• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 204
  • 106
  • 37
  • 25
  • 25
  • 25
  • 25
  • 25
  • 25
  • 15
  • 2
  • 2
  • 1
  • Tagged with
  • 452
  • 452
  • 436
  • 163
  • 130
  • 96
  • 77
  • 76
  • 74
  • 63
  • 55
  • 51
  • 48
  • 40
  • 38
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
301

Breed differences in ruminal digestibility of forages in dairy cows receiving high concentrate diets

Retief, Nicky 11 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--University of Stellenbosch, 2000. / ENGLISH ABSTRACT: Statistical analysis was conducted on data from two Elsenburg herds, containing 105 Jersey and 232 Holstein cows. The data was examined for external factors which may affect milk yield and milk composition. The data consisted of 337 first lactation records, taken over a 20 year time period. Breed of cow had an effect on milk yield, butterfat and protein production, as did the year in which the cows were born and the age of the heifer at first calving. There was a significant interaction between the breed and year of birth. There are other external factors, which are difficult to quantify, which may have an effect on production. In the following trials, eight ruminally cannulated dairy cows (four Jerseys and four Holsteins) were used to determine the effect of breed on forage digestibility in the rumen. All cows received a high concentrate mixed ration, with supplementary wheat straw. An in situ rumen degradability trial was conducted with three different forages, viz. lucerne, wheat straw and NaOH-treated wheat straw. The bags were incubated in the rumen for time intervals of 2,4, 8, 12, 16,20,24, 36,48, 72 and 96 hours and samples were analysed for dry matter (DM) and neutral-detergent fibre (NDF). Higher rumen degradability values (P<0.01) ofDM and NDF were observed in Jerseys for all three forages. Differences were more apparent for wheat straw and treated wheat straw than for lucerne. The rate of passage of digesta from the rumen was measured in both breeds by a chromium mordanted wheat straw marker. The Holsteins manifested a higher rate of passage (P<0.05) than the Jerseys, while daily feed intakes were also higher (P<O.Ol) for the Holsteins than for the Jerseys. Daily feed intake, expressed as percentage of body weight was, however, slightly higher for the Jerseys than for the Holsteins. The pH value of the rumen fluid was measured at 0, 4, 8, 10 and 12 hours postfeeding. The only significant difference (P<O.OI)in pH between the breeds was at 4 hours post-feeding, when the ruminal pH dropped more rapidly in the Holsteins than in the Jerseys. The pH in the Holsteins dropped below 6.2, which may have inhibited fibrolytic microbe activity in the rumen, resulting in a lower effective degradability of forages. Total volatile fatty acids were higher in Holsteins from four to 10 hours after feeding, but no differences were observed in acetic acid:propionic acid ratios. It was concluded that Jerseys appear to utilize forages more efficiently than Holsteins and that the differences are more apparent in low quality forages than in high quality forages. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Statistiese analises is op data van twee kuddes te Elsenburg uitgevoer, bestaande uit 105 Jersey- en 232 Holsteinkoeie. Die data is ondersoek vir eksterne faktore wat melkproduksie en melksamestelling kan beinvloed. Die data het uit 337 eerste-laktasierekords bestaan, wat oor 'n periode van 20 jaar ingesamel is. Ras van die koei, sowel as die jaar van geboorte en ouderdom met eerste kalwing het 'n invloed op melkproduksie, bottervet- en proteienopbrengs gehad. 'n Betekenisvolle interaksie is tussen ras en jaar van geboorte waargeneem. Ander moeilik kwantifiseerbare faktore mag ook 'n invloed op melkproduksie he. In daaropvolgende proewe is agt rumen-gekannuleerde melkkoeie (vier Jerseys en vier Holsteins) gebruik om die invloed van ras op ruvoerverteerbaarheid in die rumen te bepaal. Al die koeie het 'n hoe-kragvoerdieet ontvang, aangevul met koringstrooi. 'n In situ rumendegradeerbaarheidstudie is met drie verskillende ruvoere, naamlik lusernhooi, koringstrooi en NaOH-behandelde koringstrooi uitgevoer. Die ruvoere is vir tye van 2, 4, 8, 12, 16, 20, 24, 36, 48, 72 en 96 ure in die rumen geinkubeer en monsters is ontleed vir droemateriaal (DM) en neutraal-bestande vesel (NDF). Hoer rumen-degradeerbaarheidswaardes (P<O.Ol) van DM en NDF is in Jerseys waargeneem as in Holsteins vir al drie ruvoere. Verskille was meer opvallend vir koringstrooi en NaOH-behandelde koringstrooi as vir lusem. Uitvloeitempo van digesta uit die rumen is in beide rasse met behulp van chroomgemerkte koringstrooi bepaal. Hoer uitvloeitempo's is in die Holsteins waargeneem as in die Jerseys, terwyl daaglikse voerinnames ook hoer was (P<O.05) by die Holsteins as by die Jerseys. Daaglikse voerinname, uitgedruk as persentasie van liggaamsmassa, was egter effens hoer (P<O.OI)by die Jerseys as by die Holsteins. Die pH van die rumenvloeistof is op 0, 4, 8, 10 en 12 ure na voeding gemeet. Die enigste betekenisvolle verskil (P<O.OI)in pH tussen die rasse het op 4 ure na voeding voorgekom toe die pH van die rumeninhoud vinniger in die Holsteins as in die Jerseys gedaal het. Die pH in die Holsteins het onder 6.2 gedaal, wat moontlik fibrolitiese mikrobe-aktiwiteit in die rumen kon inhibeer, met 'n gevolglike daling in effektiewe degradeerbaarheid van die ruvoere. Vanaf 10 ure na voeding was die totale vlugtige vetsuurkonsentrasies hoer in die Holsteins, maar geen verskille in asynsuur:propionsuurverhoudings is waargeneem nie. Die gevolgtrekking is gemaak dat Jerseys skynbaar meer doeltreffend is om ruvoere te benut as Holsteins en dat die verskil tussen rasse meer opvallend is vir lae kwaliteit ruvoere as vir hoe kwaliteit ruvoere.
302

Studies on the nutritive value of lucerne for dairy cows

Du Toit, Francois (Francois Johannes) 12 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--University of Stellenbosch, 2001. / ENGLISH ABSTRACT: An experiment was conducted to determine whether the quality of lucerne hay could be improved by artificial drying in a forced air bulk dryer (FABD) in comparison to lucerne hay produced by natural drying in the field. Lucerne fields were divided into four blocks of equal size and blocks were randomly assigned to each of the two treatments (natural or artificial drying). Lucerne was harvested at an early to mid flowering stage on six occasions. In two blocks, cut lucerne was left in the field to dry. Material in the remaining two blocks were left in the field for an initial drying period of no longer than 24 hours, after which it was transferred to a FABD. Samples oflucerne were taken at the time of harvest and then at regular intervals (on average 0, 4, 8,22,26,29,47,50,53, 56, 58,69, 72, 76 and 80 hours after cutting) in the field and in the FABD until the material was dry enough for baling (ca. 15-18% moisture). Collected lucerne samples were dried in a forced draught oven until constant mass to determine moisture content. The rate of moisture loss was compared. Samples of the lucerne hay in the field and in the FABD were taken after baling to determine forage quality by means of chemical analysis. Samples were analysed for crude protein (CP), total digestible nutrients (TDN), digestible organic matter (DOM), acid detergent fibre (ADF) and neutral detergent fibre (NDF) content. Good weather conditions for natural drying during the trial period resulted in lucerne hay of similar chemical composition. Naturally dried lucerne hay had CP, ADF and NDF contents of 17.3, 41.2 and 48.0%, respectively, while values for artificially dried lucerne were 17.6, 40.6 and 47.3%. It was concluded that artificial drying of lucerne does probably not produce lucerne of a better quality than field drying under good weather conditions. In the following trials eight ruminally cannulated cows (four Jerseys and four Holsteins) were used to compare protein and fibre degradability of lucerne harvested at different stages of maturity (ie. 4, 5 and 6 weeks' regrowth), and of different lucerne products (ie. lucerne hay, lucerne leaves and 8% leaves added to hay), dried in a forced air bulk dryer. All cows received a total mixed lactation diet for the duration of the trial period. The first in situ rumen degradability trial was conducted with lucerne harvested at three stages of maturity namely after 4,5 and 6 weeks' regrowth. Bags were incubated in the rumen for time intervals of 0, 2, 4, 8, 16, 24, 48 and 72 hours. Samples were analysed for dry matter (DM), crude protein (CP) and neutral-detergent fibre (NDF) content. The effective DM, protein and NDF degradabilities of lucerne hay did not differ (P>0.05) between Holstein and Jersey cows. In Holsteins, DM degradability values calculated at an outflow rate of 0.05/h for lucerne harvested after 4, 5 and 6 weeks' regrowth were 63.1, 57.1 and 55.0%, respectively. Values of 64.6, 58.6 and 55.7% were obtained in Jerseys. CP degradability values for lucerne harvested after 4, 5 and 6 weeks' regrowth were 81.7, 77.2 and 77.6% in Holsteins and 81.3, 78.2 and 79.4% in Jerseys. NDF degradability values for lucerne harvested after 4, 5 and 6 weeks' regrowth were 35.8, 45.5 and 23.2% respectively in Holsteins and 35.1, 45.9 and 24.8% in Jerseys. Analysis of the effective DM, protein and NDF degradabilities across breeds indicated differences between lucerne harvested after 4, 5 and 6 weeks' regrowth. Rumen degradability of DM and protein was the highest for lucerne harvested after 4 weeks' regrowth. DM degradability values oflucerne harvested after 4,5 and 6 weeks' regrowth calculated at a flow rate of 0.05/h were 63.9, 57.9, 55.4%, respectively, while protein degradability values were 81.5, 77.7 and 78.5%. The lowest ruminal NDF degradability values were found for lucerne harvested after 6 weeks' regrowth. Values for NDF degradability calculated at a flow rate of 0.05/h for lucerne harvested after 4, 5 and 6 weeks' regrowth were 35.5, 45.7 and 23.7%, respectively. These results indicated that lucerne quality decreased in terms of DM, protein and NDF degradability as the plants mature. The second in situ rumen degradability trial was conducted with three different lucerne components dried in a forced air bulk dryer, namely lucerne hay, lucerne leaves and lucerne hay + 8% leaves. The procedure followed was the same as in the first in situ trial. Dacron bags, containing samples of the lucerne components were incubated in the rumen for time intervals of 0, 2, 4, 8, 16,24,48 and 72 hours. Samples were also analysed for DM, CP and NDF content and compared both between breeds and across breeds. DM and protein degradability values (rate and effective degradability) of the artificially dried lucerne hay were higher in Jerseys than in Holsteins. DM degradability values calculated for Holsteins at a flow rate of 0.05/h for lucerne hay, lucerne leaves and lucerne hay + 8% leaves were 57.6, 66.5 and 61.4%, respectively, while protein degradability values of 76.9, 75.5 and 77.9% were obtained. DM degradability values calculated for Jerseys were 62.9, 69.1 and 61.7%, respectively, while protein degradability values of 82.4, 77.6 and 78.5% were obtained. Analysis of the mean disappearance values across breeds indicated that protein degradability of lucerne hay in the rumen was higher than that of lucerne leaves. Protein degradability values calculated at a flow rate of 0.05/h for lucerne hay and lucerne leaves were 80.1 and 76.5% respectively. The NDF degradability of lucerne hay was, however, lower than what it was for lucerne leaves (24.6 vs. 29.7%). / AFRIKAANSE OPSOMMING: Studies omtrent die voedingswaarde van lusern vir melkkoeie. 'n Eksperiment is uitgevoer om te bepaal of die kwaliteit van lusernhooi verbeter kan word deur gebruik te maak van kunsmatige droging in plaas van die tradisionele landdroging. Lusernlande is in vier blokke verdeel en blokke is ewekansig aan elk van die twee behandelings (kunsmatige en landdroging) toegeken. Gesnyde materiaal in twee van die blokke is op die land gelaat vir die duur van die drogingsproses. Die materiaal in die oorblywende twee blokke is op die land gelaat vir 'n aanvanklike drogingsperiode van maksimum 24 uur, waarna dit in 'n massa-droogoond geplaas is. Lusernmonsters is net na sny op die land geneem en daarna met gereelde (gemiddeld 4,8,22,26,29,47,50, 53, 56, 58, 69, 72, 76 en 80 uur na sny) intervalle op die land en in die droër totdat die materiaal droog genoeg was om te baal. Lusernmonsters is in 'n droogoond gedroog totdat 'n konstante massa bereik is vir die bepaling van die voginhoud van die materiaal. Die tempo van vogverlies van die materiaal in die massadroër en op die land is bepaal. Monsters van die lusernhooi wat op die land en in die oond gedroog is, is na baal geneem en die chemiese samestelling van die lusernhooi is bepaal. Monsters is ontleed vir ruprotein- (RP), totale verteerbare voedingstof- (TVV), verteerbare organiese materiaal- (VOM), suur bestande vesel (SBV) en neutraal bestande vesel (NBV)-inhoud. Weersomstandighede was ideaal vir natuurlike droging van lusern en dit het aanleiding gegee daartoe dat die chemiese samestelling van die kunsmatig- en natuurlik gedroogde lusernhooi nie veel verskil het nie. Die RP, ADF en NDF inhoud van natuurlik gedroogde lusernhooi was 17.3,41.2 en 48.0% terwyl waardes van 17.6,40.6 en 47.3% vir kunsmatig gedroogde lusernhooi verkry is. Daar is bevind dat die kunsmatige droging van lusern nie 'n hoër kwaliteit hooi lewer as wat verkry kan word tydens landdroging wanneer weersomstandighede gunstig is nie. Hierna is twee degradeerbaarheidstudies gedoen. Agt koeie (vier Holsteins en vier Jerseys) met rumenkannulas, is gebruik om die proteïen- en veseldegradeerbaarheid van verskillende lusernkomponente te vergelyk. Lusern op verskillende groeistadia gesny, asook verskillende lusernprodukte wat kunsmatig gedroog is, is vergelyk. Al die koeie het gedurende die proeftydperk 'n hoë-konsentraat laktasierantsoen ontvang. Die eerste in situ degradeerbaarheidstudie is gedoen met lusern wat na 4-, 5- en 6 weke hergroei gesny is. Sakkies met lusernmonsters is in die rumen geplaas vir 0, 2, 4, 8, 16, 24,48 en 72 uur onderskeidelik. Monsters is na inkubasie in die rumen vir die DM-, RPen NBV -inhoud daarvan ontleed. Daar is bevind dat die DM-, proteïen en NBV degradeerbaarhede van lusernhooi nie verskil het (P.0>05) tussen Holstein- en Jerseykoeie nie. DM degradeerbaarhede wat by 'n deurvloeitempo van 0.05/h in Holsteinkoeie bereken is vir lusern wat na 4-,5- en 6 weke hergroei gesny is, was onderskeidelik 63.1, 57.1 en 55.0%. Die waardes wat vir Jerseys bereken is, was onderskeidelik 64.6,58.6 en 55.7%. Vir lusern wat na 4-,5- en 6 weke hergroei gesny is, was RP degradeerbaarhede 81.7, 77.2 en 77.6%, onderskeidelik, vir Holsteinkoeie en 81.3, 78.2 en 79.4%, onderskeidelik, vir Jerseys. NDFdegradeerbaarhede vir lusern wat na 4-,5- en 6 weke hergroei gesny is, was 35.8,45.5 en 23.2%, onderskeidelik, vir Holsteins en 35.1, 45.9 en 24.8%, onderskeidelik, vir Jerseys. 'n Vergelyking van die DM-, proteïen- en NBV-degradeerbaarhede wat gedoen is met die saamgevoegde data van al die diere, het daarop gedui dat verskille bestaan tussen die lusern wat na 4-, 5- en 6 weke hergroei gesny is. Die lusern wat na 4 weke hergroei gesny is, het die hoogste DM- en proteïendegradeerbaarheid in die rumen getoon. DMdegradeerbaarhede wat bereken is teen 'n deurvloei tempo van 0.05/h vir lusern wat na 4, 5- en 6 weke hergroei gesny is, was onderskeidelik 63.9,57.9 en 55.4% en proteindegradeerbaarhede was 81.5, 77.5 en 78.5%. Lusern wat na 6 weke hergroei gesny is het die laagste NDF-degradeerbaarheid gehad. Waardes wat bereken is teen 'n deurvloeitempo van 0.05/h vir lusern wat na 4-,5- en 6 weke hergroei gesny is, was onderskeidelik 35.5, 45.7 en 23.7%. Hierdie resultate dui daarop dat die kwaliteit van lusern afneem in terme van DM-, protein- en NBV-degradeerbaarhede namate die plante meer volwasse raak. Die tweede rumendegradeerbaarheidstudie is gedoen met 3 lusernprodukte wat in 'n massadroër gedroog is nl. lusernhooi, lusernblare en lusernhooi waarby 8% lusernblare gevoeg is. Dieselfde proefprosedure as tydens die eerste degradeerbaarheidstudie is gevolg. Sakkies met lusernmonsters, is in die rumen geplaas vir 0, 2, 4, 8, 16, 24, 48 en 72 uur. Monsters is ontleed vir DM-, proteïen- en NBV inhoud. Daar is gevind dat die proteïen degradeerbaarheid (tempo en effektiewe degradeerbaarheid) van kunsmatig gedroogde lusernhooi, hoër was by Jerseys as by Holsteins. DM degradeerbaarhede wat in Holsteinkoeie teen 'n deurvloeitempo van 0.05/h bereken is vir lusernhooi, lusernblare en lusernhooi + 8% blare, was 57.6, 66.5 en 61.4%, onderskeidelik, terwyl proteïen degradeerbaarhede 76.9, 75.5 en 77.9%, onderskeidelik, was. Vir Jerseys is DM-degradeerbaarhede van 62.9,69.1 en 61.7%, onderskeidlik, bereken terwyl proteïendegradeerbaarhede 82.4, 77.6 en 78.5% was. Gemiddelde verdwyningswaardes, wat bereken is deur data van al die diere saam te gebruik, dui daarop dat die proteïen degradeerbaarheid van lusernhooi in die rumen hoër was as in die geval van lusernblare. Die proteïen degradeerbaarhede wat bereken is teen 'n deurvloeitempo van 0.05/h, was 80.1 en 76.5%, onderskeidelik, vir lusernhooi en lusernblare. Die NBV -degradeerbaarheid van lusernhooi was egter laer as vir lusernblare (24.6 vs. 29.7%).
303

Melamine excretion pathways in lactating dairy cows

Calitz, Tanja 03 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2013. / ENGLISH ABSTRACT: In this study, five trials were conducted to examine in vitro and in vivo degradation, excretion and absorption parameters of melamine (MEL) in dairy cows that have not been studied before or where limited information is available. The first two trials were in vitro studies conducted to determine the extent of MEL degradation in rumen liquor and the effects of MEL on ruminal ammonia (NH3) and volatile fatty acid (VFA) concentrations. For both trials, rumen liquor was collected from ruminally cannulated lactating Holstein cows. For the first and second trial, rumen liquor was collected from three and two cows, respectively. For both trials, Erlenmeyer flasks contained 1 g substrate and 100 mL incubation medium consisting of 20 mL rumen liquor and 80 mL reduced buffer solution. In the first trial, each flask contained 100 mg of MEL, resulting in an initial MEL concentration of 1000 mg/L. The flasks were incubated at 39° C for 0 (Control), 6, 24 or 48 hours under strictly anaerobic conditions. In all the trials, MEL concentrations were determined by LC/MSMS. MEL degradation was low after 6 and 24 h of incubation (3.2 and 5.5%, respectively) and increased to 13.6% after 48 h of incubation. In the second trial where VFA and NH3 concentrations were determined, the flasks contained either 0 (Control), 0.2 (T1) or 0.4 mg (T2) of MEL. The flasks were incubated for 6, 24 or 48 h. Treatment had no effect on individual or total VFA concentrations or NH3 concentrations at 6 and 48 h. At 24 h, T2 resulted in an inexplicable higher NH3 concentration. This study showed that the addition of melamine would not result increased rumen NH3 concentrations in vitro. Melamine would also not affect the production of different VFA’s. Therefore, it was concluded that the rumen micro-organisms present in rumen liquor would be unable to utilize MEL as a source of nitrogen and that the microbial production of VFA’s remains unaffected by the presence of MEL. In the third trial, MEL excretion in lactating cows was determined. Five cows were randomly allocated to treatments according to a 5 x 5 Latin square design. Cows received the treatment diets for 7 d followed by 8 d of MEL withdrawal during each of the five periods. The experimental treatments were formulated to provide a daily MEL intake of 0 (M0), 500 (M1), 1000 (M2), 5000 (M3) or 10000 mg (M4) via 15 kg of dairy concentrate pellets. Calculations based on the work of Newton & Utley (1978) suggested that a melamine intake of 0.16 g/kg of live weight would not result in detrimental health effects of ruminant animals. Therefore, a 600 kg lactating dairy cow should not be at risk when consuming 100 g of melamine. In this trial, the highest melamine treatment (M4 = 10 g/d) included a 10-fold safety factor from the suggested safe amount from the work of Newton & Utley (1978) and should not pose a health risk to the cows. Treatments had no effect on DMI, milk yield or milk composition. MEL was detected in the milk 8 h after initial MEL ingestion, increased rapidly and peaked on d 3 and was undetectable after 8 d. Treatments had no effect on MEL excretion efficiencies which ranged from 1.5 to 2.1%. The mean apparent digestibility of MEL was 78%. Mean faecal and urinary MEL excretions were 22 and 54 % of ingested MEL, respectively. Higher milk, urine and faecal MEL concentrations were observed with higher levels of dietary MEL. It was concluded that MEL appeared in the milk soon after first ingestion and a withdrawal period of 8 d was required for all milk, faecal and urine samples to reach undetectable levels of MEL. Urine and faeces were the primary routes for MEL excretion. The fourth trial was conducted to determine MEL absorption by the mammary gland in lactating dairy cows through arterio-venous (A-V) difference. Five cows received 10 g of MEL/d for three consecutive days. Day 3 of the trial was selected for commencement of blood sampling as previous studies (Cruywagen et al., 2009; Shen et al., 2010; Sun et al., 2011) reported the milk melamine concentration to reach a peak on d 3 of continuous melamine consumption by dairy cows. Early on d 3, catheters were inserted into the caudal superficial epigastric vein (milk vein) and caudal auricular artery. The blood sampling period commenced after residual milk removal from the udder following oxytocin administration. Blood from both locations were collected hourly for 9 hours. Following the final blood collection, oxytocin was administered again, catheters were carefully removed and cows were milked immediately thereafter. All blood samples were centrifuged and the decanted plasma was analysed for MEL, as well as for amino acid contents to calculate mammary blood flow. The positive MEL flux (calculated from A-V difference) confirmed net absorption of MEL into the mammary gland with an efficiency of absorption of 0.29%. Melamine excretion into milk was 5.63 mg/h. The mean plasma and milk MEL concentrations were 5.2 and 3.9 mg/kg, respectively. Melamine excretion efficiency to milk, expressed as percentage of the ingested amount, was 1.47%. It was concluded that melamine ingested by cows will result in net MEL absorption by the mammary gland, but that the absorption efficiency is low. The final trial of the study aimed to determine the effects that fermentation processes during the manufacturing of cheese, yoghurt and kefir would have on their MEL content if these products were made from MEL contaminated milk. Another objective was to determine if MEL in cheese would be degraded during the curing process. Cheese, yoghurt and kefir were made from milk with a MEL content of 6.77 mg/kg. The cheese was then cured for 2 wk at 6° C. The MEL contents of the yoghurt and kefir were 6.76 and 6.78 mg/kg, respectively, indicating that the different fermentation processes used in yoghurt and kefir production had no effect on their MEL content and that MEL was not degraded during the short fermentation periods. The percentage of milk MEL partitioned to whey and cheese were 97.4 and 6.5 %, respectively. It was concluded that the different fermentation processes involved during the manufacturing of yoghurt and kefir from MEL tainted milk did not decrease the MEL concentration. The milk MEL was predominantly partitioned to whey, with little MEL transferred to cheese. It was also concluded that MEL was not degraded in cheese during a 2-wk curing period. It was finally concluded that dietary MEL is readily absorbed by dairy cows and mainly excreted via the urine. The mammary gland has a low affinity for MEL absorption and approximately 2% of ingested MEL is excreted in the milk. When cheese is made from MEL tainted milk, the majority of MEL will concentrate in the whey fraction and only 6.5% will be present in the cheese. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Vyf proewe is gedoen om in vitro- en in vivo-degradering, uitskeiding en absorpsie parameters van melamien (MEL) na te gaan waaroor daar min of geen inligting bekend was nie. Die eerste twee proewe was in vitro-studies, uitgevoer om die mate van MEL degradeerbaarheid in rumenvloeistof na te gaan, asook die invloed van MEL op rumen-NH3 en vlugtige vetsuur (VVS)-konsentrasies. Vir beide proewe is rumenvloeistof van lakterende, rumengekannuleerde Holsteinkoeie verkry. Vir die eerste en tweede in vitro-studies, was rumenvloeistof verkry vanaf drie en twee koeie, onderskeidelik. In albei proewe is 1 g substraat in Erlen-meyerflessies afgeweeg en 100 mL inkubasiemedium bygevoeg wat uit 20 mL rumenvloeistof en 80 mL van ‘n buffermedium bestaan het. In die eerste proef is 100 mg MEL by die substraat gevoeg, sodat die aanvanklike MEL konsentrasie in die flessies 1000 mg/L was. Die flessies is by 39° C geïnkubeer vir 0 (Kontrole), 6, 24 of 48 ure, onder streng anaerobiese kondisies. Met die beïndiging van die inkubasieperiode is 100 mL van ‘n 0.2 M perchloorsuuroplossing bygevoeg om enige melamien wat nie gedegradeer was nie, op te los. In al die proewe is melamienbepalings by wyse van LC/MSMS gedoen. Melamiendegradering was laag na 6 en 24 h inkubasie (3.2 en 5.5%, respektiewelik) en teen 48 h inkubasie het dit toegeneem tot 13.6%. In die tweede proef het die flessies 0 (Kontrole), 0.2 (T1) of 0.4 mg (T2) melamien bevat. Behandeling het geen invloed op individuele of totale VVS-konsentrasies by enige van die inkubasietye gehad nie en ook nie op NH3-konsentrasies by 6 en 48 h nie. Om een of ander onverklaarbare rede het die T2-behandeling gelei tot hoër NH3-konsentrasies by 24 h. Die gevolgtrekking is gemaak dat die byvoeging van MEL geen effek op rumen NH3-konsentrasies het nie en dat die mikroorganismes in die rumen nie daartoe in staat sal wees om MEL as ‘n stikstof-bron sal kan benut nie. In die derde proef is die uitskeiding van MEL in melkkoeie ondersoek. Vyf lakterende Holsteinkoeie is ewekansig aan vyf behandelings toegeken in ‘n 5 x 5 Latynsevierkantontwerp. Gedurende elke periode het koeie die behandelings vir 7 d ontvang, gevolg deur ‘n 8 d MEL-onttrekkingsperiode. Die eksperimentele diëte is geformuleer om ‘n daaglikse MEL-inname van 0 (M0), 500 (M1), 1000 (M2), 5000 (M3) of 10000 mg (M4) per koei/dag te verseker, toegedien via 15 kg/d van ‘n suiwelkonsentraat in pilvorm. Berekeninge gebasseer op die werk van Newton & Utley (1978) stel voor dat ‘n MEL inname van 0.16 g/kg lewende massa, geen negatiewe effek op herkouers se gesondheid sal hê nie. Dus, ‘n koei wat 600 kg weeg, sal geen skade lei deur die inname van 100 g MEL nie. In hierdie proef was die hoogste MEL behandeling (M4 = 10g/d) tien keer laer as die voorgestelde veiligheidsvlak van Newton & Utley (1978). Behandeling het geen invloed op DMI, melkopbrengs of melksamestelling gehad nie. Melamien is so gou as 8 h na eerste inname in die melk waargeneem, waarna die konsentrasie vinnig toegeneem het en ‘n piek na 3 d bereik het. Behandeling het geen invloed op die uitskeidingsdoeltreffendheid van melamien in melk gehad nie en waardes het gewissel van 1.5 tot 2.1%. Die gemiddelde skynbare verteerbaarheid van MEL was 78%. Die gemiddelde mis- en uriene-MEL-konsentrasies was 22 en 54%, onderskeidelik. Hoër melk-, mis- en uriene-MEL-konsentrasies is waargeneem namate die MEL-inhoud van die diëte gestyg het. Die gevolgtrekking is gemaak dat MEL spoedig na eerste inname in die melk verskyn en dat ‘n onttrekkingsperiode van 8 d benodig word voordat melk-, mis- en uriene-MEL onwaarneembare vlakke bereik. Uriene en mis is die primêre uitskeidingsroetes van ingenome MEL. Die vierde proef is onderneem om MEL-absorpsie in die melkklier met behulp van arterio-veneuse (A-V) verskille te ondersoek. Vyf koeie het elk 10 g MEL/d vir drie agtereen-volgende dae ontvang. Dag 3 van die proef is gekies vir bloedkolleksies aangesien vorige studies (Cruywagen et al., 2009; Shen et al., 2010; Sun et al., 2011) gewys het dat melk MEL op dag 3 van MEL inname, piek konsentrasies beryk. Vroeg gedurende die oggend van d 3 is kateters in die kaudale oppervlakkige epigastriese aar (melkaar) en die kaudale aurikulêre slagaar geplaas. Die bloedtrekkingsperiode het ‘n aanvang geneem direk nadat die koeie volledig uitgemelk is na toediening van oksitosien om te verseker dat soveel as moontlik residuele melk verwyder word. Monsters van veneuse-, sowel as arteriële bloed, is 9-uurliks geneem. Na die finale bloedtrekking is oksitosien weer toegedien, die kateters is versigtig verwyder en die koeie is direk daarna weer gemelk. Al die bloedmonsters is gesentrifugeer en plasmamonsters is ontleed vir MEL, asook vir aminosuursamestelling ten einde bloedtoevoer na die uier te bereken. Die positiewe fluks (bereken van A-V verskil) het bevestig dat netto MEL absorpsie in die melkklier plaasvind, met ‘n doeltreffendheid van 0.29%. Melamienuitskeiding in die melk was teen ‘n tempo van 5.63 mg/h. Die gemiddelde plasma- en melk-MEL konsentrasies was 5.2 en 3.9 mg/kg, onderskeidelik. Die uitskeidingsdoeltreffendheid van MEL na melk, uitgedruk as persentasie van ingenome MEL, was 1.47%. Die gevolgtrekking is gemaak dat MEL wat deur koeie ingeneem word, tot netto MEL-absorpsie in die melkklier sal lei, maar dat die absorpsiedoeltreffendheid baie laag is. In die finale proef is daar gepoog om die invloed van fermentasieprosesse gedurende die vervaardiging van kaas, joghurt en kefir op die produkte se melamieninhoud na te gaan indien die produkte van melamienbevattende melk gemaak sou word. ‘n Tweede doel van hierdie proef was om te bepaal of MEL in kaas gedegradeer kan word tydens rypwording. Kaas, joghurt en kefir is gemaak van melk wat ‘n MEL-inhoud van 6.77 mg/kg gehad het. Die kaas is vervolgens vir twee weke by 6° C rypgemaak. Die MEL-inhoud van die joghurt en kefir was 6.76 en 6.78 mg/kg, onderskeidelik, wat daarop dui dat die onderskeie fermentasieprosesse wat tydens die bereiding van joghurt en kefir plaasvind, geen invloed op hul MEL-inhoud gehad het nie en dat MEL nie gedurende hierdie kort fermentasieperiodes gedegradeer is nie. Die persentasie MEL na wei en kaas versprei was 97.4 en 6.5%, onderskeidelik. Die gevolgtrekking is gemaak dat die verskillende fermentasieprosesse betrokke tydens die vervaardiging van joghurt en kefir wat van melamienbesmette melk gemaak word, nie die MEL-konsentrasie verlaag het nie. Tydens die vervaardiging van kaas, word die MEL hoofsaaklik na die weikomponent versprei en baie min na kaas. Melamien word ook nie in kaas afgebreek gedurende ‘n verouderingsproses van twee weke nie. Die finale gevolgtrekkings is gemaak dat MEL maklik deur melkkoeie geabsorbeer word en dat die hoof uitskeidingsroete via urine is. Die uier het ‘n lae affiniteit vir MEL absorpsie en ongeveer 2% van ingenome MEL is in die melk uitgeskei. Wanneer kaas van MEL besmette melk gemaak word, sal die meerderheid van die MEL in die weifraksie konsentreer, met slegs 6.5% teenwoordig in die kaas. / The Hennie Steenberg Trust Fund, the Ernst and Ethel Erickson Trust and the National Research Foundation (NRF) for their financial support
304

Influence of protein level and degradability on performance of lactating cows during hot and cool environmental temperatures.

Higginbotham, Gerald Ernest. January 1987 (has links)
One hundred and twenty lactating Holstein cows in mid-lactation were offered diets varying in protein level and degradability at two locations during hot and moderate weather. Treatments were: (1) High protein (19%), high degradability (65%); (2) High protein (19%), medium degradability (40%); (3) Medium protein (15.5%), high degradability (65%); (4) Medium protein (15.5%), medium degradability (40%). Diets were individually fed during hot weather at the University of Arizona Dairy Farm and contained 38.4% alfalfa hay, 12.4% cottonseed hulls, 9.8% whole cottonseed, and 39.4% concentrate (dry matter). Diets were group fed during moderate weather at the Brigham Young University Dairy Farm, Provo, Ut, and contained 31.3% corn silage, 14% alfalfa haylage, 9.4% whole cottonseed and 45.3% concentrate (dry matter). Average daily ambient temperatures were 35.1°C for hot and 26.8°C for moderate weather locations. Fat-corrected milk (3.5%, 2 x milkings) and milk persistency were lower for treatment 1 than other treatments. For the respective treatments during hot weather means were: 23.4, 26.6, 28.5, 28.4 kg/d; 83.2, 91.2, 90.9, 90.3%; and for moderate weather means were: (3 x milkings): 34.7, 31.8, 32.2, 32.4 kg/d; 97.0, 93.4, 92.1, 90.3%. Dry matter intakes during hot weather were 21.5, 21.9, 23.3, and 23.1 kg/d. Respiration rate and rectal temperature during hot weather were: 90.1, 87.9, 90.9, 94.7 counts/min; 39.0, 39.3, 39.3, 39.5°C and for moderate weather: 61.2, 58.2, 55.5, 67.4 counts/min; 38.8, 38.6, 38.7, 38.8°C. Serum T₃,T₄ and cortisol were generally unaffected by treatment, but were depressed during hot weather. Serum glucose was not significantly affected by treatments at either environmental locations. Animals consumed more water with highly degradable protein diets at each location along with consuming more water during thermal stress. These data show that 3.5% fat-corrected milk and milk persistency are significantly affected (P <.01; P <.025) by rations high in protein of high degradability during heat stress.
305

Utilization of wheat straw in rations for lactating dairy cows.

Khalaf, Sadi Shalan. January 1987 (has links)
An experiment involving three feeding trials was conducted to study the effect of substituting chopped wheat straw for alfalfa in diets for lactating dairy cows. The results of these trials have shown that in complete mixed diets or diets containing long alfalfa hay, replacement of half of the alfalfa in rations containing 45% roughage for lactating dairy cows with chopped wheat straw does not adversely affect DM intake or milk yield and increase milk fat percentage. Replacing half of the long alfalfa with chopped alfalfa also apparently improved lactational performance although not as dramatically as that of chopped straw. Ammoniation of wheat straw did not improve the performance response by lactating cows. Inclusion of chopped straw in the diets seemed to enhance the efficiency of milk production. Higher ruminal acetate:propionate ratios and increased digestibility of ether extract resulted from feeding straw. Digestibility of other nutrients were generally either not affected or were depressed by straw feeding. Increasing the chopped wheat straw level to 75% of the roughage resulted in lower DM intake and milk yield and negative body weight gains but higher milk fat levels. It did not appear that maintenance of constant ADF level in a dairy ration regardless of roughage level was the solution to the maintenance of milk fat levels. Thus it has been indicated that under the conditions of this experiment a combination of chopped alfalfa and wheat straw can be used successfully in complete mixed rations for high producing dairy cows. For the most part all productive parameters measured were improved by the addition of straw and by the feeding of complete mixed diets. This was especially true for milk fat which, from a dairyman's viewpoint, is very important because of its impact on milk pricing. It would also have a direct bearing on management by reducing labor costs through elimination of labor intensive handling of long alfalfa. Mechanical handling of complete mixed rations is relatively easier and cheaper.
306

Effects of Aspergillus oryzae on milk production, feed utilization and rumen fermentation in lactating dairy cows.

Gomez-Alarcon, Rogelio Alfonso. January 1988 (has links)
Two production trials were conducted for 84 d each. The first with 22 Holstein cows in late lactation. The second with 46 Holstein cows in early lactation. Treatments were C (control) and AO (A. oryzae 3g/d). Diets were for production trial 1 a 1:1 forage: concentrate ratio; for trial 2 was 2:3. Milk production in trial 1 was higher (P > .05) in AO fed cows during the first weeks of the trial. In trial two AO cows consistently produced more milk (P < .03). Rectal temperatures during hot weather (over 35°C) were consistently lower in AO fed cows, though not significant (P > .10). Two digestibility trials followed the production trials. For all digestion trials, Cr₂O₃ was used as digesta marker. In trial one AO tended to increase digestibility of DM (P > .10). In trial two digestibilities of DM, NDF and ADF were higher in AO fed cows (P < .05). Three other trials were conducted with mature Holstein cows fitted with ruminal and duodenal cannulae. The first trial tested two levels of forage (1:2 vs 2:1; forage to concentrate) and C vs AO in a 4x4 latin square design. AO increased (P < .05) ADF digestibility in the high concentrate died. No change (P > .10) in rumen pH, concentrations and proportions of VFA, and ammonia concentrations resulted from AO treatments. In the second trial C, AO and SC (Saccharomyces cerevesiae 3 g/d) were compared in a repeated 3x3 latin square design. A 1:2 forage to concentrate diet was fed to six lactating cows. Both AO and SC increased (P < .05) rumen NDF digestibility. The third trial compared C vs AO in a swithchback design with four lactating cows fed a 2:3 forage to concentrate diet. AO increased (P < .05) rumen fiber digestion. AO did not affect rates of passage of corn or alfalfa hay; or the potentially digestible DM of milo, alfalfa hay or wheat straw. AO did increase (P < .05) digestion rate of alfalfa DM. In vitro AO increased DM digestibility. That effect can be reproduced by incorporation of the additive at the time of inoculation.
307

Feeding Cotton Seed and Cotton Seed Products to Range Steers

Stanley, E. B. 08 1900 (has links)
This item was digitized as part of the Million Books Project led by Carnegie Mellon University and supported by grants from the National Science Foundation (NSF). Cornell University coordinated the participation of land-grant and agricultural libraries in providing historical agricultural information for the digitization project; the University of Arizona Libraries, the College of Agriculture and Life Sciences, and the Office of Arid Lands Studies collaborated in the selection and provision of material for the digitization project.
308

Effects of Roughage Levels on Fattening Cattle in Arizona

Pahnish, O. F., Stanley, E. B., Shillingburg, C. G. Jr. 02 1900 (has links)
No description available.
309

EFFECTS OF WHOLE COTTONSEED, COTTONSEED OIL, OR TALLOW ON DIGESTIBILITY OF WHEAT STRAW DIETS BY STEERS.

Moore, Jeannette Aileen. January 1983 (has links)
No description available.
310

RUMEN PASSAGE RATES AND FIBER DIGESTIBILITIES FOR WHEAT STRAW, ALFALFA HAY AND FLAKED SORGHUM GRAIN IN MIXED DIETS FOR STEERS

Poore, Matthew H. (Matthew Henry), 1959- January 1987 (has links)
No description available.

Page generated in 0.0661 seconds