• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 2
  • 1
  • Tagged with
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 2
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
1

The effect of dietary protein degradability on the performance of Saanen dairy goats

Thornton, John 12 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--Stellenbosch University, 2001. / ENGLISH ABSTRACT: The goat is a significant domestic animal throughout the world today. With an estimated world goat population of 590 million goats in 1991 (FAO, 1991 as citied by Haenlein, 1996) it is impossible to consider the goat as insignificant. The need for milk, and it seems particularly goat’s milk, is obvious if one considers the increase in dairy goat populations over the past 20 years. Across the globe the dairy goat population has increased by 52% while in developing and developed countries, there has been an increase of 56% and 17%, respectively (Haenlein, 2000). The goat dairy industry in South Africa is still very underdeveloped, yet it holds tremendous potential for the entrepreneur willing to take the risk and do the job correctly. With the present South African financial situation the opportunities that exist for exporting value added products to countries with stronger currencies is a market with extraordinary potential. In New Zealand, the national herd consists of approximately 16000 dairy goats and 90% of the milk produced is turned to powdered milk and then exported to the East, a valuable source of foreign currency. In South Africa, the same potential exists and with some vision and hard work the dairy goat industry can make a valuable contribution to generating foreign currency. Research into the protein requirements and particularly protein degradability requirements of dairy goats is scarce, yet in recent years there has been an increased interest in the effect of protein supplementation to lactating animals (Mishra & Rai, 1996). In the work of Mishra & Rai (1996) there were benefits obtained from the use of different rumen degradable proteins for lactating dairy goat does. The does on the highly degradable protein diet had a better feed intake while the does on the low degradable protein diet gave a higher milk production. Other research on this field of study has also delivered positive results with more than one species of lactating animal that had increased levels of UDP in the diet (Robinson et al., 1991 and Christensen et al., 1993). Loerch et al. (1995) suggested that improved production by making use of rumen undegradable proteins would have no effect if crude protein were not a limiting factor in production. Pailan & Kaur (1995) and Mishra & Rai (1996) did research on lowered CP levels with increased UDP levels in lactating dairy does. They used of three diets, with the one having a 20% lower CP value but an increased level of UDP (40-45% of total CP). From this work it was concluded that a decreased CP level and an increased level of UDP is able to sustain production when compared with diets with a higher CP value. The current study consists of two trials. In the first trial the effect of weaning age and dietary protein degradability on the growth of Saanen kids was investigated. In the second trial the effect of dietary protein degradability on the production of lactating Saanen does was investigated. Fifty-eight Saanen kids were divided into groups to determine the effect of weaning age (42 vs. 70 days) on animal performance. Within the weaning day treatments, the kids were again divided into two dietary treatments. One group received a low UDP creep diet (LC) and the other a high UDP creep diet (HC). The two creep diets were formulated with rumen degradable: undegradable protein (RDP : UDP) ratios of 70:30 and 60: 40, referred to as LC and HC, respectively. However, the results from the degradability trial indicated no difference in RDP: UDP ratios for the low and high creep (72:28 and 73:27 respectively) diets. At 15.66 ± 3.09 kg the kids were taken off the creep diet and put on the growth diet. At this transition, the kids in each of the 4 established treatments were again randomly divided into two dietary treatments, a high or a low UDP growth diet, resulting in a total of eight treatments for the trial. The two growth diets were formulated with RDP: UDP ratios of 70:30 and 60:40, referred to as low growth (LG) and high growth (HG) respectively. Results from the degradability trial indicated RDP: UDP ratios for the LG and HG of 73:27 and 68:32 respectively. The growth trial was conducted over 140 days and feed intake, bodyweight change and feed conversion efficiency were compared for each of the 8 treatments. From the trial with the Saanen kids it was concluded that weaning dairy goat kids at 42 days of age when feed intake was 240 g/day resulted in similar growth rates when compared with weaning at 70 days. The two creep diets did not differ in RDP: UDP ratios and thus no conclusion can be made regarding the influence of the creep diets on the growth of Saanen kids from 20 to 80 days of age. The two growth diets did in fact differ from one another, in terms of RDP: UDP however, protein degradability had no influence on the performance of the Saanen kids from 80 to 140 days of age. Twenty-one lactating Saanen does were randomly assigned to one of three experimental diets. The treatments had two RDP: UDP ratios and two crude protein (CP) levels. Treatments were formulated to be 1) RDP: UDP = 70:30, CP = 20 % 2) RDP: UDP = 62:38, CP = 20% and 3) RDP: UDP = 62:38, CP = 18.3%. In the production trial the does were milked for 120 days, during which milk yield, milk composition, bodyweight change, feed intake and feed conversion efficiency were compared between the treatments. In the digestibility and nitrogen metabolism trial, 18 does varying from 84 to 110 days in lactation, were used to compare the experimental diets. Furthermore, the experimental diets were compared in a degradability and rate of passage trial using cannulated Dohne merino wethers. Results from the degradability trial indicated that the low UDP, low protein high UDP and high UDP diets had RDP: UDP ratios of 82:18, 78:22 and 79:21 respectively, and that the dietary protein degradability did not differ significantly between diets. Results from the production trial indicated that there was a significant difference in feed intake, dry matter (DM) intake and bodyweight. The does on the low UDP diet had significantly higher feed intakes and DM intakes and were significantly heavier at the end of the trial period. As the diets didn’t differ in protein degradability other factors must have influenced the intakes between diets. Palatability may have influenced feed and DM intake, as the low protein high UDP and high UDP diets both contained higher levels of fishmeal. No significant differences in milk production, milk composition or milk production efficiency were observed. Besides the fact that the diets did not differ in effective protein degradability, large variations in milk production between animals and low numbers of animals per treatment limited the ability to measure a difference between the treatments. Results from the digestibility trial varied between diets with the low UDP diet having a significantly lower digestibility overall than the other two diets. Reasons for the difference in digestibility could be due to the difference in rate of passage (low UDP = 0.064/hour versus the 0.044- 0.045/hour of the low protein and high UDP diets respectively) and the high ADF value of the low UDP diet. Because no difference in effective protein degradability existed between the diets it is not possible to make an accurate conclusion on whether or not the dietary protein degradability had an influence on production parameters tested in this trial. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Huidiglik is die bok ‘n belangrike gedomestikeerde dier dwarsoor die wereld. Aangesien die wereldwye bokpopulasie in 1991 op 590 miljoen geraam is (FAO, soos aangehaal deur Haenlein, 1996), is dit onmoontlik om die bok as onbelangrik te beskou. Die behoefte aan melk, en dan veral bokmelk, is duidelik as mens die toename in bokpopulasies oor die afgelope 20 jaar in ag neem. Wereldwyd het die melkbokpopulasie met 52% toegeneem, terwyl dit in ontwikkelende en ontwikkelde lande met 56% en 17% onderskeidelik, toegeneem het (Haenlein, 2000). Ten spyte van die feit dat die bokmelk-industrie in Suid-Afrika nog baie onderontwikkel is, is daar geweldige potensiaal vir die entrepeneur wat bereid is om ‘n risiko te loop en die taak korrek aan te pak. Binne die huidige Suid-Afrikaanse finansiele situasie bestaan daar veral geleenthede om waardetoegevoegde produkte na lande waarvan die wisselkoers sterker is, uit te voer. In Nieu Zeeland is die nasionale kudde ongeveer 16000 melkbokke en 90% van die geproduseerde melk word verwerk na poeiermelk en uitgevoer na die Ooste. In Suid-Afrika bestaan dieselfde potensiaal en met die korrekte visie en harde werk kan die melkbok-industrie ‘n belangrike bydra lewer om buitelandse valuta te verdien. Alhoewel navorsing aangaande die proteien-degradeerbaarheidsbehoeftes van melkbokke skaars is, bestaan daar die afgelope paar jaar ‘n toenemende belangstelling in die effek van proteien supplementering aan lakterende diere (Mishra & Rai, 1996). In die werk van Mishra & Rai (1996) is die voordele om verskillende rumen degraderende proteTenvlakke in lakterende melkbokke te gebruik, aangetoon. Ooie op ‘n hoogs degradeerbare prote'fen-dieet het beter voerinnames getoon, terwyl die ooie op ’n laag degradeerbare prote'fen-dieet hoer melkproduksies gelewer het. Navorsing van hierdie aard op ander lakterende spesies het ook positiewe resultate met ‘n toename in verbyvloeiprote'ien in die dieet gelewer (Robinson et al., 1991 en Christensen et al., 1993). Loerch et al. (1995) het voorgestel dat ‘n verbeterde produksie, deur gebruik te maak van verbyvloeiprote'fn, geen effek sal he as ruprote'fen (RP) nie ‘n beperkende faktor i.t.v produksie is nie. Beide Pailan & Kaur (1995) & Mishra en Rai (1996) het navorsing gedoen op die invloed van verlaagde RP-vlakke en verhoogde nie-degradeerbare protein (NDP) vlakke in die diete van lakterende melkooie. Daar is gebruik gemaak van drie diete, waarvan die een dieet ‘n 20% laer RPinhoud, maar ‘n verhoodge NDP-vlak (40-45% van totale RP) gehad het. Vanuit hierdie werk is die gevolgtrekking gemaak dat ‘n verlaging in RP-vlak en ‘n verhoging in NDP-vlak dieselfde produksie kan onderhou, soos met ‘n hoer RP-inhoud. Die huidige navorsing bestaan uit twee proewe. In die eerste proef is die effek van speenouderdom en dieet-prote'fen-degradeerbaardheid op die groei van Saanen-lammers ondersoek. In die tweede proef is die effek van dieet-proteien-degradeerbaardheid op die produksie van lakteerende Saanen melkbokke ondersoek. Agt-en-vyftig Saanen-lammers is verdeel in twee speenouderdom-behandelings, nl. ‘n 42 dae (42) en ‘n 70 dae (70) speenouderdom. Binne hierdie speenouderdom-behandelings is die lammers verder verdeel in twee dieet-behandelings. Die een groep het ‘n lae NDP kruiprantsoen (LK) en die ander ‘n hoe NDP kruiprantsoen (HK) ontvang. Die twee kruiprantsoene was geformuleer om rumen degradeerbare proteien (RDP): NDP verhoudings van 70:30 (LK) en 60:40 (HK) te bevat, maar die resultate van die degradeerbaarheidsproef het aangetoon RDP: NDP verhoudings van 77:23 (LK) en 78:22 (HK). Die lammers is vanaf die kruipdieet oorgeplaas op ‘n groeidieet by ‘n gemiddelde lewende massa van 15.99±3.09 kg. Tydens hierdie oorplasing is die lammers van die vier bestaande behandelings verdeel in ‘n verdere twee dieetbehandelings, nl. ‘n hoe of ‘n lae NDP groei-dieet (LG en HG onderskeidelik), met die gevolg dat ‘n totaal van agt behandelings in hierdie proef bestaan het. Die twee groeidiete is geformuleer met RDP: NDP verhoudings van 70: 30 (LG) en 60: 40 (HG) onderskeidelik, maar die resultate van die degradeerbaarheidsproef het aangetoon RDP: NDP verhoudings van 78:22 (LG) en 72:28 (HG). Die groeiproef is uitgevoer oor 140 dae en voerinname, verandering in liggaamsgewig en voeromsettingsdoeltreffendheid (VOD) is vergelyk tussen die agt behandelings. Uit die lammerproef is die gevolgtrekking gemaak dat boklammers wat op 42 dae gespeen is, wanneer voerinname 240g/dag is, soortgelyke resultate i.t.v. groeitempo lewer as lammers wat op 70 dae gespeen is. Die twee kruiprantsoene het nie van mekaar in RDP: NDP verskil nie en dus kan geen gevolgtrekking gemaak word omtrentdie invloed van dieet-protel'en-degradeerbaarheid op die groei van Saanen boklammers van 20 tot 80 dae ouderdom. Die twee groei diete het van mekaar verskil in RDP: NDP maar dieet-proteien-degradeerbaardheid het geen invloed op die groei van die Saanen boklammers van 80 tot 140 dae ouderdom gehad nie. Een-en-twintig lakterende Saanen-ooie is ewekansig in drie groepe. Die behandelings het twee RDP: NDP-verhoudings en twee ruprotei'en (RP) -peile ingesluit. Behandelings was 1) RDP: NDP = 70:30, RP = 20% 2) RDP: NDP = 62:38, RP = 20% en 3) RDP: NDP = 62:38, RP = 18.3%. Tydens hierdie produksieproef is die ooie vir 120 dae gemelk en die melkopbrengs, melksamestelling, verandering in liggaamsgewig, voerinname en VOD bepaal en vergelyk tussen behandelings. In die verterings- en stikstofmetabolismeproef is 18 ooie gebruik om die diete te vergelyk. Verder is die diete ook vergelyk in ‘n degraderings- en deurvloeitempoproef met gekannuleerde Dohne merino hamels. Dieet-proteien-degradeerbaardheid waardes verkry uit die degradeerbaarheidsproef het aangedui dat die bepaalde RDP: NDP verhoudings was 82:18, 78:22 en 79:21 vir die lae NDP, lae prote'fen hoe NDP en hoe NDP diete, en dat daar geen verskil in dieet-prote'fen-degradeerbaardheid was tussen die drie rantsoene. Resultate van die produksieproef dui daarop dat daar verskille in voerinname, droematerialinname, en liggaamsgewig tussen die drie rantsoene was. Die ooie op die laer NDP rantsoen het ‘n hoe voer en DM inname gehad en was swaarder na 120 dae in die proef as die ooie in die ander twee behandelings. Redes vir hierdie verskille is nie as gevolg van dieet-proteiendegradeerbaarheid nie. Die smaaklikheid kon dalk ‘n rol gespeel het omdat dat die twee hoe NDP rantsoene hoer vlakke van vismeel gehad het. Daar was geen verskil in melkproduksie, melksamestelling en melkproduksiedoeltreffenheid tussen die drie behandelings. Resultate van die verteringsproef het tussen die laer NDP-rantsoen en die ander twee rantsoene gevarieer. Die rede vir die verskil in verteerbaarheid mag wees a.g.v. verskillende deurvloeitempo’s (laer NDP = 0.064/uur teenoor 0.044 - 0.045/uur vir die laeproteien en hoe-proteienrantsoene) en die ADF waarde wat van die lae NDP rantsoen verskil het van die ander twee rantsoene. Omdat die resultate van die degradeerbaarheidsproef aangedui het dat daar geen verskil in dieet-proteiendegradeerbaardheid was nie is dit nie moontlik om ‘n gevolgtrekking te maak random die invloed van dieet-proteien-degradeerbaardheid op die produksie van lakterende Saanen melkbokke nie.
2

A comparative analysis of nutrient utilisation and meat quality parameters of boer goats and South African mutton merinos

Sheridan, Rouxlene 12 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--University of Stellenbosch, 2001. / ENGLISH ABSTRACT: One of the reasons why meat supply does not meet human demand is that man has concentrated on utilising relatively few animal species as a source of meat. Development of unconventional livestock, such as goats, is advocated as a means of increasing global meat production and consumption. Although South Africa possesses large numbers of domestic ruminants, meat consumption has been limited mainly to sheep and cattle. Goats are used to a lesser extent. This is partly attributed to a general belief that goat meat is inferior to mutton and beef. Numerous contradictions regarding comparative goat and sheep growth, carcass characteristics and meat composition exist in literature. Concepts involved with most of the contradictions includes average daHy gain (ADG), dressing percentage, carcass weight distribution and organoleptic characteristics, especially tenderness, juiciness and flavour, particularly as pertaining to animals reared/grown under intensive/feedlot conditions. Therefore this project was undertaken to obtain more information on the growth, carcass and organoleptic characteristics, as well as meat chemical compositions of Boer goat (BG) kids in comparison with South African Mutton merino (MM) lambs, reared under feedlot conditions. Thirty-two BG kids and 32 MM lambs were used for this investigation. All the animals were castrated and weaned before entering the feedlot. Two pelleted diets (fed to 16 animals/species) with either a low (LE; 8.9 MJ/kg OM) or a high (HE, 10.9 MJ/kg OM) metabolisabie energy level were fed individually, ad lib for either 28 or 56 days. Feed and water intake, ADG and feed conversion efficiencies (FCE) were monitored. During the last week of the feeding trial, 12 BG kids and 12 MM lambs were used to evaluate the digestibility of the two diets. After either 28 or 56 days, the animals were slaughtered and the carcasses dissected into South African commercial cuts. The m. semimembranosus and 8-9-10-rib cut of each carcass was dissected for determination of chemical composition, drip loss, cooking loss, shear force values and colour measurement. The m. gracilis was dissected from the hind leg of the carcass and used for sensory evaluation. MM's had significantly higher AOG's than BG's (e.g. MMHE56: 0.281; BGHE56: 0.162 kg/day). Within a diet there was no difference (P>0.05) in FCE between BG's and MM's and only the MM's FCE differed between the LE and HE diet (e.g. BGLE28: 7.65; BGHE28: 6.37; MMLE28: 8.73; MMHE28: 5.56 kg feed/kg weight gain). BGLE digested dry matter (OM), crude protein (CP) and energy more efficiently and had a higher energy retention than MMLE. The two diets had the same ME-value for the goats, which confirms that goats perform equally well on a lower quality feed as their contemporaries on a higher quality feed. Neither species, nor diet affected nitrogen retention. The BG had a 49 % lower (P<0.01) water intake per kg weight gain than the MM on both the high and low energy diets. Both species had a lower (P<0.01) water intake on the high than on the low energy diet. Furthermore, the BG had a daily water intake of only 171 ml/kgo.75 compared to the 302 ml/kgo.75 of the MM. The weight of the liver, empty stomach, head and feet (as a percentage of empty body weight) were higher in goats than in sheep. The MM's had significantly heavier skins, probably due to wool growth. Both kidney fat and gastro-intestinal tract (GIT) fat increased with age. The animals slaughtered after 56 days in the feedlot had significantly longer and deeper carcasses than their contemporaries slaughtered after 28 days. Within a diet and slaughter age, the MM had significantly broader and deeper carcasses than the BG's. BG's had significantly less weight per unit carcass length, and thus more slender carcasses than MM's. Diet had no significant influence on the carcass weight distribution of the goats. However, MM's had heavier carcasses (LE: 19.87 vs. 15.28 kg; HE: 24.01 vs. 17.05 kg) and proportionally heavier ribs and buttocks than BG's. Neither diet nor slaughter age influenced the proximate analysis of the m. semimembranosus, but MM's had significantly lower moisture values than BG's. In the 8-9-10-rib cuts BG's had significantly more moisture and protein and lower fat and energy values than MM's. OM, fat and energy values increased with an increase in slaughter age in both species. BG's had significantly higher concentrations of 11 of the 18 measured essential amino acids in their 8-9- 10-rib cuts than the MM's. Gaat carcasses had higher Ca, K, Mg, Na and P-Ievels than sheep carcasses, regardless of the diet fed. There was a tendency for goat's m. semimembranosus to have a lower Fe-content than that of sheep. BG carcasses had a lower carcass cholesterol content than that of lamb (66.77 vs. 99.28 mg/100g, respectively). Palmitic (C16:0), stearic (C18:0) and oleic (C18:1 n9) acid comprised the greatest proportions of fatty acids in both the m. semimembranosus and 8-9-10-rib cut for both species. On a LE-diet there was no significant difference between the saturated fatty acid (SFA) to unsaturated fatty acid (UFA) ratio of goat meat and lamb. However, on the HEdiet, lamb had a significantly higher SFA:UFA ratio than chevon (m. semimembranosus: 0.842 vs. 0.689; 8-9-10-rib cut: 1.407 vs. 0.892). Organoleptically, a difference was noted between chevon and lamb. Each has a specific species flavour, which was not influenced by energy level of the diet. BG meat was perceived to be stringier than that of the MM, but there was no significant difference in Warner-Bratzler shear force values. Tenderness declined with age in both species and there was also a tendency for goat meat to be less juicy than lamb. Chevon had a more pronounced aftertaste than lamb. No objective differences could be distinguished between the colour of the cooked chevon and lamb. There was a tendency for fresh lamb to have a higher a*-value (redness) than chevon. Although diet did not influence drip loss, drip loss increased with an increase in slaughter age. Only after 56 days did the MM's m. semimembranosus have a significantly higher drip loss than the BG's (LE: 4.84 vs. 3.43%; HE: 4.72 vs. 3.32%). In the m. semimembranosus of both species, cooking loss increased with an increase in slaughter age. Since diet did not influence the growth, carcass weight distribution, water holding capacity, colour, shear force values or organoleptic qualities of chevon, BG's may be finished on a diet with a lower ME-value than that usually formulated for sheep, without a reduction in performance. This may render a direct economic advantage for BG feedlot finishing. Meat from young feedlot goats is not inferior to that of lamb and it has a higher protein percentage and lower fat percentage. Therefore, it can be considered as a healthy food commodity, especially among low-income groups or people wishing to consume a low calorie diet. / AFRIKAANSE OPSOMMING: 'n Vergelykende analise van nutriëntverbruik en vleiskwaliteisparameters van Boerbokke en Suid-Afrikaanse Vleismerino's: Een van die hoofredes waarom die vraag na vleis die aanbod oorskrei, is die feit dat die mens tot op hede net op 'n paar dierspesies as bron van vleis gekonsentreer het. Benutting van niekonvensionele spesies, soos bokke, kan aanbeveel word ten einde die globale vleisproduksie en -verbruik te verhoog. Ten spyte van die feit dat Suid-Afrika oor baie gedomestikeerde herkouerspesies beskik, is vleisverbruik in die verlede tot hoofsaaklik skape en beeste beperk. Bokke is tot 'n mindere mate gebruik. Dit kan gedeeltelik toegeskryf word aan die algemene siening dat bokvleis ondergeskik aan skaap- en beesvleis is. Verskeie teenstrydighede ten opsigte van vergelykings tussen bokke en skape se groei, karkaseienskappe en vleissamestelling bestaan in die literatuur. Teenstrydige resultate ten bpsigte van gemiddelde daaglikse toename (GOT), uitslagpersentasie, karkasgewigverspreiding en organoleptiese eienskappe (veral taaiheid, sappigheid en geur) van diere afgerond onder intensiewe/voerkraal-toestande, kom veral voor. Hierdie projek is vervolgens uitgevoer ten einde meer inligting ten opsigte van die groei, karkas- en organoleptiese eienskappe, sowel as die chemiese samestelling van die vleis van Boerbok (BB) lammers in vergelyking met Suid-Afrikaanse Vleismerino (VM) lammers, onder voerkraal-toestande grootgemaak, te verkry. Twee-en-dertig BB lammers en 32 VM lammers is vir hierdie studie gebruik. AI die diere is gekastreer en gespeen voor hulle in die voerkraal geplaas is. Twee verpilde diëte (gevoer aan 16 diere/spesie) met óf 'n lae (LE, 8.9 MJ/kg DM) óf 'n hoë (HE, 10.9 MJ/kg DM) metaboliseerbare energievlak is individueel, ad lib, vir óf 28 óf 56 dae aan die diere gevoer. Voer- en waterinname, GOT en voeromsettingsdoeltreffendheid (VOD) is gemonitor. Gedurende die laaste week van die voedingsproef is 12 BB'e en 12 VM's gebruik ten einde die verteerbaarheid van die twee diëte te bepaal. Na 28 of 56 dae is die diere geslag en die karkasse in Suid-Afrikaanse kommersiële snitte verdeel. Die m. semimembranosus en 8-9-10-rib snit van elke karkas is verwyder vir bepaling van chemiese samestelling, drupverlies, kookverlies, skeurwaardes en kleurbepaling. Die m. gracilis is uit die agterbeen uitgehaal en vir sensoriese evaluering gebruik. VM's het betekenisvolle hoër GOT's as BB'e (bv. VMHE56: 0.281; BBHE56: 0.162 kg/dag) gehad. Binne 'n dieet was daar geen verskille (P>0.05) in VOD tussen BB'e en VM's nie en net die VM's se VOD het tussen die LE- en HE-dieet verskil (bv. BBLE28: 7.65; BBHE28: 6.37; VMLE28: 8.73; VMHE28: 5.56 kg voer/kg gewigstoename). BBLE het die droë materiaal (DM), ruproteïen (RP) en energie meer effektief verteer en het 'n hoër energieretensie as VMLE gehad. Die twee diëte het dieselfde ME-waarde vir die bokke gehad, wat bevestig dat bokke net so goed op 'n laer kwaliteit voer presteer as op 'n dieet van 'n hoër kwaliteit. Stikstofretensie is nie deur spesie of dieet beïnvloed nie. Die BB het 'n 49% laer (P<0.01) waterinname per kg massatoename op beide die HE- en LE-dieet gehad. Beide spesies het 'n laer (P<0.01) waterinname op die hoë as die lae energie dieet gehad. Verder het die BB ook 'n daaglikse waterinname van slegs 171 ml/kg075 gehad in vergelyking met die 302 ml/kgO.75van die VM. Die gewig van die lewer, leë pens, kop en pote (as persentasie van leë liggaamsgewig) was hoër vir bokke as vir skape. Die VM's se velle was betekenisvol swaarder, waarskynlik as gevolg van wolgroei. Beide niervet en kanaalvet het toegeneem met 'n toename in slagouderdom. Die diere wat na 56 dae in die voerkraal geslag is, het betekensivol langer en dieper karkasse gehad as dié na 28 dae. Binne 'n dieet en slagouderdom, het die skape breër en dieper (P<0.05) karkasse as die bokke gehad. BB'e het betekenisvol minder gewig per eenheid karkaslengte en dus maerder karkasse as VM's gehad. Dieet-energievlak het geen betekenisvolle effek op die verspreiding van karkasgewig by bokke gehad nie. VM's het egter swaarder karkasse (LE: 19.87 vs. 15.28 kg; HE: 24.01 vs. 17.05 kg) en proporsioneel swaarder ribbes en boude as BB'e gehad. Dieet of slagouderdom het nie 'n betekenisvolle effek op die chemiese samestelling (vog, vet, proteïen en as) van die m. semimembransous gehad nie, maar VM's het laer (P<0.05) vogwaardes as BB'e gehad. In die 8-9-10-rib snit het BB'e betekenisvolle hoër vog en proteïen, maar laer vet- en energiewaardes as VM's gehad. In beide spesies het DM, vet en energiewaardes toegeneem met 'n toename in slagouderdom. BG'e het 'n betekenisvolle hoër konsentrasie in 11 van die 18 gemete essensiële aminosure in hul 8-9-10-rib snitte gehad in vergelyking met VM's. Bokkarkasse het ook hoër Ca, K, Mg, N en P-vlakke as skaapkarkasse gehad, ongeag die dieet. Daar was 'n neiging vir die bok m. semimembranosus om 'n laer Fe-inhoud as dié van die skaap te hê. BB-karkasse het 'n laer cholesterol-inhoud as skaapkarkasse (66.77 vs. 99.28 mg/100g, onderskeidelik) gehad. Palmitiensuur (C16:0), steariensuur (C18:0) en oleïensuur (C18:1n9) het die grootste proporsies van die vetsure in beide die m. semimembranosus en 8-9-10-rib snit van beide spesies uitgemaak. Op 'n LE-dieet was daar geen verskil tussen die versadigde (SFA) tot onversadigde (UFA) vetsuur-verhouding van bok- en skaapvleis nie. Op 'n HE-dieet het skaapvleis egter 'n betekenisvol hoër SFA:UFA-verhouding as bokvleis gehad (m. semimembranosus: 0.842 vs. 0.689; 8-9-10-rib snit: 1.40 vs. 0.892, onderskeidelik). Organolepties is 'n verskil tussen bok- en skaapvleis gevind. Elkeen het 'n spesifieke spesiegeur, wat onafhanklik van die dieet was. Bokvleis is waargeneem as meer veselrig as skaapvleis, maar daar was geen verskil in Warner-Bratzler skeurwaardes nie. In beide spesies het sagtheid afgeneem met 'n toename in ouderdom en daar was 'n neiging vir bokvleis om minder sappig as lamsvleis te wees. Bokvleis het ook 'n meer pertinente nasmaak as lam gehad. Geen objektiewe verskil kon tussen die kleur van gekookte skaapen bokvleis onderskei word nie. Daar was egter 'n tendens vir vars lamsvleis om 'n hoër a*- waarde (rooiheid) as bokvleis te hê. Alhoewel dieet nie 'n invloed op drupverlies gehad het nie, het drupverlies toegeneem met 'n toename in slagouderdom. Slegs na 56 dae het die VM se m. semimembranosus 'n hoër (P>0.05) drupverlies as dié van die BB getoon (LE: 4.84 vs. 3.43%; HE: 4.72 vs. 3.32%, onderskeidelik). In die m. semimembranosus van beide spesies het kookverlies toegeneem met 'n toename in slagouderdom. Aangesien dieet nie 'n effek op die groei, karkasgewig-verspreiding, waterhouvermoë, kleur, skeurwaardes of organoleptiese eienskappe van bokvleis gehad het nie, kan BB'e op 'n dieet met 'n laer ME-waarde as wat normaalweg vir skape geformuleer word, afgerond word, sonder om 'n verlaging in produksie te verwag. Dit mag 'n direkte ekonomiese voordeel vir afronding van BB'e in die voerkraal inhou. Vleis van jong voerkraalbokke is nie minderwaardig teenoor die van skape nie e-n dit het 'n hoër proteren- en laer vetpersentasie. Dus kan bokvleis as 'n gesonde voedselbron gesien word, veralonder lae-inkomste groepe of mense wat 'n lae kalorie-dieet wil inneem.
3

COMPARATIVE DIGESTIBILITY OF DIFFERENT QUALITY ROUGHAGES BY SHEEP AND GOATS.

Schmid, Linda Genette. January 1983 (has links)
No description available.

Page generated in 0.1657 seconds