• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 2
  • Tagged with
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
1

An evaluation of degradable protein and nonprotein nitrogen on intake and digestion by Dohne merino sheep fed wheat straw

Nolte, Joubert van Eeden 12 1900 (has links)
Thesis (MSc)--Stellenbosch University, 2000. / ENGLISH ABSTRACT: South Africa, like many other developing countries throughout the world, has a rapidly growing human population, resulting in a consequent increased demand for food. Ironically, this increased food supply has to be produced on a smaller area of available agricultural land, which means that agricultural production processes have to become more efficient. Furthermore, the majority of the people in these countries are unschooled and poverty is a common phenomenon. Therefore, animal scientists are faced with the challenge and the responsibility to provide affordable, high quality food to these people. One way of reaching this objective is to improve the utilisation of low-quality, high roughage feedstuffs like crop residues and dry natural grass pastures. In the winter rainfall area of South Africa alone, about 460 000 ha of wheat straw are annually available. The ruminant animal has the ability to utilise the relatively unavailable energy (cellulose, hemi-cellulose and pectin) in the fibre component of these low-quality forages. Unfortunately, various factors, of which a N deficiency is the pre-dominant one, limit the utilisation of these feedstuffs. If the ability of the ruminant to utilise low-quality, fibrous energy sources is improved, these abundantly available and relatively inexpensive crop residues and natural pastures can be converted into high quality protein food for human consumption. Therefore, in order to rectify the N deficiency caused by these low-quality forages, the supplemental N requirement to optimise the fermentation and digestive processes of the ruminant animal has to be determined. The first study was conducted to determine the supplemental rumen degradable protein (RDP) requirement, to maximise the digestible organic matter intake (DOMI) of Dohne Merino sheep fed wheat straw. Keeping the high cost of natural protein supplementation in mind, the purpose of the second study was to determine the amount of true protein that can be replaced by nonprotein nitrogen (NPN) in RDP supplements fed to Dohne Merino sheep consuming wheat straw. In both trials animals had ad libitum access to low-quality wheat straw (3.2% CP; 74.2% NDF) and water. In the first trial, RDP (calsium caseinate: 90% CP; 100% rumen degradable) was intraruminally administered at 07hOOand 19hOO,at the following levels: 0, 40,80, 120 and 160 gld. Intake, fermentation and digestion were monitored to determine the RDP requirement to maximise DOM!. Digestible organic matter (OM) intake displayed a quadratic increase with elevated amounts of RDP (P < .01), and was maximised at an estimated 3.15 g RDPlkg BW·75 or 11.6% of DOM. Forage OM intake tended to increase quadratically (P = .15) with higher RDP levels. Microbial nitrogen (MN) flow to the duodenum and microbial efficiency increased quadratically (P ~ .04) and fluid dilution rate tended to increase in a quadratic manner (P = .15) with increased RDP supplementation levels. Rumina! ammonia nitrogen (NH3-N) and total volatile fatty acid (VFA) concentrations increased linearly (P ~ .07), while rumen pH exhibited a variable response to increased RDP levels (cubic; P = .08). Increasing RDP supplementation to Dohne Merino wethers consuming wheat straw, generally enhanced forage utilisation and DOM!. In the second trial, urea replaced different levels of casein N on an isonitrogenous basis, ranging from 0 - 100%. Since true protein is much more expensive than urea, the purpose of this study was to determine the maximum natural protein level that can be replaced by urea in RDP supplements, without adversely affecting intake and/or fermentation and digestive processes. The control treatment provided all of the RDP in the form of calcium caseinate (90% CP; 100% rumen degradable). The percentages of supplemental RDP from urea in the other treatments were 25, 50, 75 and 100%. The 100% urea treatment was balanced with maize starch to contain 40% CP and all other treatments received the same amount (150 gld) of starch. Intake of forage OM showed a weak decreasing trend (linear; P = .16) with increasing urea levels. Ruminal digestibilities of OM and NDF were not affected (P ;;::.:18) by urea level. Increasing urea levels resulted in linearly reduced total tract OM and NDF digestibilities (P ~ .10). As a result, DOMI declined (linear; P < .01) with increasing proportions of urea. Effects of increasing urea proportions on duodenal N flow, microbial efficiency and fluid dilution rate were minimal. Ruminal NH3-N tended to increase quadratically with increasing urea levels (P = .l4). Total VFA concentration decreased linearly (P = .03), while rumen pH increased in a linear manner (P = .08) with increasing urea proportions. Branched-chain volatile fatty acids (BCVFA's) and valerate decreased linearly (P ~ .05) with increasing urea levels, while other VFA's and the acetate:propionate ratio were generally not affected by treatment (P ;;:::.16). It appears as though ruminal and total tract OM and NDF digestibility criteria, as well as DOMI reached maximum values at substituting 25% of casein for urea. It is therefore concluded that replacing 25% of casein with urea in RDP supplements, will maintain effective utilisation of low-quality forages by sheep. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Ontwikkelende lande, insluitend Suid-Afrika, word gekenmerk deur 'n vmmge bevolkingsaanwas. Dit lei tot 'n verhoogde vraag na voedsel, wat op 'n gevolglik kleinerwordende beskikbare kommersiële lanbbou-area geproduseer moet word. Die doeltreffendheid van produksieprosesse in die landbousektor moet dus noodgedwonge verbeter word. Die oorgrootte meerderheid van die bevolkings in ontwikkelende lande is ongeletterd en armoede en hongersnood is soms 'n algemene verskynsel. Veekundiges word dus gekonfronteer met die uitdaging en verantwoordelikheid om bekostigbare, hoë kwaliteit voedsel aan hierdie mense te voorsien. Een van die mees doeltreffende metodes om hierdie probleem aan te spreek, is om die benutting van lae kwaliteit, hoë-vesel voerbronne, bv. oesreste en droë grasweidings te verhoog. In die winterreënstreek van Suid-Afrika alleen, is 460 000 ha koringstrooi jaarliks beskikbaar. Herkouers beskik oor die besondere vermoë om die relatief onbeskikbare energie (sellulose, hemi-sellulose en pektien) in die veselkomponent van hierdie lae kwaliteit voere te benut. Verskeie faktore, waarvan 'n N-tekort die mees prominente is, beperk egter die benutting van hierdie voerbronne. Die uitdaging is dus om die herkouer se vermoë om hierdie voere te benut, te optimaliseer. Sodoende word 'n geredelik beskikbare, onderbenutte en relatief goedkoop voerbron omgeskakel in hoë kwaliteit proteïen vir menslike gebruik. Die N-aanvullingsbehoefte om die fermentasie- en verteringsprosesse van die herkouerdier te optimaliseer moet dus bepaal word, sodat die N-tekort in herkouers, wat soortgelyke weidings benut, reggestel kan word. Gevolglik was die doel met die eerste proef om die behoefte aan rumen degradeerbare proteïen-(RDP)-aanvulling, vir die maksimum inname van verteerbare organiese materiaal (VOM) van Dohne Merino skape wat koringstrooi ontvang, te bepaal. Weens die hoë koste van natuurlike proteïenaanvulling, was die doel met die tweede proef om die hoeveelheid ware proteïen in RDP-aanvullings, vir Dohne Merino skape wat koringstrooi ontvang, wat met nie-proteïen stikstof (NPN) vervang kan word, te bepaal. In beide eksperimente het die diere ad libitum toegang tot koringstrooi (3.2% RP; 74.2% NBV) en water gehad. In die eerste proefis RDP (kalsiumkaseïnaat; 90% RP; 100% rumen degradeerbaar) teen 07hOOen 19hOOintraruminaal toegedien, teen die volgende peile: 0, 40, 80, 120 en 160 gld. Inname, fermentasie en vertering is gemonitor om die RDP behoefte vir die maksimum inname van VOM te bepaal. Verteerbare OM-inname het 'n stygende kwadratiese tendens (P < .01) getoon met verhoogde RDP-peile en het 'n maksimum bereik by 'n aanvullingspeil van 3.15 g RDPlkg metaboliese liggaamsmassa (LM·75 ) of 11.6% van VOM. Organiese materiaalinname vanaf koringstrooi het geneig om kwadraties toe te neem (P = .15) met verhoogde RDP-peile. Mikrobiese stikstof-(MN)-vloei na die duodenum en mikrobiese effektiwiteit het kwadraties toegeneem (P :::;.;04) en vloeistof deurvloeitempo het 'n neiging vir 'n kwadratiese toename (P = .15) met verhoogde RDPpeile getoon. Rumen-ammoniakstikstof (NH3-N) en vlugtige vetsuur-(VVS)-konsentrasies het lineêr toegeneem (P :::;.;07), terwyl rumen pH 'n wisselende reaksie (kubies; P = .08) met stygende RDP-peile getoon het. Verteerbare OM-inname en benutting van koringstrooi is verbeter deur stygende peile van RDP aanvulling by Dohne Merino hamels. In die tweede proef is kaseïen op 'n iso-stikstof basis met verskillende ureumpeile, vanaf o - 100%, vervang. Omdat ureum baie goedkoper is as natuurlike proteïen, was die doel van die tweede proef om die hoeveelheid natuurlike proteïen in RDP-aanvullings te bepaal wat met ureum vervang kan word, sonder om inname, fermentasie en vertering te benadeel. Die kontrolebehandeling het 100% van die RDP in die vorm van kalsiumkaseïnaat (90% RP; 100% rumen degradeerbaar) voorsien, terwyl ureum in die ander behandelings onderskeidelik 25, 50, 75 en 100% van die kaseïen-N vervang het. Die 100% ureumbehandeling is met mieliestysel tot 40% RP gebalanseer en dieselfde hoeveelheid stysel (150 gld) is by al die ander behandelings ingesluit, om moontlike effekte van stysel op rumenfermentasie te elimineer. Organiese materiaalinname vanafkoringstrooi het 'n swak dalende tendens getoon met stygende ureum insluitingsvlakke (lineêr; P = .16). Rumenverteerbaarheid van OM en neutraal bestande vesel (NBV) is nie deur die ureumpeil beïnvloed nie (P ;;:: .18). Toenemende ureumpeile het gelei tot 'n lineêre afname in totale kanaal OM en NBVverteerbaarheid (P ~ .10). Gevolglik het VOM inname lineêr afgeneem (P < .01) met stygende ureum insluitingspeile. Die effek van behandeling op duodenale N-vloei, mikrobiese effektiwiteit en vloeistof deurvloeitempo was minimaal. Rumenammoniakstikstof-( NH3-N)-konsentrasie het 'n stygende kwadratiese tendens getoon (P = .14) met toenemende ureum peile. Totale vlugtige vetsuur-(VVS)-konsentrasies het lineêr gedaal (P = .03), terwyl rumen pH lineêr toegeneem het (P = .08) met stygende ureum insluitingsvlakke. Vertakte ketting VVS' e en valeriaansuurkonsentrasies het lineêr gedaal (P ~ .05) met stygende ureumpeile, terwyl die ander VVS' e en die asynsuur:propioonsuurverhouding oor die algemeen nie deur behandeling beïnvloed N; nie (P ;;:: .16). Dit blyk asof VOM inname, sowel as rumen- en totale kanaal verteerbaarheidsmaatstawwe, by 25% vervanging van kaseïen-N met ureum-N 'n maksimum bereik het. Die gevolgtrekking is gemaak dat die doeltreffende benutting van lae kwaliteit ruvoere deur skape, gehandhaaf sal word deur 25% van die ware proteïen in RDP-aanvullings met ureum te vervang.
2

The utilization and supplementation to stubble lands for South African mutton Merino ewes

Brundyn, Laetitia 12 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--University of Stellenbosch, 2002. / ENGLISH ABSTRACT: An experiment was conducted to determine the effect of the frequency of supplementary feeding on the production of South African Mutton Merino (SAMM) ewes grazing wheat stubble. One hundred and sixty ewes were randomly divided into two groups that consisted of four groups each. Eight camps were grazed for 138 days during which lambing occurred. Four groups of 25 ewes each grazed a 17 ha camp at a stocking density of 5.8 ewes/ha and four groups of 15 ewes each grazed a 12 ha camp at a stocking density of 5.0 ewes/ha. A combination energy/protein supplement was made available to the ewes as a lick. Two of the groups received no supplementary feed (control), two groups received 200 g/ewe/day, two groups received 400 g/ewe every second day and two groups received 600 g/ewe every third day. The smallest decrease in weight during the feeding period was observed in the ewe group that received supplementation every day as well as the ewe group that received supplementation every second day, but no significant differences were observed between these two groups. The smallest decrease in weight over the total feeding period was observed in the three ewe groups that received supplementation (P < 0.1), while the ewes that received none (control groups) lost the most weight during the same period. All supplemented groups performed significantly better than the unsupplemented control group in terms of the liveweight change over the feeding as well as the total period. No significant differences occurred in the lambing percentage, weaning percentage, birthweight, 42-day weight and survival rate of the lambs due to the different feeding regimes. It was concluded that supplementation to ewes every third day or every second day is an economically feasible option and will reduce labour and transport costs. In the second study the effect of stocking density on canola stubble composition and subsequently the production of SAMM ewes on this type of stubble was investigated. Forty-eight ewes were randomly divided into four groups that grazed canola stubble at a stocking density of approximately 1.5, 3.5, 5.5 and 7.5 ewes/ha for 152 days. The ewes did not receive any supplementation and were weighed every 14 days. Parturition occurred during the last week in March 1997 until the first week in May 1997, and the lambs were weighed at birth, and every 14 days thereafter. Stubble samples were collected from the paddocks during the first part of the trial (January and February) and at the end of the trial (April and May) by cutting ten replicate quadrates per paddock and were analysed for dry matter (DM), crude protein (CP), acid detergent fibre (ADF), neutral detergent fibre (NDF) and in vitro digestibility of organic matter (IVDOM). The live weight of the ewes at a stocking density of 5.5 ewes/ha decreased significantly, while the ewes at a stocking density of 1.5 ewes/ha gained weight. The ewes at a stocking density of 3.5 ewes/ha had the lowest weight loss (P = 0.01). Stocking density did not affect the birthweight of the lambs significantly. The CP concentration of the stubble decreased with an increase in stocking density, while the ADF and NDF concentration of samples were significantly higher at the higher stocking density. In the third study the supplementation of rumen inert fat or starch on the production of ewes grazing wheat stubble, was investigated. Fifty-six SAMM ewes were randomly divided into four groups of 14 ewes each, grazing the wheat stubble at a stocking density of 4.6 ewes/ha. Each group was supplemented with 250 gJewe daily for the last six weeks of pregnancy, which was increased to 360 gJewe during the first four weeks of lactation. Supplementation was supplied on Mondays, Wednesdays and Fridays for a 70-day period. The CP concentration of the supplement varied between 16.7 % and 19.6 %, while the total digestible nutrient (TDN) content varied between 52.0 % and 76.7 %. No significant difference (P > 0.05) occurred between the live weights of ewes during the last six weeks of pregnancy, the first four weeks of lactation, or the total feeding period. The ewes in the 50 % fat plus 50 % maizemeal group lost less weight (P :s; 0.08) during lactation than the ewes that received maizemeal as their main energy source. The study indicated that there was no significant advantage in the live weight change of the ewes during the experimental period, when compared to the group that received wheat bran (control group). In the fourth study the economic advantage of supplementation to SAMM ewes grazing wheat- or oat stubble were studied. Three hundred and sixteen ewes were divided into four flocks, of which two grazed oat stubble and two wheat stubble. Each of these four flocks was again subdivided into four subdivisions of which two subdivisions received supplementation and two none. Four subdivisions received 200 g/d for 83 days, and the other four subdivisions received 200 g/d for 44 days after which it was increased to 300 g/d for 37 days (81 days in total). The ewes were weighed monthly. The final bodyweight of the ewes that received supplementation was significantly higher than those that received none. Over the feeding period, the ewes that received supplementation had a significant lower weight loss in comparison to the ewes that did not receive supplementation. The 42-day weight of the lambs improved significantly due to supplementation, but no significant increase was indicated in the birthweight, weaning weight and survival rate of the lambs whose mothers received supplementation. In the fifth study the influence of supplementary feeding to ewes and creep feeding of their lambs on the production of both the ewes and lambs were studied. One hundred and sixty eight ewes were divided into two groups of 68 and 100 ewes that grazed a 12.9 and 18 ha camp respectively. Each of these ewe groups was subdivided into four groups of which two ewe groups received supplementation and two none. Within each ewe group two groups of lambs received creep feeding and two received none. A two (supplementation of ewes) by two (creep feeding of lambs) factorial design was used. Supplementation was supplied at 200 g/d for the first 69 days and 300 g/d for the next 120 days to ewes. Lambs received an average ofO.58 kg creep feed per day for 96 days. It was concluded that the live weight change (LWC) of the ewes during the experimental period was not affected significantly by creep feeding of their lambs. Ewes that received supplementation maintained higher live weights than their counterparts for most of the feeding period, although final weights at the end of the experimental period did not differ significantly. The average daily gain (ADG) of the lambs whose mothers received supplementation tended to be higher than that of mothers that received no supplementation, while the ADG of the lambs that received creep feeding was significantly higher than the lambs that received none. In the sixth study the carry-over effect of supplementation in the previous year on the production of the ewes in the following year was studied. Three hundred and sixteen ewes were divided into four flocks, of which two grazed oat stubble and two wheat stubble. Each of these four flocks was again subdivided into four subdivisions of which two subdivisions received supplementation and two none. Four subdivisions received 200 g/d for 83 days, and the other four subdivisions received 200 g/d for 44 days after which it was increased to 300 g/d for 37 days (81 days in total). The ewes were weighed monthly. Results indicated that birth status (lambs born per ewes mated) of lambs showed a tendency to increase in 1999 due to supplementation in 1998, while weaning status was not significantly affected. Due to multiple births in the supplemented groups, the birthweight and weaning weight of lambs was negatively affected by supplementation. The study concluded that supplementary feeding in the previous year did not have significant carry-over effects in the following year. However, the effect may have been influenced by the fact that mature animals were used in the study, while the pasture availability during the non-productive stage will also affect possible carry-over effects. / AFRIKAANSE OPSOMMING: 'n Eksperiment is uitgevoer om te bepaal wat die invloed van die frekwensie van byvoeding op die produksie van Suid-Afrikaanse Vleismerino (SAVM) ooie wat koringstoppel bewei, sal wees. Eenhonderd-en-sestig ooie is ewekansig in twee groepe verdeel wat bestaan het uit vier groepe elk. Die agt kampe is vir 138 dae bewei waartydens die ooie ook gelam het. Vier groepe bestaande uit 25 ooie het 'n 17 ha kamp teen 'n weidigtheid van 5.8 ooie/ha bewei en die ander vier groepe bestaande uit 15 ooie het 'n 12 ha kamp teen 'n weidigtheid van 5.0 ooie/ha bewei. 'n Kombinasie energie/proteïen aanvulling in die vorm van 'n lek is aan die ooie beskikbaar gestel. Twee van die groepe het geen aanvullende voeding ontvang nie (kontrole), twee groepe het 200 g/dag/ooi ontvang, twee groepe het 400 glooi elke tweede dag ontvang en twee groepe het 600 glooi elke derde dag ontvang. Die kleinste daling in liggaamsgewig tydens die voerperiode is waargeneem in die ooie wat elke dag sowel as elke tweede dag byvoeding ontvang het, alhoewel geen betekenisvolle verskille tussen dié twee groepe waargeneem is nie. Die kleinste daling in gewig tydens die totale voerperiode is waargeneem in die drie groepe wat byvoeding ontvang het (P < 0.1) terwyl die groepe wat geen byvoeding ontvang het nie (kontrole) die meeste gewig tydens dieselfde periode verloor het. Al die groepe wat byvoeding ontvang het, se liggaamsmassa verandering oor die voerperiode asook die totale periode was betekenisvol beter as die kontrole groep Geen betekenisvolle verskille is gevind by lampersentasie, speenpersentasie, geboortegewig, 42-dae gewig en oorlewing van lammers nie. Daar is bevind dat die byvoeding aan ooie elke derde of elke tweede dag ekonomies geregverdig is en 'n moontlike afname in arbeid- en vervoerkostes mag meebring. In die tweede studie is die invloed van weidigtheid op die samestelling van kanolastoppel en die produksie van SAVM-ooie op hierdie tipe stoppelondersoek. Agt-en-veertig ooie is ewekansig in vier groepe verdeel en het kanolastoppel teen 'n weidigtheid van ongeveer 1.5, 3.5, 5.5 en 7.5 ooie/ha vir 152 dae bewei. Die ooie het geen byvoeding ontvang nie en is elke 14 dae geweeg. Die ooie het gelam vanaf die laaste week in Maart 1997 tot die eerste week in Mei 1997. Die lammers is met geboorte geweeg en daarna elke 14 dae. Stoppelmonsters van die kampe is versamel gedurende die eerste deel van die studie (Januarie en Februarie) asook aan die einde van die studie (April en Mei) deur tien kwadrate per kamp te sny en is daarna ontleed vir droë materiaal (DM), ruproteïen (RP), suur bestande vesel (SBV), neutraal bestande vesel (NBV) en in vitro verteerbaarheid van organiese materiaal (lVVOM). Die liggaamsgewig van die ooie teen 'n weidigtheid van 5.5 ooie/ha het betekenisvol afgeneem, terwyl die ooie teen die weidigtheid van 1.5 ooie/ha toegeneem het in massa. Die ooie teen 'n weidigtheid van 3.5 ooie/ha het die kleinste gewigsverlies getoon (P = 0.01). Die geboortegewig van die lammers is nie betekenisvol deur weidigtheid beïnvloed nie. Die RP-konsentrasie van die stoppel het afgeneem met 'n toename in weidigtheid, terwyl die SBV en NBV -konsentrasie van die monsters betekenisvol hoër was by die hoër weidigtheid. In die derde studie is die byvoeding van rumen inerte vet of stysel aan ome wat koringstoppel bewei ondersoek. Ses-en-vyftig SAVM ooie is ewekansig in vier groepe van 14 elk verdeel en het koringstoppel teen 'n weidigtheid van 4.6 ooielha bewei. Elke groep het daagliks byvoeding teen 250 glooi tydens die laaste ses weke van dragtigheid ontvang, waarna dit vermeerder is tot 360 glooi tydens die eerste vier weke van laktasie. Byvoeding is op Maandae, Woensdae en Vrydae vir 70 dae voorsien. Die RP-konsentrasie van die byvoeding het gevarieer tussen 16.7 % en 19.6 % terwyl die totale verteerbare voedingstof (TVV) konsentrasie gevarieer het tussen 52.0 % en 76.7 %. Daar was geen betekenisvolle verskille (P > 0.05) tussen die liggaamsmassa van die ooie gedurende die laaste ses weke van dragtigheid, die eerste vier weke van laktasie, of die totale voerperiode nie. Die ooie in die 50 % vet plus 50 % mieliemeel groep het minder gewig (P ~ 0.08) gedurende laktasie verloor as die ooie wat mieliemeel as hulle hoof energiebron ontvang het. Die studie het getoon dat daar geen betekenisvolle toename in die liggaamsgewig van die ooie tydens die eksperimentele periode was in vergelyking met die groep wat koringsemels (kontrole) ontvang het nie. In die vierde studie is die ekonomiese voordeel van byvoeding vir SAVM ooie wat koringof hawerstoppel bewei het ondersoek. Driehonderd-en-sestien ooie is in vier groepe verdeel,waarvan twee hawerstoppel en twee koringstoppel bewei het. Elk van hierdie vier groepe is herverdeel in vier subdivisies waarvan twee byvoeding ontvang het en twee geen. Vier subdivisies het 200 gld vir 83 dae ontvang, terwyl die ander vier subdivisies 200 gld vir 44 dae ontvang het, waarna dit verhoog is na 300 gld vir 37 dae ('n totaal van 81 dae). Die ooie is maandeliks geweeg. Die finale liggaamsgewig van die ooie wat byvoeding ontvang het betekenisvol hoër was as die ooie wat geen byvoeding ontvang het nie. Tydens die voerperiode het die ooie wat byvoeding ontvang het 'n betekenisvolle laer gewigsverlies getoon in vergelyking met die ooie wat geen byvoeding ontvang het nie. Die 42-dae gewig van die lammers het ook betekenisvol toegeneem, maar geen verskil is waargeneem in die geboortegewig, speengewig en oorlewingstempo van lammers wie se moeders byvoeding ontvang het nie. In die vyfde studie is die invloed van byvoeding aan ooie en kruipvoeding aan hulle lammers op die produksie van beide die ooie en lammers bestudeer. Eenhonderd-agt-en-sestig ooie is onderskeidelik in twee groepe van 68 en 100 verdeel wat twee kampe van 12.9 en 18 ha respektiewelik bewei het. Elkeen van hierdie groepe is onderverdeel in vier groepe waarvan twee groepe byvoeding ontvang het en twee groepe geen. Binne elke ooi groep het twee groepe lammers kruipvoeding ontvang en twee geen. 'n Twee (byvoeding aan ooie) by twee (kruipvoeding aan lammers) faktoriaal ontwerp is gebruik. Byvoeding aan die ooie is verskaf teen 200 gld vir die eerste 69 dae en 300 gld vir die volgende 120 dae. Lammers het 0.58 kg kruipvoer per dag vir 96 dae ontvang. Daar is bepaal dat die liggaamsgewig-verandering van die ooie gedurende die eksperimentele periode nie betekenisvol beïnvloed is deur kruipvoeding van die lammers nie. Ooie wat byvoeding ontvang het het 'n hoer liggaamsgewig vir die grootste deel van die voerperiode gehandhaaf, alhoewel die finale gewigte aan die einde van die eksperimentele periode nie betekenisvol verskil het nie. Die gemiddelde daaglikse toename (GDT) van die lammers wie se moeders byvoeding ontvang het, het geneig om hoër te wees as die lammers wie se moeders geen byvoeding ontvang het nie, terwyl die GDT van die lammers wat kruipvoeding ontvang het was betekenisvol hoër as die lammers wat geen kruipvoeding ontvang het nie. In die sesde studie is die oordrageffek van byvoeding in die vorige jaar op ooie se produksie in die opvolgende jaar ondersoek. Driehonderd-en-sestien ooie is in vier groepe verdeel,waarvan twee hawerstoppel en twee koringstoppel bewei het. Elk van hierdie vier groepe is herverdeel in vier subdivisies waarvan twee byvoeding ontvang het en twee geen. Vier subdivisies het 200 gld vir 83 dae ontvang, terwyl die ander vier subdivisies 200 gld vir 44 dae ontvang het, waarna dit verhoog is na 300 gld vir 37 dae ('n totaal van 81 dae). Die ooie is maandeliks geweeg. Resultate het aangedui dat die geboortestatus (lammers gebore/ ooie gepaar) van lammers 'n tendens getoon het om toe te neem in 1999 as gevolg van byvoeding in 1998, terwyl speenstatus nie betekenisvol beïnvloed is nie. Byvoeding in 1998 het die geboortegewig en speengewig van lammers verlaag omdat dit 'n groter aantal meerlinggeboortes veroorsaak het. Die studie het bevind dat byvoeding in die vorige jaar nie 'n betekenisvolle oordrageffek in die volgende jaar teweeg gebring het nie. Die resultate mag egter beïnvloed gewees het deurdat volwasse diere in die studie gebruik is, terwyl die beskikbaarheid van weiding tydens die stadium wanneer die ooie nie gereproduseer het nie ook die moontlike oordrageffek kon beïnvloed het.

Page generated in 0.3081 seconds