• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
1

The effect of fine particle removal on the estimation of protein degradability parameters in diary cattle

Nel, Magdel 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: Grinding of feedstuffs prior to in sacco incubation results in fine particles that could escape from dacron bags without being degraded. The objective of this study was to determine the effect of the removal of these fine particles on protein degradation parameters. The feedstuffs that were used were protein feedstuffs that are commonly used in dairy cattle diets in South Africa. Feedstuffs were soybean oilcake, sunflower oilcake, maize gluten 20, maize gluten 60 and fish meal. Treatments were; 1. grinding through a 2 mm screen with no subsequent sieving, 2. grinding through a 2 mm screen followed by sieving through a 106 μm mesh, and 3. grinding through a 2 mm screen followed by sieving through a 150 μm mesh. In the first trial, the material that was lost through sieving and the chemical composition of the different treatments were determined. Protein solubility was also determined. Between 20 and 60% of the material dry matter was lost with the sieving. The chemical composition for the soybean and sunflower oilcake and maize gluten 60 was similar between the three different treatments (or fractions). The CP content of fish meal and maize gluten 20 differed somewhat between the treatments. The 106 μm mesh seemed to be most suitable for fish meal, but a suitable mesh size could not be found for maize gluten 20. In the second trial, the degradability parameters were determined according to the in sacco degradation procedure. Three lactating Holstein cows that were fitted with rumen cannulae were used. The cows received a commercial lactation diet and oat hay that was supplied ad libitum. Samples of all the protein sources were placed in dacron bags and incubated in the rumen. The following removal times were used: 0, 2, 4, 8, 12, 24 or 48 hours. Dry matter and CP disappearances were determined, and the values were used to estimate DM and CP degradability parameters using a non-linear model. Effective CP degradability was also determined. The a-values were affected most of all. On average, the a-values were 39.4 and 40.3% higher for the un-sieved treatments than for the sieved treatments, for DM and CP, respectively. The effective CP degradability was also, on average, 43% higher for the un-sieved treatments. Grinding without the subsequent sieving of samples appears to result in an overestimation of DM and CP degradation in the rumen. It is therefore recommended that after grinding, feedstuffs should be sieved through at least a 106 μm mesh in preparation for in sacco incubations. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die maal van grondstowwe ter voorbereiding van in sacco inkubasies lei tot ‘n potensiële verlies van klein partikels uit die dakronsakkies sonder dat hulle gedegradeer word. Die doel van hierdie studie was om die invloed van die verwydering van fynmateriaal op proteïen-degradeerbaarheidsparameters te bepaal. Die grondstowwe wat in hierdie studie gebruik is, is proteïengrondstowwe wat algemeen in melkbeesdiëte in Suid-Afrika gebruik word. Die grondstowwe was soja-oliekoek, sonneblom-oliekoek, mielie gluten 20, mielie gluten 60 en vismeel. Behandelings was; 1. maal deur ‘n 2 mm sif sonder verdere sifting, 2. maal deur ‘n 2 mm sif gevolg deur sifting deur ‘n 106 μm sif en 3. maal deur ‘n 2 mm sif gevolg deur sifting deur ‘n 150 μm sif. In die eerste proef is die hoeveelheid materiaal wat verlore gaan as gevolg van sifting van die grondstowwe bepaal en die chemiese samestelling van die verskillende behandelings. Proteïenoplosbaarheid is ook bepaal. Tussen 20 en 60% van die materiaal het verlore gegaan as gevolg van sifting. Die chemiese samestelling van die soja- en sonneblom oliekoek, asook dié van die mielie gluten 60 was soortgelyk vir al drie die behandelings. Die ruproteïeninhoud (RP) van die vismeel en mielie gluten 20 het verskil tussen die drie behandelings. Dit wil voorkom asof die 106 μm sif die mees geskikte is vir vismeel, maar ‘n geskikte sif kon nie vir mielie gluten 20 gevind word nie. In die tweede proef is die degradeerbaarheidsparameters bepaal met behulp van die in sacco-metode. Drie lakterende Holsteinkoeie met rumen kannulas is gebruik. Die koeie het ‘n kommersiële melkbeesdieët ontvang en hawerhooi ad libitum. Die monsters is in dakronsakkies in die rumen geïnkubeer. Die sakkies is na die volgende inkubasietye verwyder: 0, 2, 4, 8, 12, 24 of 48 uur. Die DM- en RP-verdwyning is bereken en die waardes is gebruik om die DM- en RP- degradeerbaarheidsparameters te bereken met behulp van ‘n nie-lineêre model. Effektiewe RP- degradeerbaarheid is ook bereken. Die waardes wat die meeste beïnvloed is, is die a-waardes. Die a-waardes was gemiddeld 39.4 en 40.3% hoër vir die ongesifte behandelings as vir die gesifte behandelings, vir DM en RP, onderskeidelik. Die effektiewe RP-degradeerbaarheid was ook gemiddeld 43% hoër vir die ongesifte behandelings. Dit wil voorkom asof DM- en RP-degradeerbaarheid oorskat word wanneer voermonsters slegs gemaal word. Dit word aanbeveel dat grondstowwe ten minste deur ‘n 106 μm sif gesif word ter voorbereiding vir in sacco-studies.
2

The effect of fine particle removal from ground forage samples on In Saccro dry matter and neutral detergent fiber disappearance values

Mack, Claudia Isabell 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric (Animal Sciences))--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: In vitro and in situ methods using the in sacco technique have a wide application in ruminant nutrition as they allow the degradability and quality of forages and ruminant diets to be determined quicker and at a lower cost than in vivo methods. These trials make use of artificial fibre bags, made of polyester (dacron) or nylon which are available in variable pore sizes. Results from such degradability trials are of great value to feed formulation programs such as AMTS.cattle and CPM Dairy and the more accurate the results are obtained from such trials the more accurate feed formulation models are enabling the ruminant nutritionist to formulate the best diet possible to reach the genetic potential of ruminants. The accepted method for in sacco trials (NRC, 2001) requires that the feed samples are ground through a 2 mm screen. This usually results in a variety of particle sizes, including a significant amount of extremely fine particles. Research has, however, shown that these fine particles can potentially be washed out of the dacron bags that are used in in sacco degradability trials. This would result in an overestimation of the soluble and rapidly fermentable nutrient fractions. The objective of this study was to determine the effect of fine particle removal from ground forage samples on the chemical composition and in vitro dry matter (DM) and neutral detergent fibre (NDF) degradability of forages. Lucerne hay, oat hay and wheat straw samples were sourced from seven different locations in the Western Cape. Samples were milled through a 2 mm screen and then sieved through either 150 μm, 125 μm or 106 μm. All fractions were analysed for DM, crude protein (CP), NDF, fat and ash. Based on the NDF content of the original samples, four samples from each forage type were selected for in vitro trials to determine DM and NDF disappearance over time. Samples were incubated for 0, 6, 24 and 48 hours in an ANKOM Daisy II incubator. Significant variation occurred within forage types in terms of chemical composition. Fine particle removal had no effect on the NDF content of lucerne hay and wheat straw, but sieved oat hay fractions had a higher NDF content than the un-sieved samples. The NDF content was on average 635.9 for the sieved OH fractions, whereas the NDF content of the un-sieved samples was 606.8. The CP content of sieved oat hay (61.4 on average) and wheat straw fractions (47.7 on average) were lower than the un-sieved fractions (65.7 for OH and 55.4 for WS), whereas for lucerne hay, sieving had no effect on CP content. Dry matter and NDF disappearances were significantly higher for the un-sieved samples than for the sieved fractions for all three forage types at all incubation times, which indicates an overestimation of the soluble and readily digestible forage fractions. Compared to sieved samples, DMD values at 0 hours (washing only) of the un-sieved samples were, on average, 13.8% higher for lucerne hay, 27.3% for oat hay and 44.7% for wheat straw. At 48 h, the overestimation of lucerne DMD for the un-sieved samples was between 4.0% (compared to 106 μm sieve) and 7.3% (compared to 150 μm sieve). This over-estimation in the un-sieved samples was carried over to all four time points. No significant differences between the fractions (150, 125 and 106) were found within a forage type at all incubation times. The estimated degradation rates and the predicted digested proportions were also significantly higher for the un-sieved fractions compared to the sieved fractions. It was concluded that fine particle removal from forage samples would result in more accurate estimations of in sacco nutrient degradability. / AFRIKAANSE OPSOMMING: In sacco in vitro- en in situ-metodes word dikwels toegepas in die studie van herkouervoeding aangesien hierdie metodes vinniger, meer effektief en meer ekonomies is as in vivo-metodes. Hierdie studies maak gebruik van kunsveselsakkies, gemaak van poliëster (dacron) of nylon wat beskikbaar is in verskeie poriegroottes. Resultate van sulke verteringsproewe is belangrik vir toepassing in voerformuleringsprogramme soos AMTS.cattle en CPM Dairy. Die resultate wat deur hierdie studies verkry word, is belangrik vir akkurate voerformulering deur formuleringsmodelle en stel die herkouervoedingkundige in staat om die ideale voer te formuleer vir die manifestering van die dier se genetiese potensieaal. Die aanvaarde in sacco-metode (NRC, 2001) vereis dat voermonsters deur ‘n 2 mm sif gemaal word wat ‘n groot verskeidenheid partikelgroottes tot gevolg het met ‘n beduidende hoeveelheid baie fyn materiaal. Navorsing het getoon dat hierdie baie fyn partikels uit die dacronsakkies gewas kan word tydens in sacco verteringstudies, met die gevolg dat die oplosbare en vinnig-verteerbare fraksie oorskat kan word. Die doel van die huidige studie was om die invloed van die verwydering van fyn partikels op die chemiese samestelling van ruvoermonsters te bepaal, asook die in vitro droë materiaal (DM) en neutraal-onoplosbaare vesel (NDF) verteerbaarheid daarvan. Monsters van lusernhooi, hawerhooi en koringstrooi, afkomstig van sewe verskillende lokaliteite in die Wes-Kaap, is deur 'n 2 mm sif gemaal en sub-monsters is deur ‘n reeks siwwe met poriegroottes van 150 μm, 125 μm of 106 μm gesif. Al die fraksies is geanaliseer vir DM, ruproteïen (RP), NDF, vet en as. Vier monsters van elke voertipe is op grond van die NDF-inhoud geselekteer vir in vitro-studies om die DM- en NDF- verteerbaarheid oor tyd te bepaal. Monsters is vir 0, 6, 24 of 48 uur geïnkubeer. Die resultate het getoon dat daar betekenisvolle variasie in chemiese samestelling binne ruvoertipes voorgekom het. Die verwydering van die fyn partikels het geen invloed die NDF-inhoud van lusernhooi en koringstrooi gehad nie. Wat hawerhooi betref, was die NDFinhoud van die gesifte monsters egter betekenisvol hoër in vergelyking met die ongesifte monsters. Die NDF inhoud was gemiddeld 635.9 vir die gesifte monsters en vir die ongesifte monsters 606.8. Sifting het geen invloed op die RP-inhoud van lusernhooi gehad nie, maar vir hawerhooi (61.4 gemiddeld) en koringstrooi (47.7 gemiddeld) was die RP-inhoud van die gesifte monsters betekenisvol laer as dié van die ongesifte monsters (65.7 vir hawerhooi en 55.4 vir koringstrooi). In vergelyking met die gesifte monsters, was die in vitro DM- en NDF-verteerbaarhede betekenisvol hoër vir die ongesifte monsters vir al drie ruvoertipes by alle inkubasietye. Hierdie resultate bevestig ‘n oorskatting van oplosbare en maklik verteerbare fraksies in gemaalde voermonsters. In vergelyking met die gesifte monsters, was die DMV-waardes van die ongesifte monsters by 0 ure (slegs gewas) gemiddeld 13.8% hoër vir lusernhooi, 27.3% vir hawerhooi en 44.7% vir koringstrooi. Na 48 h inkubasie was die oorskatting van lusern DMV vir die ongesifte monsters tussen 4.0% (vergeleke met die 106 μm sif) en 7.3% (vergeleke met 150 μm sif). Die oorskatting is oorgedra na al vier inkubasietye. Die resultate het geen noemenswaardige verskille tussen die fraksies (150 μm, 125 μm en 106 μm poriegroottes) van ‘n ruvoertipe by enige inkubasietyd aangedui nie. Die beraamde verteringstempo’s en verteerde fraksies was ook aansienlik hoër vir die ongesifte monsters in vergelyking met die gesifte monsters. Die gevolgtrekking is gemaak dat die verwydering van fyn partikels uit gemaalde ruvoermonsters die akkurate bepaling van in sacco verteerbaarheidswaardes verhoog.

Page generated in 0.071 seconds