Typescript. / Thesis (Ph. D.)--University of Hawaii at Manoa, 1978. / Bibliography: leaves 248-258. / Microfiche. / xiii, 258 leaves map 28 cm

Thesis (Ph. D.)--University of Washington, 1994. / Vita. Includes bibliographical references (leaves [282]-287).

This study investigates the problem of quantifier scope ambiguity in natural languages and the various ways with which it has been accounted for, some of which are problematic for monotonic theories of grammar like Combinatory Categorial Grammar (CCG) which strive for solutions that avoid non-monotonic functional application, and assume complete transparency between the syntax and the semantics interface of a language. Another purpose of this thesis is to explore these proposals on examples from Turkish and to try to account for the meaning differences that may be caused by word order and see how the observations from Turkish fit within the framework of CCG.

Some linguists in the nineteenth century argued for the existence of a "Turanian" family of languages in Eastern Europe and Northern Asia, claiming the common descent of a vast range of languages like Hungarian, Finnish, Turkish, Mongol, Manchu, and their relatives and dialects. Of such linguists, Friedrich Max Müller (1823-1900) was an important developer and popularizer of a version of the Turanian theory across Europe, given his influence as a German-born Oxford professor in Victorian England from the 1850s onwards. Although this theory lost ground in academic linguistics from the mid twentieth century, a pan-nationalist movement pushing for the political unity of all Turanians emerged in Hungary and the Ottoman Empire from the Fin-de-siècle era. This thesis focuses on the history of this linguistic theory in the nineteenth century, examining Müller's methodology and assumptions behind his Turanian concept. It argues that, in the comparative-historical trend in linguistics in an age of European imperialism, Müller followed evolutionary narratives of languages based on word morphologies in which his contemporaries rationalized the superiority of "inflectional" Indo-European languages over "agglutinating" Turanian languages. Building on the "Altaic" theory of the earlier Finnish linguist and explorer Matthias Castrén, Müller factored in the more primitive nomadic lifestyle of many peoples speaking agglutinating languages to genealogically group them into the Turanian family. Müller's universalist Christian values gave him a touch of sympathy for all human languages and religions, but he reinforced the hierarchical view of cultures in his other comparative sciences of mythology and religion as well. This picture was challenged in the cultural pessimism of the Fin de siècle with the Pan-Turanists turning East to their nomadic heritage for inspiration.

Η παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή αναλύει δύο βασικά είδη αλληλουχιών [Ονομ(ατικό)+Ονομ(ατικό)] στις Αλταϊκές γλώσσες: 1) Απλές αλληλουχίες [ονομ.+ονομ.] και 2) αλληλουχίες [ονομ.+ονομ.] με συγκεκριμένη κατάληξη (θεωρείται ότι η συγκεκριμένη κατάληξη προέρχεται από τη γενική/κτητική του Γ’ ενικού) που ανάλογα με τη γλώσσα/γλωσσική υποομάδα μπορεί να εμφανιστεί είτε στο τέλος της αλληλουχίας, είτε ανάμεσα στα δύο συστατικά. Και τα δύο είδη αλληλουχιών ονομάζονται, λανθασμένα, ‘σύνθετα’ στη βιβλιογραφία. Ως προς την πρώτη κατηγορία αλληλουχιών ([ονομ.+ονομ.]), υποστηρίζω ότι όλες οι αλληλουχίες αυτές δεν είναι σύνθετα. Το λανθασμένο γεγονός ότι αυτές οι αλληλουχίες ονομάζονται σύνθετα είναι το αποτέλεσμα ενός ευρύτερου λάθους: ότι όλες οι αναλύσεις αποδέχονταν κατηγορηματικώς ότι στις Αλταϊκές γλώσσες υπάρχουν δύο διαφορετικές λεξικές κατηγορίες, ουσιαστικά και επίθετα. Υποστηρίζω ότι σε αυτές τις γλώσσες αντί για δύο ξεχωριστές λεξικές κατηγορίες, υπάρχει μόνο μια κατηγορία η οποία είναι η κατηγορία των ονοματικών. Τα μέλη αυτής της κατηγορίας παρουσιάζουν λιγότερα ή περισσότερα επιθετικά ή ουσιαστικά χαρακτηριστικά. Ακολούθως, υποστηρίζω ότι αυτές οι αλληλουχίες [ονομ.+ονομ.] πρέπει να ταξινομηθούν σε ένα συνεχές ως σύνθετα, δομήσεις και φράσεις οι οποίες διαφέρουν ως προς το πως συμπεριφέρονται σε κάποια συγκεκριμένα μορφοσυντακτικά κριτήρια. Ως προς τη δεύτερη κατηγορία αλληλουχιών ([ονομ.(-κατάληξη)+ονομ.(-κατάληξη)]), υποστηρίζω ότι η σωστή φύση των αλληλουχιών αυτών μπορεί να αποκαλυφθεί αν αναλυθούν ως Αναφορικά-δομήματα και Τροποποιητικά-δομήματα. Επίσης υποστηρίζω ότι αυτές οι αλληλουχίες είναι είτε σύνθετα, είτε δομήσεις, είτε φράσεις. Οι γλωσσικές υποομάδες (οι Τουρκικές, οι Μογγολικές, οι (Μαντσού-)Τούγγουζ γλώσσες) διαφοροποιούνται ως προς το σε ποιο είδους δομημάτων (Αναφορικά ή Τροποποιητικά) εμφανίζονται οι φράσεις, οι δομήσεις και τα σύνθετα. Τα αποτελέσματα της εργασίας έχουν επιπτώσεις τόσο για τη Αλταϊκή θεωρία, όσο και για την διεπαφή ανάμεσα στη σύνταξη και τη μορφολογία. / This MA thesis analyzes two types of Nominal+Nominal([N+N]) concatenations in Turkish which are termed in literature as compounds: 1)bare [N+N] concatenations and [N+N] concatenations with a certain suffix which emerges, depending on the language sub-family- either on the right periphery of the concatenation or between the constituents. Regarding the first group, I propose that the erroneous naming of these concatenations as compounds stems from a wider mistake of accepting, a pripori, the existence of two distinct lexical categories as nouns and adjectives.First, I prove that in fact in Altaic languages there is only one category "nominals" the members of which stand on a continuum in terms of their noun-like or adjective-like feature. Then, regarding this and by certain morpho-syntactic tests I find out that [N+N] concatenations also form a continuum of compounds to phrases where there is a range of constrcuts in between. Regarding the second type of concatenations, I first classify them as Modificational and Referential constructs. Subsequently I find out that the members of each construct behave diffeently in certain morpho-syntactic tests, which renders that these concatenations should be handled as a compounds-constrcuts-phrases continuum as well. However, I find out that the language sub-groups differ dramatically in terms of which type of constructs (Modificational or Referential) include true compounds. Finally, I analyze the nature of the certain suffix which is traditionally accepted to have originated from a third person possessive marker. The thesis bears insights for the morphology syntax interface as well as for the Altaic theory.