Olive leaf extract (OLE) contains polyphenols unique to the olive plant (Olea europaea), namely the secoiridoid oleuropein and its derivative hydroxytyrosol (HT). As such, OLE contains a similar phenolic profile to olive oil. Early evidence suggests some beneficial effects of OLE on human health. We conducted a double-blind, controlled, cross over, postprandial study, in which healthy individuals (n=18) consumed OLE capsules containing 58 mg oleuropein and 4 mg HT or a control. Arterial stiffness, measured by Digital Volume Pulse, and the production of inflammatory cytokine interleukin-8 (IL-8), measured in LPS-stimulated whole blood cultures (WBC), were both significantly reduced (p<O.05), across the whole acute intervention period. There were no significant treatment effects on IL-6, IL-I~, tumor necrosis factor-a or IL-l0 production. These effects were paralleled by the appearance of 'oleuropein equivalents', homovanillic alcohol and hydroxytyrosol, major metabolites of OLE, in urine 8-24 hours post consumption.

No description available.

One of the main causes of death in the European Union (EU) is cardiovascular disease (CVD) which accounts for more than two million deaths every year. This equates to almost all half (42%) of all deaths within the region (Rayner et al. 2009). Although there are many contributing factors to CVD, inactivity has been shown to be one of the major risk factors (Howard et al. 2008; Owens et al. 2010). Arterial stiffness has also been shown to be an important CVD risk factor (Laurent et al. 2006) and, when measured via pulse wave velocity (PWV), has been shown to be a strong independent predictor of cardiovascular morbidity (Noor et al. 2009). To date there has been limited research investigating the effects of moderate activity on arterial stiffness, therefore, the aim of this thesis was to investigate the effects of brisk walking on CVD risk factors in overweight individuals, with particular reference to arterial stiffness. There were two studies carried out within the parameters of this thesis. An acute study (n17) investigated the effects of a single 30 minute walk on CVD risk factors. This was followed by a longer 6 month intervention (n77), investigating the effects of accumulated brisk walking (3 x 10 minutes) on the same risk factors. In the acute study, there were no significant changes (p > 0.05) to the CVD markers (blood pressure, PWV, lipid profiles, fasting glucose or fasting insulin.) It was concluded that a higher walking intensity may be required to elicit significant changes. The same set of CVD makers were measured in the 6 month walking study and although there were no significant changes to blood pressure, lipid profiles, fasting glucose or fasting insulin, the accumulated brisk walking did result in a significant decrease in arterial stiffness (p < 0.05). This decrease was maintained up to four months post intervention. NOx (a surrogate 'marker for the vasodilator Nitric oxide) was measured as possible mechanism for this decrease in PWV, with the result pointing to a possible relationship as a strong negative correlation between the two variables was found (r = -0.65, P < 0.001). Over the last number of years there has been much research which clearly proves that an active lifestyle is a major factor in achieving good health, and that a sedentary lifestyle is associated with ill health and a shorter life expectancy (Blair et al. 2004). The research within this thesis enhances the existing body of knowledge on the effects of walking on CVD risk factors, as it can be concluded that brisk walking can successfully reduce arterial stiffness in overweight individuals even without changes in other risk factors.

CGP 12177 is a high affinity β-blocker that antagonises agonist responses mediated through the catecholamine binding site of the human β1-adrenoceptor (β1AR). However, CGP 12177 also exerts agonist activity through a secondary, low affinity “CGP 12177” binding site/conformational state of the β1AR. In this thesis, we aimed to further our understanding of the nature of the secondary “CGP 12177” site by investigating ligand-receptor interactions at this site at the single cell level, using fluorescent derivatives of CGP 12177 (BODIPY-TMR-CGP, BY-CGP) and propranolol (BODIPY630/650-S-PEG8-propranolol, BY-PROP) in confocal microscopy studies. Initial studies demonstrated that both fluorescent β-adrenoceptor ligands displayed similar pharmacology at the human β1AR to their respective parent compounds, and that both ligands allowed visualisation of β1AR expressed in CHO cells. Using BY-CGP in a live cell fluorescence-based automated screening assay revealed two-phase antagonist displacement binding curves. In subsequent kinetic binding studies performed on a confocal perfusion system, we used infinite dilution conditions to determine dissociation rates of BY-CGP in the absence and presence of unlabelled ligands at the single cell level. BY-CGP dissociation rates were enhanced in the presence of unlabelled ligands, thus highlighting an allosteric mechanism of action of CGP 12177 at the human β1AR. Preliminary data using bimolecular fluorescence complementation suggested that these co-operative interactions between the two β1-adrenoceptor binding sites were mediated across a β1-adrenoceptor homodimer interface.

Η μελέτη των αναστολέων της αγγειογένεσης έχει γνωρίσει μεγάλη ανάπτυξη κατά την τελευταία δεκαετία, συγκεκριμένα από τότε που ανακαλύφθηκε συσχέτιση της αγγειογένεσης με πάνω από 70 νοσηρές καταστάσεις. Έχει δειχθεί ότι η παρστατίνη μπλοκάρει αποτελεσματικά την αγγειογένεση και έτσι μπορεί να αναπτυχθεί ως ένα πεπτίδιο με σημαντικά αποτελέσματα στην θεραπεία των νεοαγγειακών παθήσεων. Το πεπτίδιο 1-41 της παρστατίνης καταστέλλει την βασική μεμβράνη ή διεγείρει την αγγειογένεση με bFGF και VEGF αυξητικούς παράγοντες στο μοντέλο όρνιθας χοριοαλλαντοϊκής μεμβράνης (CAM) ή στο μοντέλο αγγειογένεσης με αορτικό δακτύλιο. Ο κύριος στόχος του προγράμματος αυτού είναι να διευκρινιστεί η μοριακής οδός μέσω της οποίας η παρστατίνη παίζει ρόλο στην αναστολή της αγγειογένεσης και να διερευνηθεί ο τρόπος με τον οποίο συγκεκριμένα πεπτίδια παρστατίνης (1-24 και 24-41) εμπλέκονται στην εξέλιξη της οδού αυτής. Για αυτό το σκοπό, μοντέλα αρουραίου και ποντικού χρησιμοποιούνται (στα ποντίκια μοντέλα απευθείας αγγειογένεσης - DIVAA - και στους αρουραίους μοντέλα δοκιμασίας αορτικών δακτυλίου) καθώς και ορισμένες κυτταρικές γραμμές των ενδοθηλιακών κυττάρων (ΜΤΤ και οι δοκιμασίες εκχύλισης πρωτεΐνης σε Ανθρώπινο Coron). Στο ένα μέρος του προγράμματος που περιελάμβανε απευθείας αγγειογένεση DIVAA σε μοντέλο μυός καθώς και στα άλλα μέρη του προγράμματος, επιβεβαιώθηκε ότι η παρστατίνη έχει ισχυρή αντί-αγγειογενετική δράση. Ενώ το πεπτίδιο 24-41 δεν έδειξε να προκαλεί αναστολή της αγγειογένεσης, αντίθετα προήγε την αγγειογένεση. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το πεπτίδιο 24-41 δεν συμβάλει στην αναστολή της αγγειογένεσης. Το συμπέρασμα αυτό όμως θα πρέπει να επιβεβαιωθεί και με άλλα πειράματα στο εγγύς μέλλον. / Angiogenesis inhibitors have been under a great development in the last decade - precisely, since angiogenesis was associated with more than 70 disease conditions. Parstatin has been shown to effectively block angiogenesis and thus, it can be considered as an important molecule in the treatment of neovascular diseases. Parstatin 1-41 peptide inhibits basal membrane or induces angiogenesis with bFGF and VEGF growth factors in the chicken chorioallantoic membrane model (CAM) or in the angiogenesis aortic ring model. The main objective of this project is to clarify the molecular pathway through which parstatin plays a role in the inhibition of angiogenesis and to explore how two specific parstatin peptides (1-26 and 24-41) are involved in this development. For this, rat and mouse models were used (direct angiogenesis in mouse - DIVAA - and rat aortic ring assay in rats) and some cell lines of endothelial cells (MTT and protein extraction tests on Human Coron). A part of the program which included the direct angiogenesis DIVAA murine model and also other parts of the program, confirmed that parstatin has strong anti-angiogenic properties. Peptide 24-41 activity did not inhibit angiogenesis, but on the contrary it actually triggered the process. Hence, the submolecule 24-41 seems not to contribute to the inhibition of angiogenesis, but this has to be confirmed with more similar experiments in the future.

Η περιφερική αρτηριοπάθεια αποτελεί μία νόσο με αυξημένη επίπτωση στις σύγχρονες χώρες. Οι τρόποι αντιμετώπισής της ποικίλουν, ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τις υπάρχουσες συμβατικές θεραπείες, είτε χειρουργικές, είτε συντηρητικές. Η αγγειογένεση αποτελεί έναν πολλά υποσχόμενο τρόπο αντιμετώπισης. Επιτελείται ευρεία έρευνα με χρησιμοποίηση μιας μεγάλης ποικιλίας ουσιών και κυττάρων με στόχο την επίτευξη θεραπευτικής αγγειογένεσης που θα βελτιώσει την κλινική εικόνα των ασθενών με περιφερική αρτηριοπάθεια. Ο νευρικός αυξητικός παράγοντας (NGF) υπάρχουν αναφορές ότι έχει σημαντικό ρόλο στη φυσιολογική και παθολογική αγγειογένεση. Βασισμένοι σε αυτές τις παρατηρήσεις, υποθέσαμε ότι ο NGF μπορεί να επάγει το σχηματισμό λειτουργικών αιμοφόρων αγγείων σε μοντέλο ισχαιμίας οπισθίων άκρων κονίκλου. Η ισχαιμία στα οπίσθια άκρα προκλήθηκε σε 34 κονίκλους με αμφοτερόπλευρο εμβολισμό της μηριαίας αρτηρίας. Την 7η, 14η και 20η ημέρα μετά τον εμβολισμό χορηγήθηκε NGF ενδομυϊκά σε ένα από τα δύο ισχαιμικά άκρα και εγχύθηκε μάρτυρας στο άλλο άκρο. Την 40η ημέρα, τα νεοσχηματισμένα παράπλευρα αγγεία διαμέτρου μεγαλύτερης των 500μm ποσοτικοποιήθηκαν με διαωτιαία ενδοαρτηριακή αφαιρετική αγγειογραφία. Πραγματοποιήθηκε, επίσης, in vivo δυναμική αξονική τομογραφία αιμάτωσης σε αμφότερα τα άκρα ώστε να διερευνηθεί η αιμοδυναμική ανάρρωση των ισχαιμικών ιστών. Η λειτουργική εκτίμηση της αιμάτωσης των άκρων έδειξε στατιστικά σημαντική αύξηση της αιματικής ροής και του όγκου αίματος στα άκρα που χορηγήθηκε NGF. Ωστόσο, η αύξηση των παράπλευρων αγγείων δεν ήταν ανιχνεύσιμη αγγειογραφικά, κάτι που υποδηλώνει ότι ο NGF ενίσχυσε τη δημιουργία τριχοειδικού δικτύου αλλά όχι την αρτηριογένεση. Ο συνδυασμός του NGF είτε με αναστολέα του TrkA είτε με αναστολέα του VEGFR-2, κατήργησε την αιμοδυναμική ανάρρωση που προκάλεσε ο NGF. Αυτό δείχνει εξάρτηση της αγγειογενετικής δράσης του NGF τόσο από το δικό του υποδοχέα άμεσα, όσο και από τον υποδοχέα του VEGF έμμεσα. Τα ανωτέρω ευρήματα προσφέρουν νέους ορίζοντες στην κατανόηση της δράσης του NGF στο σχηματισμό νέων αγγείων και στις πιθανές εφαρμογές του στη θεραπευτική αγγειογένεση. / Nerve growth factor (NGF) has been reported to play an important role in physiological and pathological angiogenesis. Based on these observations, we hypothesized that NGF may induce the formation of functional blood vessels in a hindlimb ischemic rabbit model. Hindlimb ischemia was induced in 34 rabbits bilaterally by endovascular embolization of femoral arteries. On the 7th, 14th, and 20th postembolization days, NGF was injected intramuscularly, in 1 ischemic limb, and vehicle was injected in the contralateral control limb. On the 40th day, newly developed collateral vessels (diameter .500 mm) were quantified by transauricular intraarterial subtraction angiography. Perfusion analysis of an in vivo dynamic computed tomography study was performed to the limbs to investigate the hemodynamic recovery of the distal ischemic tissues. Functional estimation of limb perfusion showed a statistically significant increase of blood flow and blood volume for NGF. However, the increase of the collateral vessels was not detectable angiographically, providing evidence for the existence of a NGF-stimulated capillary angiogenic network but not increase of arteriogenesis. The combination of NGF with either tropomyosin-related kinase type A or vascular endothelial growth factor receptor 2 antagonists abolished the NGF-induced hemodynamic recovery. These findings provide new insights into understanding the involvement of NGF in vascular formation and its applications in therapeutic angiogenesis.

Oι ιντεγκρίνες είναι κυτταρικοί υποδοχείς, οι οποίοι αλληλεπιδρούν με την εξωκυττάρια ύλη. Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφθεί 18α και 8β υπομονάδες συνδυασμός των οποίων δημιουργεί 24 διαφορετικές ιντεγκρίνες . Ο ρόλος τους είναι η σύνδεση της εξωκυττάριας με την ενδοκυττάρια ύλη, καθώς ενεργοποιούν ενδοκυττάρια σηματοδοτικά μονοπάτια που εμπλέκονται στην επιβίωση, μετανάστευση, πολλαπλασιασμό και απόπτωση των κυττάρων, λειτουργίες ζωτικής σημασίας για τον οργανισμό. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η α4β1 ή VLA-4 ιντεγκρίνη, η οποία αποτελείται από μία α4 (155 kDa) και μία β1 (150 kDa) υπομονάδα. Εκφράζεται στα κύτταρα του μυελού των οστών εκτός από τα ουδετερόφιλα και έχει δύο κύριους φυσικούς προσδέτες, το αγγειακό μόριο κυτταρικής προσκόλλησης-1 (VCAM-1) και την φιμπρονεκτίνη. Ο ρόλος της α4β1 ιντεγκρίνης είναι ζωτικός στις φλεγμονώδεις διαταραχές ενώ φαίνεται να εμπλέκεται και στην αγγειογένεση. Στόχος της παρούσας διατριβής είναι η ανάπτυξη νέων α4β1 κυκλικών πεπτιδικών προσδετών και η μελέτη της δράσης αυτών ως αναστολείς της φλεγμονής και της αγγειογένεσης. Τα συντεθέμενα ανάλογα έχουν μία βασική κυκλική δομή, ενώ τροποποιήσεις έχουν πραγματοποιηθεί τόσο στην Ν-τελική όσο και στην C-τελική αλληλουχία. Η σύνθεση των αναλόγων πραγματοποιήθηκε με την Fmoc/But μεθοδολογία επί στερεάς φάσεως, χρησιμοποιώντας ως στερεό υπόστρωμα τις ρητίνες 2-χλωροτρίτυλο και την Rink Amide MBHA, για την παραλαβή C-τελικού καρβοξυλίου ή αμιδίου αντίστοιχα. Η βασική κυκλική δομή επιτεύχθηκε μέσω σχηματισμού δισουλφιδικής γέγυρας χρησιμοποιώντας ως οξειδωτικό μέσο διμεθυλοσουλφοξείδιο (DMSO) είτε σε υγρή, είτε σε στερεά φάση. Στην παρούσα φάση, πραγματοποιείται μελέτη των συντεθέντων αναλόγων in vivo στη χοριοαλλαντοϊκή μεμβράνη του εμβρύου όρνιθας (CAM) ως αναστολείς της αγγειογένεσης, ενώ βιολογικά πειράματα θα διεξαχθούν για την πιθανή χρήση αυτών ως αντιφλεγμονώδεις παράγοντες. Επιπρόσθετα, μελετάται η διαμόρφωση των παραπάνω πεπτιδικών αναλόγων, μέσω τεχνικών NMR φασματοσκοπίας και μοριακής μοντελοποίησης. / Integrins are cell surface receptors, which interact with the extracellular matrix. They are heterodimers consisting of α and β subunits. Until now, 18 α subunits and 8 β subunits have been discovered that form 24 different integrins. Their role is the connection of the extracellular matrix with the intracellular cytoskeleton, as they activate intracellular signaling pathways regulating the migration, proliferation, survival and apoptosis of the cells, functions of vital importance for the organism. An integrin with particular interest is α4β1 or VLA-4 integrin, which consists of a α4 (155 kDa) and a β1 (150 kDa) subunit. It is expressed on bone marrow derived cells, except on neutrophils, and has two main natural ligands, fibronectin and vascular cell adhesion molecule-1 (VCAM-1). The role of α4β1 is vital for the inflammation process, while it also seems to participate in tumor angiogenesis. The aim of this research is the development of α4β1 cyclic peptide antagonists and their study as inflammation and tumor angiogenesis inhibitors. The above analogues have a basic cyclic peptide structure, while modifications have been achieved at the N-terminus and C-terminus sequences. The analogues were synthesised by Fmoc/But solid phase methodology utilizing Rink Amide MBHA and 2-chlorotrityl-chloride resin to provide C-terminal amide and carboxylic acid, respectively. The basic cyclic unit of the above analogues was achieved through the formation of a disulfide bridge, using as oxidant dimethylsulfoxide (DMSO), in either solution or solid phase methodology. At present, the above analogues are tested in vivo in chick embryo chorioallantoic membrane (CAM) model as anti-angiogenic agents, while biological experiments will be performed for their potential use as anti-inflammatory agents. Furthermore, the conformation of the above peptide analogues is studied in solution environment, by NMR spectroscopy techniques and molecular modeling.

Le développement de nouveaux donneurs d’oxyde nitrique (NO) dans le traitement chronique des maladies cardiovasculaires nécessite l’étude de leur biodisponibilité après administration par voie orale. Les S-nitrosothiols (RSNOs) apparaissent d’intéressants candidats médicaments pour ce faire, et l’étude de leur perméabilité intestinale est une première étape indispensable. Il est nécessaire de disposer d’une méthodologie analytique suffisamment sensible et sélective, en particulier permettant de différencier entre la production endogène de NO, l’apport alimentaire en ions nitrites et nitrate et le médicament lui-même. Nos travaux de thèse ont consisté à utiliser le S-nitrosoglutathion (GSNO) comme modèle après son marquage par l’isotope stable 15 de l’azote (15N). La dérivation du 15NO libéré par deux méthodes conventionnelles (méthode de Griess conduisant à la formation d’un adduit azoïque ; réaction avec le 2,3-diaminonaphtalène (DAN) formant l’adduit 2,3-naphtotriazole (NAT)) et l’étude de la fragmentation en spectrométrie de masse tandem (MS/MS) des deux adduits correspondants ont mené à sélectionner la dérivation par le DAN comme étant la plus sensible. Une transition originale résultant de la fragmentation du NAT en mode Higher-energy Collisional Dissociation (HCD) au lieu du mode conventionnel Collisionally Induced Dissociation (CID) a été mise en évidence ; elle permet d’atteindre une limite de quantification de 5 nM (soit 20 fois plus basse que celle offerte par la fluorescence). La méthode LC-MS/MS a été validée et appliquée à l’étude de la perméabilité intestinale du GS15NO par deux modèles : l’un in vitro (monocouche de cellules épithéliales type Caco-2), l’autre ex vivo (intestin de rat isolé (ileum) dans une chambre de Ussing). Les valeurs de perméabilité apparente calculées à partir des concentrations des métabolites du GS15NO (ions nitrites, nitrates et RSNOs) le classent comme un médicament de perméabilité intermédiaire. En outre, des études sur les mécanismes de dénitrosation du GSNO ont été menées sur intestin isolé, démontrant en particulier le rôle d’enzymes telles que la γ-glutamyltransférase et la protein disulfide isomerase / The development of innovative nitric oxide (NO) donors for the chronic treatment of cardiovascular diseases implies their bioavailability studies after oral administration. S-nitrosothiols (RSNOs) look interesting drug candidates for this purpose and evaluating their intestinal permeability appears the first step to be realized. Thus, an analytical method offering high sensitivity is needed; moreover this method should be selective by differentiating between the endogenous production of NO, the intake of nitrite and nitrate ions via the diet, and the drug itself. Our work consisted in using S-nitrosoglutathione (GSNO) labeled with the stable nitrogen isotope 15 (15N) as a model. Released 15NO species were derivatized by two conventional methods: Griess method leading to the formation of an azo adduct; reaction with 2,3-diaminonaphthalene (DAN) producing 2,3-naphtotriazole (NAT); fragmentation studies of the two adducts by tandem mass spectrometry (MS/MS) allow the selection of DAN method because it provides the highest sensitivity. An original transition resulting from the NAT fragmentation in Higher-energy Collisional Dissociation (HCD) mode instead of the conventional Collisionally Induced Dissociation (CID) mode was pointed out and permitted to reach a limit of quantification of 5 nM (20 fold less than when using fluorescence). The LC-MS/MS method was validated and applied to the GS15NO intestinal permeability studies with two models: in vitro (a monolayer of Caco-2 epithelial cells), and ex vivo (isolated intestine of rat (ileum) in an Ussing chamber). The apparent permeability values calculated with concentrations of GS15NO metabolites (nitrite, nitrate ions and RSNOs) classify it as a middle permeable drug. Studies on GSNO denitrosating processes using isolated rat intestine demonstrate that the enzymes γ-glutamyltransferase and protein disulfide isomerase play a pivotal role