<p>Sintetisane su klasične alkidne smole polazeći od ricinolne kiseline, anhidrida ftalne<br />kiseline i tri poliola (glicerina, trimetilolpropana i etoksilovanog pentaeritritola), kao i<br />hiperrazgranati alkidi na osnovu ditrimetilolpropana, dimetilolpropionske kiseline i<br />ricinolne kiseline. Smole su karakterisane određivanjem hidroksilnog i kiselinskog broja,<br />viskoznosti, srednjih molskih masa i njihove raspodele. Struktura sintetisanih smola je<br />potvrđena infracrvenom spektroskopijom sa Furijeovom transformacijom (FTIR).<br />Sintetisani alkidi imaju veliki sadržaj hidroksilnih grupa, a mali kiselinski broj. Prisustvo<br />hidroksilnih grupa, kao krajnjih funkcionalnih grupa, omogućuje modifikaciju alkidnih<br />smola i dobijanje materijala različitih svojstava. Sintetisani alkidi su umrežavani sa<br />triizobutoksimetil i heksametoksimetil melaminskom smolom u cilju dobijanja umreženog materijala željene strukture i svojstava za primenu u premazima. Umrežavanje sme&scaron;a smola praćeno je FTIR spektroskopijom, dinamičko skanirajućom kalorimetrijom (DSC), reometrijom, kao i određivanjem sadržaja gela. Ispitivana su toplotna svojstva, dinamičkomehaničko pona&scaron;anje, fizičko-mehaničke karakteristike i hemijska otpornost filmova premaza. Umrežavanje sme&scaron;a smola teče uglavnom preko hidroksilnih i karboksilnih grupa alkida sa izobutoksimetil i metoksimetil grupama u melaminskim smolama. Sintetisane klasične alkidne smole u sme&scaron;i sa melaminskim smolama umrežavaju u temperaturnom opsegu od 90 do 170&nbsp;⁰C, a hiperrazgranati alkidi od 80 do 170&nbsp;⁰C, &scaron;to su uobičajene temperature u tehnologiji lakova koji umrežavaju &ldquo;pečenjem&ldquo;. Umreženi filmovi premaza su toplotno veoma stabilni, budući da početak razgradnje premaza započinje na temperaturama od 281 do 330 ⁰C. Potvrđeno je da postoji linearna zavisnost između modula izgubljene energije na 25 ⁰C, koji je mera viskoznog odgovora materijala, i tvrdoće premaza određene metodom klatna. Svi projektovani premazi, bez obzira na nesavr&scaron;enost nastale polimerne mreže, su pokazali zadovoljavajuća svojstva. Najbolja svojstva od klasičnih alkidnih premaza ima onaj na osnovu sme&scaron;e alkida sa etoksilovanim pentaeritritolom i heksametoksimetil melaminske smole. Kori&scaron;ćenje hiperrazgranatih alkidnih smola kao veziva u ekolo&scaron;ki prihvatljivim premazima ima prednost zbog manjeg sadržaja organskih rastvarača i manje viskoznosti u odnosu na klasične smole. Pretpostavljeno je da bi sme&scaron;e sintetisanih klasičnih i hiperrazgranatih alkida sa melaminskim smolama (maseni odnos 70:30) bile pogodne za primenu u industriji boja i lakova. Potvrđeno je da su sistemi alkid/melaminska smola veoma složeni. Dobijeni rezultati omogućuju da se objasni uticaj građe prekursora na strukturu nastale polimerne mreže, a time i na svojstva premaza.</p> / <p>Conventional alkyd resins based on ricinoleic acid, phthalic anhydride and three polyols (glycerin, trimethylolpropane or ethoxylated pentaerythritol), as well as hyperbranched alkyds based on ditrimethylolpropane, dimethylol propionic acid and ricinoleic acid were synthesized. Prepared alkyds were characterized by the determination of hydroxyl and acid numbers, viscosity, average molecular masses and molecular masses distribution. The structure of synthesized resins is confirmed by Fourier Transform Infrared Spectroscopy (FTIR). Obtained alkyd resins have high content of hydroxyl groups and low acid number. The presence of hydroxyl groups as functional end groups opens up a high potential for further chemical modifications and for obtaining materials with different properties. Synthesized alkyds were cured by triisobutoxymethyl- and hexamethoxymethyl melamine resins, in order to obtain crosslinked material with desired structure and properties for coating applications. Curing of the resin mixtures were examined by FTIR spectroscopy, dynamic scanning calorimety (DSC), rheometry and by the determination of gel content. Thermal properties, dynamic mechanical behavior, physico-mechanical characteristics and chemical resistance of coated films were determined. Curing of the resin mixtures proceeds via the reactions between hydroxyl and carboxyl groups of alkyds with isobutoxymethyl and metoxymethyl groups in melamine resins. Synthesized alkyd/melamine resin mixtures became cured in the temperature range from 80 to 170 0C, which is the usual temperature range employed in the baking enamel technology. Cured films are thermally very stable since the onset of films degradation starts at high temperatures (from 281 to 330 0C). It is confirmed that there is a linear dependence between the loss modulus at 25 0C, which is the measure of the material viscosity response, and the coating hardness determined by pendulum method. All projected coatings, despite of defects in the resulting polymer networks, show satisfying properties. Among the conventional systems coating based on mixture of alkyd with ethoxylated pentaerythritol and hexamethoxymethyl melamine resin show the best properties. Application of hyperbranched alkyd resins, as binders in environment friendly coatings has an advantage due to less content of organic solvent and lower viscosity, compared to conventional alkyd resins. It is supposed that the combination of synthesized conventional and hyperbranched alkyds with melamine resins (weight ratio of 70:30 based on dried mass) could be employed as new materials for the industrial preparation of baking enamels. It is confirmed that alkyd/melamine resin systems are very complex. Results obtained enable to explain the effect of precursor type on the structure of resulting polymer network, and thus, on the coating properties.</p>

<p>U ovoj doktorskoj disertaciji je ispitan uticaj montmorilonita i<br />termoplastičnih segmentiranih poliuretana na kinetiku reakcija<br />umrežavanja, strukturu i svojstva funkcionalnih hibridnih<br />materijala na osnovu epoksidnih smola. Pripremljene su dve<br />serije uzoraka hibridnih materijala: prva na osnovu epoksidne<br />smole sa različitim sadržajem organski modifikovanog<br />montmorilonita (0, 1, 3, 5 i 10 mas.%) umrežene sa<br />umreživačem Jeffamine D-230; druga serija je sintetisana na<br />osnovu epoksidne smole, sa različitim sadržajem (10, 15 i 20<br />mas.%) termoplastičnog poliuretanskog elastomera sa<br />različitim sadržajem tvrdih segmenata (20, 25 i 30 mas.%)<br />sintetisanih na osnovu alifatičnog polikarbonatnog diola i<br />heksametilendiizocijanata i produživača lanca butandiola, kao<br />i katalizatora dibutiltin dilaurata; kao i bez dodatog elastomera<br />umrežene sa diaminom Jeffamine D-2000. Umrežavanje<br />reaktivnih sistema sa projektovanim sirovinskim sastavom je<br />praćeno diferencijalnom skenirajućom kalorimetrijom (DSC).<br />Modeli izokonverzije primenjeni su da se ustanovi da li<br />dodatak punila utiče na reakciju umrežavanja hibridnih<br />materijala. Sintetisani materijali su analizirani dinamičkomehaničkom<br />analizom (DMA), mikroskopijom atomskih sila<br />(AFM), kao i TG-DSC i TG-MS metodama i određena su<br />mehanička svojstva (zatezna čvrstoća, prekidno izduženje i<br />tvrdoća po &Scaron;oru A). Epoksidni materijal sa 10 mas.% organski<br />modifikovanog montmorilonita ima značajno niže vrednosti<br />energija aktivacije za definisane stepene reagovanja, čime je<br />potvrđen katalitički efekat gline sa slojevitom strukturom kada<br />je prisutna u reakcionoj sme&scaron;i u dovoljnoj količini. Uticaj<br />otežane difuzije pri kraju reakcije je izraženiji u prisustvu<br />montmorilonita, čime je pokazano da njegovo prisustvo utiče<br />na ceo mehanizam umrežavanja. Utvrđeno je da na vrednosti<br />G&#39;, pored udela montmorilonita, utiče i stepen dispergovanja<br />čestica unutar polimerne matrice. Zaključeno je da dodatak<br />punila do 3 mas. % utiče povoljno na ispitana mehanička<br />svojstva, dok pri sadržaju od 5 i 10 mas. % dolazi do<br />aglomeracije čestica punila, &scaron;to negativno utiče na ispitana<br />svojstva, osim tvrdoće, koja se povećava linearno sa dodatkom<br />punila montmorilonita. Na osnovu rezultata TG analize<br />zaključeno je da je sa porastom udela montmorilonita u<br />epoksidnoj matrici termička stabilnost uzoraka ispitivanih u<br />atmosferi vazduha neznatno pobolj&scaron;ana, dok u inertnoj<br />atmosferi nema uticaja na termičku stabilnost, niti na<br />mehanizam raspada hibridnih materijala na osnovu epoksidnih<br />smola sa različitim udelima montmorilonita. Kod sistema kod<br />kojih je dodavan termoplastični poliuretanski elastomer,<br />zaključeno je da pri većem sadržaju segmentiranih poliuretana<br />u epoksidnoj matrici (10 i 15 mas.%) proces umrežavanja<br />započinje na nižim temperaturama i maksimalna brzina se<br />ostvaruje na nižim temperaturama, a najveća vrednost<br />promena ukupne entalpije reakcije umrežavanja je određena za<br />hibridni materijal sa poliuretanom koji u svojoj strukturi ima<br />30 mas.% tvrdih segmenata. Zatezna čvrstoća hibridnih<br />materijala raste sa porastom udela tvrdih segmenata u strukturi<br />poliuretana, kao i sa porastom masenog udela poliuretanskog<br />elastomera u epoksidnoj matrici. Dodatkom termoplastičnih<br />segmentiranih poliuretana značajno je povećano prekidno<br />izduženje epoksidnih smola. Sa porastom udela tvrdih<br />segmenata kod poliuretana dodatih u istom masenom procentu<br />u epoksidnu matricu, tvrdoća raste. Ustanovljeno je da na<br />konačna svojstva hibridnih materijala utiče izbor polaznih<br />komponenti, način ume&scaron;avanja punila u matricu i uslovi pri<br />kojima se vr&scaron;i umrežavanje. Zaključeno je da je dobro<br />poznavanje kinetičkih parametara reakcije umrežavanja važno<br />za pravilan odabir optimalnih uslova za proizvodnju i preradu<br />hibridnih materijala u industrijskim uslovima.</p> / <p>In this thesis the influence of clay fillers and thermoplastic<br />segmented polyurethanes on the curing kinetics, structure and<br />properties of functional hybrid materials based on epoxy resins<br />was assessed. Two sets of hybrid material samples were<br />prepared. First type of samples was based on epoxy resin with<br />a different content of organically modified montmorillonite (0,<br />1, 3, 5 and 10 wt. %) and crosslinking with hardener Jeffamine<br />D-230. Second type of samples was based on epoxy resin,<br />having different content (10, 15 and 20 wt. %) of thermoplastic<br />segmented polyurethane with different content of hard<br />segments (20, 25 and 30 wt. %) based on aliphatic<br />polycarbonate macrodiols and hexamethylene diisocyanate,<br />with chain extender 1,4-butanediol and the catalyst, dibutyltin<br />dilaurate, and also a sample without added elastomeric<br />polyurethane and crosslinking with hardener Jeffamine D-<br />2000. The curing of the hybrid materials based on epoxy resins<br />systems were investigated by non-isothermal differential<br />scanning calorimetry (DSC). The kinetic study by<br />isoconversion models has been carried out using data from<br />DSC. The synthesized materials were analyzed by dynamicmechanical<br />analysis (DMA), atomic force microscopy (AFM)<br />as well as TG-DSC and TG-MS methods and mechanical<br />properties (tensile strength, elongation and hardness at Shore<br />A) were determined. Epoxy based hybrid material with 10 wt.<br />% of the organically modified montmorillonite has<br />significantly lower activation energy values for the defined<br />reaction rates, thereby confirming the catalytic effect of the<br />clay with the layered structure when present in the reaction<br />mixture in sufficient quantity. The diffusion effects at the end<br />of the reaction are more pronounced in the presence of<br />montmorillonite, which indicates that its presence affects the<br />entire curing mechanism. It was found that G&#39;, along with<br />montmorillonite content, is affected by the degree of particle<br />dispersion inside the polymer matrix. It was concluded that the<br />addition of montmorillonite up to 3 wt. % improves<br />investigated mechanical properties, while the samples with 5<br />and 10 wt. % of montmorillonite resulted in agglomeration of<br />the filler particles, which negatively influenced the<br />investigated properties, except for the hardness which<br />increases linearly with the addition of montmorillonite. TG<br />analysis shows that the increase of montmorillonite content in<br />the epoxy matrix slightly improves the thermal stability in the<br />air, while in the inert atmosphere there is no influence on the<br />thermal stability nor on the mechanism of the decomposition<br />of epoxy based hybrid materials. In the system with a<br />thermoplastic polyurethane filler, it was concluded that hybrid<br />materials with a higher content of segmented polyurethane (10<br />and 15 wt. %), curing process starts at lower temperatures and<br />the maximum speed is achieved at lower temperatures and the<br />highest value of changes in total enthalpy of the crosslinking<br />reaction is determined for the epoxy hybrid material with<br />polyurethanes containing 30 wt. % of hard segments. Tensile<br />strength of hybrid materials increases with the increase of hard<br />segments content in the polyurethane elastomer as well as with<br />the increase of polyurethane content in the epoxy matrix. The<br />addition of thermoplastic segmented polyurethanes<br />significantly increased the elongation at break of prepared<br />epoxy resins hybrid materials. The increase of the hard<br />segments content in polyurethane, in the same ratio, improves<br />hardness of epoxy based hybrid material. It was concluded that<br />the final properties of hybrid materials are influenced by the<br />selection of initial compounds, methods of processing and the<br />curing conditions. It was concluded, as well that knowing the<br />kinetic parameters of curing reaction is important for the<br />proper selection of optimal parameters for production and<br />processing of hybrid materials in industrial conditions.</p>

<p>Uvođenje nanočestica u stomatolo&scaron;ke kompozitne materijale predstavlja poku&scaron;aj da se odgovori univerzalnim zahtevima za kvalitetom direktnog zubnog ispuna, i da se stvori materijal koji kombinuje visoku mehaničku otpornost sa dobrim estetskim karakteristikama i zadovoljavajućim kvalitetom poliranja. Cilj sprovedene studije je bio da se ispita uticaj nanočestica, i soft-start metode svetlosne indukcije polimerizacije na mehanička i povr&scaron;inska svojstva savremenih stomatolo&scaron;kih nanokompozita, dostupnih na trži&scaron;tu. Ispitana su četiri stomatolo&scaron;ka nanostrukturisana kompozitna materijala na bazi smola i jedan univerzalni mikrohibridni kompozit, kao referentni materijal (Filtek Z250, 3M ESPE). Kori&scaron;ćena su po dva reprezentativna materijala iz dve podgrupe nanokompozita: nanopunjenih (Filtek Ultimate Body, 3M ESPE i Filtek Ultimate Translucent, 3M ESPE) i nanohibridnih kompozita (Filtek Z550, 3M ESPE i Tetric EvoCeram, Ivoclar Vivadent - TEC). Uzorci su polimerizovani nakon svetlosne aktivacije polimerizacije, uz kori&scaron;ćenje dva svetlosna režima: konvencionalnog i soft start režima. Pritisna i zatezna čvrstoća (dobijena poprečnim sabijanjem valjka, engl. diametral tensile strength) testirane su na Univerzalnoj ma&scaron;ini, kidalici. Tvrdoća uzoraka merena je testom za određivanje tvrdoće po Vickersu. Povr&scaron;inska tekstura i parametri hrapavosti određeni su skeniranjem povr&scaron;ine mikroskopom atomskih sila. Uop&scaron;teno, TEC je pokazao najniže vrednosti pritisne i zatezne čvrstoće, i tvrdoće, i statistićki je značajno bio slabiji od drugih testiranih materijala kroz sve mehaničke testove. Suprotno, TEC je imao najniže vrednosti parametara hrapavosti među testiranim materijalima. Spoj prepolimerizovanog punioca i polimerne baze u ovom materijalu pokazao se kao njegova slaba tačka. Navedeni materijal je iz tog razloga pokazao značajno slabiju otpornost od ostalih na razvijene napone izazvane dejstvom mehaničkih sila. Čestice nanodimenzija u sastavu stomatolo&scaron;kih polimernih kompozita, samostalno, nisu imale značajan uticaj na pobolj&scaron;anje mehaničkih i povr&scaron;inskih svojstava testiranih kompozita. Zaključeno je i da se procentualna zastupljenost neorganskih čestica u polimernoj bazi ne može smatrati apsolutnim kriterijumom kvaliteta kompozita, u pogledu njihovih mehaničkih svojstava. Samo srodni materijali, izrađeni istim tehnolo&scaron;kim postupkom, koji imaju veoma sličan ili isti hemijski sastav, pokazali su se kao mehanički superiorniji ukoliko su sadržali veći procenat neorganske komponente u svom sastavu. Nano prefiks u nazivu klase materijala ne garantuje sigurnu prednost stomatolo&scaron;kih nanokompozita nad univerzalnim mikrohibridnim kompozitima.</p> / <p>The introduction of nanoparticles in dental composite materials was an attempt to respond to the universal quality requirements for a direct dental restoration, and to create a material that meets the needs of high mechanical resistance, good aesthetic characteristics and surface properties of tooth restoratives. The aim of this study was to investigate the effect of nanoparticles in materials composition, and the soft start photoactivation method on the mechanical and surface properties of contemporary dental nanocomposites, available in the market. Four dental resin based nanostructured composites were tested along with a universal microhybrid one, as reference material (Filtek Z250, 3M ESPE). Two representative materials from the two classification subgroups were tested, nanofilled (Filtek Ultimate Body, 3M ESPE and Filtek Ultimate Translucent, 3M ESPE) and nanohybrid composites (Filtek Z550, 3M ESPE and Tetric EvoCeram, Ivoclar Vivadent, TEC). Polymerization of the samples was light activated using two light modes: conventional and soft start. Compressive and diametral tensile strength were tested on the Universal testing machine. The Vickers hardness was also determined. Surface texture and roughness parameters were examined by atomic force microscopy. Generally, TEC showed the lowest values of compression, tensile strength and hardness, and was statistically different from the other tested materials throughout all mechanical tests. In contrast, TEC had the lowest values of roughness parameters among the tested materials. In this material, contact zone of prepolimeryzed filler and polymer matrix appeared to be a weak point. For this reason, this material showed significantly lower resistance than the others on mechanically developed stresses. Nanosized particles within the dental polymer composites, individually, did not have a significant influence on improving the mechanical and surface properties of tested composites. It is concluded that the inorganic volume fraction in composites cannot be considered as an absolute criterion of their quality, regarding their mechanical properties. Only similar materials, made using the same technological process, which have very similar or the same chemical composition, and similar technological method of synthesis and optimization of organic and inorganic components, showed improved mechanical strength, if they contained a higher percentage of inorganic components in their composition. Nano prefix in the name of material&rsquo;s class does not guarantee the pure advantage of dental nanocomposites in comparison with the universal microhybrid composites.</p>

<p>Uobičajeni pristup i testiranju biolo&scaron;kog pona&scaron;anja materijala je da se počne sa jednostavnim in vitro testovima baziranim na ćelijskim kulturama. In vitro testovi citotoksičnosti su danas jedan od osnovnih načina za procenu biolo&scaron;kog odgovora na materijal jer su brži, lak&scaron;i za ponavljanje, ocenjivanje i jeftiniji u odnosu na eksperimente koji se izvode na životinjama i ljudima. Koriste se kao neka vrsta skrining testova za procenu biolo&scaron;ke sigurnosti materijala. Za razliku od ćelijskih kultura, istraživanja koja uključuju eksperimentalne životinje pružaju bolji uvid u biokompatibilnost materijala, zbog mogućnosti praćenja kompleksnog imunolo&scaron;kog odgovora živog organizma. Smatraju se neophodnim za ocenu bilo&scaron;kih odgovora na novi materijal, pre nego &scaron;to se on upotrebi na ljudima. Mnogi aspekti biolo&scaron;kog odgovora ne mogu biti reprodukovani in vitro testovima uključujući krvne interakcije, zarastanje rana, reakcije preosetljivosti, karcinogenezu, hroničnu inflamaciju. Eksperimenti na životinjama pružaju informacije o ovim tipovima efekata bez izlaganja ljudi riziku. Cilj ovog istraživanja bio je da se oceni biokompatibilnost objekata od polimera na bazi epoksi smole Accura&reg; ClearVue&trade; (hemijski sastav: 4,4&rsquo;- izopropilidendicikloheksanol, produkti oligomerne reakcije sa 1-hlor-2,3- epoksipropanom(40-65%), sme&scaron;а triaril-sulfonijum soli (50% propilen-karbonata i 50% triaril-sulfonijum heksafluoroantimonatnih soli) (1-10%) i 3-etil-3hidroksimetil-oksetan(10-20%). U oceni citotoksičnosti materijala Accura&reg; ClearVue&trade; kori&scaron;ćeni su agar diguzioni i MTT test. Oba testa rađena sun a ćelijskim kulturama L929 (mi&scaron;iji fibroblasti) i MRC-5 (humani fibroblasti). Ocena biokompatibilnosti testiranog materijala vr&scaron;ena je na osnovu urađenog testa iritacije oralne mukoze na modelu bukalne kesice hrčka, &scaron;to je definisano standardom ISO 10993-10:2010. Biokompatibilnost materijala ispitana je i implantacijom uzoraka u potkožno tkivo dorzuma pacova soja Wistar.</p> / <p>Uobičajeni pristup i testiranju biolo&scaron;kog pona&scaron;anja materijala je da se počne sa jednostavnim in vitro testovima baziranim na ćelijskim kulturama. In vitro testovi citotoksičnosti su danas jedan od osnovnih načina za procenu biolo&scaron;kog odgovora na materijal jer su brži, lak&scaron;i za ponavljanje, ocenjivanje i jeftiniji u odnosu na eksperimente koji se izvode na životinjama i ljudima. Koriste se kao neka vrsta skrining testova za procenu biolo&scaron;ke sigurnosti materijala. Za razliku od ćelijskih kultura, istraživanja koja uključuju eksperimentalne životinje pružaju bolji uvid u biokompatibilnost materijala, zbog mogućnosti praćenja kompleksnog imunolo&scaron;kog odgovora živog organizma. Smatraju se neophodnim za ocenu bilo&scaron;kih odgovora na novi materijal, pre nego &scaron;to se on upotrebi na ljudima. Mnogi aspekti biolo&scaron;kog odgovora ne mogu biti reprodukovani in vitro testovima uključujući krvne interakcije, zarastanje rana, reakcije preosetljivosti, karcinogenezu, hroničnu inflamaciju. Eksperimenti na životinjama pružaju informacije o ovim tipovima efekata bez izlaganja ljudi riziku. Cilj ovog istraživanja bio je da se oceni biokompatibilnost objekata od polimera na bazi epoksi smole Accura&reg; ClearVue&trade; (hemijski sastav: 4,4&rsquo;- izopropilidendicikloheksanol, produkti oligomerne reakcije sa 1-hlor-2,3- epoksipropanom(40-65%), sme&scaron;a triaril-sulfonijum soli (50% propilen-karbonata i 50% triaril-sulfonijum heksafluoroantimonatnih soli) (1-10%) i 3-etil-3hidroksimetil-oksetan(10-20%). U oceni citotoksičnosti materijala Accura&reg; ClearVue&trade; kori&scaron;ćeni su agar diguzioni i MTT test. Oba testa rađena sun a ćelijskim kulturama L929 (mi&scaron;iji fibroblasti) i MRC-5 (humani fibroblasti). Ocena biokompatibilnosti testiranog materijala vr&scaron;ena je na osnovu urađenog testa iritacije oralne mukoze na modelu bukalne kesice hrčka, &scaron;to je definisano standardom ISO 10993-10:2010. Biokompatibilnost materijala ispitana je i implantacijom uzoraka u potkožno tkivo dorzuma pacova soja Wistar.</p> / <p>The usual approach in testing biological behavior of materials is to start with simple in vitro tests based on cell cultures. In vitro cytotoxicity tests are one of the basic methods of assessing the biological response to material because they are faster, cheaper, easier for repeating and evaluating compared to experiments carried out on animals and humans. They are used as a kind of screening test for evaluating the biosafety of materials. Unlike cell culture, studies involving experimental animals provide better insight into the biocompatibility of materials due to the possibility of monitoring the complex immune response of a living organism. They are considered necessary for assessing the biological response to new material before it is used on humans. Many aspects of a biological response cannot be reproduced with in vitro tests, including blood interaction, wound healing, hypersensitivity reactions, carcinogenesis, chronic inflammation. Animal experiments provide information about these types of effects without exposing humans to risk.&nbsp; The aim of this study was to evaluate the biocompatibility of polymer objects on the basis of epoxy resins Accura&reg; ClearVue &trade; (chemical composition: 4.4&#39; Isopropylidenedicyclohexanol, oligomeric reaction products with 1-chloro-2.3-epoxypropane (40-65%), a mixture of triaryl sulfonium salt (50% propylene carbonate and 50% of a triarylsulfonium hexafluoroantimonate salt) (1- 10%) and 3-ethyl-3-hydroxymethyl-oxetane (10-20%). In the assessment of the cytotoxicity of materials Accura&reg; ClearVue &trade; agar diffusion and MTT tests were used. Both tests were conducted on cell cultures L929 (mouse fibroblasts) and MRC-5 (human fibroblasts). An assessment of the biocompatibility of the tested material was done on the basis of an oral mucosa irritation test on a hamster cheek pouch as defined by ISO 10993-10: 2010. The biocompatibility of the material was also tested with the implantation of a samples into the dorsal subcutaneous tissue of a Wistar rats. The subcutaneous implantation test, as one of the most reliable methods for assessing the biocompatibility of dental materials, is defined by ISO 10993-6: 2010. The study was conducted on 30 rats which were sacrificed in groups</p>