Around 14,000 men in New Zealand are the primary caregiver for their children, yet little recent research has focused on this phenomenon. Seventy fathers were recruited from the community, consisting of 35 primary-caregiving fathers, and 35 secondary-caregiving fathers. Participants completed a variety of measures which gathered data about their developmental history, personal characteristics, marital relationship, work and economic factors, social network factors, and child characteristics. Results indicated that primary-caregiving fathers earned significantly less income than secondary-caregiving fathers; were significantly more likely to identify with non-Pakeha ethnicity, and were significantly more likely to have no educational qualifications than secondary-caregiving fathers. Primary-caregiving fathers also rated their relationship with their mother as having significantly more care. Primary-caregiving status was predicted by older age of fathers, and increased parenting self-efficacy. Implications of the results are discussed, as are strengths and limitations of the study, as well as future directions for research.

Σκοπός της εργασίας αυτής ήταν η μελέτη της ενασχόλησης των πατέρων παιδιών με ειδικές ανάγκες με τη φροντίδα των παιδιών τους. Ιδιαίτερα μελετήθηκαν οι εξής παράγοντες που σύμφωνα με το θεωρητικό μοντέλο του Belsky (1984) φαίνεται ότι επηρεάζουν την ενασχόληση τους: ο τύπος της αναπηρίας, το φύλο και το ταμπεραμέντο του παιδιού, οι αντιλήψεις των πατέρων για τον πατρικό ρόλο, το επίπεδο του άγχους τους, η συζυγική τους ικανοποίηση και η υποστήριξη που λαμβάνουν από το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον. Για τις ανάγκες της έρευνας χρησιμοποιήθηκαν ποσοτικές μέθοδοι σε ένα δείγμα 172 πατέρων παιδιών προσχολικής ηλικίας εκ των οποίων οι 78 είχαν παιδιά με ειδικές ανάγκες και οι υπόλοιποι 94 πατέρες αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου. Οι πατέρες συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια αναφορικά με την ενασχόληση τους με τη φροντίδα του παιδιού τους, το ταμπεραμέντο του παιδιού τους, τις αντιλήψεις τους για τον πατρικό ρόλο, το άγχος που βιώνουν σε σχέση με το παιδί τους, την ικανοποίηση που έχουν από τη συζυγική τους σχέση και την οικογενειακή και κοινωνική υποστήριξη που λαμβάνουν. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι πατέρες παιδιών με ειδικές ανάγκες δεν παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές από τους πατέρες «τυπικών» παιδιών στο επίπεδο της συνολικής ενασχόλησης με τα παιδιά τους. Ακόμα, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι παράγοντες που επιδρούν άμεσα στην ενασχόληση των πατέρων με τα παιδιά τους είναι οι αντιλήψεις των πατέρων για τον πατρικό ρόλο και η συζυγική ικανοποίηση. Αντίθετα, ο τύπος της αναπηρίας - αυτισμός, νοητική καθυστέρηση, κώφωση - το φύλο και ταμπεραμέντο του παιδιού επηρεάζουν ελάχιστα την πατρική ενασχόληση. Το άγχος των πατέρων δε φαίνεται να επιδρά άμεσα στην ενασχόλησή τους με τα παιδιά τους. Παρόλα αυτά, οι πατέρες παιδιών με ειδικές ανάγκες έχουν περισσότερο άγχος σε σύγκριση με αυτό των πατέρων «τυπικών» παιδιών ενώ ρυθμιστές του άγχους τους είναι η σχέση τους με τη σύντροφό τους και η υποστήριξη που έχουν από το κοινωνικό τους περιβάλλον. Τα παραπάνω αποτελέσματα είναι βοηθητικά για την καλύτερη κατανόηση των παραγόντων που ενισχύουν την ενασχόληση των πατέρων και για το σχεδιασμό και την υλοποίηση προγραμμάτων στήριξης για τους ίδιους και τις οικογένειες τους. / The aim of this study was to examine fathers’ involvement with their children with special needs. The factors that, according to Belsky’s model of parenting, influence fathers’ involvement were examined: the disability type, the gender and the temperament of child, fathers’ beliefs concerning the parental role, the parental stress, the satisfaction fathers receive from their marital relationship and the social support they receive. For the research needs quantitative methods were used in a sample of 172 fathers of preschool-age children from whom the 78 had children with special needs and the 94 were the control group. Fathers completed questionnaires measuring their child-care involvement, their child’s temperament, their beliefs concerning the parental role, their parental stress, their marital satisfaction and the social support they receive. Results revealed no difference in the overall level of childcare involvement between fathers of children with special needs and fathers of “typical” children. Additionally, it was found that the factors that influence directly fathers’ involvement are fathers’ beliefs concerning the parental role as well as their marital satisfaction. By contrast, the disability type – autism, mental retardation and deafness – the gender and the temperament of children have a minor affect in paternal involvement. Paternal stress does not influence directly fathers’ involvement with their children. Moreover, fathers of children with special needs experience more stress than fathers of “typical” children while moderators of stress are their relationship with their spouse and the support they receive from environment. The results are useful for the better understanding of the factors that enhance fathers’ involvement and for the design and the implementation of support programs for them and their families.

Mémoire numérisé par la Direction des bibliothèques de l'Université de Montréal. / Cette étude descriptive et corrélationnelle décrira d'une part la sensibilité parentale et d'autre part le développement moteur et mental d'enfants de 12 mois nés avec une fissure labiale (L), palatine (P) ou labio-palatine (LP). Puis, elle explorera les liens susceptibles d'exister entre ces variables. Le modèle conceptuel en sciences infirmières de McGill sera utilisé. Il met l'accent sur les compétences des familles pour accroître leur développement. Par ailleurs, le modèle théorique et écologique sur les déterminants du parentage de Belsky (1984) précise les éléments propices au développement de l'enfant et soutient les liens entre les variables de l'étude. Les 17 familles de cet échantillon de convenance proviennent du groupe de comparaison d'une étude longitudinale dont le but était d’évaluer l'adaptation des parents d'enfant ayant une déficience' à la suite d'un programme d'intervention précoce auprès de ces parents (Pelchat, Bisson, Ricard, Bouchard, Perreault, Saucier et Lefebvre, 1998). La sensibilité parentale est évaluée à partir de The Parent / Caregiver Involvement Scale (Farran, Kasari, Comfort & Jay, 1986), lors d'une interaction de jeu. Le développement moteur et mental des enfants est mesuré à 12 mois à l'aide d'une adaptation du The Bayley Scales of Infant Development (Bayley, 1969), le Bayley abrégé français version 2 (BAFV 2). Cette étude se distingue du fait qu'elle inclut les mères et les pères. En effet, il existe peu d'étude où le père est observé en interaction avec son enfant né avec une déficience. C'est aussi la seule étude, à notre connaissance, qui met en lien la sensibilité parentale et le développement moteur et mental d'enfants nés avec une fissure. Les résultats ont démontré que la sensibilité parentale est élevée chez les parents d'enfants de 12 mois nés avec une fissure L, P ou LP. L'implication physique des parents, particulièrement celle des mères, est très élevée. Quant au développement des enfants, il est considéré modéré pour les dimensions motrices et mentales, comparativement aux enfants de 12 mois sans déficience. Sur le plan statistique, notre étude n'a pu démontrer de lien entre la sensibilité parentale et le développement moteur ou mental d'enfants de 12 mois nés avec une fissure L, P ou LP. Elle révèle toutefois que la sensibilité des parents exprimée sous la forme du contrôle des activités est liée significativement au développement moteur des enfants. Cette même corrélation est retrouvée chez les mères. Nos résultats confirment les compétences des parents, particulièrement leur sensibilité envers l'enfant de 12 mois né avec une fissure L, P ou LP. Les recommandations pour la pratique en sciences infirmières proposent d'élargir notre perception de la compétence dans le parentage, particulièrement la sensibilité des parents d'enfants nés avec une fissure. Aidée du P/CIS, l'infirmière pourrait augmenter ses connaissances sur l'éventail de comportements sensibles afin de raffiner ses observations cliniques et soutenir les parents dans leurs compétences. Compte tenu de l'importance des interactions familiales, cette étude propose d'évaluer l'influence des différentes facettes des déterminants de la compétence dans le parentage sur le développement d'enfants nés avec une fissure, en distinguant le sexe et l'âge des enfants. Il serait aussi important de reprendre cette étude auprès d'un plus grand nombre de sujets et d'utiliser l’instrument créé pour cette étude, le BAFV 2, pour évaluer le développement des enfants. Des études à devis longitudinal pourraient également évaluer l'interaction parents-enfant en intégrant conjointement les parents lors d'une même interaction avec l'enfant et ce, à divers stades de son développement.