Η παρούσα διατριβή ασχολείται με την μελέτη της γραμμικής, ανιξωδικής ευστάθειας, συμπιεστού, υπερηχητικού οριακού στρώματος γύρω από κύλινδρο ή κώνο. Το υλικό που παρουσιάζεται μπορεί να χωριστεί σε δύο μέρη. i) Το αριθμητικό αέρος, όπου γίνεται επέκταση, βελτίωση και σύγκριση αριθμητικών τεχνικών που χρησιμοποιούνται για την μελέτη της γραμμικής, ανιξωδικής ευστάθειας, συμπιεστών, υπερηχητικών οριακών στρωμάτων. Σε αυτό το μέρος αναπτύσσονται δύο τεχνικές για την επίλυση των εξισώσεων ανιξωδικής ευστάθειας οι οποίες βασίζονται στους πίνακες παραγώγισης Chebyshev για την διακριτοποίηση: α) Επαναληπτική μέθοδος: Σύμφωνα με αυτή τη μέθοδο, οι εξισώσεις ευστάθειας διάκριτοποιούνται σε όλο το διάστημα ολοκλήρωσης με πίνακες παραγώγισης Chebyshev. Το διακριτοποιημένο, γραμμικό, αλγεβρικό σύστημα έχει τη μορφή AΧ - β, όπου ο πίνακας A περιέχει τους συντελεστές από τη διακριτοποίηση, το διάνυσμα Χ περιέχει τις (ζητούμενες) τιμές των ιδιοσυναρτήσεων στα σημεία του πλέγματος και το διάνυσμα b περιέχει τις συνοριακές συνθήκες. Δίνοντας μια αρχική εκτίμηση της ιδοτιμής το σύστημα επιλύεται επαναληπτικά μέχρι να ικανοποιηθεί η συνθήκη μη διαπερατότητας του στερεού ορίου. β) Ολική μέθοδος (QΖ αλγόριθμος): Σε αυτή τη μέθοδο, οι εξισώσεις ευστάθειας διάκριτοποιούνται σε όλο το διάστημα ολοκλήρωσης με ανάπτυγμα σε πολυώνυμα Chebyshe, ενώ οι ασυμπτωτικές τιμές των διαταραχών εκτός του οριακού στρώματος αντικαθίστανται από μηδενικές συνθήκες δίνοντας έτσι ένα γενικευμένο, αλγεβρικό πρόβλημα ιδιστιμώντης μορφής ΑΧ = cΒΧ. Το πρόβλημα επιλύεται από τον αλγόριθμο QΖ και δίνει μια προσέγγιση όλου του χάσματος ίδιο τιμών χωρίς την ανάγκη αρχικές εκτίμησης. Βασικό χαρακτηριστικό των εξισώσεων ανιξωδικής ευστάθειας και πηγή δυσκολιών στην αριθμητική τους επίλυση, είναι η ύπαρξη ιδιαζόντων (Singular) σημείων τα οποία κάνουν δύσκολο και σε κάποιες περιπτώσεις αδύνατο τον εντοπισμό και ακριβή υπολογισμό των ιδιοτιμών. Για την υπέρβαση αυτής της δυσκολίας, οι εξισώσεις ευστάθειας ολοκληρώνονται σε μια διαδρομή εντός του μιγαδικού επιπέδου, η οποία διέρχεται αρκετά μακριά από το ανώμαλο σημείο αυξάνοντας έτσι την ακρίβεια και την αποτελεσματικότητα των αριθμητικών σχημάτων. Το πρόβλημα που προκύπτει σε μια τέτοια περίπτωση είναι ο υπολογισμός των κατανομών της ταχύτητας και της θερμοκρασίας της βασικές ροής στο πλέγμα μιγαδικών σημείων όπου θα επιλυθούν οι εξισώσεις ευστάθειας. H συνήθης πρακτική για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος είναι η επίλυση των εξισώσεων της βασικές ροής σε πλέγμα πραγματικών σημείων και στη συνέχεια το ανάπτυγμα κατά Taylor των λύσεων αυτών ώστε να υπολογιστούν οι τιμές σε ένα πλέγμα μιγαδικών σημείων. Στην εργασία αυτή 1) εξετάζεται η επίδραση του σφάλματος αποκοπής του αναπτύγματος Taylor στην ακρίβεια των υπολογισμών και 2) προτείνεται μια τεχνική όπου οι εξισώσεις του οριακού στρώματος επιλύονται απ’ ευθείας στο μιγαδικό επίπεδο. Για τις εξισώσεις ευστάθειας που χρησιμοποιούμε, υπάρχει αναλυτική έκφραση που δίνει την ασυμπτωτική μορφή των διαταραχών μακριά από το στερεό όριο. Στην έκφραση αυτή των διαταραχών εμπλέκονται μη-γραμμικά οι ιδιοτιμές. Υιοθετώντας λοιπόν αυτού του είδους τις συνθήκες θα πρέπει αναγκαστικά να χρησιμοποιήσουμε μια επαναληπτική μέθοδο όπως η (α) που προτείνουμε εδώ και να αποκλείσουμε τις ολικές τεχνικές όπως η (β). Στα πλαίσια της παρούσας εργασίας χρησιμοποιούμε άλλα δύο είδη συνοριακών συνθηκών, ομογενείς και γραμμικές μη-ομογενείς. Συγκρίνοντας τα αριθμητικά αποτελέσματα και από τα τρία είδη συνθηκών διερευνάται η επίδραση που έχει η επιλογή τους στην ακρίβεια και την αποτελεσματικότητα των υπολογισμών. Τέλος, τα αποτελέσματα όλων των παραπάνω τεχνικών συγκρίνονται με γνωστά από τη διεθνή βιβλιογραφία αποτελέσματα, τόσο για τη βασική ροή όσο και για τη χρονική Ευστάθεια, ώστε να διαπιστωθεί η ακρίβεια των υπολογισμών. ii) Στο δεύτερο αέρος επεκτείνουμε την μελέτη της φυσικής του προβλήματος με τη χρήση των αριθμητικών τεχνικών που αναπτύχθηκαν. H μελέτη επεκτάθηκε στην χωρική ευστάθεια, η οποία περιγράφει καλύτερα την φυσική του προβλήματος, και πιο συγκεκριμένα μελετήθηκε: α) Η επίδραση της επιλογής του νομού του ιξώδους και της τιμής του αριθμού Prandtl στην ακρίβεια των υπολογισμών. β) Η αποτελεσματικότητα διαφόρων τεχνικών για τον έλεγχο της ευστάθειας. Οι τεχνικές που μελετήσαμε είναι β1) η ομοιόμορφη θέρμανση/ψύξη των τοιχωμάτων, β2) η ομοιόμορφη έγχυση/αναρρόφηση και β3) κατανεμημένη έγχυση/αναρρόφηση ρευστού μέσω των τοιχωμάτων. / -

No description available.

Orientador: Mário Augusto Bertella / Banca: Ana Elisa Périco / Banca: Marislei Nishijima / Resumo: Embora o referencial teórico da relação entre estabilidade financeira e competição bancária seja vasto, não existe consenso na literatura. O objetivo principal deste trabalho é contribuir para a melhor identificação dos padrões dessa relação. Através de uma análise em nível de empresa, ao buscar evidenciar as características microeconômicas dos riscos dos bancos, identificamos quatro modelos que formam estimados por dados em painel. Os resultados obtidos não evidenciam que uma maior concentração de mercado melhora a estabilidade financeira / Abstract: Even though the theoretical framework of the trade-off between financial stability and banking competition is vast, there is no agreement in the literature. The main goal of this work is to contribute to the literature in order to a better explanation of this relationship. Through an analysis at a firm level, in highlighting the microeconomic aspects of bank risks, we have identified four models all estimated by panel data. The results did not show that a rise in the market concentration improves financial stability / Mestre

Nuclear dipole magnetic moments have been measured for highly neutron deficient light rare-earth nuclei using the technique of on-line low temperature nuclear orientation. A novel pulsed implantation technique 139 has been used to set a limit of the relaxation times of both 139Eu and 139Sm isotopes in iron of < 3s. The measured moments are compared to calculations using a particle plus triaxial rotor model, and the ground-state configurations are discussed. The large magnetic moment for the nucleus 138Eu enables the assignment of the (pi5/2- [532] x nu7/2+ [404]) 6- Nilsson two-quasiparticle configuration. The measured moments for both 139Eu and 139Smm are explained in terms of the weak coupling of the respective odd-nucleon to a strongly triaxial rotating core.

No description available.

No description available.

A method of determining regions of attraction for a system with multiple nonlinearities is considered in this thesis. Application of the method involves finding the global minimum of a nonconvex Lyapunov function. This is done by finding a graphical solution using Lagrange multipliers and then applying the projected gradient method to determine the exact solution. A three machine power system example is included to illustrate the application. / Applied Science, Faculty of / Electrical and Computer Engineering, Department of / Graduate

Sufficient conditions for the absolute stability of a class of nonlinear sampled-data systems are derived using the techniques of system transformations due to Aizerman and Gantmacher. These criteria are based on different forms used to approximate the area under the nonlinear characteristic. It is also shown that the stability criterion can be improved by relaxing a restriction on the slope of nonlinear element. In multiple nonlinearily continuous systems, by the application of numerical techniques, it was shown that some improvement over previous stability bounds can be made. / Applied Science, Faculty of / Electrical and Computer Engineering, Department of / Graduate

This thesis is in two parts, both considering the absolute stability of nonlinear systems. In the first two chapters the stability of certain classes of nonlinear time invariant systems involving several nonlinearities is considered. A number of graphical methods are given for testing the stability of these systems. The graphical tests are equivalent to a weakened form of the Popov criterion. The third chapter derives a stability condition for nonlinear systems involving a linear time-varying gain. The time-varying gain is assumed to satisfy conditions on its magnitude and rate of change. / Applied Science, Faculty of / Electrical and Computer Engineering, Department of / Graduate

The stability of growing uni-lamellar vesicles is investigated using the formalism of nonequilibrium thermodynamics. The vesicles, which are assumed to be in an otherwise aqueous solution, are growing due to the accretion of lipids to the bilayer which forms the vesicle membrane. The thermodynamic description is based on the hydrodynamics of a water-lipid mixture together with a model of the vesicle as a discontinuous system in the sense of linear nonequilibrium thermodynamics. The approach assumes that the energy of the bilayer membrane is given by the spontaneous curvature model attributed to Helfrich. Furthermore, the rate at which lipids incorporate into the membrane is taken to be proportional to the surface area of the membrane. In this way, the relevant forces and fluxes of the system are identified in the context of a stability analysis. The resulting constitutive equation for the flux of water across the membrane is used to analyse the stability of spherical vesicles that are subject to different perturbations. First, a simplified approach is presented which restricts perturbations to axisymmetric ellipsoids. In that case, the analysis is carried out using an explicit Cartesian parametrisation. A perturbation theory which describes more general deformations is then developed and applied to the case of arbitrary axisymmetric perturbations. It is found that there are generically two critical radii at which changes of stability occur. For the case where the perturbation takes the form of a single zonal harmonic, only one of these radii is physical and is given by the ratio $2L_p / L_\gamma$, where $L_p$ is the hydraulic conductivity and $L_\gamma$ is the Onsager coefficient related to changes in membrane area due to lipid accretion. The stability of such perturbations is related to the value of l corresponding to the particular zonal harmonic: those with lower l are more unstable than those with higher l. The conditions under which general axisymmetric perturbations reduce to explicit ellipsoidal calculations are also found. A heuristic explanation for the results is proposed whilst possible extensions of the current work and the need for experimental input are also discussed.