Arterial thrombus forms from the capture and accumulation of circulating platelets on a stenosis. As the thrombus grows, the lumen becomes further stenotic producing very high shear rates as the blood velocities increase through the narrowed cross-section. This study explores the molecular binding conditions that may occur under these pathologic shear conditions where circulating platelets must adhere quickly and with strong bonds. Platelets binding in an arterial stenosis of >75% are subject to drag forces exceeding 10,000 pN. This force can be balanced by 100 simultaneous GPIb-vWFA1 bonds of 100 pN each. The number and density of GPIb on platelets is sufficiently high; however, platelet capture under high shear would require the density of A1 receptors to be increased to over 416 per square micron. A computational model is used to determine platelet capture as a function of shear rate, surface receptor density, surface contact and kinetic binding rate. A1 density could be increased by a combination of vWF events of: i) plasma vWF attach to the thrombus surface and elongate under shear; ii) the elongated vWF strands create a net with 3-D pockets; and iii) additional vWF is released from mural platelets by activation under shear. With all three events, A1 density matches the existing high GPIbα densities to provide sufficient multivalency for capture at 100,000 s-1 with greater than 170 bonds per platelet. If the on-rate is greater than 108 M-1s-1, then a platelet could be captured within 15 microseconds, the amount of time available to form bonds before the platelet is swept away. This mechanism of platelet capture allows for the rapid platelet accumulation in atherothombosis seen clinically and in high shear experiments.

<p>Phase-contrast magnetic resonance imaging (PC-MRI) is a powerful tool for measuring blood flow and has a wide range of cardiovascular applications. Simulation of PC-MRI from numerical flow data would be useful for addressing the data quality of PC-MRI measurements and to study and understand different artifacts. It would also make it possible to optimize imaging parameters prior to the PC-MRI measurements and to evaluate different methods for measuring wall shear stress.</p><p>Based on previous studies a PC-MRI simulation tool was developed. An Eulerian-Lagrangian approach was used to solve the problem. Computational fluid dynamics (CFD) data calculated on a fix structured mesh (Eulerian point of view) were used as input. From the CFD data spin particle trajectories were computed. The magnetization of the spin particle is then evaluated as the particle travels along its trajectory (Lagrangian point of view).</p><p>The simulated PC-MRI data were evaluated by comparison with PC-MRI measurements on an in vitro phantom. Results indicate that the PC-MRI simulation tool functions well. However, further development is required to include some of the artifacts. Decreasing the computation time will make more accurate and powerful simulations possible. Several suggestions for improvements are presented in this report.</p>

Background: The etiology of congenital heart valve defects is not well understood; little is known about the risk factors that contribute to the survival and mortality outcomes of children with these defects. Methods: Using data from the Texas Birth Defects Registry (TBDR) we conducted a retrospective cohort study of 2070 singleton infants with congenital aortic, pulmonary, or tricuspid valve atresia or stenosis born in Texas between January 1, 1996 and December 31, 2007 to Hispanic, Non-Hispanic (NH) black, and NH white women. TBDR data were death-to-birth matched by the Texas Vital Statistics Unit for deaths between January 1, 1996 and December 31, 2008. Using Kaplan-Meier survival estimates with log rank tests and Cox proportional hazards regression model hazard ratios (HR) with 95% confidence intervals (CI), we examined whether infant sex and maternal race/ethnicity affected early childhood survival or risk of mortality for children with congenital heart valve defects. Covariates included birth weight and gestational age, maternal age, maternal education, and number of co-occurring birth defects. Results: In children with aortic valve atresia and aortic valve stenosis, we found males had higher early childhood survival than females (55.0% vs. 41.5%, P=0.0451 and 91.6% vs. 82.5%, P=0.0492, respectively). Early childhood survival for males (94.9%) with pulmonary valve stenosis was slightly lower than females (97.1%, P=0.0116), and was also lower for NH black (94.1%) and Hispanic (95.3%) children than NH white children (97.8%, P=0.0340). After adjusting for covariates, early childhood mortality in children with pulmonary valve atresia with hypoplastic right ventricle was greater in NH black than NH white children (HR=2.93, CI 1.09-7.85, P=0.0329) and greater in NH black males than NH white males (HR=4.63, CI 1.12-19.19, P=0.0349). For children with tricuspid valve atresia, early childhood survival was lower in NH black males (35.7%) and Hispanic males (64.0%) than NH white males (81.0%, P=0.0269); after adjusting for covariates, risk for early childhood mortality was higher in NH black than NH white children (HR=3.39, CI 1.41-8.13, P=0.0062), and higher in NH black males than NH white males (HR=5.23, CI 133-20.58, P=0.0179). Conclusions: Our findings demonstrate there are disparities in early childhood survival and risk of mortality by infant sex and maternal race/ethnicity for children with congenital heart valve defects. These findings provide a foundation for further investigation to better understand why these disparities exist and what can be done to improve the outcomes for children with these defects.

Σκοπός: Πρόκειται για μια προοπτική μελέτη που αφορά στη χειρουργική θεραπεία ασθενών που έπασχαν από εκφυλιστική σπονδυλική στένωση της ΟΜΣΣ σε πολλαπλά επίπεδα (δύο ή περισσότερα). Αποσκοπεί στο να διερευνήσει εάν η συγκεκριμένη χειρουργική τεχνική βελτιώνει τα συμπτώματα των ασθενών και κατά πόσον αυτή η βελτίωση διατηρείται στο χρόνο. Υλικό-Μέθοδος: Σαράντα-ένας ασθενείς συμμετείχαν στην μελέτη, που έλαβε χώρα στην Ορθοπαιδική Κλινική του Πανεπιστημίου Πατρών, από το 1997 έως το 2004. Οι ασθενείς είχαν συμπληρώσει τουλάχιστον 1 έτος μετεγχειρητικής παρακολούθησης. Ο μ.ο. ηλικίας των ασθενών ήταν 61,02 +_ 9,62 έτη (κυμαινόμενη από 33 έως 79 έτη). Οι ασθενείς προεγχειρητικά υποβάλλονταν σε λεπτομερή ακτινολογικό και κλινικό έλεγχο. Ο ακτινολογικός έλεγχος περιελάμβανε απλές και δυναμικές ακτινογραφίες, αξονική τομογραφία (CT), μαγνητική τομογραφία (MRI) και/ή μυελογραφία με μυελο-CT. Ο κλινικός έλεγχος περιελάμβανε τη συμπλήρωση του ερωτηματολογίου της Oswestry Disability Index (ODI) και της Visual Analog Scale (VAS). Βάσει του προεγχειρητικού ελέγχου 23 ασθενείς έπασχαν από εκφυλιστική στένωση σε 2 σπονδυλικά επίπεδα (περιελάμβανε 3 σπονδύλους), σε 16 ασθενείς είχαν προσβληθεί 3 επίπεδα και 2 ασθενείς είχαν προσβληθεί 4 επίπεδα. Επιπλέον αναδείχθηκε ότι 12 ασθενείς έπασχαν από σκολίωση, 18 ασθενείς από σπονδυλολίσθηση 1ου βαθμού, ενώ 9 ασθενείς από τμηματική αστάθεια. Η κλινική εικόνα των ασθενών περιελάμβανε κυρίως άλγος στην οσφύ και στα κάτω άκρα και/ή νευρογενή διαλείπουσα χωλότητα. Επιπλέον 6 ασθενείς παρουσίαζαν σταδιακά επιδεινούμενη νευρολογική σημειολογία. Η χειρουργική τεχνική περιελάμβανε ευρεία οπίσθια αποσυμπίεση των οστικών και συνδεσμικών δομών. Περιελάμβανε αφαίρεση της ακανθώδους απόφυσης του σπονδυλικού πετάλου και του ωχρού συνδέσμου, ώστε να υπάρξει απελευθέρωση του σπονδυλικού καναλιού οπισθίως. Η αποσυμπίεση εκτείνονταν από το έξω όριο του ενός καναλιού των ριζών έως το έξω όριο του άλλου και αφορούσε όλα τα στενωτικά επίπεδα που εκ των προτέρων είχαν καθοριστεί μέσω, του προεγχειρητικού ελέγχου. Η σταθερότητα της Σ.Σ. επιτυγχανόταν με την τοποθέτηση διαυχενικού συστήματος σπονδυλοδεσίας, που εκτείνονταν ένα σπονδυλικό επίπεδο εκατέρωθεν των επιπέδων αποσυμπίεσης. Το τελικό στάδιο της τεχνικής περιελάμβανε τοποθέτηση μοσχευμάτων για την επίτευξη αρθρόδεσης, τα οποία τοποθετούνταν μεταξύ των εγκαρσίων αποφύσεων. Ο μέσος χειρουργικός χρόνος ήταν 228min (από 120min έως 420min). Η παρακολούθηση των ασθενών μετεγχειρητικά γίνονταν σε ετήσια βάση και περιελάμβανε τη συμπλήρωση της ODI και VAS όσον αφορά στο κλινικό σκέλος και απλές και δυναμικές ακτινογραφίες όσον αφορά στο ακτινολογικό σκέλος. Αποτελέσματα: Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης των ασθενών ήταν 3,71 +_ 1,54 έτη (κυμαινόμενος από 1 έτος έως 6 έτη). Η συνολική ποιότητα ζωής των ασθενών, όπως εκτιμάται με την ODI, παρουσίασε στατιστικά σημαντική βελτίωση μετεγχειρητικά, που διατηρήθηκε για όλα τα έτη παρακολούθησης. Συγκεκριμένα από 61,06% προεγχειρητικά, βελτιώθηκε στο 16,30% το 4ο μετεγχειρητικό έτος. Στατιστικά σημαντική βελτίωση παρουσίασε και ο πόνος όπως εκτιμήθηκε με τη VAS. Συγκεκριμένα από 7,88 προεγχειρητικά, βελτιώθηκε σε 2,35 το 4ο μετεγχειρητικό έτος. Εκτιμώντας τις επιμέρους παραμέτρους της ODI, διαπιστώνεται πως η μεγαλύτερη βελτίωση επιτεύχθηκε στο άλγος, στην προσωπική φροντίδα, στην ικανότητα καθίσματος, στην ικανότητα ύπνου και στην ικανότητα για ταξίδι. Στις παραπάνω δραστηριότητες ποσοστό ασθενών μεγαλύτερο από 90% παρουσίαζε φυσιολογική ή σχεδόν φυσιολογική δραστηριότητα, με βαθμολογία ‘0’ ή ‘1’ το 4ο μετεγχειρητικό έτος στην 6βάθμια κλίμακα. Η ακτινολογική παρακολούθηση μετεγχειρητικά ανέδειξε αστάθεια σε παρακείμενο επίπεδο σε 2 ασθενείς (4,87%), θραύση μιας βίδας στον Ι1 σπόνδυλο σε 1 ασθενή (2,43%) και χαλάρωση μιας βίδας σε 1 ασθενή (2,43%). Όλοι οι ανωτέρω ασθενείς υποβλήθηκαν σε νέα επέμβαση. Η πιθανότητα συνεπώς για τους ασθενείς της μελέτης να μην υποβληθούν σε νέα επέμβαση λόγω μηχανικής αποτυχίας της αρχικής επέμβασης, ήταν 90,24%. Οι υπόλοιποι ασθενείς παρουσίασαν στον ακτινολογικό έλεγχο πλήρη πώρωση με συνεχή οστική γεφύρωση μεταξύ των εγκαρσίων αποφύσεων άμφω και σταθερότητα σε παρακείμενα επίπεδα. Τέλος οι 39 ασθενείς (95,12%) δήλωσαν ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα της επέμβασης και ότι θα την επαναλάμβαναν κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Συμπέρασμα: Η ευρεία οπίσθια αποσυμπίεση συνοδευόμενη από οπισθοπλάγια σπονδυλοδεσία με χρήση υλικών, προσφέρει ικανοποιητικά και αναπαραγόμενα κλινικά και ακτινολογικά αποτελέσματα σε ασθενείς που υποφέρουν από πολυεπίπεδη σπονδυλική στένωση και αστάθεια (εκφυλιστική σκολίωση και/ή εκφυλιστική σπονδυλολίσθηση). Με την παραπάνω τεχνική αποφεύγεται η υποτροπή της στένωσης λόγω άναρχης οστικής αναδόμησης (bone regrowth). Όταν η τεχνική εφαρμόζεται σε προσεκτικά επιλεγμένους ασθενείς οδηγεί σε μικρό ποσοστό επιπλοκών, αποτελώντας μια αξιόπιστη λύση στο πρόβλημα της σημαντικής παθολογίας της σπονδυλικής στήλης. / Aim: This is a prospective study on the surgical treatment of patients who suffered from degenerative spinal stenosis of lumbar spine in multiple levels (2 or more). Our goal was to show if our technique improves substantially patient’s symptoms and if the improvement is long lasting. Patients and Method: Between 1997 and 2004, 41 patients were participated in this study, which took place at the Orthopaedic Department of Patras University Hospital. All patients had completed 1-year postoperative follow up. Mean age was 61 years (range 33 – 79 years). All patients underwent preoperatively detailed radiological and clinical evaluation. Radiological aproach included face, profile and dynamic x-rays, computer tomography (CT), magnetic resorance (MRI) and/or myelography with myelo-CT. Clinical evaluation was done using Oswestry Disability Index (ODI) and Visual Analog Scale (VAS). Twenty-three patients suffered from degenerative stenosis in 2 levels (included 3 vertebral bodies), in 16 patients were involved 3 levels and in 2 patients were involved 4 levels. Furthermore 12 patients suffered from concomitant scoliosis, 18 patients from concomitant spondylolisthesis (1st grade), 9 patients from segmental instability and 2 patients from scoliosis and spondylolisthesis. Patients’ symptoms were low back pain, sciatica and/or neurologic intermittent claudication. In 6 patients neurologic deterioration was observed. Surgical technique was wide posterior decompression. This included removal of spinous process, vertebral lamina and ligamentum flavum, and lead to fully posterior exposure of the spinal canal. Decompression was taken place in all the stenotic segments and was extended from one to another root canal in each segment. In order to achieve stability of the spine we used transpedicular screw fixation system, which extended one segment above and one below the decompressed area. Finally we used osseous graft and allograft between transverse processes. Mean surgical time was 228 (120-420) min. Patients’ follow up was done once per year and included the completion of ODI and VAS and face profile and dynamic x-rays for clinical and radiological assessment respectively. Results: Mean follow up was 3,7 (1-6) years. The quality of patients’ life, as is estimated with ODI, showed substantial improvement, which lasted all years. In specific from 61% preoperatively, improved to 16% the 4th postoperative year. Pain also presented statistical significant improvement, as is estimated with VAS. In specific from 7,9 preoperatively improved to 2,3 the 4th postoperative year. Evaluation of ODI’s parameters showed that the greater improvement was achieved in pain, personal care, sitting, sleeping and traveling. More than 90% of the patients had normal or nearly normal activity in these aforementioned parameters, the 4th postoperative year. Two patients had instability in an adjacent level (4,9%). Also one screw breakage in 1 patient (2,4%) and one screw loosening in another one (2,4%), both in S1 vertebral, was observed. These 4 patients underwent second surgical intervention due to instability. Finally there was possibility 90,2% for the patients not to underwent second operation due to mechanical failure. The rest of the patients presented with solid fusion, confluent osseous bridging between the transverse processes and stable adjacent vertebral levels. Conclusions: Wide posterior decompression combined with posterolateralinstrumented fusion, lead to satisfactory and reproducible clinical and radiological results to patients who suffer from degenerative lumbar spinal stenosis in multiple levels with concomitant instability (degenerative scoliosis and/or degenerative spondylolisthesis). The aforementioned technique avoids substantial bone regrowth and stenosis recurrence. Proper use in carefully selected patients has low complication rate, giving us a good and long-lasting result.

Photochromic Molecular Flow Visualization is an in vitro, experimental technique that uses high speed image acquisition combined with an ultraviolet laser to capture instantaneous flow profiles. It is particularly adept at measuring near wall velocities which are necessary for accurate wall shear rate measurements. This thesis describes the implementation and validation of the technique at McGill. The system was used to investigate the wall shear rate patterns in an idealized 50% asymmetric stenosis model under steady flow for Reynolds numbers 206, 99 and 50. A large recirculation zone with flow reattachment was seen downstream of the stenosis with maximum shear values occurring slightly upstream of peak stenosis for Reynolds number 206. This information is vital to ongoing dynamic cell culture experiments aimed at understanding the progression of atherosclerosis.

Darbo tikslas – įvertinti miego arterijų angioplastikos ir stentavimo ankstyvuosius ir vėlyvuosius rezultatus bei poveikį darančius veiksnius. Metodai. Tyrimo metu vertintos VMAS procedūros atliktos 2006-2013 metais. Iš viso buvo atliktos 227 procedūros 211 pacientų; iš jų 156 (75,3 proc.) vyrams ir 55 (24,7 proc.) moterims. Rezultatai. Tyrimas atskleidė, kad esant 3 aortos lanko tipui VMAS procedūros trukmė buvo reikšmingai ilgesnė, o mikroembolai apsaugos sistemose buvo nustatyti dažniau. Mikroembolai apsaugos sistemose buvo nustatyti dažniau kai VMAS procedūra truko ilgiau. Apsaugos sistemos atliekant VMAS procedūrą buvo naudotos 70,9 proc. pacientų. Vyrams ir jaunesnio amžiaus pacientams VMAS procedūros metu apsauga buvo taikyta dažniau. Mikroembolai apsaugos sistemose buvo nustatyti 17,6 proc. pacientų ir dažniau buvo nustatyti naudojant FilterWire EZ ir Embo-shield-NAV apsaugos sistemas. Didesnė dešinės VMA stenozė buvo dažnesnė rūkantiems pacientams, o kairės VMA sirgusiems miokardo infarktu bei rūkantiems. Apsauga dažniau buvo taikyta pacientams kurie turėjo didelio laipsnio kairės VMA stenozę. Ankstyvuoju po procedūriniu periodu vyrų ir moterų mirštamumas atitinkamai buvo 1,2 proc. ir 1,8 proc., o 2 metų laikotarpyje buvo 18,7 proc. ir 28,6 proc. Pacientų mirštamumas 2 metų laikotarpyje, kuriems buvo naudotos apsaugos sistemos buvo mažesnis. Galimybę patirti komplikacijas (GSI ar PSIP) didino 3 aortos lanko tipas ir dešinės bendrosios miego arterijos stenozė, mažino... [toliau žr. visą tekstą] / The aim - to assess the carotid artery angioplasty and stenting early and late results and influencing factors. Methods. The study assessed CAS procedures performed in 2006-2013. A total of 227 procedures performed in 211 patients, of which 156 (75.3%) males and 55 (24.7%) females. Results. The study revealed that CAS procedure duration among patient with 3 aortic arch type was significantly longer and the microemboli protection systems were used more frequently. Protection systems were used more frequently when the CAS procedure lasted longer. Protection systems in CAS procedure was used in 70.9% patients. In men and younger patients protection system has been used more frequently. Microemboli in the protection systems have been identified by 17.6% patients and were more determined using the EZ FilterWire and Emboshield-NAV protection system. Increased right ICA stenosis was more common in patients who smoke, and left ICA with a history of myocardial infarction and smoking. Protection system was often used in patients who have had severe left ICA stenosis. The lethality rate in the early post procedural period among men and women was 1.2% and 1.8%, and in 2-year period was 18.7% and 28.6%, respectively. The lethality rate during 2-year period, which have been used for protective systems have been lower. The possibility to experience complications (stroke or TIA) increased 3 aortic arch type and the right common carotid artery stenosis, reduced protection systems using. Focal... [to full text]

The aim - to assess the carotid artery angioplasty and stenting early and late results and influencing factors. Methods. The study assessed CAS procedures performed in 2006-2013. A total of 227 procedures performed in 211 patients, of which 156 (75.3%) males and 55 (24.7%) females. Results. The study revealed that CAS procedure duration among patient with 3 aortic arch type was significantly longer and the microemboli protection systems were used more frequently. Protection systems were used more frequently when the CAS procedure lasted longer. Protection systems in CAS procedure was used in 70.9% patients. In men and younger patients protection system has been used more frequently. Microemboli in the protection systems have been identified by 17.6% patients and were more determined using the EZ FilterWire and Emboshield-NAV protection system. Increased right ICA stenosis was more common in patients who smoke, and left ICA with a history of myocardial infarction and smoking. Protection system was often used in patients who have had severe left ICA stenosis. The lethality rate in the early post procedural period among men and women was 1.2% and 1.8%, and in 2-year period was 18.7% and 28.6%, respectively. The lethality rate during 2-year period, which have been used for protective systems have been lower. The possibility to experience complications (stroke or TIA) increased 3 aortic arch type and the right common carotid artery stenosis, reduced protection systems using. Focal... [to full text] / Darbo tikslas – įvertinti miego arterijų angioplastikos ir stentavimo ankstyvuosius ir vėlyvuosius rezultatus bei poveikį darančius veiksnius. Metodai. Tyrimo metu vertintos VMAS procedūros atliktos 2006-2013 metais. Iš viso buvo atliktos 227 procedūros 211 pacientų; iš jų 156 (75,3 proc.) vyrams ir 55 (24,7 proc.) moterims. Rezultatai. Tyrimas atskleidė, kad esant 3 aortos lanko tipui VMAS procedūros trukmė buvo reikšmingai ilgesnė, o mikroembolai apsaugos sistemose buvo nustatyti dažniau. Mikroembolai apsaugos sistemose buvo nustatyti dažniau kai VMAS procedūra truko ilgiau. Apsaugos sistemos atliekant VMAS procedūrą buvo naudotos 70,9 proc. pacientų. Vyrams ir jaunesnio amžiaus pacientams VMAS procedūros metu apsauga buvo taikyta dažniau. Mikroembolai apsaugos sistemose buvo nustatyti 17,6 proc. pacientų ir dažniau buvo nustatyti naudojant FilterWire EZ ir Embo-shield-NAV apsaugos sistemas. Didesnė dešinės VMA stenozė buvo dažnesnė rūkantiems pacientams, o kairės VMA sirgusiems miokardo infarktu bei rūkantiems. Apsauga dažniau buvo taikyta pacientams kurie turėjo didelio laipsnio kairės VMA stenozę. Ankstyvuoju po procedūriniu periodu vyrų ir moterų mirštamumas atitinkamai buvo 1,2 proc. ir 1,8 proc., o 2 metų laikotarpyje buvo 18,7 proc. ir 28,6 proc. Pacientų mirštamumas 2 metų laikotarpyje, kuriems buvo naudotos apsaugos sistemos buvo mažesnis. Galimybę patirti komplikacijas (GSI ar PSIP) didino 3 aortos lanko tipas ir dešinės bendrosios miego arterijos stenozė, mažino... [toliau žr. visą tekstą]

Die akustische Rhinometrie ist in der Humanmedizin eine etablierte, nicht-invasive Methode zur Bestimmung von Nasenhöhlenvolumina und definierten Querschnittsflächen in nasalen Atemwegen beim Menschen. Sie basiert auf dem Vergleich beziehungsweise der Analyse der Amplituden von Schallwellen (definiert über die Querschnittsflächen) als Funktion der Zeit (definiert durch den Abstand in die Nasenhöhle), die durch Reflexionen einer Ausgangs-schallwelle in der Nasenhöhle entstehen. Das Ziel dieser Studie war es, erstmals den Nutzen der akustischen Rhinometrie für die klinische Veterinärmedizin bei Hunden zu überprüfen. Die Hauptschwerpunkte lagen in der Quantifizierung des geometrischen Aufbaus der Nasenhöhle von gesunden (n=15) und kranken (n=32) Hunden über die Auswertung der Flächenabstandskurven, der Definition von minimalen Querschnittsflächen (MCA1, MCA2) und Zuordnung zu anatomischen Landmarken auf CT-Schnittbildern. Für die Messungen wurde das Rhinometer SRE 2000 (RhinoMetrics, Dänemark) verwendet. Voruntersuchungen zu Wiederholbarkeit und Genauigkeit der Messmethode erfolgten an zylindrischen Stufenmodellen (n=3). Für jeden Beagle konnte eine deutliche Korrelation der ersten minimalen Querschnittsflächen zur Spitze der Concha nasalis ventralis nachgewiesen werden. Die zweite minimale Querschnittsfläche ließ sich keiner anatomischen Landmarke zuordnen. Es bestand kein statistisch signifikanter Unterschied in Nasenhöhlenvolumina, Auftreten der MCA1 und MCA2 und ihrer entsprechenden Dimension der jeweils rechten und linken Nasenhöhle im Gruppenvergleich. Nach lokaler Applikation von Xylometazolin lag die Größenzunahme des Volumens der rechten Nasen-höhle bei 19,4% [3,9-24,7%] (n=13) und der Linken bei 23,7% [15,4-36,4%] (n=12). Von insgesamt 32 untersuchten Hunden zeigten acht Hunde eindeutig einseitige Veränderungen (25%) in den CT-Schnittbildern. Anhand der Kurvensymmetrie ließ sich die pathologisch veränderte Nasenhöhlenseite nur in vier von acht Fällen zweifellos zuordnen. Besonders bei Erkrankungen mit Rhinorrhoe oder Ansammlungen von Sekret innerhalb der Nasenhöhle kam zu Fehlinterpretationen der Flächenabstandskurven. Oszillationen traten bei 22% der Patienten auf. Die Ergebnisse lassen Rückschlüsse zu, dass sich die akustische Rhinometrie aufgrund einer guten Wiederholbarkeit und einfachen Anwendung für wissenschaftliche Studien eignet, bei denen der Schwerpunkt auf intraindividuellen Vergleichen liegt. Obwohl die Daten objektiv ermittelt werden, ist die Anwendung dieser Methode in der klinischen Veterinärmedizin bei Hunden nur in Kombination mit anderen Untersuchungsmodalitäten sinnvoll. Fehlmessungen treten bereits bei einfach strukturierten Modellen auf; am caninen Patienten nehmen sie durch die ansteigende Diskrepanz zum idealen theoretischen Modell weiter zu. Primäre pathologische Veränderungen in der Nasenhöhlengeometrie werden nicht erkannt oder durch sekundäre Veränderungen maskiert. Verschiedene Krankheitsbilder weisen gleiche oder ähnliche strukturelle Veränderungen in der Nasenhöhle auf und können durch Messungen mit akustischen Schallwellen nicht unterschieden werden. Die Interpretation von Absolutwer-ten ist kritisch. Die Quantifizierung einer intranasalen Stenose ist nicht möglich.

Introduction: Temporary QT-interval prolongation following intracranial hemorrhage and hydrocephalus has been repeatedly reported in adults. Case: We report a case of excessive QT prolongation with sudden bradycardia resulting in 2:1 atrioventricular conduction in a preterm infant most likely associated with a congenital hydrocephalus. Pathomechanisms are discussed. Conclusion: Congenital hydrocephalus predisposes to excessive QT prolongation in preterm infants.

The aim of the thesis was to study cardiovascular side effects of radiotherapy (RT) in breast cancer (BC). In a study base of 25,171 women with BC diagnosed 1970-2000, we found a statistically significant 12% increase of stroke, compared to the stroke incidence in the background population. A case-control study of 282 cases with BC followed by a stroke and 1:1 matched controls with BC but not stroke was performed. In women irradiated to internal mammary chain (IMC) and supraclavicular lymph nodes (SCL) vs. a pooled group of women not irradiated or irradiated to targets other than IMC and SCL, a statistically significant increase of stroke with an odds ratio of 1.8 was observed. There were no associations between BC laterality, targets of RT, and hemisphere location of stroke. The radiation targets IMC and SCL, showed a statistically significant trend for an increased risk of stroke with daily fraction dose. A study of 199 patients with BC, examined by coronary angiography, detected a four- to seven-fold increase of high grade coronary artery stenosis in mid and distal left anterior descending artery (LAD), including distal diagonal branch, when comparing women with irradiated left-sided BC to those with right-sided. An increase of clinically significant coronary artery stenosis was found in pre-specified hotspot areas for radiation among women irradiated to the left breast/chest wall or to the IMC. Thus, the coronary arteries should be regarded as organs at risk in RT of BC. In a study of 15 BC patients treated with 3D conformal RT, a marked difference in dose distribution in mid and distal LAD between left- and right-sided BC was demonstrated. Irradiated right-sided BC mainly received low doses of scattered and transmitted radiation to the coronary arteries. On the contrary, tangential RT to the left breast without regional lymph node irradiation yielded coronary artery max doses of approximately 50 Gray to distal LAD, probably not safe concerning late radiation vascular effects. To conclude, we found cardiovascular side effects in women irradiated for BC, resulting in stroke and coronary artery disease, and showed an association between the targets for RT and the anatomical location of these vascular events.