στρατιωτικού, Αγησιλάου του Β΄ (399-360/59 π.Χ.), έτσι όπως εκείνη σκιαγραφήθηκε μέσα από τα τρία ομώνυμα έργα του Ξενοφώντος του Αθηναίου (4ος αιώνας π.Χ.), του Κορνήλιου Νέπωτα (Cornelius Nepos, 1ος αιώνας π.Χ.) και του Πλουτάρχου (1ος-2ος αιώνας μ.Χ). / Purpose of this paper is to examine and present biographical methods in approaching a prominent personality of the 4th century BC, the Spartan king and military, Agesilaus the Second (399-360/59 BC), as that outlined through three homonym works of Xenophon of Athens (4th century BC), Cornelius Nepos (1st century BC) and Plutarch (1st-2nd century AD).

Ο πρωταρχικός σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιάσει, έτσι όπως προβάλλεται από τον Ξενοφώντα, το πορτρέτο του ιδεατού ηγέτη που ενσαρκώνεται στο πρόσωπο δύο σημαντικών πολιτικών και στρατιωτικών προσωπικοτήτων, του Κύρου και του Αγησιλάου και δευτερευόντως να εντοπίσει τις λογοτεχνικές τεχνικές που ακολούθησε ο Ξενοφών. Κύριο αντικείμενο εστίασης της ερευνητικής διαδικασίας αποτέλεσαν τα ομώνυμα έργα του Ξενοφώντα, "Κύρου Παιδεία" και "Αγησίλαος". Από τη μία, ο Κύρος προβάλλεται ως παράδειγμα για μίμηση. Η ανάγκη για ένα τέτοιο μοντέλο προκύπτει από την άποψη του Ξενοφώντα πως χωρίς να ενσαρκώσει ο ηγέτης τα υψηλότερα ιδανικά πρότυπα ηθικής δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης των θλιβερών και συγκεχυμένων συνθηκών της ανθρώπινης ζωής. Έτσι ο Κύρος, όπως προβάλλεται από τον Ξενοφώντα, εμφορείται από υψηλές αξίες∙ οι αξίες αυτές σε συνδυασμό με τη δύναμη, την πειθαρχία, το σθένος του, τόσο σε ηθικό όσο και σε ψυχικό επίπεδο, τον καθιστούν πρότυπο ανθρώπινης αρετής και τελειότητας. Από την άλλη και στον "Αγησίλαο" ο Ξενοφών επαινεί τον φερώνυμο βασιλιά για τις αρετές του και τα κατορθώματά του προβάλλοντας τον ως πρότυπο μίμησης. Ο Αγησίλαος επιδιώκει την αρετή, γίνεται πρότυπο αρετής και ευεργετεί την πατρίδα του σε κάθε περίσταση ακόμα και σε μεγάλη ηλικία. Αυτό που κυρίως θα εξάρει ο Ξενοφών είναι η σοφία του Αγησιλάου, ο οποίος επιθυμούσε να κερδίζει την εθελούσια υπακοή των Λακεδαιμονίων στρατιωτών και στο τέλος κέρδιζε και την αγάπη τους. / The prior purpose of the present assignment is to present, as depicted by Xenophon, the portrait of the ideal leader that is illustrated in the face of two significant political and military personalities, Cyrus and Agesilaus and secondly to detect the literature techniques followed by Xenophon. The major aims of the research procedure are the homonymous writings of Xenophon, "Cyropaedia" and "Agesilaus". On the one hand, Cyrus is portrayed as example for imitation. The need for such a model comes from Xenophon’s belief that without the leader animating the highest ethical ideals there is no hope of improvement of the depressing and confusing conditions of the human life. In that way Cyrus, as it is depicted by Xenophon, is actuated by great values; these values combined with his strength, discipline and courage on a moral and spiritual level, make him a model of human virtue and perfection. Likewise, in "Agesilaus" Xenophon praises the so-called king for his qualities and his accomplishments projecting him as a figure to follow. Agesilaus pursues virtue, becomes a paragon of virtue and benefits his country in every circumstance even at an old age. Xenophon mainly commends Agesilaus for his wisdom. Agesilaus wished to win the voluntary obedience of the Spartan soldiers and in the end he earned their love as well.

Can we consider Plutarch's Parallel Lives a historical work? Can we read them as a unitary series? These are the initial questions that this thesis poses and that are investigated in the Introduction, five main Chapters, and the Conclusion. In the Introduction, a preliminary status quaestionis about ancient biography is presented before clarifying the methodology adopted for reading the Parallel Lives as a unitary historical work and the reasons for choosing the Lives of Lycurgus, Lysander, and Agesilaus as the case studies to examine in detail. Chapter 1 discusses the historiographical principles that emerge from the De sera numinis vindicta: for Plutarch history is primarily the history of individuals and cities, based on the interpretation of historical events. Chapter 2 tries to verify the hypothesis that the Parallel Lives correspond to the historical project delineated in the De sera numinis vindicta. This Chapter, moreover, reassesses the literary form of the Parallel Lives by employing the concepts of 'open macrotext' and 'cross-complementarity' between the Lives. Chapter 3 analyses the Life of Lycurgus, focusing on the formation of the cultural identity and the political model of Sparta. In the Life of Lycurgus, Plutarch indicates already the intrinsic weaknesses of Sparta and the probable causes of Spartan decline in the fourth century BC. Chapter 4 is devoted to the Life of Lysander, where Plutarch narrates how after the Peloponnesian War Sparta established its hegemony over the Greeks and, simultaneously, began its rapid moral and political decline into decadence. Plutarch also seems to suggest that in this historical period of extraordinary changes not only Sparta and Lysander but all the Greeks were guilty of distorting moral values. Chapter 5 concentrates on Agesilaus, who could have led Sparta and the Greeks to great success against the Persians, but, instead, had to save Sparta from complete destruction after the Battle of Leuctra. The Conclusion recapitulates the main points of the thesis and proposes possible arguments for future research on Plutarch’s Parallel Lives.