Η γνωσιακή ψυχοθεραπεία είναι ένα είδος θεραπείας που στηρίζεται στην παραδοχή ότι οι σκέψεις των ανθρώπων είναι εκείνες που επηρεάζουν τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά τους. Πρόκειται για μια επικοινωνιακή περίσταση με βασικό της εργαλείο το λόγο. Στην παρούσα διπλωματική εργασία θελήσαμε να εξετάσουμε διεξοδικά τη χρήση της γλώσσας στο συγκεκριμένο ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο. Πιο συγκεκριμένα, σκοπός της διπλωματικής εργασίας ήταν η εξέταση των γλωσσικών επιλογών που συντελούνται στο πλαίσιο της γνωσιακής ψυχοθεραπείας και ο βαθμός στον οποίο αυτές οι επιλογές επηρεάζουν τη θεραπευτική σχέση και τη χρήση των θεραπευτικών τεχνικών. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού, υιοθετήθηκε η οπτική της συστημικής λειτουργικής γλωσσολογίας, σύμφωνα με την οποία η γλώσσα αποτελεί πόρο νοήματος σε συνάρτηση με το κοινωνικό- πολιτισμικό περιβάλλον. Δόθηκε έμφαση στη διαπροσωπική διάσταση της γλώσσας, επομένως η γνωσιακή ψυχοθεραπεία αντιμετωπίστηκε ως ένα είδος διάδρασης. Το διαπροσωπικό νόημα της γλώσσας είναι εκείνο που μας επιτρέπει να αντιληφθούμε τους ομιλιακούς ρόλους που επιλέγουν οι μετέχοντες στο θεραπευτικό πλαίσιο, τα χαρακτηριστικά τους και τη μεταξύ τους σχέση. Όσον αφορά το μεθοδολογικό πλαίσιο, έγινε ανάλυση λόγου σε αποσπάσματα από γνωσιακές συνεδρίες που αφορούσαν όλα τα στάδια της θεραπείας. Χρησιμοποιήθηκαν δύο μεθοδολογικά εργαλεία: το σύστημα Λειτουργίας του Θεραπευτικού Λόγου (system of Therapeutic Speech) και το σύστημα της Αποτίμησης. Το σύστημα Λειτουργίας του Θεραπευτικού Λόγου προέκυψε από τη σύνθεση των βασικών σημείων δανεισμένων από δύο διαπροσωπικά γλωσσολογικά συστήματα, το διαπροσωπικό σύστημα (Interpersonal System) των Halliday & Hasan (1989) και το σύστημα των Γλωσσικών Λειτουργιών (system of Speech Function) των Halliday and Matthiessen (2004) σε συνδυασμό με την τυπολογία του Labov (1997). Τα αποτελέσματα της ανάλυσης λόγου ανέδειξαν γλωσσικά μοτίβα που διέπουν το θεραπευτικό λόγο γενικά, καθώς και γλωσσικά μοτίβα που αφορούν ειδικά το γνωσιακό ψυχοθεραπευτικό λόγο. Επιπλέον, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι γλωσσικές επιλογές των μετεχόντων φαίνεται να διαμορφώνουν τη μεταξύ τους σχέση και να συμβάλουν στη χρήση των θεραπευτικών τεχνικών. / Cognitive psychotherapy is a type of therapy based on the premise that people's thoughts are those that affect their behavior and feelings. It is a communicative circumstance with discourse as its main tool. In the present thesis we wanted to examine in detail the use of language in that particular psychotherapeutic context. More specifically, the thesis’ goal was the investigation of the language choices that occur in the context of cognitive psychotherapy and the extent to which those choices affect the therapeutic relationship and the use of therapeutic techniques. To achieve this goal, the perspective of Systemic Functional Linguistics was adopted, according to which language is a resource of meaning in relation to the socio-cultural environment. Emphasis was given at the interpersonal dimension of language therefore cognitive psychotherapy was treated as a kind of interaction. The interpersonal meaning of language is that which allows us to understand the speech roles chosen by participants in the therapeutic context, their characteristics and their interrelationship. Concerning the methodological framework, a discourse analysis of extracts from cognitive sessions, involving all stages of treatment, took place. Two methodological tools were used: the System of Therapeutic Speech and the Appraisal System. The System of Therapeutic Speech resulted from the synthesis of main elements adopted from two linguistic systems, the Interpersonal System of Halliday & Hasan (1989) and the system of Speech Function of Halliday and Matthiessen (2004) in combination with Labov’s typology (1977). The results of discourse analysis revealed linguistic patterns governing the therapeutic discourse in general as well as linguistic patterns specific to the discourse of cognitive psychotherapy. Furthermore, the results showed that the linguistic choices of the participants seem to shape their relationship and contribute to the use of therapeutic techniques.

Made available in DSpace on 2016-03-22T17:27:40Z (GMT). No. of bitstreams: 1 D Pedro.pdf: 353549 bytes, checksum: d62e86c5cd24483c00b64813784ea218 (MD5) Previous issue date: 2006-09-25 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior / OBJECTIVE: In this study, we evaluated the impact of defense style on outcome and its relation to the therapeutic alliance. METHOD: Women with postpartum depression were allocated to a brief psychotherapeutic intervention. To evaluate defense style and the alliance, the Defense Style Questionnaire and the Working Alliance Inventory were employed. The main outcome was the final score on the Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS); anxiety and retention in treatment were also evaluated RESULTS: 59 patients were included; forty-six completed the therapy and 65.4% responded (EPDS<10). Intense use of immature defenses was related to the maintenance of depression and anxiety at endpoint, even when controlled for parity and social class. Results tended to confirm a hierarchy of defense styles. There were no significant correlations with the alliance measures at any sessions. CONCLUSIONS: Intense use of immature defenses was a factor of poor prognosis in psychotherapy, independently of the alliance, which strengthens their status as important variables for treatment selection / Avaliar o impacto dos estilos defensivos no desfecho da psicoterapia breve da depressão pós-parto e a relação dos mesmos com a aliança terapêutica. MÉTODO: Ensaio clínico randomizado, comparando a eficácia de duas intervenções breves para depressão pós-parto. Investigaram-se os mecanismos de defesa e aliança terapêutica mediante o Defense Style Questionnaire e o Working Alliance Inventory. O desfecho principal foi o escore na Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS) ao final de 7 sessões. Também foram avaliados sintomas ansiosos e permanência em tratamento. RESULTADOS: Foram incluídas 59 pacientes; 46 completaram todas as sessões e 65,4% responderam ao tratamento (EPDS<10). Não houve correlação entre os estilos defensivos e os domínios da aliança em qualquer sessão. O uso intenso de defesas imaturas esteve relacionado à manutenção de sintomas depressivos e ansiosos ao final do tratamento, mesmo quando controlados para paridade e classe social. Os resultados tenderam a confirmar uma hierarquia que vai de um estilo imaturo a um estilo maduro. CONCLUSÕES: Uso intenso de defesas imaturas indicou mau prognóstico em psicoterapia breve, independentemente da aliança terapêutica, reforçando a possibilidade que sejam variáveis importantes para seleção sistemática para tratamento