31 |
Characterisation and management of trunk disease-causing pathogens on table grapevinesBester, Wilma 04 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--University of Stellenbosch, 2006. / ENGLISH ABSTRACT: Phaeomoniella chlamydospora, Eutypa lata, Phomopsis, Phaeoacremonium, and
Botryosphaeria spp. are important trunk disease pathogens that cause premature decline and
dieback of grapevine. Previous research has focused primarily on wine grapes and the incidence
and symptomatology of these pathogens on table grapes were largely unknown. A survey was
therefore conducted to determine the status and distribution of these pathogens and associated
symptoms in climatically diverse table grape growing regions. Fifteen farms were identified in
the winter rainfall (De Doorns, Paarl and Trawal) and summer rainfall (Upington and
Groblersdal) areas. Samples were taken in July and August 2004 from Dan-ben-Hannah
vineyards that were 8 years and older. Distal ends of arms were removed from 20 randomly
selected plants in each vineyard. These sections were dissected and isolations were made from
each of the various symptom types observed: brown or black vascular streaking, brown internal
necrosis, wedge-shaped necrosis, watery necrosis, esca-like brown and yellow soft wood rot, as
well as asymptomatic wood. Fungal isolates were identified using molecular and morphological
techniques. Pa. chlamydospora was most frequently isolated (46.0%), followed by
Phaeoacremonium aleophilum (10.0%), Phomopsis viticola (3.0%), Botryosphaeria obtusa
(3.0%), B. rhodina (2.2%), B. parva (2.0%), Fusicoccum vitifusiforme (0.6%), B. australis, B.
dothidea and an undescribed Diplodia sp. (0.2% each), while E. lata was not found. Most of
these pathogens were isolated from a variety of symptom types, indicating that disease diagnosis
can not be based on symptomatology alone. Pa. chlamydospora was isolated from all areas
sampled, although most frequently from the winter rainfall region. Pm. aleophilum was found
predominantly in Paarl, while P. viticola only occurred in this area. Although B. obtusa was not
isolated from samples taken in De Doorns and Groblersdal, it was the most commonly isolated
Botryosphaeria sp., being isolated from Upington, Paarl and Trawal. B. rhodina occurred only
in Groblersdal and B. parva in Paarl, Trawal and Groblersdal, while B. australis was isolated
from Paarl only. The rest of the isolates (33%) consisted of sterile cultures, Exochalara,
Cephalosporium, Wangiella, Scytalidium, Penicillium spp. and two unidentified basidiomycetes,
which were isolated from five samples with yellow esca-like symptoms from the Paarl area. These findings clearly illustrate that grapevine trunk diseases are caused by a complex of fungal
pathogens, which has serious implications for disease diagnosis and management.
Protection of wounds against infection by any of these trunk disease pathogens is the
most efficient and cost-effective means to prevent grapevine trunk diseases. However, previous
research on the effectiveness of chemical pruning wound protectants has mostly focused on the
control of Eutypa dieback only. Fungicide sensitivity studies have been conducted for Pa.
chlamydospora, P. viticola and Eutypa lata, but no such studies have been conducted for the
pathogenic Botryosphaeria species from grapevine in South Africa. Ten fungicides were
therefore tested in vitro for their efficacy on mycelial inhibition of the four most common and/or
pathogenic Botryosphaeria species in South Africa, B. australis, B. obtusa, B. parva and B.
rhodina. Iprodione, pyrimethanil, copper ammonium acetate, kresoxim-methyl and boscalid
were ineffective in inhibiting the mycelial growth at the highest concentration tested (5 μg/ml;
20 μg/ml for copper ammonium acetate). Benomyl, tebuconazole, prochloraz manganese
chloride and flusilazole were the most effective fungicides with EC50 values for the different
species ranging from 0.36-0.55, 0.07-0.17, 0.07-1.15 and 0.04-0.36 μg/ml, respectively. These
fungicides, except prochloraz manganese chloride, are registered on grapes in South Africa and
were also reported to be effective against Pa. chlamydospora, P. viticola and E. lata. Results
from bioassays on 1-year-old Chenin Blanc grapevine shoots indicated that benomyl,
tebuconazole and prochloraz manganese chloride were most effective in limiting lesion length in
pruning wounds that were inoculated with the Botryosphaeria spp after fungicide treatment. The
bioassay findings were, however, inconclusive due to low and varied re-isolation data of the
inoculated lesions. Benomyl, tebuconazole, prochloraz manganese chloride and flusilazole can
nonetheless be identified as fungicides to be evaluated as pruning wound protectants in
additional bioassays and vineyard trials against Botryosphaeria spp. as well as the other
grapevine trunk disease pathogens. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Phaeomoniella chlamydospora, Eutypa lata, Phomopsis, Phaeoacremonium, en
Botryosphaeria spesies is die mees belangrikste stamsiekte patogene wat agteruitgang en vroeë
terugsterwing van wingerd veroorsaak. Voorafgaande navorsing het hoofsaaklik gefokus op
wyndruiwe en die voorkoms en simptomatologie van hierdie patogene op tafeldruiwe is dus
grootliks onbekend. ‘n Opname is gevolglik gedoen in verskillende klimaaatsareas waar
tafeldruiwe verbou word om die voorkoms en verspreiding, asook die simptome geassosieer met
hierdie patogene, te bepaal. Vyftien plase is geïdentifiseer in die winter- (De Doorns, Paarl en
Trawal) en somer-reënval (Upington en Groblersdal) streke. Wingerde (8 jaar en ouer) met die
kultivar Dan-ben-Hannah is gekies vir opname en monsters is gedurende Julie en Augustus 2004
geneem. Die distale deel van ‘n arm is verwyder vanaf 20 lukraak gekose plante in elke
wingerd. Hierdie dele is ontleed en isolasies is gemaak vanuit elke simptoomtipe wat beskryf is,
naamlik bruin en swart vaskulêre verkleuring, bruin interne nekrose, wig-vormige nekrose,
waterige nekrose, esca-geassosieerde bruin en geel sagte houtverrotting en asimptomatiese hout.
Identifikasie van die swamagtige isolate is gedoen op grond van morfologiese eienskappe en
molekulêre tegnieke. Pa. chlamydospora is die meeste geïsoleer (46.0%), gevolg deur
Phaeoacremonium aleophilum (10.0%), Phomopsis viticola (3.0%), Botryosphaeria obtusa
(3.0%), B. rhodina (2.2%), B. parva (2.0%), Fusicoccum vitifusiforme (0.6%), B. australis, B.
dothidea en ‘n onbeskryfde Diplodia sp. (0.2% elk), terwyl E. lata nie geïsoleer is nie. Hierdie
patogene is elk geïsoleer vanuit ‘n verskeidenheid simptoomtipes, wat daarop dui dat
siektediagnose nie alleenlik op simptomatologie gebaseer kan word nie. Pa. chlamydospora is
geïsoleer vanuit al die gebiede, alhoewel die patogeen opmerklik meer voorgekom het in die
winter-reënval area. Pm. aleophilum het hoofsaaklik voorgekom in Paarl, terwyl P. viticola
slegs in hierdie area voorgekom het. Alhoewel B. obtusa nie voorgekom het in die De Doorns en
Groblersdal areas nie, was dit die mees algemeen geïsoleerde Botryosphaeria sp. en het in
Upington, Paarl en Trawal voorgekom. B. rhodina het slegs in Groblersdal voorgekom, B. parva
in Paarl, Groblersdal en Trawal en B. australis het slegs in Paarl voorgekom. Die res van die isolate (33%) het bestaan uit steriele kulture, Exochalara, Cephalosporium, Wangiella,
Scytalidium, en Penicillium spesies asook twee onbekende basidiomycete isolate, geïsoleer
vanuit vyf monsters met geel eska-geassosieerde simptome vanuit die Paarl area. Hierdie
resultate illustreer dus die feit dat wingerdstamsiektes deur ‘n kompleks van swampatogene
veroorsaak word, wat belangrike implikasies het vir die bestuur en diagnose van hierdie siektes.
Wondbeskerming teen infeksie van enige van hierdie stamsiekte patogene is die mees
doeltreffende en koste-effektiewe manier om wingerdstamsiektes te voorkom. Vorige navorsing
aangaande die effektiwiteit van chemiese wondbeskermingsmiddels het egter slegs gefokus op
die beheer van Eutypa terugsterwing. In vitro swamdoder sensitiwiteitstoetse is gedoen vir Pa.
chlamydospora, P. viticola en Eutypa lata, maar geen studies is al gedoen ten opsigte van die
patogeniese Botryosphaeria spesies op wingerd in Suid-Afrika nie. Tien swamdoders is dus
getoets vir inhibisie van in vitro miseliumgroei van die vier mees algemene en/of patogeniese
Botryosphaeria spesies wat in Suid-Afrika voorkom, naamlik B. australis, B. obtusa, B. parva en
B. rhodina. Iprodione, pyrimethanil, koper ammonium asetaat, kresoxim-metiel en boscalid was
oneffektief by die hoogste konsentrasies getoets (5 μg/ml; 20 μg/ml vir koper ammonium
asetaat). Benomyl, tebuconasool, prochloraz mangaan chloried en flusilasool was die mees
effektiewe swamdoders met EC50 waardes tussen 0.36-0.55, 0.07-0.17, 0.07-1.15 en 0.04-0.36
μg/ml, onderskeidelik vir die verskillende spesies. Hierdie fungisiedes, behalwe prochloraz
mangaan chloried, is geregistreer op druiwe in Suid-Afrika en is ook effektief gevind teenoor Pa.
chlamydospora, P. viticola en E. lata. Resultate van biotoetse op 1-jaar-oue Chenin Blanc
wingerd lote het getoon dat benomyl, tebuconasool en prochloraz mangaan chloried die
effektiefste was om die lengte van letsels in snoeiwonde, geinokuleer met Botryosphaeria
spesies na die aanwending van swamdoder behandelings, te verminder. Die bevindinge was
egter onbeslis as gevolg van die lae en variërende her-isolerings data. Benomyl, tebuconasool,
prochloraz mangaan chloried en flusilasool kan egter geïdentifiseer word as swamdoders wat
verder geevalueer kan word as snoeiwond beskermingsmiddels teen Botryosphaeria spesies
asook ander wingerd stamsiekte patogene in verdere biotoetse en wingerdproewe.
|
32 |
A study on the etiology and epidemiology of black root rot of strawberries in the Western CapeBotha, Adri 12 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--University of Stellenbosch, 2002. / ENGLISH ABSTRACT: Historically root diseases have been a production-limiting problem for the strawberry
industry worldwide. In the Western Cape Province of South Africa the most serious
root disease is black root rot, which causes losses of up to 30%, annually. The aims
of this study were to investigate aspects of the etiology and epidemiology of this
disease in the Western Cape, and to provide information that can be incorporated in an
integrated disease management strategy. In Chapter I a summary of published
information on this disease is presented. Disease symptoms include severe stunting of
plants, which have black, rotted, reduced root systems. Even though this disease is of
great economic importance, the etiology remains unresolved. However, soilborne
fungal root pathogens, particularly Pythium and Rhizoctonia spp. have been
implicated as major role players. Control of this disease, as well as the other root
diseases affecting strawberries, has relied on soil fumigation with broad spectrum
chemical fumigants, in particular methyl bromide. However, due to the ozone
depleting action of methyl bromide it was decided at the signing of the Montreal
Protocol to remove this chemical from the market. This action has caused great
demand for alternative measures to control root diseases on many crops including
strawberries. Development of integrated disease management strategies is dependent
upon a more complete understanding of the etiology, biology and ecology of the
disease complex.
In Chapter 2 fungal pathogens associated with diseased plants were isolated
and Koch's postulates were carried out. The most frequently isolated fungal
pathogens were Pythium irregulare, Rhizoctonia spp. and Cylindrocarpon
destructans. Two morphotypes of Rhizoctonia were isolated viz. a brown and a white
type. Pythium irregulare was isolated more frequently in July than in September, and
was not isolated at all in November. Rhizoctonia spp. were present at all sampling
dates but were more frequently isolated in November than at the other times. All the
fungi that were tested were pathogenic and caused root lesions. Cylindrocarpon
destructans and Coniella fragariae did not have a stunting effect on the plants. These
results confirm a major role for Pythium and Rhizoctonia in the black root rot complex and suggest that there is a complimentary seasonal variation in occurrence
between these two pathogens.
The Rhizoctonia species and anastomosis groups of isolates obtained from
diseased strawberries in the Western Cape Province were determined, and their
pathogenicity and relative virulence assessed. Both binucleate and multinucleate
types were recovered from diseased roots and identified as R. fragariae and R. so/ani,
respectively. All isolates of R. solani were members of anastomosis group (AG) 6,
whereas three AG types were identified among isolates of R. fragariae, viz. AG-A,
AG-G and AG-I at a relative occurrence of 69%, 25%, 6% respectively. All
Rhizoctonia isolates were pathogenic to strawberry, but R. solani (AG 6) was the most
virulent causing severe stunting of plants. This is the first species confirmation and
AG type identification of Rhizoctonia taxa causing root rot of strawberries in South
Africa.
An assessment of the presence and quantity of black root rot pathogens
associated with soils prior to fumigation and post fumigation with methyl bromide,
was made in Chapter 4. Isolations were also made from nursery plants to determine
whether any black root rot pathogens were in the plants before transplanting. Results
demonstrated that after fumigation the soil was free of all pathogenic fungi associated
with the disease. However, the main pathogens involved in black root rot, viz.
Rhizoctonia fragariae, R. solani and Pythium spp. were isolated from nursery plants.
The fact that the plants are already infected with these pathogens renders the prospects
for control of this disease difficult. Further studies are urgently required to develop
production practices that can be included in disease management programmes.
In vitro studies were carried out to determine the ECso values of different
fungicides for isolates of Pythium irregulare, Rhizoctonia fragariae AG-A, AG-G and
AG-I and R. solani AG 6. Benomyl, fludioxonil and tolc1ofos-methyl were used in
these tests. Field trials were also conducted using these fungicides. In Chapter 5 it is
shown that in general application of fungicides improved the yield and did not affect
the survival rate of strawberry plants. Fludioxonil showed potential for short-term
use. Applications of fungicides that targeted specific fungal genera were not
sufficient to control the disease. Seasonal fluctuation of Pythium and Rhizoctonia
spp. became apparent with the occurrence of Pythium being relatively high early in
the season but low late in the season. Conversely, the occurrence of Rhizoctonia was
low at the beginning of the season but high late in the season. In the short-term there is potential for fungicide applications as part of an integrated disease management
strategy, but the economic feasibility of this practice needs to be assessed.
In this study the major pathogens causing black root rot were identified in the
Western Cape Province of South Africa, and important information regarding the
epidemiology of the disease was reported. These results can be incorporated in an
integrated management strategy to reduce losses of strawberry production, attJibutable
to black root rot. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Wortelsiektes is wêreldwyd 'n produksie-beperkende probleem vir die aarbeibedryf. .
Swartwortelvrot, wat jaarliks verliese van tot 30% veroorsaak, is die belangrikste
wortelsiekte in die Wes-Kaap Provinsie van Suid-Afrika. Die doelwitte van hierdie
studie was om aspekte van die etiologie en epidemiologie van die siekte in die Wes-
Kaap te ondersoek en inligting wat in geïntegreerde siektebestuurstrategië ingesluit
kan word, te voorsien.
In Hoofstuk 1 word 'n opsomming van gepubliseerde inligting aangaande die
siekte uiteengesit. Siektesimptome sluit ernstige verdwerging van plante met swart
verotte en verkleinde wortelstelsels in. Alhoewel die siekte van groot ekonomiese
belang is, is die etiologie grootliks onbekend. Grondgedraagde wortelpatogene
swamme, spesifiek Pythium en Rhizoctonia spp., is egter as belangrike rolspelers
geïdentifiseer. Tot dusver het die beheer van hierdie siekte sowel as ander
wortelsiektes van aarbeie berus op grondberoking met breë spektrum chemiese
berokingsmiddels, spesifiek metielbromied. As gevolg van die osoonafbrekende
aksie van metielbromied is daar egter tydens die ondertekening van die Montreal
Protocol besluit om dié middel van die mark te verwyder. Hierdie besluit het 'n groot
aanvraag na alternatiewe beheermaatreëls vir wortelsiektes van verskeie gewasse,
insluitende aarbeie, veroorsaak. Die ontwikkeling van geïntegreerd
siektebestuurstrategieë is egter afhanklik van 'n meer volledige begrip van die
etiologie, biologie en ekologie van die siektekompleks.
In Hoofstuk 2 is die patogene swamme wat met die siekte geassosieer word,
geïsoleer, en is Koch se postulate uitgevoer. Die mees algemeen geïsoleerde patogene
swamme was Pythium irregulare, Rhizoctonia spp. en Cylindrocarpon destructans.
Twee morfotipes van Rhizoctonia is geïsoleer, nl. 'n bruin tipe en 'n wit tipe.
Pythium irregulare is meer dikwels in Julie as in September geïsoleer, maar glad nie
in November nie. Rhizoetonia het tydens alle monstertye voorgekom, maar is meer
dikwels in November geïsoleer. Al die swamme wat getoets is, was patogenies en het
letsels op die wortels veroorsaak. Cylindroearpon des true tans en Coniella fragariae
het nie'n verdwergingseffek op plante gehad nie. Hierdie resultate bevestig die dominante rol van Pythium en Rhizoctonia in die swartwortelvrot kompleks en dui op
'n komplementêre seisoenale variasie in die voorkoms van hierdie twee patogene.
Die Rhizoctonia spesies en anastomose groepe (AG) van die isolate geisoleer
vanaf siek aarbeiplante in die Wes-Kaap Provinsie is bepaal, en die patogenisiteit en
relatiewe virulensie is beraam. Sowel tweekernige as multikernige tipes is vanaf siek
wortels geïsoleer en respektiewelik as R. fragariae en R. so/ani geïdentifiseer. Alle
isolate van R. so/ani was lede van anastomose groep 6, terwyl drie AG tipes, nl. AGA,
AG-G en AG-I onder die R. fragariae isolate geïdentifiseer is met relatiewe
voorkomste van 69%, 25%, 6% respektiewelik. Alle Rhizoctonia isolate was
patogenies op aarbeie, maar R. so/ani (AG 6) was die mees virulente en het ernstige
verdwerging van plante veroorsaak. Hierdie is die eerste bevestiging van spesies en
identifisering van AG tipes van Rhizoctonia taksa wat wortelvrot van aarbeie in Suid
Afrika veroorsaak.
In Hoofstuk 4 is 'n beraming van die voorkoms en hoeveelheid
swartwortelvrot patogene geassosieer met grond voor, en na beroking met
metielbromied, gemaak. Isolasies is ook vanaf kwekeryplante gemaak om te bepaal
of enige swartwortelvrot patogene voor oorplanting in die plante teenwoordig was.
Die resultate het getoon dat grond na beroking vry was van alle patogeniese swamme
geassosieër met die siekte. Die hoof patogene betrokke in die swartwortelvrot
kompleks, nl. Rhizoctonia fragariae, R. so/ani en Pythium spp. was egter in die
kwekery plante teenwoordig. Die feit dat plante reeds met hierdie patogene
geïnfekteer is, maak die vooruitsigte vir die beheer van hierdie siekte moeilik.
Verdere studies word dringend benodig vir die ontwikkeling van produksiepraktyke
wat by siektebestuursprogramme ingesluit kan word.
In vitro studies om die ECso waardes van die isolate van Pythium irregulare,
Rhizoctonia fragariae AG-A, AG-G en AG-I en R. so/ani AG 6 vir die fungisiedes
benomyl, fludioxonil en tolclofos-metiel te bepaal, is uitgevoer. Hierdie fungisiedes
is ook in veldproewe getoets. In Hoofstuk 5 is getoon dat aanwending van
fungisiedes die opbrengs verbeter het en nie die oorlewing van aarbeiplante beïnvloed
het nie. Fludioxonil het potensiaal vir korttermyn gebruik getoon. Die aanwending
van fungisiedes wat spesifieke swamgenera teiken, was nie voldoende om die siekte
te beheer nie. Seisoenale fluktuasies van Pythium en Rhizoctonia spp. het duidelik
geword met die relatief hoë voorkoms van Pythium vroeg in die seisoen, maar lae
voorkoms laat in die seisoen, terwyl die voorkoms van Rhizoctonia laag was aan die begin van die seisoen, maar hoog later in die seisoen. In die korttermyn is daar
potensiaal vir fungisiedtoedienings as deel van 'n geïntegreerde
siektebestuurstrategie, maar die ekonomiese haalbaarheid van hierdie praktyk moet
bepaal word.
In hierdie studie is die hoof patogene wat swartwortelvrot van aarbeie in die
Wes-Kaap Provinsie van Suid-Afrika veroorsaak geïdentifiseer, en belangrike
inligting rakende die epidemiologie van die siekte is aangeteken. Hierdie resultate
kan in 'n geïntegreerde bestuurstrategie geïnkorporeer word om verliese van
aarbeiproduksie, toeskryfbaar aan swartwortelvrot te, verminder.
|
33 |
The expression of yeast antifungal genes in tobacco as possible pathogenesis-related proteinsBasson, Esmé Maree 12 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--Stellenbosch University, 2003. / ENGLISH ABSTRACT: The resistance of plants to infection by phytopathogenic microorganisms is the
result of multiple defence reactions comprising both constitutive and inducible
barriers. While disease is the exception, such exceptions can be costly and
even devastating. In particular, fungal diseases remain one of the major factors
limiting crop productivity worldwide, with huge losses that need to be weighed
up against massive cash inputs for pesticide treatments.
Part of the defence reactions of plants is the synthesis of
pathogenesis-related proteins, such as the plant hydrolases, glucanases and
chitinases. In recent years, attention has been paid to the implementation of
these proteins in plant transformation schemes. The rationale for this approach
was that these antimicrobial agents not only degrade the main cell wall
components of fungi, but also produce glucosidic fragments that act as elicitors
of the biosynthesis of defence metabolites by the host. Furthermore, since
these active antimicrobial agents are individually encoded by single genes,
these defence systems should and have been shown to be highly amenable to
manipulation by gene transfer.
In this study, yeast glucanases from Saccharomyces cerevisiae were
evaluated for their potential as antifungal proteins. The glucanases tested for
their antifungal activity against Botrytis cinerea were the yeast EXG1 and BGL2
genes, encoding an exoglucanase and an endoglucanase respectively. An in
vitro assay performed on these glucanases indicated that exoglucanase had a
more detrimental effect on B. cinerea hyphal development and growth than the
endoglucanase; the former caused typical disruption of the cells and leakage of
cell material. The yeast exoglucanase was subsequently subcloned into a plant
expression cassette containing the strong constitutive 358 promoter, yielding
plasm ids pEXG1 and pMJ-EXG1. The pMJ-EXG1 construct targeted the
exoglucanase to the apoplastic region with a signal peptide from an
antimicrobial peptide from Mirabilis jalapa, Mj-AMP2. The pEXG1 and
pMJ-EXG1 constructs were mobilised into Agrobacterium tumefaciens to
facilitate the subsequent tobacco transformation, which yielded transgenic tobacco lines designated E and MJE respectively. Transgene integration was
confirmed with southern blot and PCR analyses for both the E and MJE lines.
The expression and heterologous production of the EXG1-encoded
exoglucanase in the E-transgenic lines was shown with northern blots and
activity assays respectively. Moreover, the high level of expression of the yeast
exoglucanase led to a decrease in susceptibility of the E lines to B. cinerea
infection in comparison to the untransformed tobacco controls. An average
decrease in disease susceptibility of 40% was observed in an in planta
detached leaf assay. Crude protein extracts from the E lines were also
analysed in an in vitro quantitive fungal growth assay, inhibiting in vitro fungal
growth by average 20%, thus further confirming the antifungal nature of the
yeast exoglucanase.
Although integration of the MJ-EXG1 expression cassette was confirmed,
no mRNA levels could be detected with northern blot or RT-PCR analysis of the
MJE lines. These lines also did not show any in vitro antifungal activities or a
decrease in susceptibility to B. cinerea infection in the detached leaf assay. It is
suspected that this result is possibly linked to gene silencing, a phenomenon
quite frequently associated with heterologous and/or overexpression of
glucanases in plant hosts. It appears as if the targeted overexpression to the
apoplastic space triggered the gene silencing response, since the intracellularly
overexpressed product was produced and shown to display activity. The yeast
exoglucanase thus joins the list of silenced glucanases in overexpression
studies in plants.
Overall, this study confirmed the antifungal characteristics of the
Saccharomyces exoglucanase and provides valuable information of the
possibility of utilising yeast glucanases in a transgenic environment. A
decrease in the susceptibility of tobacco to B. cinerea infection, as shown by the
overexpressed EXG1-encoded exoglucanases, merits further investigation into
the use of this gene in the engineering of disease-resistant crops. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die weerstand van plante teen infeksie deur fitopatogeniese mikroórganismes is
die resultaat van verskeie meervoudige verdedigingsreaksies wat beide
konstitutiewe en induseerbare versperrings behels. Terwyl siekte die
uitsondering eerder as die reël is, kan sulke uitsonderinge duur en selfs
verwoestend wees. In die besonder is swamsiektes een van die vernaamste
faktore wat gewasproduksie wêreldwyd beperk, met enorme verliese wat teen
kontantinsette vir plaagdoders opgeweeg moet word.
Deel van die verdedigingsreaksie van plante is die sintese van
patogeen-verwante proteïene, soos die planthidrolases, -glukanases en
-chitinases. In die onlangse tyd is aandag geskenk aan die implementering van
hierdie proteïene in plant transformasieskemas. Die grondrede hiervoor was
dat hierdie antimikrobiese agente nie net die hoof selwandkomponente van
swamme kan afbreek nie, maar ook glukosidiese fragmente produseer wat as
ontlokkers van metabolietbiosintese vir die verdediging van die gasheer kan
optree. Aangesien hierdie aktiewe antimikrobiese agente individueel deur
enkele gene enkodeer word, blyk hierdie verdedigingsisteme om hoogs
ontvanklik vir manipulasie deur geenoordrag te wees.
In hierdie studie is die gisglukanase van Saccharomyces cerevisiae vir
hul potensiaal as antifungiese proteïene geëvalueer. Die glukanases wat vir hul
antifungiese aktiwiteit teen Botrytis cinerea getoets is, was die gis EXG1- en
-BGL2-gene, wat onderskeidelik vir "n eksoglukanase en 'n endoglukanase
enkodeer. "n In vitro toets wat op hierdie glukanases uitgevoer is, het aangedui
dat die eksoglukanase 'n meer skadelike effek op die hife-groei en
-ontwikkeling van B. cinerea as die endoglukanase gehad het; eersgenoemde
het die tipiese ontwrigting van die selle en die uitlek van selmateriaal tot gevolg
gehad. Die gis-eksoglukanase is gevolglik in 'n plant uitdrukkingskasset wat die
sterk konstitutiewe 35S promotor bevat, gesubkloneer, wat plamiede pEXG1 en
pMJ-EXG1 opgelewer het. Die pMJ-EXG1-konstruk het die eksoglukanase na
die apoplastiese gebied geteiken deur 'n seinpeptied vanaf "n antimikrobiese
peptied van Mirabilisjalaba, Mj-AMP2. Die pEXG1- en pMJ-EXG1-konstrukte is in Agrobacterium tumefaciens gemobiliseer, wat die gevolglike
tabaktransformasies gefasiliteer het wat die E en MJE transgeniese tabaklyne
onderskeikelik gelewer het. Transgeen-integrasie is deur suidelike klad- en
PKR-analises vir beide die E en MJE lyne bevestig. Die uitdrukking en
heteroloë produksie van die EXG1-enkodeerde eksoglukanase is in die
transgeniese E lyne deur noordelike klad en aktiwiteitstoetse onderskeidelik
aangetoon. Verder het die hoë uitdrukkingsvlak van die gis-eksoglukanase tot
'n vermindering in die vatbaarheid van die E lyne vir B. cinerea-infeksie relatief
tot die ongetransformeerde tabakkontroles gelei. 'n Gemiddelde vermindering
in siektevatbaarheid van 40% is in 'n in planta verwyderde-blaartoets
waargeneem. Ru proteïen-ekstrakte van die E lyne is ook in 'n in vitro
kwantitatiewe swamgroeitoets geanaliseer en het in vitro swamgroei met tot
gemiddeld 20% geïnhibeer, wat dus verder die antifungiese aard van die
gis-eksoglukanase bevestig het.
Alhoewel die integrasie van die pMJ-EXG1 uitdrukkingskasset bevestig
is, kon geen mRNA-vlakke met die noordelike klad- of RT-peR-analises van die
MJE-Iyne waargeneem word nie. Hierdie lyne het ook geen in vitro antifungiese
aktiwiteite of 'n vermindering in die vatbaarheid vir B. cinerea-infeksie getoon
nie, soos in die verwyderde-blaartoets uitgevoer is nie. Dit word vermoed dat
hierdie resultaat moontlik aan geenstilmaking gekoppel is, 'n verskynsel wat
gereeld met heteroloë- en/of ooruitdrukking van glukanases in plantgashere
gekoppel word. Dit blyk dat die ooruitdrukking wat tot die apoplastiese ruimte
geteiken is, tot die geenstilmaking-respons aanleiding gegee het, aangesien die
intrasellulêre ooruitgedrukte produk gemaak is en aktiwiteit getoon het. Die
gis-eksoglukanase word dus deel van die lys van stilgemaakte glukanases in
die ooruitdrukkingstudies van plante.
In die algemeen het hierdie studie dus die antifungiese kenmerke van die
Saccharomyces eksoglukanase bevestig en waardevolle inligting oor die
moontlike gebruik van gis-glukanases in 'n transgeniese omgewing verskaf. 'n
Afname in die vatbaarheid van tabak vir infeksie deur B. cinerea, soos deur die
ooruitdrukking van EXG1-enkodeerde eksoglukanase getoon is, verdien dus
verdere ondersoek van die gebruik van hierdie geen in die skepping van
siekteweerstandbiedende gewasse.
|
34 |
Risk assessment of the Acacia cyclops dieback pathogen, Pseudolagarobasidium acaciicola, as a mycoherbicide in the South African strandveld and limestone fynbosKotze, Louis Jacobus Daniel 04 1900 (has links)
Thesis (MSc)--Stellenbosch University, 2014. / ENGLISH ABSTRACT: Acacia cyclops, an invasive weed in South Africa, was initially imported to stabilize the sand dunes in the southern Cape. The spread of A. cyclops is a major threat to the fragile biodiversity of the strandveld and limestone fynbos vegetation. Acacia cyclops dieback has been observed for some time, although the causative agent, Pseudolagarobasidium acaciicola, has only recently been described. This fungus is nominated for development as a mycoherbicide to control A. cyclops. Although current biological and mechanical control efforts are proving to be partially effective, A. cyclops is still causing major damage to natural ecosystems. The introduction of a mycoherbicide would increase the cost effectiveness of controlling this weed in the long term. The majority of the literature that was reviewed supports the use of mycoherbicides as biocontrol agents, especially when taking into account the decrease in acceptance and availability of chemical control agents. Considering that the Pseudolagarobasidium genus consists of saprobes, opportunistic facultative pathogens and endophytes, P. acaciicola is predicted to have similar biological characteristics. The species is also highly likely to be indigenous, although with a wider distribution range than previously envisaged. Strict precautions should still however be taken to ensure that non-target species will not be threatened. This study consists of a unique risk assessment comprising different sections. A field survey was performed to record disease incidence among indigenous woody plant species around 100 diseased A. cyclops trees. Subsequently, DNA extractions were made from the roots of the diseased indigenous plants and A. cyclops trees to verify the presence of P. acaciicola. Of the 2432 indigenous woody plants observed, 22 (0.9%) were dead or dying, while P. acaciicola was detected in 10 of these (0.4%), representing six species. Pseudolagarobasidium acaciicola was detected in 47% of the A. cyclops trees. Although P. acaciicola could be a weak pathogen in a broad range of indigenous plant species, the extremely low disease incidence is an indication of a low level of risk associated with using P. acaciicola as a mycoherbicide. Additionally, pathogenicity trials on indigenous plant species were conducted to give an indication of host susceptibility. A total of 30 indigenous plant species were wound inoculated at two field sites, and potted plants representing 17 indigenous plant species were wound and soil inoculated in a nursery. The optimum growth temperature for P. acaciicola was determined in order to understand it’s seasonal and landscape preference. Mortality was recorded in five of nine indigenous Fabaceae species, while a single plant each of four other non-Fabaceae species died after inoculation. No plants outside the Fabaceae family died in the field. Only A. cyclops seedlings died following soil inoculation. Longitudinal sections of stem inoculated plants revealed no systemic infection in Fabaceae species that survived inoculation. Infection in susceptible Fabaceae species was generally more extensive than infection in susceptible non-Fabaceae species. The optimum growth rate for P. acaciicola was determined at 35°C, indicating an adaptation to summer conditions. Indigenous Fabaceae species do display greater susceptibility than species from other families, indicating some level of specificity, although susceptible species can not be phylogenetically circumscribed. Aside from being a facultative pathogen on A. cyclops, results from this study suggest that P. acaciicola is primarily a saprophyte and an occasional opportunistic pathogen on some indigenous Fabaceae, possibly only being a weak opportunistic pathogen on some non-Fabaceae species. However, the risk of not effectively managing A. cyclops populations in these threatened vegetation types outweighs the risk associated with using P. acaciicola as a mycoherbicide. Therefore the use of P. acaciicola as a mycoherbicide on A. cyclops would be recommended, provided that sufficient monitoring of treated sites is implemented that primarily focus on the indigenous Fabaceae species. The effective control of A. cyclops could be achieved when P. acaciicola is used to compliment current mechanical, biological and chemical control methods in an integrated management strategy. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Acacia cyclops, ook bekend as rooikrans, is ‘n indringerplant in Suid-Afrika wat oorspronklik vanaf Australië ingevoer is om die sandduine in die Kaap te stabiliseer. Die verspreiding van rooikrans bedreig die sensitiewe biodiversiteit van die strandveld en kalksteen fynbos. Rooikrans terugsterwing is al vir ‘n geruime tyd opvallend in die grootste deel van die plant se verspreiding in Suid-Afrika, alhoewel die veroorsakende organisme, Pseudolagarobasidium acaciicola, eers onlangs beskryf is. Hierdie swam is as ‘n geskikte kandidaat vir die ontwikkeling van ‘n biologiese onkruiddoder om rooikrans te beheer, genomineer. Alhoewel die huidige biologiese- en meganiese beheer metodes vir rooikrans gedeeltelik suksesvol is, hou dié indringer steeds ‘n ernstige bedreiging vir die natuurlike ekosisteme in. Die gebruik van ‘n swam-gebaseerde onkruiddoder sal die beheer van rooikrans oor die langtermyn meer koste-effektief maak. Die oorgrote meerderheid van die literatuur wat hersien is, ondersteun die gebruik van swam-gebaseerde onkruiddoders as biologiese beheermiddels, veral as die afname in aanvaarbaarheid en beskikbaarheid van chemiese beheermiddels in ag geneem word. Aangesien die Pseudolagarobasidium genus uit saprofiete, opportunistiese fakultatiewe patogene en endofiete bestaan, word daar voorspel dat P. acaciicola ‘n soortgelyke biologiese karakter sal hê. Dit is hoogs waarskynlik dat hierdie swamspesie inheems is, alhoewel die verspreiding wyer mag wees as wat oorspronklik voorspel is. Streng maatreëls moet egter steeds in plek wees om te verseker dat nie-teiken plantspesies nie bedreig word nie. Hierdie studie bestaan uit ‘n unieke risiko-analise met verkeie onderafdelings. ‘n Veld-opname is uitgevoer om die siekte-voorkoms van die inheemse houtagtige plantspesies rondom ‘n 100 siek rooikrans plante te bepaal. DNA ekstraksies is vervolgens vanuit die wortels van siek inheemse plantspesies en -rooikrans uitgevoer, om uiteindelik die teenwoordigheid van P. acaciicola binne die hout te kon bevestig. Uit ‘n totaal van 2432 inheemse houtagtige plante wat aangeteken is, was 22 (0.9%) siek of dood, terwyl die teenwoordigheid van P. acaciicola in 10 van hierdie plante (0.4%), wat ses spesies teenwoordig, bevestig is. Die teewoordigheid van P. acaciicola is ook in 47% van die rooikrans bevestig. Alhoewel P. acaciicola moontlik ‘n swak opportunistiese patogeen op ‘n verskeidenheid inheemse plantspesies is, dui die lae verhouding van dooie inheemse plante teenoor gesonde plante in die veld op ‘n lae risiko vir die gebruik van P. acaciicola as ‘n biologiese onkruiddoder. Patogenisiteitstoetse is op inheemse plantspesies uitgevoer om ‘n aanduiding van gasheervatbaarheid te verkry. Wond-inokulasies is op ‘n totaal van 30 inheemse plantspesies by twee veldstudie-areas uitgevoer, terwyl wond- en grond-inokulasies op 17 inheemse spesies potplante in die kweekhuis uitgevoer is. Die optimale temperatuur waarby P. acaciicola groei, is bepaal om die swam se seisoenale- en habitatsvoorkeure beter te verstaan. Plante van vyf uit die nege inheemse Fabaceae spesies het doodgegaan, terwyl ‘n enkele plant van vier nie-Fabaceae spesies doodgegaan het. Alle plante buite die Fabaceae familie het oorleef in die veld na inokulasie. Slegs rooikranssaailinge het na grond inokulasie doodgegaan. Lengtedeursnee van die stam en wortels van elke geïnokuleerde plant het bevestig dat daar geen sistemiese infeksie in Fabaceae spesies wat inokulasie oorleef het, plaasgevind het nie. Infeksies in vatbare Fabaceae spesies was oor die algemeen meer ernstig as infeksies in vatbare nie-Fabaceae spesies. Die optimale groei van P. acaciicola het by 35°C plaasgevind, wat aandui op ‘n voorkeur vir somerstoestande. Inheemse Fabaceae spesies het meer vatbaar as vatbare plantspesies van ander families voorgekom. Hierdie verskynsel dui op ‘n sekere vlak van spesifisiteit, alhoewel daar geen duidelike filogenetiese grense vir vatbare spesies bepaal kon word nie. Behalwe vir die feit dat P. acaciicola ‘n fakultatiewe patogeen op rooikrans is, stel resultate van hierdie studie voor dat hierdie swam hoofsaaklik ‘n saprofiet is wat soms ook ‘n opportunisties patogeen op sekere inheemse Fabaceae is en moontlik slegs ‘n swak opportunistiese patogeen op plantspesies buite die Fabaceae familie is. Die swak en oneffektiewe bestuur van rooikrans in hierdie bedreigde plantegroeitipes hou egter ‘n groter bedreiging in as die gebruik van P. acaciicola as ‘n biologiese onkruiddoder. Pseudolagarobasidium acaciicola word daarom aanbeveel vir die beheer van rooikrans, mits voldoende monitering, wat fokus op inheemse Fabaceae spesies, gepaard gaan met die gebruik van hierdie biologiese onkruiddoder. Rooikrans kan effektief beheer word as P. acaciicola ingespan word om huidige meganiese-, biologiese- en chemiese beheermetodes in ‘n geïntegreerde bestuurstrategie te komplimenteer.
|
35 |
Genetic characterization and fungicide resistance profiles of Botrytis cinerea in rooibos nurseries and pear orchards in the Western Cape of South AfricaWessels, Andries Bernardus 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: Botrytis cinerea Pers. Fr. [teleomorph Botryotinia fuckeliana (de Bary) Whetzel] causes
serious losses of over 200 crops worldwide, including rooibos seedlings and pears. This
pathogen is characterized by morphological, physiological and genetic diversity. The genetic
diversity and population structure have not been investigated for B. cinerea populations in
South Africa. Botrytis cinerea collected from rooibos seedlings and in pear orchards in the
Western Cape of South Africa were investigated in the present study. The study was done
with the aid of microsatellite markers, the amplification of mating type alleles MAT1-1 and
MAT1-2 and determination of resistance towards various fungicides. Population dynamics
was inferred and a similar picture emerged in both production systems.
Botrytis cinerea annually causes severe losses of rooibos seedlings (Aspalathus
linearis) in nurseries situated in the Clanwilliam region. Sampling was done in five nurseries
and the cryptic species status of the isolates obtained was determined through restriction
enzyme digestion of the Bc-hch gene. All but one (206 out of 207) of the isolates belonged to
Group II or B. cinerea ‘sensu stricto’. Analysis of the B. cinerea Group II population, using
seven microsatellite loci, was performed to assess the genetic population structure. Total
gene diversity (H) was high, with a mean of 0.67. Two of the nurseries populations’ sample
sizes were severely limited after clone correction, yet 100 genotypes were discerned among
the 206 isolates genotyped. The percentage of maximal genotypic diversity (G) ranged
between 16 and 68 for the five populations, with a total value of 17 for the 100 genotypes.
One genotype, represented by 27 clones, was isolated from four nurseries. Relatively low but
significant population differentiation was observed in total between nurseries (mean FST =
0.030, P = 0.001). The distribution of mating types MAT1-1 and MAT1-2 differed significantly
from the ratio of 1:1 for the total population plus two of the nurseries’ populations. Three
nursery populations had an equal mating type distribution. The index of association (IA)
analyses suggests that the populations are asexually reproducing. Analysis of molecular
variance (AMOVA) indicated that 97% of the total genetic variation is distributed within
subpopulations. Fungicide resistance frequency against iprodione for 198 of the genotyped
isolates displayed highly varying levels of resistance amongst the five nurseries. The mean
total incidence of resistance towards iprodione was 43%, ranging from 0% to 81% for the five
nurseries. Baseline sensitivity towards pyrimethanil yielded an average EC50 value of 0.096
mg/L.
Botrytis cinerea isolates were collected from pear blossoms (Pyrus communis) in four
orchards. Two orchards in the Ceres area and two in the Grabouw area were sampled from.
A total of 181 isolates were collected from the four orchards. Incidence of blossom infection
in the orchards ranged from 3% to 17%. Overall, there was a high incidence of isolates that
had only the Boty transposable element (74%) compared to those harbouring both (Boty and
Flipper), simultaneously (transposa, 24%). One isolate examined had the Flipper element only. Cryptic species status according to restriction enzyme digestion of the Bc-hch gene
indicated that all the isolates belonged to Group II or B. cinerea ‘sensu stricto’. Analysis of
the Group II population, through the use of seven microsatellite loci, was performed to
assess the genetic population structure. Total gene diversity (H) was high, with a mean of
0.69 across all populations. Although two of the subpopulations displayed a high clonal
proportion, overall 91 genotypes were discerned among the 181 isolates. The percentage of
maximal genotypic diversity (G) ranged between 18 and 33 for the four populations, with a
total value of 14 for the 91 genotypes. One genotype, represented by 27 clones, was isolated
from all orchards. Moderate, but significant population differentiation was present in total
among orchards (mean FST = 0.118, P = 0.001). The distribution of the mating types, MAT1-1
and MAT1-2, did not differ significantly from a 1:1 ratio for the total population as well as the
subpopulations. Index of association (IA) analyses, on the other hand, suggests that the
populations reproduce asexually. Analysis of molecular variance (AMOVA) indicated that
88% of the total genetic variation is distributed within subpopulations, 9% between
subpopulations and only 3% between production areas. Fungicide resistance frequency
against fenhexamid, iprodione and benomyl varied, with the highest levels of resistance
present against benomyl and low levels of resistance seen towards iprodione and
fenhexamid.
In conclusion, this study has shown that there exist within the studied populations of
B. cinerea, obtained from rooibos nurseries and pear orchards, an adaptive capacity to
overcome current means of control. The use of population genetics to further our
understanding of how plant pathogens interact and spread throughout a given environment is
of cardinal importance in aiding the development of sustainable and integrated management
strategies. Knowledge of the dispersal of B. cinerea in the two studied cropping systems has
shed light on the inherent risk that it poses, and this together with knowledge of the levels of
resistance that occurs should serve as an early warning to help divert possible loss of control
in future. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Botrytis cinerea Pers. Fr. [teleomorf Botryotinia fuckeliana (de Bary) Whetzel] veroorsaak
ernstige verliese van meer as 200 gewasse wêreldwyd, insluitende rooibossaailinge en pere.
Hierdie patogeen word deur morfologiese, fisiologiese, asook genetiese diversiteit
gekenmerk. Die genetiese diversiteit en populasie-struktuur van B. cinerea populasies wat in
Suid-Afrika voorkom, is nog nie ondersoek nie. Botrytis cinerea verkryg vanaf
rooibossaailinge en in peerboorde in die Wes-Kaap van Suid-Afrika is ondersoek. Hierdie
studie is met behulp van mikrosatellietmerkers, amplifikasie van die twee paringstipe gene
(MAT1-1 en MAT1-2), asook die bepaling van weerstandsvlakke teenoor verskeie
swamdoders, uitgevoer. Populasie-dinamika is afgelei en ‘n soortgelyke tendens is in beide
produksie-sisteme waargeneem.
Botrytis cinerea veroorsaak jaarliks ernstige verliese van rooibossaailinge
(Aspalathus linearis) in kwekerye in die Clanwilliam-area. Monsters is in vyf kwekerye
versamel en die kriptiese spesiestatus van die verkrygde isolate is deur restriksie-ensiemvertering
van die Bc-hch geen bepaal. Almal behalwe een (206 uit 207) isolaat het aan
Groep II of B. cinerea ‘sensu stricto’ behoort. Analise van die B. cinerea Groep II populasie,
deur middel van sewe mikrosatellietmerkers, is uitgevoer om die genetiese populasiestruktuur
te bepaal. Totale geendiversiteit (H) was hoog, met ‘n gemiddelde van 0.67.
Alhoewel twee van die kwekerye se monstergrootte erg ingeperk is ná kloonverwydering, is
daar nogtans 100 genotipes onder die 206 isolate wat geïsoleer is, waargeneem. Die
persentasie van maksimale genotipiese diversiteit (G) het tussen 16 en 68, vir die vyf
populasies, gewissel, met ‘n totaal van 17 vir die 100 genotipes. Een genotipe,
verteenwoordig deur 27 klone, is uit vier kwekerye geïsoleer. Relatief lae dog
noemenswaardige populasie-differensiasie is in totaal tussen kwekerye waargeneem (gem.
FST = 0.030, P = 0.001). Die verspreiding van die twee paringstipes (MAT1-1 en MAT1-2) het
beduidend verskil van ‘n 1:1 verhouding vir die totale populasie, asook twee van die
kwekerye se populasies. Die drie oorblywende kwekerye se populasies het egter ‘n gelyke
verdeling van die twee paringstipes getoon. Die indeks van assosiasie (IA) analises toon dat
die populasies ongeslagtelik voortplant. Analise van molekulêre variasie (AMOVA) het
aangedui dat 97% van die totale genetiese variasie binne die subpopulasies versprei is.
Hoogs variërende vlakke van weerstand tussen die vyf kwekerye teenoor die swamdoder
iprodioon, is vir die 198 isolate wat getoets is, gevind. Die totale gemiddelde frekwensie van
weerstand teenoor iprodioon was 43%, wat tussen 0% en 81% vir die vyf kwekerye gevarieer
het. Fondasie-vlak-sensitiwiteit vir pyrimethanil het ‘n gemiddelde EC50 waarde van 0.096
mg/L opgelewer.
Botrytis cinerea isolate is ook vanuit peerbloeisels (Pyrus communis L.) vanuit vier
boorde versamel, twee uit elk van die Ceres- en Grabouw-areas. In totaal is 181 isolate vanuit die vier boorde versamel. Die frekwensie van bloeiselinfeksie het tussen 3% en 17%
gewissel. Oor die algemeen was daar ‘n hoë frekwensie van isolate wat slegs die Boty
transponeerbare element teenwoordig gehad het (74%) in vergelyking met dié wat
tegelykertyd beide (Boty en Flipper) teenwoordig gehad het. Een isolaat het slegs die Flipper
element gehad. Bepaling van die kriptiese spesiestatus met behulp van restriksie-ensiemvertering
van die Bc-hch geen het aangedui dat alle versamelde isolate tot Groep II of B.
cinerea ‘sensu stricto’ behoort het. Analise van die Groep II populasie, deur middel van sewe
mikrosatellietmerkers, is uitgevoer om genetiese populasie-struktuur te bepaal. Totale
geendiversiteit (H) was hoog, met ‘n gemiddelde van 0.69 oor alle populasies. Alhoewel twee
subpopulasies ‘n hoë klonale fraksie getoon het, is 91 genotipes tussen die 181 isolate wat
verkry is, onderskei. Die persentasie van maksimale genotipiese diversiteit (G) het tussen 18
en 33 vir die vier populasies gewissel, met ‘n totale waarde van 14 vir die 91 genotipes. Een
genotipe, verteenwoordig deur 27 klone, was in al vier boorde teenwoordig. Gematigde dog
beduidende populasie differensiasie was in totaal tussen boorde teenwoordig (gem. FST =
0.118, P = 0.001). Die verspreiding van die paringstipes (MAT1-1 en MAT1-2) het nie
betekenisvol van ‘n 1:1 verhouding vir die totale populasie, insluitende die subpopulasies,
verskil nie. Indeks van assosiasie (IA) analises het egter aangedui dat die populasies
ongeslagtelik voortplant. Analise van molekulêre variasie (AMOVA) het aangedui dat 88%
van die totale genetiese variasie in subpopulasies te vinde was, 9% tussen subpopulasies en
slegs 3% tussen produksie-areas. Frekwensie van swamdoder weerstandbiedendheid vir
fenhexamid, iprodioon en benomyl het gewissel, met die hoogste vlakke teenoor benomyl
waargeneem, maar baie lae vlakke teenoor fenhexamid en iprodioon.
Samevattend het hierdie studie getoon dat die populasies van B. cinerea wat in
hierdie twee produksie-sisteme, op rooibossaailinge en in peer boorde, ondersoek is, ‘n
aanpasbaarheid toon om huidige metodes van beheer te oorkom. Die gebruik van populasiegenetika
as ‘n hulpmiddel om ons kennis van patogeen-interaksies en -verspreiding te
verbreed, is van kardinale belang in die ontwikkeling van geïntegreerde en volhoubare
beheermaatreëls. Kennis van die verspreiding van B. cinerea in die bestudeerde
gewasproduksiestelsels, werp lig op die inherente risiko wat dié patogeen inhou. Dít, tesame
met kennis van die weerstandsvlakke wat voorkom, kan as ‘n vroegtydige waarskuwing dien
ten einde moontlike verlies van beheer in die toekoms te help teenwerk.
|
Page generated in 0.2833 seconds