Ixodes ricinus is the main vector of Lyme borreliosis and Tick-borne encephalitis in Europe. Repellents provide a practical means of protection against tick bites and can therefore reduce transmission of tick-borne diseases. In laboratory tests, pieces of cloth treated with MyggA Natural® (a commercial insect repellent) or with the essential oils of Corymbia citriodora (30%), Lavandula angustifolia (1 and 30%), Pelargonium graveolens (1 and 30%), Hyptis suaveolens (10%), Salvadora persica, Pistacia atlantica, Juniperus phoenicea (20%) and methyl jasmonate (MJ) (0.5%, 1.0%, 2.0% and 5.0%) showed strong repellent activity against I. ricinus nymphs. In a tick-infested woodland in east-central Sweden, we tested by randomized, standardised methodology the potential anti-tick repellent activity of MyggA Natural® (roll-on), two concentrations of MyggA Natural® spray, RB86 (a commercially available insect repellent for horses), the essential oil of C. citriodora and three concentrations of MJ. Each substance was dissolved in acetone and applied separately to 1 m2 cloths which were then pulled over vegetation. Nymphal tick numbers on the cloths were recorded at 10-m intervals and differed significantly between treated cloths and the untreated control and also between collectors. Volatile compounds from fresh and dried leaves of H. suaveolens and the essential oils of H. suaveolens (from Laos and Guinea Bissau) and S. persica, P. atlantica and J. phoenicea (from Libya) were collected by solid phase micro-extraction (SPME) and the constituents were identified by gas chromatography - mass spectrometry (GC-MS). Two main sesquiterpene hydrocarbons in the H. suaveolens oil were β-caryophyllene and humulene. These were modified by oxidation and sulphidation to obtain effective tick repellent compounds with lower volatility. In all three oils from Libyan plants the main monoterpene hydrocarbons were α-pinene, sabinene, β-pinene, myrcene, α-phellandrene, 4-carene, β-phellandrene and γ-terpinene. The selected plant species contained numerous volatiles known to have insecticidal, acaricidal, and/or insect repellent properties.

Hops (Humulus lupulus L.) are primarily used to provide specific characteristics to beer, such as bitterness, aroma, flavor, and microbial stability. The chemical composition of hops, relative to how they are used during the brewing process, dictates the expression of these characteristics. Of the raw ingredients that go into making beer, hops are perhaps the most costly. Considerable resources are required to grow quality hops, and therefore, brewers and hop growers alike have a common goal of obtaining the highest quality hops possible. However, quality can be a relative term. While it is commonly agreed upon that high brewing values, such as α-acids and essential oil content, and robust structural integrity are indicators of quality hops, there are many opinions of the ideal aroma. Changes in the chemical composition of hops during plant maturation are a dynamic process requiring a comprehensive, in-depth chemical and sensory analysis in order to maximize the characteristics of interest to brewers. The complex aroma chemistry associated with hops in beer has been a confounding variable for the practical brewer, and a deeper understanding of hop aroma development during cultivation is needed. The effect of harvest date, location, and cultivar on key chemical components of Willamette and Cascade hops was investigated for the 2010 and 2011 growing seasons. Hops were harvested at 3 time points (Early, Typical, and Late), within a 3-week interval from 2 different farms in the Willamette Valley, Oregon. A split-plot experimental design for each cultivar was used; each farm represented a main plot and harvest years were designated as subplots. American Society of Brewing Chemist standard methods of analysis were used to measure moisture content, hop acids and their homologs, Hop Storage Index, total essential oil content and volatile profile by GC-FID. Additionally, difference testing, descriptive analysis, and consumer acceptance testing was conducted using beers brewed with either Typical or Late harvested Cascade hops from the 2010 harvest year. The response of analytes was dependent on the cultivar being examined, its location within the Willamette Valley, as well as days until harvest. Hop acids did not change appreciably during plant maturation for the period examined, while hop oil content increased hyperbolically to a plateau as the hops aged on the bine. Increases in oil quantity were strongly correlated (r > 0.90) with increases in α-pinene, β-pinene, myrcene, limonene, methyl heptanoate, and linalool concentrations. For Cascade, α-pinene, β-pinene, myrcene, limonene, ρ-cymene, caryophyllene, E, β-farnesene, and humulene all increased from Early to Typical points but no increase was observed between the Typical and Late time point. Linalool and methyl heptanoate increased between each time point while citral and humulene epoxide differed between Early harvest and Late harvest, but not between Early and Typical or Late and Typical harvests. For Willamette hops, α-pinene, β-pinene, myrcene, limonene, ρ-cymene, and linalool all increased between each time point. Caryophyllene, E β-farnesene, humulene, farnesol and citral all increased from Early harvest to Typical harvest but no difference was observed between Typical and Late. Clear sensory differences were found between beers brewed with Typical harvest Cascade hops and Late harvest Cascade hops, in terms of difference testing, descriptive analysis and consumer preference tests. / Graduation date: 2013

Thesis (D.Phil.(Horticultural Science)--University of Pretoria, 2009. / Includes summary. Includes bibliographical references.

M. Tech. Chemistry. / Discusses essential oils from indigenous Lippia species, L. scaberrima, L. rehmannii and L. javanica, can be used as bactericides and fungicides. Incorporation of these oils into a slow release gel will provide a mechanism for controlled prolonged release of the volatile compounds.

In the multi-step synthesis of Lilestralis, a synthetic muguet fragrance, the kinetics and mechanism of the formation of 3-(3-t-butylphenyl)-2-methylpropan-1-ol (m-LOL) and 4-(3-t-butylphenyl)-2-methylpropan-1-ol (p-LOL) from 2-methyl-3-phenylpropan-1-ol (MPP) and isobutylene using concentrated liquid phosphoric acid as a catalyst was investigated. By-products that include phosphate esters of MPP, m-LOL and p-LOL and oligomers of isobutylene were produced during this reaction and their role within the kinetics and mechanism was also investigated. When crystalline phosphoric acid is dissolved in water, it can form equilibrium polyphosphate mixtures at high acid concentrations. The phosphate species have the general formula Hn+2PnO3n+1 and consist of species such as orthophosphoric acid (H3PO4), pyrophosphoric acid (H4P2O7) and triphosphoric acid (H5P3010). The presence of polyphosphate within liquid phosphoric acid solutions used in this study was investigated using 31P NMR. To investigate the influence of water on the reaction, a number of experiments were performed using 1,4-dioxane as a solvent. This was chosen as the boiling points and density are similar to water, although it is classified as an aprotic solvent. Phosphate esters of MPP, m-LOL and p-LOL are produced as by-products and can potentially undergo hydrolysis when water is present, therefore reactions using aqueous phosphoric acid solutions may not give a true reflection of the concentration of phosphate esters produced. The use of heterogeneous catalysts was also investigated in order to improve yield and selectivity for p-LOL and m-LOL. These include acid catalysts such as solid phosphoric acid supported on Kieselguhr (SPA), sulphated zirconia and ultra stable zeolite-Y (H-USY).

Thesis (Ph.D.) -- University of Western Sydney, 2001. / "This thesis is presented in fulfilment of the degree of Doctor of Philosophy in Science at the University of Western Sydney, Richmond, New South Wales, Australia" Bibliography : p. 145-163.

Mémoire (M.Sc.B.)-- Université du Québec à Chicoutimi, 1988. / Egalement publie sur microfiche. Document électronique également accessible en format PDF. CaQCU CaQCU

Mémoire (M.Ress.Renouv.)--Université du Québec à Chicoutimi, 1995. / Document électronique également accessible en format PDF. CaQCU

Thesis (M.S.)--The University of North Carolina at Greensboro, 2009. / Directed by Gregory M. Raner; submitted to the Dept. of Chemistry and Biochemistry. Title from PDF t.p. (viewed May 17, 2010). Includes bibliographical references (p. 56-57).

Ο Κρόκος είναι πολυετές, βολβώδες φυτό, το οποίο ανήκει στην οικογένεια των ιριδοειδών και ευδοκιμεί στην νότια Ευρώπη και την νοτιοδυτική Ασία. Πιο συγκεκριμένα, στην Ελλάδα φύονται 23 είδη από τα οποία τα 10 είναι ενδημικά, πέντε εκ των οποίων εντοπίζονται στην Πελοπόννησο και ένα στην Κρήτη, όπου φύονται συνολικά 5 είδη. Το κυριότερο και περισσότερο μελετημένο είδος είναι ο Crocus sativus Linnaeus, που καλλιεργείται στην περιοχή της Κοζάνης. Τα αποξηραμένα υπέργεια τμήματα των στύλων, εκτός από τις αρτυματικές και χρωστικές τους ιδιότητες, αποτελούν επίσης σημαντική φαρμακευτική δρόγη. Διαθέτουν μεγάλη περιεκτικότητα σε αιθέριο έλαιο για το οποίο η βιβλιογραφία είναι ιδιαίτερα εκτενής, με την σαφρανάλη να ανιχνεύεται ως το επικρατέστερο συστατικό. Σκοπός της συγκεκριμένης εργασίας είναι η παραλαβή των αιθερίων ελαίων από στύλους τεσσάρων διαφορετικών ειδών του γένους Crocus, C.sativus L. (καλλιεργούμενο είδος της Κοζάνης), C.cartwrightianus Herbert, C.oreocreticus Burtt, C.laevigatus Bory & Chaub (αυτοφυή είδη της Κρήτης) και η ανάλυση αυτών, με απώτερο στόχο τον ποιοτικό και ποσοτικό προσδιορισμό των συστατικών τους, καθώς επίσης την μεταξύ τους σύγκριση. Για την απομόνωση των αιθερίων ελαίων χρησιμοποιήθηκε η τεχνική της εκχύλισης σε λουτρό υπερήχων (USE) για 10 λεπτά επί 5 φορές, με σύστημα διαλυτών νερό – διαιθυλαιθέρα και αναλογία δρόγης προς διαλύτη 200mg/10mL. Ακολούθησαν διαδοχικές εκχυλίσεις στην διαχωριστική χοάνη για την απομόνωση της οργανικής φάσης, η οποία έπειτα ξηράνθηκε και συμπυκνώθηκε με αέριο άζωτο μέχρι τελικού όγκου 5mL. Η ανάλυση των αιθερίων ελαίων πραγματοποιήθηκε με χρήση αέριας χρωματογραφίας – φασματομετρίας μάζας (Gas Chromatography - Mass Spectrometry, GC – MS) [στήλη: HP – 5MS capillary column (30m x 0,25mm, 0,25μm), φέρον αέριο: He] και με την βοήθεια των λογισμικών Msdchem και MestReNova v.6.0.2 – 5475, ενώ η αναλυτική μεθοδολογία ανευρίσκεται στην βιβλιογραφία [Kanakis et al. 2004]. Ο ποιοτικός προσδιορισμός των συστατικών πραγματοποιήθηκε με βάση το πρόγραμμα Nist MS Search v.2.0, τον δείκτη κατακράτησης (Kovats Index), την χρήση εξωτερικών προτύπων και την βιβλιογραφία. Για την ποσοτικοποίηση των συστατικών χρησιμοποιήθηκαν εξωτερικά πρότυπα υψηλής καθαρότητας, συγκεκριμένα η σαφρανάλη (>88%), η ισοφορόνη (97%) και η β–ιονόνη (>98%), ενώ το βουτυλιωμένο υδροξυτολουόλιο (ΒΗΤ, >99% καθαρότητα) αποτέλεσε το εσωτερικό πρότυπο. Η ανάλυση των αιθερίων ελαίων των ειδών C.sativus, C.cartwrightianus, C.οreocreticus και C.laevigatus οδήγησε στην ανίχνευση συνολικά 26, 15, 17 και 17 συστατικών αντιστοίχως. Στο είδος C.sativus η σαφρανάλη αποτελεί το κυριότερο συστατικό, ενώ επίσης σε σημαντικές ποσότητες εντοπίζονται η 4-υδροξυ-2,6,6-τριμεθυλ-1-κυκλοεξεν-1-καρβοξαλδεΰδη (HTCC) και η ισοφορόνη. Στα είδη C.cartwrightianus και C.oreocreticus επικρατέστερη είναι η HTCC, ενώ η ισοφορόνη εμφανίζεται ως κύριο συστατικό στο είδος C.laevigatus. Συγκρίνοντας τα αποτελέσματα της χρωματογραφικής ανάλυσης από τα τέσσερα είδη Crocus, παρατηρείται μεγάλη ομοιότητα αναφορικά με την ποιοτική τους σύσταση. Ωστόσο, εντοπίζονται λιγότερα συστατικά και σε μικρότερες ποσότητες στα αυτοφυή είδη, συγκριτικά με το είδος C.sativus. Έτσι, στην συγκεκριμένη εργασία, η οποία συμβάλει στην φαρμακογνωστική μελέτη του γένους Crocus, απομονώθηκαν και αναλύθηκαν για πρώτη φορά αιθέρια έλαια taxa διαφορετικών από το ευρέως εξεταζόμενο είδος. Επίσης, στοχεύοντας στην σύγκριση της ποιοτικής σύστασης των υδατικών φάσεων, που είχαν συλλεχθεί κατά την απομόνωση των αιθερίων ελαίων, πραγματοποιήθηκε ανάλυση αυτών με χρήση υγρής χρωματογραφίας υψηλής απόδοσης με ανιχνευτή συστοιχίας φωτοδιόδων (High Performance Liquid Chromatography - Diode Array Detector, HPLC - DAD) [χρωματογραφική στήλη ανάστροφης φάσης: Luna C–18, (250mm x 4,6mm, 5μm)] και με την βοήθεια του λογισμικού Chromeleon v.6.80. Ο διαχωρισμός των συστατικών πραγματοποιήθηκε με χρήση συστήματος βαθμιδωτής έκλουσης με δύο διαλύτες: μεθανόλη/νερό παρουσία παγόμορφου οξικού οξέος 1% ν/ν, σε θερμοκρασία δωματίου με ροή 0,7mL/min και μέτρηση της απορρόφησης στα 250nm, 308nm και 440nm, ενώ η αναλυτική μεθοδολογία είναι προτεινόμενη από τους Tarantilis et al. (1995) και τροποποιημένη από τους Chryssanthi et al. (2007). Ως πρότυπο για τις αναλύσεις χρησιμοποιήθηκε υδραλκοολικό (νερό – μεθανόλη, 1:1) εκχύλισμα (αναλογία δρόγης / διαλύτη: 50mg/3mL) των αποξηραμένων στύλων του C. sativus (τελικής συγκεντρώσεως 1mg/mL). Σύμφωνα με τα ληφθέντα αποτελέσματα, διαπιστώθηκε ότι στα χρωματογραφήματα των 4 ειδών Crocus στα εξεταζόμενα μήκη κύματος παρατηρούνται αρκετές ομοιότητες. Το γεγονός ότι το είδος C.oreocreticus, παρουσιάζει ταυτόσημο αποτύπωμα στα 440nm με το είδος C.cartwrightianus υποδεικνύει ενδεχομένως ότι το πρώτο είναι υποείδος του δεύτερου. Επιπλέον, διερευνήθηκε η αντιμικροβιακή δράση του αιθερίου ελαίου του είδους C.sativus, καθώς επίσης της σαφρανάλης και της ισοφορόνης, οι οποίες αποτελούν κύρια συστατικά των αιθερίων ελαίων όλων των εξεταζόμενων ειδών, έναντι τριών ειδών Gram-(+) βακτηρίων: Staphylococcus aureus, Staphylococcus epidermidis, Enterococcus spp. και τριών ειδών Gram-(-) βακτηρίων: Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis. Για τον σκοπό αυτό, αναπτύχθηκαν καλλιέργειες των Gram-(+) βακτηρίων και Gram-(-) βακτηρίων σε αιματούχο άγαρ και Mac Conkey άγαρ αντιστοίχως, από τις οποίες παρασκευάστηκαν κυτταρικά εναιωρήματα σε φυσιολογικό ορό, τελικής συγκέντρωσης 105 βακτηριακά κύτταρα/mL. Για τον έλεγχο της ευαισθησίας των παθογόνων μικροοργανισμών και τον προσδιορισμό της ελάχιστης ανασταλτικής συγκέντρωσης (MIC) χρησιμοποιήθηκε η μικρομέθοδος των διαδοχικών αραιώσεων σε θρεπτικό ζωμό. Πιο συγκεκριμένα, χρησιμοποιήθηκαν πλάκες μικροτιτλοποίησης 96 βυθισμάτων, όπου το κυτταρικό εναιώρημα (100μL) επωάστηκε για 24 ώρες στους 37οC σε θρεπτικό ζωμό (100μL) διαβαθμιζόμενης συγκέντρωσης (υποδιπλάσιων αραιώσεων) σε αιθέριο έλαιο ή στο αντίστοιχο συστατικό. Ειδικότερα, οι αρχικές συγκεντρώσεις του αιθερίου ελαίου του C. sativus, της σαφρανάλης και της ισοφορόνης ήταν 2mg/mL, 850mg/mL και 894mg/mL αντιστοίχως. Σύμφωνα με τα πειραματικά αποτελέσματα, το αιθέριο έλαιο δεν προκάλεσε καμία αντιμικροβιακή δράση, γεγονός πιθανώς οφειλόμενο στην χαμηλή αρχική του συγκέντρωση (2mg/mL). Ενώ, η σαφρανάλη και η ισοφορόνη, εμφάνισαν αξιόλογη αντιμικροβιακή δράση έναντι των εξεταζόμενων βακτηρίων. Πιο συγκεκριμένα, αναφορικά με τα Gram-(+) βακτήρια, η MIC της σαφρανάλης προσδιορίστηκε στα 6mg/mL έναντι των Staphylococcus aureus και Staphylococcus epidermidis και στα 13mg/mL έναντι του Enterococcus spp.. Οι αντίστοιχες τιμές MIC της ισοφορόνης είναι 7mg/mL για τα δύο πρώτα και 14mg/mL για το τελευταίο. Ελέγχοντας την ευαισθησία των Gram-(-) βακτηρίων, η MIC της σαφρανάλης προσδιορίστηκε στα 13mg/mL έναντι της Escherichia coli και στα 27mg/mL έναντι των Klebsiella pneumoniae και Proteus mirabilis. Αντίστοιχα για την ισοφορόνη οι τιμές MIC είναι 14mg/mL για το πρώτο και 28mg/mL για τα δύο τελευταία. / --