• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 46
  • 21
  • 5
  • 1
  • Tagged with
  • 73
  • 73
  • 73
  • 73
  • 54
  • 28
  • 27
  • 16
  • 13
  • 12
  • 12
  • 11
  • 10
  • 10
  • 9
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
21

Production of salami from meat of aquatic and terrestrial mammals

Koep, Karin Sarah Coles 03 1900 (has links)
Thesis (MscAgric (Animal Sciences))--University of Stellenbosch, 2005. / The aim of this study was to develop a product using alternative red meat species, aquatic and terrestrial mammals, which would be acceptable to the consumer and suitable from a food safety aspect. Many of these alternative species are harvested seasonally. A product which is shelf stable needs to be developed to provide a supply of this meat all year round. The species used in this investigation were the Cape fur seal (Arctocephalus pusillus pusillus), the Grey seal (Halichoerus grypus) from the northern hemisphere, the Minke whale (Balaenoptera acutorostrata), horse, beef, mutton, blesbok (Damaliscus dorcas phillipsi) and springbok (Antidorcas marsupialis). Muscle (m. pectoralis) of Cape fur seal pups has a higher percentage fat (4.2g/100g) than the bulls (2.4g/100g), but similar levels of protein (23.2g/100g). Bull blubber samples have a higher percentage protein (26.6g/100g) than the pups (14.6g/100g), but a lower fat percentage (67.1g/100 g) compared with the pups (77.2g/100g). In the Cape fur seal bull meat, saturated fatty acids (SFA) contribute 33mg/100g, monounsaturated fatty acids (MUFA) 29mg/100 g and polyunsaturated fatty acids (PUFA) 38mg/100g of the total fatty acid content. In pups, the three fractions are 39, 30 and 31 mg/100g for SFA, MUFA and PUFA, respectively. Salami,prepared using exclusively seal meat, or seal meat with beef and pork, was produced in a pilot study, using two commercially available starter cultures. The pH values of all three batches started off at ca. 5.6, and dropped to 4.3. Water activity readings started off at 0.96 and dropped to 0.91 after 21 days. Salami produced from the meat of the Grey (Havert) seal and Minke whale, using three starter cultures, had recorded pH values (in both species), which started off between 5.68 and 5.92, and dropped to between 4.5 and 4.8 over the 21 days. Water activity showed an initial value of 0.96, which dropped to 0.90 after 21 days. The final force (N/cm2) that was needed to compress the salami samples was double that of the initial force required for the same species and starter culture combination. The raw seal meat contained 349.6 (mg/100 g sample) SFA, 271.6 (mg/100g sample) MUFA and 175.8 (mg/100g sample) PUFA, whilst the raw whale meat contained 312.3, 251.9 and 179.6 (mg/100g sample) SFA, MUFA and PUFA respectively. Fifteen batches of salami were made from horse, beef, mutton, blesbok and springbok, respectively, and starter cultures of Lactobacillus curvatus DF 38 (batch I), active bacteriocin producing Lactobacillus plantarum 423 (batch II) and then a mutant variation of Lactobacillus plantarum 423m, which did not produce the bacteriocin (batch III). Batch I had a higher final pH value (4.66), after 23 days, whereas the values for batches II and III were similar (4.42 and 4.46 respectively). On day 23 the water activity value was 0.90 for all starter cultures. Horse salami, in batch I, was the leanest in terms of fat content (34.34g/100g salami), with mutton salami having the highest fat content (37.52g/100g salami). Blesbok salami had the highest fat content in batch II (42.77g/100g meat), with beef the leanest (35.71g/100g meat). Salami made from horse and springbok proved to be the most desirable in terms of chemical composition, especially fatty acid profiles, with regard to P: S and n-6: n-3 ratios. Similar growth patterns in colony forming units (cfu) were recorded for L. plantarum 423, L. plantarum 423m and L. curvatus DF38 in MRS broth (Merck) at 30oC, although batch I reached asymptotic growth earlier. The percentage of L. plantarum 423 compared with the total population of microflora in mutton salami remained almost the same (80-95% variety) during the entire fermentation and maturation process. In horse salami, L. plantarum 423 was present at relatively low cell numbers (55-50% on day 1 and before smoking), but increased to 70% after smoking and stabilized to 70-80% for the remaining fermentation period. In beef salami, cell numbers in batch II decreased slightly during the first five days (from 95 to 70%), followed by an increase to 90%. In springbok salami, cell numbers in batch II remained fairly stable at 80-90%. In blesbok salami, batch II slowly decreased during the first three days, from 88% to 70%, then increased to 92% after 12 days and stabilized for the rest of the fermentation period. Similar results were recorded for batch I. Analytical sensory evaluation concluded that the salami prepared using starter culture I resulted in end products with lower sensory qualities. Salami prepared using blesbok and mutton also resulted in end products with lower sensory qualities and was perceived as significantly lower in salami flavour (P≤0.05) and higher in venison-like and mutton-like flavour respectively. The blesbok samples were rated significantly higher (P≤0.05) in sour meat aroma, sour meat flavour and venison-like flavour than the rest of the samples. The blesbok salami was rated significantly lowest for colour compared with the rest of the samples. The tastes of the springbok and horse salami were significantly (P≤0.05) more acceptable than those of the beef and blesbok salami.
22

The effect of agricultural production system on the meat quality of Dorper lambs

Claasen, Claasen 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--Stellenbosch University, 2008. / ENGLISH ABSTRACT: The aim of this study was to investigate the effect of South African production system (feedlot {FL-} or free-range {FR-}) and gender (ewes, rams or castrates) on growth and carcass characteristics of Dorper sheep. Male lambs (castrates and rams) grew twice as fast as ewes (P<0.05) under FL-conditions while much smaller differences were observed between gender groups in FR-lambs. FL-lambs produced heavier carcasses (P=0.0003) with higher dressing percentages (P<0.05) and greater carcass fatness levels (P<0.052) than FR- lambs. No differences attributable to production system were found on meat tenderness (as indicated by Warner Bratzler shear force strength) and on the intramuscular lipid concentration. In contrast, sensory evaluation results suggested that meat from FL-lambs was juicier and more tender than meat from FR-lambs. The sensory panel could not distinguish between FL and FR meat as far as the attributes of aroma and flavour were concerned. Cholesterol results indicated that for intermuscular fat, higher cholesterol levels were observed for FL-lambs than for FR-lambs. The level of palmitic acid (C16:0) was significantly higher (P=0.0375) in the Longissimus dorsi (LD) muscles of FL-lambs. For intramuscular fat from the Biceps femoris (BF) muscle, g-linolenic acid (C18:3n-6) was higher (P<0.0001) in FL- lambs. Results for intramuscular BF further indicated that ram lambs had the highest (P=0.0019) palmitic acid (C16:0) and sum of TUFA (P=0.0014), castrates had the highest (P=0.0260) α-linolenic acid (C18:3n-3) and g-linolenic acid (C18:3n-6), while ewe lambs had the highest (P=0.0014) SFA concentrations. Linoleic acid (C18:2n-6c) was significantly higher (P=0.0067) in the subcutaneous fat of FL-lambs while FR-lambs had more linolenic acid (C18:3n-3). For the kidney fat, FR-feeding increased (P < 0.05) stearic (C18:0), linolelaidic (C18:2n-6t), α-linolenic (C18:3n-3) and homo-g-linolenic acid (C20:3n-6) percentages. Conversely, linoleic acid (C18:2n-6c) was increased (P=0.0372) by FL-feeding. For the intermuscular fat, FR-lambs had higher linolenic acid (C18:3n-3) and SFA (P=0.0113 and P=0.0341) compared to FL-lambs. On the other hand, the sum of TUFA for the intermuscular fat was higher (P=0.0341) in FL-lambs compared to FR-lambs. Results from the study imply that the consumer may not necessarily be able to discern between meat from FR- or FL-lambs, although they may possibly discriminate against the increase in visible fatness of FL-lambs. No clear advantage of production system in terms of human health could be demonstrated as far as the proximate chemical composition and the fatty acid composition of the meat was concerned. The faster growth and the associated shorter production cycle of FL-lambs could be an advantage under certain production systems. However, it needs to be weighed against the cost of concentrate feeding and the preference consumers are likely to develop for lamb produced in natural environments. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die doel van die studie was om Suid Afrikaanse produksiestelsel (voerkraal {VK-} of veld {VD}) en geslag (ooie, hamels of ramme) op die groeivermoë en karkaseienskappe van die Dorperskape te bepaal. Manlike lammers (ramme and hamels) het twee keer vinniger (P<0.05) as ooilammers onder VK-toestande gegroei, terwyl kleiner verskille tussen geslagsgroepe by VD-diere waargeneem is. VK-lammers het swaarder karkasse (P=0.0003), hoër uitslagpersentasies (P<0.05) en meer karkas vet (P<0.052) as VD -lammers vertoon. Geen verskille as gevolg van produksiestelsel is op die sagtheid van vleis (soos aangedui deur Warner-Bratzler skeurkragwaardes) en die binnespierse vetinhoud gevind nie. Daarenteen het sensoriese analises aangedui dat vleis van VK-lammers sappiger en sagter as vleis van VD- lammers was. Die sensoriese paneel kon nie verskille aangaande die aroma en geur van vleis tussen VK- en VD-vleis onderskei nie. Cholesterolvlakke was hoër vir VK-lammers as by VD-lammers. Die vlak van palmitiese suur (C16:0) was hoër (P=0.0375) in die Longissimus dorsi (LD) spier van VK-lammers. Vir binnespierse vet van die Biceps femoris (BF) spier was g-linoleniese suur (C18:3n-6) hoër (P<0.0001) in VK-lammers. Resultate vir binnespierse vet van die BF spier het verder bewys dat ramlammers die hoogste (P=0.0019) palmitiese suur (C16:0) and totale onversadigde vetsure (P = 0.0014) getoon het, hamels die hoogste (P=0.0260) α-linoleniese suur (C18:3n-3) en g-linolenese suur (C18:3n-6) getoon het terwyl ooilammers die hoogste (P=0.0014) versadigde vetsuurvlakke getoon het. Linoliese suur (C18:2n-6c) was hoër (P=0.0067) in die onderhuidse vet van VK-lammers terwyl VD-lammers meer linoliese suur (C18:3n-3) gehad het. Resultate vir niervet het getoon dat VD-voeding die persentasies van steariese (C18:0), linoleladiese (C18:2n-6t), α-linoleniese (C18:3n-3) and homo-g-linoleniese suur (C20:3n-6) verhoog (P<0.05) het relatief tot VK-voeding. Linoliese suur (C18:2n-6c) is deur VK-voeding verhoog (P=0.0372). Vir intermuskulêre vet het VD-lammers hoër linoleniese suur (C18:3n-3) en versadigde vetsure (P=0.0113 en P=0.0341) as VK-lammers gehad. Die totale onversadigde vetsure vir tussenspiere vet was hoër (P=0.0341) in VK-lammers in vergelyking met VD-lammers. Resultate van hierdie studie dui daarop dat verbruikers nie noodwendig tussen vleis van VD- en VK-lammers sal onderskei nie, alhoewel hulle dalk teen die sigbaar vetter vleis van VK-lammers kan diskrimineer. Geen definitiewe voordeel in terme van menslike gesondheid kon op grond van die chemiese samestelling van die vleis bevestig word nie. Vinniger groei van VK-lammers, en die korter produksiesiklus wat daarmee verband hou, mag onder sekere produksie stelsels ʼn voordeel wees. Die voordeel moet teen die hoër koste van VK-voeding en die voorkeur van verbruikers vir lam produksie in natuurlike omgewing opgeweeg word.
23

Ostrich (Struthio camelus) chick survival to 6 months post hatch : estimation of environmental and genetic parameters and the effect of imprinting, foster parenting and deliberate care

Wang, Magretha Diane 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: The South African Ostrich industry was established more than 100 years ago. Despite appreciable fluctuations and modifications in demand, the industry perseveres, with meat and leather as the current primary driving force. Low and variable early chick survival is globally considered as a major constraint in the industry. In spite of obvious welfare and production implications, research findings concerning ostrich chick survival are scant. Four studies involving chick survival to 24 weeks post hatch were thus performed. South African Black ostrich (Struthio camelus var. domesticus) data obtained from a commercial pair-bred ostrich flock maintained at the Oudtshoorn Experimental Farm, South Africa comprising 10418 records were utilized to run a series of single- and multiple-trait binomial analyses using either linear models (ASREML) or threshold models (Monte Carlo Markov Chain methods, employing Gibbs sampling software) respectively. Suitable fixed and random effect models together with variance and (co)variance components were derived from these analyses. Ostrich chick survival to 24 weeks post hatch was low (28%) with a large environmental component. Preincubation storage time only affected 0 to 3 week survival, while incubator had a significant effect on cumulative survival traits to 24 weeks as well as on 13 to 24 week survival. Female chicks outperformed males at 0 to 12 weeks, 0 to 24 weeks, 4 to 12 weeks and 13 to 24 weeks with regard to survival. Hen age was significant for all traits except survival during the first week as well as for survival from 13 to 24 weeks post hatch. All analyses exhibited comparable low heritability estimates for all survival traits except for 0 to 1 week survival and 13 to 24 week survival (h2 = 0.12 and 0.10; m2 = 0.08 and 0.07 respectively) which demonstrated higher additive genetic and maternal components when threshold models, using Gibbs sampling algorithms, were employed. Neither moisture loss nor day of external pipping exhibited notable additive genetic correlations with any of the estimated survival traits. Day-old chick weight demonstrated a low correlation with early chick survival (rg = 0.24 ± 0.19) with heavier chicks tending to have a higher survival probability. The effects of rearing method on early chick survival and growth were also investigated. Comparisons between chicks reared and fostered by adult ostriches in a semiextensive environment and chicks imprinted onto humans under an intensive system and between regular human handling in an intensive rearing system and the standard farm protocol of an intensive rearing system were made. No difference in the early chick survival to 3 weeks post hatch of chicks reared by foster parents and those chicks imprinted onto humans was demonstrated. At later ages, those chicks reared by foster parents outperformed human imprinted chicks. Human imprinted chicks exposed to regular handling demonstrate an enhanced early survival when compared to chicks exposed to conventional rearing protocol in intensive systems. The study is seen to provide guidance for further research on this topic. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die Suid-Afrikaanse volstruisbedryf is meer as 100 jaar gelede gevestig. Die bedryf is volhoubaar, ten spyte van ‘n fluktuerende aanvraag na volstruisprodukte. Vleis en leer is tans die produkte wat die meeste tot die inkomste van boere bydra. Lae en wisselende kuikenoorlewing is ‘n belangrike knelpunt in die bedryf. Navorsingsuitsette rakende kuikenoorlewing is skaars, ten spyte van ooglopende welsyns- en produksie implikasies. Kuikenoorlewing tot en met 24 weke na uitbroei is dus in vier afsondelike studies ondersoek. Data van 10418 kuikens uit ‘n kommersiële broeipaargeteelde Suid-Afrikaanse Swart (Struthio camelus var. domesticus) kudde op die Oudtshoorn Navorsingsplaas, Suid-Afrika is gebruik om enkel- en meervoudige eienskappe met of liniêre modelle (ASREML) of drempelwaarde modelle (Monte Carlo Markov Ketting metodes, met Gibbs monstering sagteware) te pas. Die metodes is gebruik om toepaslike vaste- en toevalseffekte modelle saam met (ko)variansie komponente te bekom. Kuikenoorlewing tot 24 weke na uitbroei was laag (28%), met ‘n groot omgewingsbydraende komponent. Stoor van eiers voor pak het slegs kuikenoorlewing van 0 tot 3 weke beïnvloed, terwyl die broeikas wat gebruik is ‘n betekenisvolle invloed op kuikenoorlewing tot 24 weke ouderdom, sowel as op -oorlewing van 13 tot 24 weke gehad het. Wyfiekuikens het beter oorleef as mannetjie kuikens vir oorlewing gemeet van 0 tot 12 weke, 0 tot 24 weke, 4 tot 12 weke en van 13 tot 24 weke. Broeiwyfie ouderdom het ‘n betekenisvolle invloed op kuikenoorlewing in die eerste week na uitbroei en van 13 tot 24 weke na uitbroei, gehad. Kuikenoorlewing was relatief laag oorerflik, behalwe vir oorlewing van 0 tot 1 week en vir oorlewing van 13 tot 24 weke van ouderdom (h2 = 0.12 en 0.10; m2 = 0.08 en 0.07 onderskeidelik). Drempelwaarde modelle met Gibbs monstering algoritmes het hoër additiewe en maternale variansie verhoudings in vergelyking met liniêre modelle aangedui. Genetiese korrelasies van vogverlies en die dag van uitwendige pik met kuikenoorlewing was oor die algemeen onbeduidend. Dagoudkuikengewig is laag gekorreleerd met vroeë kuikenoorlewing (rg = 0.24 ± 0.19), met swaarder kuikens wat oor die algemeen beter oorleef. Die gevolge van verskillende grootmaak metodes op vroeë kuikenoorlewing en -groei is ook ondersoek. Vergelykings tussen kuikens grootgemaak deur volwasse volstruise as pleegouers in ‘n semi-intensiewe omgewing en kuikens grootgemaak deur mense onder ‘n intensiewe stelsel en tussen kuikens grootgemaak deur gewone menslike hantering in ‘n intensiewe grootmaak sisteem onder standard plaas protokol was bestudeer. Geen verskille was gevind in vroeë kuikenoorlewing tot 3 weke na uitbroei, van die kuikens grootgemaak deur volwasse volstruise en tussen die kuikens grootgemaak deur mense . By latere ouderdomme, het die kuikens wat grootgemaak was deur volwasse volstruise beter oorlewing getoon as die kuikens grootgemaak deur mense. Kuikens grootgemaak deur mense wat blootgestel was aan gereelde hantering het verhoogde vroeë oorlewing getoon in vergelyking met kuikens grootgemaak deur konvensionele grootmaak protokol in intensiewe stelsels. Die studie kan dus beskou word om leiding te verskaf vir verdere navorsing oor hierdie onderwerp.
24

Estimation of genetic parameters for fertility traits and the effect of milk production on reproduction performance in South African Holstein cows

Potgieter, Johannes Phillipus 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: Profitable milk production and genetic improvement in dairy herds are largely dependant on fertile cows capable of calving down on an annual basis. Several studies indicate declines in the reproductive performance of Holstein cows over the last 30 years. Calving interval (CI) and services per conception (SPC) are being used by dairy farmers as indicators of the reproductive performance of dairy cows. However, using these traits as cow fertility indicators is problematic as CI is dependent on subsequent calving dates while SPC is strongly linked to inseminator proficiency. The aim of the study is therefore, firstly, to describe alternative fertility traits derived from insemination and calving dates and pregnancy check results. The effects of some non-genetic factors on these traits are discussed. Means±sd for interval traits from calving to first insemination (CFS) and the interval from calving to conception (DO) were respectively 77±30 and 134±74 days while the number of services per conception (SPC) averaged 2.55±1.79. The percentage of first servics occurring within 80 days post-partum (FS80d) and the proportion of cows being confirmed pregnant within 100 (PD100d) and 200 days post-partum (PD200d) were 0.64±0.48, 0.36±0.48 and 0.71±0.45, respectively. Although fertility traits were affected significantly by lactation number, calving year and month, herds (managers) had the largest effect. Fertility is a complex trait, however, the challenge is finding traits that best describe this trait. Genetic parameters for these traits could give an indication of the response to selection in dairy herds. In the second part of this study, genetic parameters and correlations between fertility traits, sourced from standard reproduction management data bases, are analysed for Holstein cows using bivariate linearlinear and linear-threshold animal models. Insemination events (n = 69 181) from 26 645 lactations of 9 046 Holstein cows from 14 herds, calving down during the period from 1991 to 2007, were available. The outcome of each AI event was known. Insemination records were linked to the calving date of each cow, lactation number as well as dam and sire identification. Fertility traits indicating the ability of cows to show heat early in the breeding period, and to become pregnant, were derived. Data were analysed using bivariate linear-linear and linear-threshold animal models with fixed effects being herd (14 levels), year (17 levels), season (4 levels) and lactation number (6 levels). The model included the random effects of animal and animal permanent environment (PE). Heritability estimates ranged from 0.04±0.01 to 0.10±0.02 for FS80d, from 0.07±0.01 to 0.08±0.02 for PD100d and from 0.06±0.04 to 0.08±0.02 for PD200d depending on the two-trait combination. Although heritability estimates of most fertility traits were below 0.10, they were in close agreement with results published by other researchers using linear models. Genetic correlations between different fertility parameters analyzed in this study indicated that it is unlikely that a single characteristic would serve well for selection purposes; instead, combining different traits could be used in selection programmes to improve fertility. Further research in constructing an optimal fertility index is warranted. In the third part of this study, genetic parameters for South African Holstein cows for fertility and production traits were estimated from 2415 lactation records. Two-trait analysis of fertility and milk yield was investigated as a method to estimate fertility breeding values when culling, or selection based on milk yield in early lactation, determines presence or absence of fertility observations in later lactations. Fertility traits were days from calving to first service (CFS), days from calving to conception (DO), percentage cows inseminated within 80d post-partum (FS80d), number of service per conception (SPC), and the binary traits percentage of cows pregnant within 100d and 200d postpartum (PD100d, Pd200d). Milk production traits were 300 day milk, fat and protein yield. For fertility traits, range of estimates of heritability (h2) was 0.006 to 0.08 for linear traits and 0.05 to 0.12 for binary traits. The range for permanent environmental variance (c2) was 0.016 to 0.032. In this study genetic correlations of fertility with milk production traits were unfavourable ranging between −0.93 to 0.76. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Winsgewende melkproduksie en genetiese verbetering in melkkuddes hang grootliks af van vrugbare koeie wat op ‘n jaarlikse basis kalf. Verskeie studies toon dat die reproduksievermoë van Holsteinkoeie oor die afgelope 30 jaar afgeneem het. Melkboere gebruik tussenkalfperiode (TKP) en aantal inseminasies per konsepsie (KIPK) as aanduidings van die reproduksievermoë van melkkoeie. Dit is egter moeilik om hierdie eienskappe as vrugbaarheidseienskappe vir melkkoeie te gebruik omdat TKP afhanklik is van opeenvolgende kalfdatums terwyl KIPK baie sterk gekoppel is aan die inseminasievermoë van die insemineerders. In die eerste gedeelte van die studie word alternatiewe vrugbaarheidseienskappe, wat afgelei is van inseminasie- en kalfdatums en die uitslag van dragtigheidsondersoeke, beskryf. Die invloed van ‘n aantal nie-genetiese faktore op dié eienskappe word ook bespreek. Gemiddeldes±standaard afwykings vir die periode vanaf kalwing tot eerste inseminasie (CFS), die periode van kalwing tot konsepsie (DO) was 77±30 en 134±74 dae onderskeidelik, terwyl die aantal inseminasies per konsepsie (SPC) 2.55±1.79 was. Die persentasie eerste inseminasies wat binne 80 dae na kalwing (FS80d), en die persentasie koeie wat dragtig bevestig is binne 100 (PD100d) en 200 dae na kalwing (PD200d) was 0.64±0.48, 0.36±0.48 en 0.71±0.45, onderskeidelik. Hoewel vrugbaarheidseienskappe betekenisvol beïnvloed is deur laktasienommer, jaar en seisoen van kalwing, het kuddes (bestuurders) die grootste effek op eienskappe gehad. Vrugbaarheid is ‘n ingewikkelde eienskap en die uitdaging is om eienskappe te vind wat dit die beste beskryf. Genetiese parameters vir eienskappe wat oorweeg word sal ‘n aanduiding gee van die seleksieresponse in melkkuddes. In die tweede gedeelte van die studie is genetiese parameters van vrugbaarheidseienskappe en korrelasies tussen dié eienskappe beraam. Eienskappe is bekom vanaf reproduksiebestuursprogramme wat in melkkuddes gebruik word. Al die inseminasierekords (n = 69 181) van 26 645 laktasies van 9 046 Holsteinkoeie van 14 melkkuddes wat tussen 1991 en 2007 gekalf het, was beskikbaar. Die uitslag van elke inseminasie was bekend. Inseminasierekords is met die kalfdatum, laktasienommer, identifkasienommers van die moeder en vader van elke koei, gekoppel. Vrugbaarheidseienskappe wat die vermoë van koeie aandui om vroeg na kalwing op hitte te kom en beset te raak, is verkry. Die data is ontleed deur gebruik te maak van twee-eienskap liniêreliniêr- en liniêr-drempel-diere modelle met vaste effekte kudde (14 vlakke), jaar (17 vlakke), siesoen (4 vlakke) en laktasienommer (6 vlakke). Die modelle het die ewekansige effekte van dier- en dierpermananente omgewingseffkte (PE) ingesluit. Genetiese, diere PE en residuele korrelasies is vervolgens beraam. Oorerflikhede varieer vanaf 0.04±0.01 tot 0.10±0.02 vir FS80d, vanaf 0.07±0.01 tot 0.08±0.02 vir PD100d en vanaf 0.06±0.04 tot 0.08±0.02 vir PD200d, afhangende van die tweeeienskap kombinasie. Ten spyte daarvan dat die oorerflikhede van die meeste vrugbaarseienskappe laer as 0.10 is, is die resultate in ooreenstemming met ander navorsers wat liniëre modelle gebruik het. Genetiese korrelasies tussen verskillende vrugbaarheidseienskappe toon dat daar nie enkel beste eienskap is wat vir seleksiedoeleindes gebruik kan word nie. Dit sou waarskynlik beter wees om verskillende eienskappe te kombineer om die vrugbaarheid in melkkoeie te verbeter. Verdere navorsing is nodig om ‘n optimale vrugbaarheidseienskap te ontwikkel. Dit is belangrik dat die verband tussen reproduksie en melkproduksie vir melkkoeie bepaal word. In die derde gedeelte van die studie is genetiese parameters vir vrugbaarheid- en melkproduksieeienskappe vir Suid Afrikaanse Holsteinkoeie beraam. ‘n Totaal van 2415 laktasierekords was beskikbaar. Vrugbaarheid en melkproduksie is volgens ‘n twee-eienskap analise ontleed as ‘n metode om teelwaardes vir vrugbaarheid te bepaal in gevalle waar die uitskot of seleksie gebaseer op melkproduksie in vroeglaktasie die teenwoordigheid of afwesigheid van vrugbaarheidseienskappe in latere laktasies bepaal. Vrugbaarheidseienskappe was die periode (aantal dae) tussen kalfdatum en eerste inseminasie (CFS), die aantal dae van kalf tot konsepsie (DO), die persentasie koeie wat by 80 dae na kalf vir die eerste keer geïnsemineer was (FS80d), die aantal inseminasies per konsepsie (SPC), en binêre eienskappe van die persentasie koeie wat by 100 dae en 200 dae na kalf beset was (PD100d en PD200d). Melkproduksie-eienskappe was 300-dae melk., vet- en proteïnproduksie. Vir vrugbaarheidseienskappe het die oorerflikheidswaardes (h2) vanaf 0.006 tot 0.08 vir liniêre eienskappe gevarieer en tussen 0.05 tot 0.12 vir binêre eienskappe. Die permanente omgewingsvariansie (c2) het tussen 0.016 tot 0.032 gevarieer. In hierdie studie was die genetiese korrelasies tussen vrugbaarheidseienskappe en melkproduksie-eienskappe ongunstig en het dit tussen −0.93 tot 0.76 gevarieer.
25

The effects of a multiple-enzyme combination in maize-soya diets for broiler chickens

Fourie, Juan-Louis 03 1900 (has links)
Thesis (MscAgric (Animal Sciences))--University of Stellenbosch, 2007. / The effect of a multiple-enzyme combination in mash and pelleted vegetarian maize-soya diets for broilers was evaluated in terms of apparent excreta- and ileal nitrogen- and amino acid digestibility and production performance. Two separate digestibility trials and one performance trial were conducted. For Trial 1, the apparent nitrogen (N) - and amino acid (AA) digestibility was determined by the collection of the excreta (total collection method) and in Trial 2 from digesta collected at the terminal ileum (ileal digestibility method). Production performance was also recorded in Trial 1. In Trial 3, the effect of the multipleenzyme combination in potentially improving performance of broilers in commercial conditions was evaluated. Broilers were fed a balanced- and low apparent energy (AME) vegetarian maize-soya diet with the addition of the multiple-enzyme combination. The addition of enzymes improved the apparent excreta- and ileal N digestibility of the mash diets during the period 14-21 d, and the ileal N-digestibility of the pelleted diets at 28 and 35 d of age. Conflicting results with regard to apparent excreta- and ileal AA digestibility were found. By both methods the digestibilities of threonine (Thr), methionine (Met) and phenylalanine (Phe) (14-21 d) and Cys (22-28 d and 29-35 d) were improved by the addition of the enzyme combination to the mash diets. Over the entire experimental period (14-35 d) the ileal digestibilities of histidine (His), Cys and leucine (Leu)of the mash diets were improved by 0.2 %, 0.2 % and 1.9 % respectively, following enzyme addition. By both methods the digestibilities of Thr, arginine (Arg), Met, Cys, Phe and Leu (14-21 d), serine (Ser), Arg, glutamic acid (Glu), Val, His, aspartic acid (Asp), lysine (Lys), proline (Pro), Met, tyrosine (Tyr), Phe and Leu (22-28 d), and Pro (29-35 d) were improved by the combination of enzymes and pelleting. For the entire experimental period (21-35 d), the ileal digestibilities of Ser, His, Lys, Met, Tyr, Cys, Phe and Leu was improved by the combination of enzymes and pelleting, indicating enzymatic activity was not destroyed by cold pelleting at 60 - 80º. The improvements in apparent nitrogen- and AA digestibilities were, in most cases, not reflected in production performance, although the combination of enzymes and pelleting resulted in improved body weight gain (BWG) for the first two weeks of chicks life and significantly improved the feed conversion ratio (FCR) during the second week of the chicks’ life. The effect of the multiple-enzyme combination on the production performance of broilers on a low AME- and commercial diet was mostly non-significant except for a significantly lower feed iii intake of the balanced diet for the fourth and fifth week of chick’s life following enzyme addition. A financial calculation showed, however, that the enzyme combination might increase profitability of a nutritionally balanced vegetarian maize-soya diet for broilers.
26

A nutritional and financial evaluation of breeding African Grey parrots (Psittacus erithacus)

Dennison, D. T. 12 1900 (has links)
Thesis (MPhil (Animal Sciences))--University of Stellenbosch, 2004. / African Grey Parrots are now being bred on a commercial scale in South Africa, mainly for the export market. In order to produce the best breeding results it is necessary to formulate balanced diets but no research has been done on the feeding value for African Grey parrots of ingredients used in formulating diets. Once the apparent metabolisable energy (AME) of extruded maize for African Greys has been established it will be possible to calculate the AME of other ingredients such as full fat soya, soya oil cake or sunflower oil cake. By feeding an extruded mix containing a known amount of maize mixed with a known amount of soya oil cake and establishing experimentally the AME of the mix, the AME of soya oil cake for African Greys can be calculated by difference. This information will make it possible to decide whether AME results obtained for poultry can be used in formulating diets for African Grey parrots. The study consisted of two parts where the determination of the apparent metabolisable energy (AME) of extruded maize and the practical application thereof in formulating parrot diets, and the economic viability of a commercial African Grey parrot breeding operation was investigated. A reference procedure adopted by several European laboratories for the in vivo determination of metabolisable energy (ME) was used to determine the apparent metabolisable energy (AME) of extruded whole maize for African Grey parrots. The long term goal is to make a well balanced, extruded diet for these birds. Extruded maize is the form in which maize is generally included in commercial parrot diets and was therefore chosen as the experimental feed. Maize can be conveniently extruded with other single ingredients such as full fat soyabean meal, soyabean oil cake meal or sunflower oil cake meal to determine, by difference, the AME of those ingredients. For the first part of the study, ten, 3-year-old African Grey parrots were individually housed and fed in cages designed to facilitate collection of the faeces. Cage design varied between a tall type (n=6) and a low type (n=4). The parrots were acclimatized to their new environment before the trial commenced to ensure normal feeding behaviour. The average AME value established for the ten African Grey Parrots was 16.8 MJ/kg. In the trial it became apparent that it is very difficult to get consistent results with the cages used and a modified cage design is proposed for the future. The second part of the study investigated the economic viability of breeding African Grey parrots commercially, with extruded maize as part of their diet. It was generally concluded that the breeding of African Grey parrots for the pet market can be considered as an economical venture.
27

Die gebruik van Mamalvite en Flavomisien in die grootmaak van suiwelkalwers

Vermaak, Maizie Maria 03 1900 (has links)
Thesis (MPhil (Animal Sciences))--University of Stellenbosch, 2006. / South Africa produces only 0,50 % of the world’s milk. Although the number of milk producers is decreasing in South Africa, the milk production per se is increasing. The total number of small producers is decreasing while the number of big producers is increasing. The cost to raise replacement heifers is very high. Replacement heifers are the cows of tomorrow and should be seen as a valuable investment for the longterm survival and profitability of the dairy farm. A successful heifer rearing program is one in which: • Heifers are economically raised to be of adequate size and body condition to calve at a reasonable age. • Heifers produce high levels of milk during the first lactation. In the current study, the effect of Flavomycin and Mamalvite supplementation to young calves was investigated. According to manufacturer’s claims, Flavomycin would result in improved gains, improved conception rates, shorter calving intervals, increased milk production and improved weaning weights. Mamalvite, according to the manufacturer, should reduce risk of infections, increase feed utilization, increase feed intake and production, and also increase rumen microbial efficiency. Thirty two Holstein calves, four days of age, were randomly divided into four groups of eight. All calves received 4 kg whole milk daily and had free access to calf starter pellets. Treatments were: 30 ml Mamalvite daily supplemented in the milk and 5 g Flavomycin daily per os (Treatment 1), 30 ml Mamalvite daily supplemented in the milk (Treatment 2), 5 g Flavomycin daily per os (Treatment 3) and a control group that received milk only (Treatment 4). All the calves were weighed weekly. According to the results obtained in the current study, neither Flavomycin, nor Mamalvite, nor a combination of the two resulted in an improvement in calf weight gains. It was concluded that it does not appear to be an economically viable option to supplement Mamalvite or Flavomycin to calves that are reared in a well managed environment.
28

The effect of sugar, starch and pectin as microbial energy sources on in vitro forage fermentation kinetics

Malan, Marcia 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric (Animal Sciences))--University of Stellenbosch, 2009. / ENGLISH ABSTRACT: Ruminants have a compound stomach system that enables them to utilize forages more efficiently than monogastric animals. However, forages alone do not contain sufficient nutrients to meet the requirements of high producing dairy cows. Forages are high in fibre and their nutrient availability depends on the degree of cell wall degradability. Improvements in forage fermentation would increase energy intake and subsequently milk production and performance by dairy cows. It is therefore important to find ways to improve forage degradation and utilization in the rumen. The use of different non-fibre carbohydrate (NFC) sources has different effects on animal performance. Supplementing forage based diets with energy sources containing sugar, starch or pectin results in variation in performance measurements such as milk yield, milk composition and dry matter intake (DMI). This thesis reports on two studies in which the effect of energy supplementation on forage fermentation and digestion parameters was investigated. In the first study an in vitro gas production protocol was used to determine the effect of sugar (molasses), starch (maize meal) and pectin (citrus pulp) on total gas production and rate of gas production of different forages. The forage substrates included wheat straw (WS), oat hay, (OH) lucerne hay (LUC), ryegrass (RYE) and kikuyu grass (KIK). The three energy sources, as well as a control (no energy source) were incubated in vitro with each of the above mentioned forages. Rumen fluid was collected from two lactating Holstein cows receiving a diet consisting of oat hay, lucerne, wheat straw and a concentrate mix. Forages alone (0.25 g DM) and/or together (0.125 g DM) with either molasses (0.1412 g DM), citrus pulp (0.1425 g DM) or maize meal (0.125 g DM) were weighed into glass vials and incubated for 72 hours. The weights of the energy sources were calculated on an energy equivalent basis. Blank vials, that contained no substrates, were included to correct for gas production from rumen fluid alone. The substrates were incubated in 40 ml buffered medium, 2 ml of reducing solution and 10 ml rumen fluid. Gas pressure was recorded automatically every five minutes using a pressure transducer system and the method based on the Reading Pressure Technique (Mauricio et al., 1999). Gas pressure was converted to gas volume using a predetermined regression equation. In the first gas production trial, the gas production included gas produced by the energy sources, while in the second gas production trial, the energy source gas production was deducted from the total gas production to determine the effect of energy source on gas production of respective forage substrates per se. Data were fitted to two non-linear models adapted from Ørskov and McDonald (1979). Significant forage x energy interactions were observed for the non-linear parameter gas production (b) in Model 1 and for b and lag phase (L) in Model 2 in both trials. In the first gas production trial, the higher fermentability of the energy sources supplemented to forage substrates, increased b (Model 1 & 2) of the LUC and WS. The gas production rate was affected in different ways for different forages, with the most noticeable effect on WS when it was supplemented with energy sources. All the energy sources increased c of WS irrespective of the model used. Energy sources had no effect on the L of LUC, OH or RYE, but decreased the L of WS and KIK. In the second trial, maize meal had no effect on b for any of the forages (Model 1 & 2), while molasses (Model 1 & 2) decreased b for all forage substrates, and citrus pulp (Model 1 & 2) decreased b of OH and RYE, to lower values than those of the control treatments. Gas production rate was not affected by molasses for any of the forage substrates, while citrus pulp (Model 1 & 2) increased c of OH and maize meal increased c of OH and KIK. Lag phase was only affected by energy sources in WS and KIK, where all the energy sources had lower L values than the control treatment. It was concluded that forage fermentability is affected differently by different energy sources. These observations may have important implications, in practice, on rumen health and milk production, and the data obtained can potentially be used as guidelines in feed formulations. In the second study, in vitro digestibility trials were undertaken to determine the effect of sugar (molasses and sucrose), starch (maize meal and maize starch) and pectin (citrus pulp and citrus pectin) on neutral detergent fibre (NDF) and dry matter (DM) degradability of forages. Forage substrates used included wheat straw, oat hay, lucerne hay, ryegrass and kikuyu grass. Rumen fluid was collected from two lactating Holstein cows receiving a diet consisting of oat hay, wheat straw and a concentrate mix. In vitro degradability was done with an ANKOM Daisy II incubator and forage substrates were incubated with or without the respective energy sources for 24, 48 and 72 hours. The substrates were incubated in 1076 ml buffered medium, 54 ml of reducing solution and 270 ml rumen fluid. The residues were washed, dried and analyzed for NDF. In the study with the applied energy sources (molasses, maize meal and citrus pulp) there were a forage x energy source interactions. Supplementation with the applied energy sources all improved dry matter degradability (DMD) of forages (24 and 72 hours), when compared to the control treatment, except for RYE supplemented with maize meal and citrus pulp at 24 hours. Molasses seemed to have had the biggest effect on DMD in all forage substrates. Supplementation with maize meal had no effect on neutral detergent fibre degradability (NDFD) of any forage substrate, except for an improvement in NDFD of LUC at 72 hours. Molasses improved NDFD of LUC at 24h, but had no effect on the other forage substrates. Citrus pulp improved NDFD of OH (72 hours), as well as LUC and WS (24 and 72 hours). It is postulated that the NDF of the energy sources was more digestible than that of the respective forages, and that the improved NDFD values could be ascribed to the contribution of the energy source NDFD. Overall, pasture grasses had a higher NDFD than the hays and straw, and appear to be more readily fermentable by rumen microbes than the low quality hays and straw explaining the higher NDFD. In the study involving the purified energy sources (sucrose, maize starch and citrus pectin), forage x energy source interactions were observed. In general, supplementation with these energy sources improved DMD at 24 and 72 hours except for RYE and KIK (72 hours). Pasture grasses (RYE and KIK) had a higher NDFD than LUC, OH and WS. At 72 hours, NDFD was 37.1% for LUC, 42.5% for OH and 40.3% for WS, compared to 70.5% for KIK and 64.9% for RYE. A possible explanation is that KIK and RYE samples came from freshly cut material, harvested after a 28d re-growth period. In general, sucrose (24 and 72 hours) and citrus pectin (72 hours) had no effect on NDFD of forage substrates. However, supplementing oat hay (24 hours) with starch and citrus pectin, and wheat straw (24 and 72 hours) with starch lowered NDFD, when compared to the control treatment. It is hypothesized that microbes fermented the easily fermentable energy sources first, before attacking forage NDF. The study suggested that forage NDFD values are not fixed, and may be altered by type of energy supplementation. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die meervoudige maagsisteem van herkouers stel hulle in staat om ruvoer meer effektief te benut as enkelmaagdiere. Ruvoere alleen bevat egter nie genoeg voedingstowwe om die behoeftes van hoogproduserende melkbeeste te bevredig nie. Ruvoere is ryk aan vesel en hul voedingstofbeskikbaarheid word bepaal deur die graad van selwand degradeerbaarheid. ‘n Verhoging in ruvoerfermentasie sal energieinname verhoog en gevolglik ook melkproduksie en prestasie. Dit is dus belangrik om maniere te vind om ruvoerdegradeerbaarheid en -verbruik in die rumen te verbeter. Die gebruik van verskillende nie-vesel koolhidraat (NFC) bronne het verskillende uitwerkings op die prestasie van diere. Energie-aanvullings soos suiker, stysel en pektien tot ruvoer-gebasseerde diëte, beïnvloed prestasiemaatstawwe soos melkproduksie, melksamestelling en droëmateriaalinname (DMI) op verskillende maniere. Hierdie tesis lewer verslag oor twee studies waar die invloed van energie-aanvullings op ruvoerfermentasie en verteringsmaatstawwe ondersoek is. In die eerste studie is ‘n in vitro gasproduksieprotokol gebruik om die invloed van suiker (melasse), stysel (mieliemeel) en pektien (sitruspulp) op totale gasproduksie (b) en tempo van gasproduksie (c) van verskillende ruvoersubstrate te bepaal. Ruvoersubstrate wat gebruik is, was koringstrooi (WS), hawerhooi (OH), lusernhooi (LUC), raaigras (RYE) en kikuyugras (KIK). Die drie energiebronne, sowel as ‘n kontrole (geen energiebron), is in vitro geïnkubeer saam met elk van die genoemde ruvoere. Rumenvloeistof is verkry van twee lakterende Holsteinkoeie, wat ‘n dieet ontvang het bestaande uit hawerhooi, koringstrooi en ‘n kragvoermengsel. Ruvoere is alleen en/of in kombinasie met melasse (0.1412 g DM), sitruspulp (0.1425 g DM) of mieliemeel (0.125 g DM) in glasbottels afgeweeg en vir 72 uur geïnkubeer. Die massas van die energiebronne is op ‘n energie-ekwivalente basis bereken. Leë bottels wat geen substraat bevat het nie, is ingesluit om te korrigeer vir gasproduksie afkomstig vanaf rumenvloeistof alleen. Substrate is in 40 ml van ‘n buffermedium, 2 ml reduserende oplossing en 10ml rumenvloeistof geïnkubeer. Gasdruk is elke vyf minute outomaties aangeteken deur gebruik te maak van ‘n drukmetersisteem en die metode is gebasseer op die Reading gasdruktegniek. Gasdruk is omgeskakel na gasvolume deur gebruik te maak van ‘n voorafbepaalde regressievergelyking. In die eerste proef het totale gasproduksie die gas wat deur die onderskeie energiebronne geproduseer is, ingesluit. In die tweede proef is gasproduksie afkomstig van die energiebronne afgetrek van totale gasproduksie, om sodoende die invloed van die energiebronne per se op die gasproduksie van die onderskeie ruvoersubstrate, te bepaal. Data is met behulp van twee nie-liniëre modelle gepas. Betekenisvolle ruvoer x energie-interaksies is in albei proewe waargeneem vir die nie-liniëre parameter b (gasproduksie) in Model 1, en vir b en L (sloerfase) in Model 2. In die eerste proef het die energiebronne se hoë fermentasie gelei to ‘n verhoging in b (Model 1 & 2) van LUC en WS. Energie-aanvullings het die c-waarde van die onderskeie ruvoere verskillend beïnvloed, met WS wat die mees opvallende effek gehad het. Al die energiebronne het die c-waarde van WS verhoog, ongeag watter model gebruik is. Energiebronne het geen invloed op die L-waarde van LUC, OH of RYE gehad nie, maar het wel die L-waarde van WS en KIK verlaag. In die tweede proef het mieliemeel geen invloed op die b-waarde van enige van die ruvoere gehad nie (Model 1 & 2), terwyl melasse (Model 1 & 2) die b-waarde van alle ruvoere verlaag het, en sitruspulp (Model 1 & 2) OH en RYE se b waardes verlaag het tot laer as die kontroles. Melasse het geen invloed op die c-waarde van die onderskeie ruvoersubstrate gehad nie, terwyl sitruspulp (Model 1 & 2) die c-waarde van OH, en mieliemeel die c-waarde van OH en KIK, verhoog het. Energiebronne het slegs ‘n invloed op die sloerfase in WS en KIK gehad, waar dit L verlaag het tot laer waardes as dié van die kontroles. Daar is gevind dat ruvoer-fermenteerbaarheid verskillend beïnvloed word deur verskillende energiebronne. Bogenoemde resultate kan in die praktyk betekenisvolle invloede hê op rumengesondheid en melkproduksie en die data wat verkry is, kan potensieël gebruik word as riglyne in voerformulerings. In die tweede studie is in vitro verteerbaarheidsproewe gedoen om die effek van suiker (molasse en sukrose), stysel (mieliemeel en mieliestysel) en pektien (sitruspulp en sitrus-pektien) op neutraalonoplosbare vesel (NDF) en droë materiaal (DM) degradeerbaarheid van ruvoere, te bepaal. Ruvoersubstrate wat gebruik is, was WS, OH, LUC, RYE en KIK. Rumen vloeistof is verkry van twee lakterende Holstein koeie, wat ‘n dieet ontvang het bestaande uit hawerhooi, koringstrooi en ‘n konsentraat mengsel. Die in vitro degradeerbaarheidsproef is gedoen met ‘n ANKOM Daisy II inkubator. Ruvoersubstrate is geïnkubeer met of sonder die onderskeie energiebronne vir 24, 48 en 72 uur. Die substrate is geïnkubeer in 1076 ml buffer medium, 54 ml reduserende oplossing en 270 ml rumen vloeistof. Residue is gewas, gedroog en geanaliseer vir NDF. In die proef met toegepaste energiebronne (molasse, mieliemeel en sitruspulp), was daar ruvoer x energiebron interaksies. Toegepaste energiebron aanvullings het almal DMD van ruvoersubstrate (24 en 72 uur) verbeter, uitsluitend vir RYE wat aangevul is met mieliemeel (24 uur) en sitruspulp (24 uur). Van al die ruvoersubstrate het molasse die grootste effek gehad op DMD. Mieliemeel aanvullings het geen effek gehad op neutraal-onoplosbare vesel degradeerbaarheid (NDFD) van ruvoersubstrate nie, behalwe vir ‘n verbetering in NDFD van LUC by 72 uur. Molasse het NDFD van lucern by 24 uur verbeter, maar geen effek gehad op ander ruvoersubstrate nie. Sitruspulp het NDFD van OH (72 uur), asook LUC en WS (24 & 72 uur) verbeter. Daar word beweer dat die NDF van energiebronne meer verteerbaar is as die van ruvoersubstrate, en dat die verbetering in NDFD waardes toegeskryf kan word aan die bydraes van energiebronne se NDFD. Weidingsgrasse (RYE & KIK) het oor die algemeen ‘n hoër NDFD as hooie en strooi gehad. Rumen mikrobes blyk ook om dié grasse vinniger te verteer as lae kwaliteit hooie en strooi, wat gevolglik die hoër NDFD verduidelik. In die proef met suiwer energiebronne (sukrose, mieliestysel en sitrus-pektien) is ruvoer x energiebron interaksies waargeneem. Energiebronaanvullings het DMD by 24 en 72 uur verbeter, buiten vir RYE en KIK (72 uur). Weidingsgrasse het hoër NDFD as LUC, OH en WS. By 72 uur was die NDFD van LUC 37.1%, OH 42.5%, WS 40.3%, in vergelyking met 70.5% vir KIK en 64.9% vir RYE. ‘n Moontlike verklaring vir die hoër NDFD van KIK en RYE, is omdat dit vars gesnyde material is, geoes na slegs 28 dae hergroei. Oor die algemeen het sukrose (24 & 72 uur) en sitrus-pektien (72 uur) geen effek gehad op NDFD van ruvoersubstrate nie, terwyl stysel en pektien aanvullings tot OH (24 uur), en stysel aanvullings tot WS (24 & 72 uur) NDFD verlaag het. Daar word hipotetieseer dat mikrobes eers die vinnig fermenteerbare energiebronne fermenteer, voordat hulle ruvoer NDF aanval. Hierdie studie beweer dat ruvoer NDFD waardes nie vas is nie, en dat dié waardes beïnvloed mag word deur energiebron aanvullings.
29

Genetic analyses of South African terminal sire sheep breeds

Zishiri, Oliver Tendayi 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric (Animal Sciences))--University of Stellenbosch, 2009. / ENGLISH ABSTRACT: Fluctuations and a general decline in the ratio between wool and meat prices resulted in marked changes in the South African sheep industry. Commercial producers now exploit other mechanisms such as terminal crossbreeding of Merino-type with meat type breeds or dual-purpose breeds to attain short-term benefits resulting from price fluctuations between wool and mutton without compromising the wool-producing capacities of ewe flocks. Most components of lamb production have low heritability. However, heterosis can be achieved by mating wool-type breeds with specialist meat breed rams. Genetic improvement of livestock depends on defining breeding objectives, estimation of genetic parameters and accurately identifying the right animals to be used for future breeding. Genetic parameters for traits of economic importance in terminal sire sheep breeds that could be used on Merino-type ewes in commercial operations in South Africa had not been published for the national flock apart from a preliminary study having been conducted by Olivier et al. (2004). Selection objectives were poorly defined due to lack of parameter estimates for variance and covariance components. Against this background, this study obtained pedigree information and live weight data from the National Small Stock Improvement Scheme for the Dormer, Ile de France and Merino Landsheep and estimated non-genetic factors and genetic parameters influencing early growth traits. Genetic and phenotypic trends for early growth traits were constructed for the three breeds to monitor genetic progress. Non-genetic factors influencing early growth traits in the Dormer, Ile de France and Merino Landsheep were estimated using data obtained from the National Small Stock Improvement Scheme of South Africa. The original data sets for the Dormer, Ile de France and Merino Landsheep consisted of the following number of records respectively: 52 202, 35 553 and 7 772. However, pre-weaning weights were available for the Ile de France and Merino Landsheep breeds only and post-weaning weights were available only for the Dormer breed. The data sets were complicated to such an extent that smaller data sets had to be generated to analyse for fixed effects. The traits that were analysed were birth weight, pre-weaning weight, weaning weight and post-weaning weight. The fixed effects, identified as having a significant effect (P < 0.01) on early growth traits were sex of lamb, birth type, age of dam, contemporary groups, age at which the trait was recorded and month of birth and year of birth in the Merino Landsheep breed. Although some significant interactions were found, they were subsequently ignored owing to their very small effects. In all three breeds, male lambs were significantly (P < 0.001) heavier than female lambs and single-borne lambs were significantly heavier at birth than multiple borne lambs. The age of dam had a significant curvilinear regression on all early growth traits in all three terminal sire sheep breeds. It was concluded from the study that the influence of non-genetic factors on early growth traits should be adjusted for or eliminated statistically in genetic evaluations to get accurate genetic parameter estimations. (Co)variance estimates for birth weight, weaning weight and post-weaning weight were obtained for the Dormer breed using restricted maximum likelihood procedures (REML). Direct heritabilities (h2) in single-trait analyses were 0.21 ± 0.03, 0.23 ± 0.02 and 0.29 ± 0.05 for birth weight, weaning weight and post-weaning weight, respectively. Direct heritabilities of 0.28 ± 0.04, 0.55 ± 0.06 and 0.32 ± 0.02 for birth weight, weaning weight and post-weaning weight respectively were obtained using three-trait analysis. Direct maternal genetic effects (m2) were excluded from the analyses because of the failure to partition maternal effects into maternal genetic and maternal permanent environmental effects (m2 and c2). This culminated as a consequence of poor data and population structures emanating from the loss of genetic links across flocks due to the random entrance and exit of flocks from the recording scheme. Maternal permanent environment was estimated at 0.15 ± 0.02, 0.13 ± 0.02 and 0.20 ± 0.03 for birth weight, weaning weight and post-weaning weight respectively using single-trait analysis. The correlation between direct effects and maternal effects (ram) was excluded from the analyses due the structure of the data. Genetic, phenotypic and environmental correlations between early growth traits were low to moderate. The medium to high heritability estimates for early growth traits obtained in the study led to the conclusion that Dormer sheep can successfully be used in terminal crossbreeding programs to improve meat production characteristics. Direct heritability estimates were 0.31 ± 0.14, 0.09 ± 0.02 and 0.14 ± 0.003 for birth weight, pre-weaning weight and weaning weight respectively using single-trait analysis for the Ile de France breed. Maternal effects were significant for all the traits studied despite the failure to properly partition them into their components due to the loss of genetic linkages across generations emanating from poor data structure. Genetic, phenotypic and environmental correlations were estimated using three-trait analysis and were found to be low to moderate for early growth traits. Direct genetic and maternal permanent environmental ratios were also computed and they did not differ much from the results obtained using single-trait analyses. The reasonable genetic parameter estimates obtained in the study led to the conclusion that the Ile de France can be selected to use as sires in crossbreeding programs. Genetic parameters were estimated for early growth traits in the Merino Landsheep breed. REML estimates of birth weight, pre-weaning weight and weaning weight were obtained using animal models in single-trait analyses. The direct heritability estimate for birth weight was 0.23 ± 0.13 using an animal model with additive direct genetic effects and dam permanent environmental effects as the only random factors. The dam permanent environmental effect for birth weight amounted to 0.10 ± 0.07. Direct heritability for pre-weaning weight was 0.36 ± 0.05 and the dam permanent environmental effect 0.56 ± 0.03. Weaning weight was estimated using an animal model that contained direct additive effects and dam permanent environmental effects. The direct heritability estimate for weaning weight was 0.17 ± 0.03. Maternal genetic effects were estimated to be 0.02 ± 0.01. Genetic and phenotypic trends were constructed for early growth traits in the Dormer, Ile de France and Merino Landsheep breeds. The traits that were considered were birth weight, pre-weaning weight, weaning weight and post-weaning weight. However, pre-weaning weights were available for the Ile de France and Merino Landsheep breeds only and post-weaning weights were available only for the Dormer breed. The Dormer exhibited significant improvement in the phenotypic and genetic aspects of early growth traits during the 17 years of evaluation (1990-2007). The average predicted direct breeding values of birth weight decreased by 0.055 % during the evaluation period. The predicted direct breeding value for weaning weight increased by 0.12 % during the 17 year period. Post-weaning weight improved by 0.32 % per annum. The Ile de France registered an increase in the predicted breeding value of birth weight which amounted to 0.025 % per annum. Averaged direct breeding values for pre-weaning weight increased at an annual rate of 0.23 %. and that of weaning weight increased by 1.21 %. In the Merino Landsheep the predicted direct breeding value for birth weights decreased by 0.04 % per annum and pre-weaning and weaning weights increased by 0.36 % and 0.10 % respectively. The trends were obviously biased due to inconsistencies in data structure and very few records available for analysis in this breed. In conclusion, it was evident that the additive genetic variation was available for all the early growth traits in all the three breeds. Although adequate genetic variation for substantial genetic progress was available, only modest rates of progress were attained for all the traits in all three breeds. The only possible exception was weaning weight in the Ile de France breed, which improved at > 1 % per annum. At least all changes were in the desired direction. Breeders should be encouraged to record data consistently, as one of the major shortcomings in the data for all breeds were a lack of continuity in the submission of data to the NSIS. More informative analyses ought to be feasible if this requisite could be met. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die wisselende en algemene afname in die prysverhouding van wol tot vleis het merkbare veranderinge in die Suid-Afrikaanse skaapbedryf teweeggebring. Kommersïele produsente maak nou gebruik van ander metodes soos terminale kruisteling van Merino-tipe ooie met vleis tipe vaars of dubbel-doel rasse om korttermynvoordele uit die wisselende wol en vleis pryse te behaal, sonder om die wol-produksie potensiaal van die ooi-kudde te benadeel. Die meeste van die lamproduksie eienskappe het ‘n lae oorerflikheid. Nietemin, kan heterose wel behaal word deur die kruisteling van wol-tipe rasse met spesialis vleisramme. Genetiese verbetering van vee is afhanklik van die beskrywing van die teeltdoelwitte, die akkurate beraming van genetiese parameters en die noukeurige identifikasie van die geskikste diere vir toekomstige teling. Genetiese parameters vir ekonomies belangrike eienskappe van terminale ramrasse wat gebruik kan word op Merino-tipe ooie in die kommersiële skaapbedryf in Suid-Afrika is nog nie gepubliseer vir die nasionale kudde nie, behalwe vir ‘n voorlopige studie wat gedoen is deur Olivier et al. (2004). Seleksiedoelwitte is nie duidelik beskryf nie a.g.v ‘n tekort aan akkurate parameterberamings vir (ko)variansie komponente. Hierdie studie het dus stamboominligting en lewende gewig data verkry vanaf die Nasionele Kleinveeverbeteringsskema vir die Dormer-, Ile de France- en die Merino landskaaprasse en nie-genetiese faktore sowel genetiese parameters vir vroeë lamgewigte beraam. Genetiese en fenotipiese tendense vir vroeë lamgewigte is vervolgens opgestel vir drie rasse om genetiese vordering te evalueer. Die oorspronklike datastelle vir die Dormer, Ile de France en die Merino Landskaap het uit die volgende aantal rekords bestaan, onderskeidelik: 52 202, 35 553 en 7 772. Voor-speen gewigte was net beskikbaar vir die Ile de France- en die Merino Landskaaprasse, en na-speen gewigte was net beskikbaar vir die Dormerras. Die beperkings in die datastelle het genoodsaak dat dat kleiner datastelle ontwikkel moes word om die vaste effekte te analiseer. Die eienskappe wat ge-analiseer was, was geboortegewig, voor-speengewig, speengewig en naspeengewig. Die vaste effekte wat vroeë lamgewigte betekenisvol (P < 0.01) beïnvloed het, was geslag van die lam, geboortestatus, ouderdom van die ooi, kontemporêre groep, die ouderdom waarop die eienskap aangeteken is en (in sommige gevalle) die maand en jaar van geboorte. Alhoewel daar sommige betekenisvolle interaksies was, is dit nie in die finale modelle ingesluit nie, omdat dit min tot die verklaarde variasie bygedra het. In al die rasse het ramlammers swaarder (P < 0.001) geweeg as ooilammers. Enkelinge was ook swaarder (P<0.001) as meerlinge. Die ouderdom van die moer van die lam het ‘n beduidende kromlynige invloed op alle vroeë lamgewigte by al drie terminale ramrasse gehad. Die gevolgtrekking van hierdie studie is dat die invloed van nie-genetiese faktore op vroeë lamgewigte in ag geneem moet word, of dat dit moet statisies elimineer word in die genetiese evaluasie om akkurate genetiese beramings te verkry. (Ko)variansie beramings vir geboortegewig, speengewig en na-speengewig is deur gebruik te maak van die “restricted maximum likelihood procedures” (REML) vir die Dormerras verkry. Die direkte oorerflikheid (h2) wat verkry was deur die mees geskikste diere model in ‘n enkel-eienskap analise te gebruik was onderskeidelik 0.21 ±0.02, 0.23 ±0.02 en 0.29± 0.05 vir geboortegewig, speengewig en na-speengewig. Direkte ooreenstemende oorerflikheid wat uit die drie-eienskap analise was 0.28±0.04, 0.55±0.06 en 0.32±0.02 onderskeidelik vir geboortegewig, speengewig en na-speengewig. Direkte maternale genetiese effekte (m2) is uitgesluit vanaf die analise weens die onvermoë om die maternale effekte te verdeel in maternale genetiese effekte en maternale permanente omgewings effekte (m2 en c2). Dit was a.g.v onvolledige data en populasiestrukture wat gelei het tot die gebrek in genetiese bande oor kuddes, wat ontstaan het weens kuddes wat slegs tydelik data tot die skema bygedra het. Maternale permanente omgewingeffekte is geskat op onderskeidelik 0.15±0.02, 0.13±0.02 en 0.20±0.03 vir geboortegewig, speengewig en na-speengewig met die gebruik van die enkel-eienskap analise. Die korrelasie tussen direkte effekte en maternale effekte (ram) is uitgesluit a.g.v die gebrekkige struktuur van die data. Genetiese-, fenotipiese- en omgewingskorrelasies tussen die vroeë lamgewigte was laag tot matig. Die matige tot hoë oorerflikheidberamings vir vroeë lamgewigte uit hierdie studie het gelei tot die gevolgtrekking dat Dormer skape suksesvol gebruik kan word in terminale kruisteel programme om vleisproduksie te verbeter. Direkte oorerflikheid skattings was 0.31±0.14, 0.09±0.02 en 0.14±0.003 vir die geboorte gewig, voor-speen gewig en speen gewig onderskeidelik met die gebruik van ‘n enkel-faktor analise vir dir Ile de France skaap ras. Maternale effekte was beduidend vir al die eienskappe wat bestudeer was , ten spyte van die onvermoë om dit behoorlik te verdeel in hul komponente weens die verlies van genetiese bande dwarsoor die generasies wat uitvloei vanaf ‘n swak data struktuur. Genetiese, fenotipiese en omgewings korrelasies was geskat deur gebruik te maak van ‘n drie-faktor analise en was gevind om laag tot matig te wees vir die vroeë groei eienskappe. Direkte genetiese en maternale permanente omgewings ratios was bereken en dit het nie veel verskil van die resultate verkry deur die enkel-faktor analise. Die aanvaarbare genetiese parameter skattings verkry in hierdie studie het gelei tot die gevolgtrekking dat die Ile de France geselekteer kan word as teelramme in kruisteel programme. Genetiese parameters was geskat vir vroeë groei eienskappe in die Merino Landskaa ras. REML skattings van geboorte gewig, voor-speen gewig en speen gewig was verkry deur diere modelle in enkel-faktor analises. Die direkte oorerflikheid skatting vir geboorte gewig was 0.23±0.13 met die gebruik van die diere model met additiewe direkte genetiese effekte en ooi permanente omgewings faktore as die enigste ewekansige faktore. Die ooi permanente omewings effek vir geboorte gewig was 0.10±0.07. Direkte oorerflikheid vir voor-speen gewig was 0.36±0.05 en die ooi permanente omgewings effek 0.56±0.03. Speen gewig was geskat deur die gebruik van ‘n diere model wat die direkte additiewe effekte en die ooi permanente omgewings effekte bevat het. Die direkte oorerflikheids skatting vir speen gewig was 0.17±0.03. Maternale genetiese effekte was geskat as 0.02±0.01. Genetiese en fenotipiese tendense is verkry vir vroeë lamgewigte in die Dormer-, Ile de France- en Merino Landskaaprasse. Die eienskappe wat oorweeg is, was geboortegewig, voor-speengewig, speengewig en naspeengewig. Voor-speengewigte was net beskikbaar was vir die Ile de France- en die Merino Landskaap rasse en die na-speense gewigte net vir die Dormerras. Die Dormer het beduidende verbetering vertoon in die fenotipiese en genetiese aspekte vir vroeë lamgewigte gedurende die 17 jaar van evaluasie (1990-2007). Die gemiddelde voorspelde direkte teeltwaarde van speen gewig het met 0.12% per jaar gestyg gedurende die 17- jaar periode. Na-speen gewig het met 0.32% per jaar verbeter. By die Ile de France het ‘n toename in die voorspelde teelwaarde van geboortegewig (0.025% per jaar) voorgekom. Gemiddelde direkte teelwaardes vir voor-speengewig het toegeneem teen ‘n jaarlikse tempo van 0.23% en speengewig het met 1.21% per jaar toegeneem. In die Merino Landskaapras het die voorspelde direkte teelwaarde vir geboortegewig met 0.04% per jaar gedaal, terwyl voor-speen- en speengewigte met 0.36% en 0.10% onderskeidelik toegeneem het. Die tendense was ooglopend gekompromiteer weens probleme met die data struktuur, en a.g.v van die relatief min rekords wat beskikbaar was vir die analise in die ras. Dit was duidelik dat die additiewe genetiese variasie beskikbaar was vir al die vroeë groei eienskappe in al die drie rasse. Alhoewel voldoende genetiese variasie vir wesentlike genetiese vordering beskikbaar was, is daar slegs matige vordering verkry vir al die eienskappe in al drie rasse. Die enigste moontlike uitsondering was speengewig in die Ile de France ras, wat met 1.21 % per jaar gestyg het. Alle veranderinge was minstens in die gewensde rigting. Telers word versoek om data deurlopend en akkuraat aan te teken , aangesien een van die groot tekortkominge met die data van al die rasse ‘n tekort aan deurlopendheid in die indiening van die data aan die NISS was. ‘n Meer verteenwoordigende analise sal uitvoerbaar wees, as daar aan al die bogenoemde aanbeveling voldoen kan word.
30

Determination of the nutrient requirements of breeding ostriches

Olivier, Theodore Riel 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric (Animal Sciences))--University of Stellenbosch, 2010. / ENGLISH ABSTRACT: The nutrient requirements for breeding ostriches are currently not well-defined. Quantification of the nutrient requirements will improve the financial wellbeing of the industry. A study of the growth of the reproductive organs and liver, together with various production studies, were therefore undertaken in order to gain knowledge about the nutrition of breeding ostriches, thereby quantifying the nutrient requirements of breeding ostriches. Various studies were conducted to determine the influence of dietary protein, amino acids and energy on production levels of breeding ostriches. In a first study, five diets, varying in crude protein (CP) but with a constant energy content of 9.2 MJ ME/kg feed, were provided at a feed intake level of 2.5 kg/bird/day. The dietary CP levels were 7.5%, 9.1%, 10.8%, 12.3% and 14.0%. No differences (P>0.05) between treatments (total eggs per female per season) were found for number of unfertilized eggs (eggs per female per season; 8.9±0.8), dead-in-shell chicks (8.0±0.5), number of chicks hatched (19.1±1.1) and change in mass of females (-16.2±1.6kg). A tendency was observed for a difference in total egg production (mean and standard error; 39.1±3.6; P=0.08). The 12.3% CP diet caused the lowest (P<0.05) change in live mass (-3.8±2kg) for male birds. No interaction (P>0.05) occurred between the genotype of the bird and the dietary protein concentration for both egg and chick production. In a second study, six diets varying in ME (MJ ME/kg feed), were provided at an average feed intake level of 3.4 kg/bird/day. The levels were 7.5, 8.0, 8.5, 9.0, 9.5 and 10.0 MJ ME/kg feed respectively. No differences (P>0.05) were observed for total eggs produced per female per season (44.8±7.8), number of chicks hatched (15.4±4.1), number of infertile eggs (11.5±3.8), number of dead-in-shell eggs (12.1±3.2) and change in mass of females (10.7±3.6kg). Males increased linearly (y=2.4x + 2.45; R2=0.09; P<0.05) in live mass as the dietary energy content increased. Two eggs per diet per month were analyzed for crude protein, crude fat and trace elements, and one egg per diet per month was analyzed for fatty acid composition. Eggs from the first and last month of the season were subjected to amino acid analysis. Analysis of variance showed no difference in crude protein and fat (P>0.05) content of eggs between the experimental diets, as well as for the calcium content of eggshells. The proline content differed (P<0.05) between the diets. The C18:3n-3 (linoleic acid) content of the eggs increased (P<0.05) amongst the dietary treatments. Crude protein, fat and C18:3n-3 content in eggs increased (P<0.05) for the number of the egg in the laying cycle. In a third study, the feed intake of breeding ostriches, as affected by dietary energy content was investigated. Average feed intake (kg feed/bird/day) was not affected (P>0.05) at any dietary energy level when levels of 8.0, 8.7, 9.4, 10.1, 10.8 and 11.5 MJ ME/kg feed were provided. The mean and standard error was 3.7±0.2kg. The production of breeding female ostriches was not influenced by dietary ME and protein at these feed intake levels. Ostrich birds do not have the ability to regulate their feed intake at any dietary energy level as used in this study. The amount of nutrients deposited in the eggs had no influence on the reproductive efficiency of the breeding female ostrich. The experiments also revealed that female breeding ostriches were independent of dietary energy and protein as used in this study for the mean frequency of egg laying at various dietary protein and energy levels (P>0.05). In a fourth study, the growth and development of the reproductive organs of female birds at the onset of the breeding season were investigated. The amount of nutrients needs to be determined in order to support the growth of the reproductive organs during the breeding season, due to the fact that these organs are linked to egg production. It was thus necessary to investigate whether the reproductive organs grew and developed during a season. The first slaughter interval was conducted at the start of the breeding season. The ovary, oviduct and liver were collected, weighed after each slaughter and analyzed. Ovary and oviduct were analyzed for crude protein and fat. No differences (P>0.05) were observed between the different slaughter intervals for the mass, crude protein and fat content of both organs. No trend (P>0.05) in the weight of the oviduct could be observed over the 49-day period, this weight being highly correlated with body weight; whereas the ovary weight tended to be correlated with the time after the onset of the breeding period, although the variation in weights, both within and between weighings, was very high. The variation in the weight of the ovary probably reflects differences in the laying pattern of individuals. The number of follicles were not affected (P>0.05) by the number of days after mating. Livers were assessed for crude protein and fat, but no difference (P>0.05) was detected between the intervals, but the weight difference amongst the slaughter intervals was significant (P<0.05), suggesting that the ostriches used liver reserves to supplement nutrients that obtained from the diet for the development of the reproductive organs. This data will be used in an optimising model (Brand & Gous, 2006) to predict the nutrient requirements of female breeding ostriches. This study suggests that the female breeding ostrich might need additional protein during the first 7 weeks of the breeding season. Results from Chapter 4 and previous studies were used to calculate the energy, protein and amino acid requirements for the egg production and maintenance of the breeding female ostrich. Two methods were used to determine the energy requirement for egg production. The Metabolisable Energy requirement for egg production (MEe) and efficiency of ME utilization for energy deposition in the egg (ko) was calculated as 12.2 MJ (for an average size egg of 1.4kg) and 0.8 respectively. The Effective Energy requirement for egg production (EEe) and maintenance (EEm) was calculated as 15.9 MJ/day and 17.1 MJ/day respectively. Average total daily protein requirement (TPt) was calculated as 175g day. The amino acid requirements for maintenance and egg production is also provided, which is lower than previous studies. This study also provides evidence that the nutrient requirements are different for every month of the breeding season. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Tans heers daar onsekerheid oor die voedingsbehoeftes van volstruis broeivolstruise. Kwantifisering van die voedingsbehoeftes sal ‘n finansiële hupstoot aan die industrie gee. ‘n Groeistudie van die reproduksie-organe en lewer, tesame met ‘n aantal produksie-studies, is uitgevoer om inligting oor die voedingsbehoeftes van volstruis broeivoëls te versamel. Daarby is die voedingsbehoeftes teoreties bereken. ‘n Aantal studies was uitgevoer om die invloed van dieët proteïen en aminosure en energie op produksie-data te bepaal. Eerstens is vyf diëte, wisselend in ru-proteïen (RP) en beperk tot ‘n inname van 2.5 kg/voël/dag, aan broeivolstruise gevoer. Die RP van elke dieët was 7.5%, 9.1%, 10.8%, 12.3% en 14.0%. Die energiewaarde van die voer is konstant by 9.2 MJ ME/kg voer gehou. Geen verskille (P>0.05) was tussen die behandelings waargeneem vir aantal geil eiers (totale eiers geproduseer per voël per seisoen; 8.9±0.8), aantal dood-in-dop (8.0±0.5), aantal kuikens (19.1±1.1) en verandering in massa van wyfies (-16.2±1.6kg) nie. ‘n Neiging (P=0.08) is wel waargeneem vir totale aantal eiers geproduseer. Die gemiddelde en standaard fout was 39.1±3.6. Die 12.3% dieët het tot die laagste verandering (P<0.05) in lewendige massa (-3.8±2kg) vir die mannetjies gelei. Geen interaksie (P>0.05) was tussen die genotipe en dieët proteïen konsentrasie vir beide eier- en kuikenproduksie opgemerk nie. In ‘n tweede studie is ses diëte, variërend in ME (MJ ME/kg voer), by ‘n gemiddelde tempo van 3.4 kg/voël/dag gevoer. Die verskillende ME-vlakke was 7.5, 8.0, 8.5, 9.0, 9.5 en 10.0 MJ ME/kg voer. Geen betekenisvolle verskille (P>0.05) is vir totale eiers geproduseer per voël per seisoen (44.8±7.8), aantal kuikens uitgebroei (15.4±4.1), aantal geil eiers (11.5±3.8), aantal dood-in-dop eiers (12.1±3.2) en massa verandering van wyfies (10.7±3.6kg) opgemerk nie. Die mannetjies het toegeneem in liggaamsmassa (P<0.05) soos daar ‘n toename was in die energievlak van die dieët. Twee eiers per dieët per maand is vir ru-proteïen, vet en spoorelemente, en een eier per diet per maand vir vetsure ontleed. Eiers van die eerste en laaste maand van die seisoen is ontleed vir aminosure. Analise van variansie het aangetoon dat daar geen verskille (P>0.05) bestaan vir die ru-proteïen en vetinhoud van die eiers by die verskillende eksperimentele diëte, asook die kalsiuminhoud van die eierdoppe. Prolien vlakke het tussen die diëte verskil (P<0.05). Die C18:3n-3 (linoleïensuur) inhoud van die eiers het verskil (P<0.05) tussen die dieët behandelilngs. Vir die hoeveelste eier in die lê siklus het die ru-proteïen-, vet- en C18:3n-3 inhoud van die eiers verhoog (P<0.05). In ‘n derde studie is ondersoek ingestel na die voerinname van die broeivolstruise soos moontlik beïnvloed deur die energievlak van die dieët. Gemiddelde voerinname (kg voer/voël/dag) is nie (P>0.05) deur die verskillende dieët energie vlakke van 8.0, 8.7, 9.4, 10.1, 10.8 en 11.5 MJ ME/kg voer beïnvloed nie. Die gemiddelde en standaardfout was 3.7±0.2kg. Die produksie van broeivolstruise nie deur verskillende dieëtvlakke van proteïen en energie by vlakke soos gevoer in hierdie studie geraak nie. Broeivolstruise in hierdie studie het nie die vermoë gehad om hul voerinname te beheer by enige dieët energievlak soos gebruik nie. Die aantal nutriënte wat in die eiers neergelê is, het geen bydrae tot die reproduksievermoë van die wyfie gehad nie. Die studie het verder bewys dat die gemiddelde frekwensie van eier-lê by wyfies onafhanklik was by dieët-energie en -proteïenvlakke (P>0.05) soos in hierdie studie gebruik. In ‘n vierde studie is die groei en ontwikkeling van die reproduksie-organe van die wyfies bestudeer tydens die aanvang van die broeiseisoen. Die hoeveelheid of konsentrasie van voedingstowwe moes bepaal word om die groei van die reproduksie-organe te ondersteun tydens die broeiseisoen, omdat hierdie organe aan eierproduksie gekoppel is. ‘n Studie is derhalwe uitgevoer om te bepaal tot watter mate die reproduksie organe groei en ontwikkel tydens die broeiseisoen. Die eerste slagting is uitgevoer op die dag van afkamp. Die ovaria, ovidukt en lewer is versamel, geweeg en ontleed. Die ovaria en ovidukt is ontleed vir ru-proteïen en vet. Geen verskille (P>0.05) is tussen die verskillende slagtings vir die gewig, ru-proteïen en vetinhoud vir beide organe opgemerk nie. Geen betekenisvolle tendens in die gewig van die ovidukt is waargeneem oor die 49-dae periode nie, maar die gewig was hoogs gekorreleerd met liggaamsmassa. Ovaria-gewig het geneig om gekorreleerd te wees met die aantal dae na afkamp. Variasie binne en buite die gewigte was baie hoog. Die aantal follikels teenwoordig is nie beïnvloed (P>0.05) deur die aantal dae na paring. Die lewers is ontleed vir ruproteïen en vet, maar geen verskille (P>0.05) is tussen die intervalle opgemerk nie, maar die gewigte van dag 0 en 49 na paring het verskil (P<0.05). Dit kan aangevoer word dat die voëls moontlik lewer reserwes gebruik het om die voedingstowwe van die dieët te supplementeer vir die ontwikkeling van die reproduksie-organe. Data uit hierdie studie kan gebruik word in ‘n optimiseringsmodel (Brand & Gous, 2006) om die voedingsbehoeftes van broeivolstruise te bepaal. Hierdie studie beveel aan dat die broeiwyfie moontlik addisionele proteïen tydens die eerste sewe weke van die broeiseisoen benodig. Resultate van Hoofstuk 4 en vorige studies is gebruik om die energie- proteïen- en aminosuurbehoefte vir eierproduksie en onderhoud van broeivolstruise te bereken. Twee metodes is gebruik om die energiebehoefte vir eierproduksie te bereken. Metaboliseerbare Energie behoefte vir eierproduksie (MEe) en effektiwiteit van ME benutting vir energie deponering in eier (ko) is onderskeidelik as 12.2 MJ (vir ‘n eier wat gemiddeld 1.4kg weeg) en 0.8 bereken. Effektiewe Energie behoefte vir eierproduksie (EEe) en onderhoud (EEm) was onderskeidelik as 15.9 MJ/dag en 17.1 MJ/dag bereken. Die gemiddelde daaglikse proteïenbehoefte (TPt) is as 175g proteïen/dag bereken. ‘n Aanduiding van die aminosuur behoefte vir onderhoud en eierproduksie word ook gegee, wat laer is as vorige studies.

Page generated in 0.346 seconds