<p>Ova disertacija se bavi telesnim, individualnim i dru&scaron;tvenim dimenzijama emocija u cilju razvoja integrisane sociolo&scaron;ke teorije (emocija). U uvodnom poglavlju je data podrobna analiza određenja emocija kroz istoriju i u istoriji filozofije, kako bi se analiza njihovog naučnog istraživanja ukorenila u prikladni socioistorijski i epistemolo&scaron;ki kontekst. Ovo poglavlje odlikuje i pojmovna analiza, odnosno izlaganje različitih definicija emocija u naukama, kao i razgraničenje između pojmova emocija, osećanja, afekata, raspoloženja, osećaja i emocionalnosti.<br />Drugo poglavlje posvećeno je analizi telesnih dimenzija emocija i emocionalnosti. Ono obuhvata evolucione osnove emocija, pre svega putem analize izražavanja i evolucije emocija kod čoveka i ne-ljudskih životinja. U ovom poglavlju predstavljene su i neurofiziolo&scaron;ke determinante emocija, uz lociranje emocionalnog iskustva u ljudskoj neuroanatomiji i neurohemiji. Zatim je analiziran teorijski program afektivne neuronauke kao korak ka integraciji saznanja iz neuronauka, evolucione biologije i (kognitivne) psihologije.<br />Naredno poglavlje obuhvata analizu individualnog iskustva emocija, odnosno osećanja individue, fokusirajući se na teoretisanje o elementima i sekvencama navedenog iskustva. Analiziran je međuodnos emocija i individualnog pona&scaron;anja, uključujući tu i psihofiziolo&scaron;ku i psihoneurolo&scaron;ku tradiciju, kao i psihodinamičke, bihevioralne, razvojne i motivacione aspekte osećajnosti. Drugi deo poglavlja čini analiza veze između emocija i spoznaje, odnosno kognitivnih dimenzija osećajnosti. Kao integrativni poduhvat u okviru izučavanja individualnih dimenzija emocija analizirane su psihoevoluciona tradicija i evoluciona psihologija (emocija) kao modeli za integraciju saznanja iz evolucione biologije i psihologije emocija.<br />Zatim se predstavljaju i problematizuju međuodnos (izučavanja) emocija i dru&scaron;tva, odnosno dru&scaron;tvene dimenzije emocija. Na prvom mestu prikazano je ambivalentno mesto (i implicitno prisustvo) koje su emocije i ljudska emocionalnost imali u klasičnim sociolo&scaron;kim teorijama, kao teorijskoj osnovi za potonje razmatranje veze emocija i dru&scaron;tva. Predstavljeni su i razvoj, institucionalizacija i debate u samoj sociologiji emocija kao zasebnoj sociolo&scaron;koj disciplini, uz poseban naglasak na metateoriji ove sociolo&scaron;ke discipline. Na kraju je, kao korak ka integrisanoj sociolo&scaron;koj teoriji, analiziran program neurosociologije (emocija), kao specifične integracije sociologije i neuronauka.<br />Peto poglavlje bavi se fenomenom i relevantno&scaron;ću sociologije emocija po sociolo&scaron;ku teoriju, odnosno istraživanjem emocija u sociologiji kao modelom za rekonstrukciju sociolo&scaron;ke teorije na adekvatnijim epistemolo&scaron;kim osnovama. Da bi se ovo postiglo, polje emocija prikazuje se u kontekstu nekoliko fundamentalnih koncepata klasične sociologije, odnosno sociolo&scaron;ke teorije: dru&scaron;tvene moći (i klase i statusa), rituala, identiteta i kulture. Naime, uz analizu klasičnih sociolo&scaron;kih teorija ovih fenomena, ponuđeni su modeli njihove (re)konceptualizacije u svetlu saznanja sociologije emocija, ali i drugih disciplina koje izučavaju emocije.<br />U &scaron;estom i zaključnom poglavlju detaljno se pristupa problemu nivoa ili jedinice analize u sociologiji, kao i problemu odnosa sociologije prema drugim naukama o životu (a samim tim i problemu naučnog karaktera sociologije), te načinima za njihovo re&scaron;avanje upotrebom saznanja, koncepata i modela sociologije emocija. Posebnu ulogu u tom zadatku imaju konkretni aspekti pojedinih teorija emocija koje su predstavljene kao egzemplari integrisanih teorija u metateorijskom, odnosno epistemolo&scaron;kom smislu.<br />U skladu sa tim, u zaključku je data i procena ranije predstavljenih teorija sa integri&scaron;ućim ambicijama, poput afektivne neuronauke, psihoevolucione teorije, neurosociologije i drugih. Na osnovu saznanja i zaključaka izvedenih iz prethodnih poglavlja disertacije, analiziraju se i razvijaju modeli mikro&ndash;makro i biopsihosocijalne integrisane teorije ljudskih emocija, i nude sugestije za razvoj integrisane teorije ljudske socijalnosti (i/ili ljudskog dru&scaron;tva). Dakle, telesne, individualne i dru&scaron;tvene dimenzije emocija i determinante emocionalnosti se koriste i predstavljaju u svetlu dokaza za mogućnost prevazilaženja metodolo&scaron;kih, metateorijskih i epistemolo&scaron;kih problema sociolo&scaron;ke teorije.</p>