No description available.

The thermally responsive hydroxypropyl cellulose (HPC) hydrogel nanoparticles have been synthesized and characterized. The HPC particles were obtained by chemically crosslinking collapsed HPC polymer chains in water-surfactant (dodecyltrimethylammonium bromide) dispersion above the lower critical solution temperature (LCST) of the HPC. The size distributions of microgel particles, measured by dynamic light scattering, have been correlated with synthesis conditions including surfactant concentration, polymer concentration, and reaction temperature. The swelling and phase transition properties of resultant HPC microgels have been analyzed using both static and dynamic light scattering techniques. By first making gel nanoparticles and then covalently bonding them together, we have engineered a new class of gels with two levels of structural hierarchy: the primary network is crosslinked polymer chains in each individual particle, while the secondary network is a system of crosslinked nanoparticles. The covalent bonding contributes to the structural stability of the nanostructured gels, while self-assembly provides them with crystal structures that diffract light, resulting in colors. By using N-isopropylacrylamide copolymer hydrogel nanoparticles, we have synthesized nanoparticle networks that display a striking iridescence like precious opal but are soft and flexible like gelatin. This is in contrast to previous colored hydrogels, which were created either by adding dyes or fluorescent, or by organic solvent or by embedding a colloidal crystal array of polymer solid spheres . Creating such periodic 3D structures in materials allows us to obtain useful functionality not only from the constituent building blocks but also from the long-range ordering that characterizes these structures. Hydroxypropyl cellulose (HPC) and poly (acrylic acid ) (PAA) complexes were studied using turbidity measurement and laser light scattering. The phase transition temperature of the complexes is found to depend on pH and molecular weights of PAA and HPC. The driving force for this phenomenon is due to the hydrogen bonding and hydrophobic interaction of the macromolecules. Based on the principle of the PAA/HPC complexes, the PAA nanoparticles were synthesized in 0.1wt % HPC aqueous solution at room temperature.

Di-block copolymer of poly[methacrylic acid-block-2-(diethylamino)ethyl methacrylate] [P(MAA-b-DEA)] with narrow molecular weight distribution was synthesized using the atom transfer radical polymerization (ATRP) technique. The micellization behavior of the P(MAA-b-DEA) copolymer in aqueous solution at room temperature and different pH values were examined by potentiometric and conductivity titration, UV-Visible spectrophotometry, ¹H-NMR, static and dynamic laser light scattering. At low pH (< 4.2), core-shell micelles were formed with MAA core and protonated DEA shell. At moderate pH values, the polymer precipitated from water and formed a cloudy solution, where the polymer chains aggregated into larger particles resembling that of a hard sphere induced by electrostatic interactions. At high pH (> 9.5), core-shell like micelles consisting of hydrophobic DEA core and ionized MAA shell were re-established. / Singapore-MIT Alliance (SMA)

ABA type tri-block amphiphilic polyelectrolyte consisting of poly(methyl methacrylate-block-methacrylic acid-block-methyl methacrylate) (P(MMA-b-MAA-b-MMA)) was synthesized by atom transfer radical polymerization technique (ATRP) and the self-assembly behavior of the polymers in aqueous solution was studied over the course of neutralization. Combination of potentiometric and conductometric titrations along with dynamic light scattering (DLS) techniques were used to investigate the size and shape of aggregates at various degrees of neutralization. The effect of hydrophobic-hydrophilic (MMA-MAA) ratio and polymer chain length on the aggregation behavior during neutralization was studied. P(MMA-b-MAA-b-MMA) with longer MMA segment self-assembles via the close association mechanism through stronger self-entanglement of MMA chains, whereas P(MMA-b-MAA-b-MMA) with shorter MMA chain self-assembles via the open association mechanism, as confirmed by transmission electron microscopy (TEM). Conductometric titration was used to determine the counterion condensation during the course of neutralization. When the charge density of micelle approaches a critical value as neutralization progresses, counterion condensation of Na+ ions on the polymer chains occurs. The effect of counterion condensation on the aggregation behavior during neutralization was elucidated. / Singapore-MIT Alliance (SMA)

Predominance of small dense Low Density Lipoprotein (LDL) is associated with a two to threefold increase in risk for Coronary Heart Disease (CVD). Small, dense HDL (High Density Lipoprotein) particles protect small dense LDL from oxidative stress. Technological advancements have introduced an array of techniques for measuring diameters of LDL and HDL as well as estimating overall particle heterogeneity. However, there is lack of comparative studies between these techniques, and, hence, no conclusive evidence to establish the merits of one method relative to others. The primary purpose of this study was to compare Nondenaturing Gradient Gel Electrophoresis (NDGGE) and Dynamic Laser Light Scattering (DLLS) methods in determining LDL and HDL particle diameter. Our comparison entailed: 1) Evaluating the two methods in terms of their reproducibility 2) Correlating the two methods(in future studies method selection would be driven by time and cost considerations if the two methods correlate), and 3) Evaluating the two methods in terms of their ability to identify bi-modal samples. A secondary purpose of this research was to investigate the effect of refrigerated plasma storage on particle diameter. Reproducibility was measured as Coefficient of Variance (CV). Within and between runs, CV for LDL and HDL for NDGGE were <6% and <15%, respectively and for DLLS, CV within runs were <3% and <5.5%, respectively. No correlation was observed between LDL diameter from the two methods. NDGGE showed two bands for 157 HDL samples of which only 24 samples showed bimodal peaks in DLLS. In order to study the effect of storage, three sample sets of LDL and two sample sets of HDL were used. NDGGE showed a significant difference between mean diameter of fresh and stored LDL and HDL sample for all sets, whereas DLLS showed a significant difference in only one LDL sample set and none for HDL sample sets. We conclude that DLLS may be a better method for measuring LDL diameter because NDGGE overestimated LDL diameter. However, NDGGE was able to resolve subpopulation better in an HDL sample than DLLS. Thus, NDGGE may be a better choice for measuring HDL diameter than DLLS.

Η παρουσία σκόνης στο πλάσμα απασχόλησε ιδιαίτερα τους μελετητές στην εκτέλεση εφαρμογών υψηλής τεχνολογίας και κατασκευής. Η εμφάνιση των σωματιδίων μέσα σε αντιδραστήρες πλάσματος, μόλυνε τα υποστρώματα, μείωνοντας κατά αυτό το τρόπο την παραγωγική διαδικασία και διαταράσοντας με απρόβλεπτους τρόπους το πλάσμα. Ο σχηματισμός και η πυρήνωση των σωματιδίων μέσα στο πλάσμα είχε τεράστιες επιπτώσεις στις βιομηχανίες (οικονομικές κτλ.). Βέβαια με την πάροδο των χρόνων και τις αλλεπάληλες μελέτες που έγιναν οι επιστήμονες κατάφεραν να ελέγξουν αυτό το συνεχή σχηματισμό σωματιδίων. Με τον καιρό, κάποιοι μελετητές εκμεταλεύτηκαν την παρουσία σκόνης και οδηγήθηκαν στην ανάπτηξη νέων προϊόντων. Αυτή είναι η περίπτωση των πολυμορφικών ηλιακών κυττάρων (δηλ. αμορφα υδρογονωμενα ηλιακά κύτταρα με ενσωματωμένους νανοκρυσταλλίτες). Η κατασκευή αυτή έγινε απο την ομάδα του Roca i Cabarrocas του Πολυτεχνείου Ecole στην Γαλλία. Στην παρούσα εργασία θα γίνει η μελέτη σχηματισμού και ανάπτυξης των σωματιδίων στα διάφορα στάδιά τους και θα παρουσιαστούν διάφοροι τρόποι ανίχνευσης αυτών. Σκοπός μας είναι να βρούμε την ακριβή χρονική στιγμή σχηματισμού της σκόνης και να επεμβαίνουμε ώστε να σταματάμε την περαιτέρω ανάπτυξή της. / -

No description available.

Size exclusion chromatography is the method of choice for characterizing molecular weights and molecular weight distributions of polymers. An important advancement in SEC is multidetection SEC which includes multi-angle laser light scattering, viscometry, refractive index and UV spectroscopy to analyze block and graft copolymers as well as polymers with oligomeric molecular weights. Oligomeric molecular weights present special challenges since the light scattering and viscosity detectors are more sensitive to higher molecular weights and both detectors have low molecular weight threshold values. The molecular weights and distributions of poly(2-ethyl-2-oxazoline) oligomers and block copolymers as well as poly(2-ethyl-2-oxazoline) were investigated by SEC using multiple detectors. Both a universal calibration method and light scattering were used to determine molecular weights and molecular weight distributions. The solvent was N-methylpyrrolidone that contained 0.05M LiBr used to minimize interactions among the polymers and solvent. SEC was used to establish that the diblock copolymers had heterogeneous compositional distributions. The low molecular weights of the diblock and homopolymer made it necessary to use the universal calibration method with combined refractive index and viscometry detectors to determine absolute molecular weights. / Master of Science

Les rhabdovirus, dont les virus de la stomatite vésiculaire (VSV) et de la rage (RAV) constituent des prototypes, sont des virus enveloppés dont le génome est constitué d'une seule molécule d'ARN simple brin de polarité négative qui font partie de l'ordre des Mononegavirales (MNV). La machinerie de transcription/réplication de ces virus est constituée de l'ARN génomique et de trois protéines qui sont communes à tous les virus de l'ordre des MNV, la (N) qui encapside le génome viral, la grande sous-unité de l'ARN polymérase ARN dépendante (L) et la phosphoprotéine (P) qui est un cofacteur non-catalytique de la L et sert de chaperonne à la N. Le premier objectif de mon travail de thèse consistait à déterminer la structure cristallographique du domaine de dimérisation de la phosphoprotéine du virus de la rage. La P des rhabdovirus est une protéine modulaire qui contient deux régions intrinsèquement désordonnée, un domaine central responsable la dimérisation et un domaine C-terminal responsable de la fixation sur la matrice N-ARN. Le modèle atomique obtenu à une résolution de 1.5A montre que la structure est très différente de celle du domaine correspondant chez VSV. Le second objectif de mon travail était la caractérisation structurale de la grande sous-unité L de la polymérase du virus de la stomatite vésiculaire. Cette enzyme de 2109,aa, possède six régions conservées. Le domaine conservé III comprend les régions impliquées dans l'activité de polymérisation et les domaines V et VI sont responsables de la formation de la coiffe des ARNm. Plusieurs stratégies ont été envisagées successivement. (1) Sur la base de prédictions de structures secondaires et de prédictions de désordre, nous avons essayé d'exprimer différents fragments en système d'expression bactérien. Les constructions testées se sont avérées insolubles et certaines d'entre elles fixaient GroEL, indiquant un problème de repliement. (2) Nous avons alors essayé d'exprimer la L seule ou en complexe avec la P en système d'expression eucaryote. La purification s'est avérée impossible, la protéine L restant toujours associées à des protéines cellulaires visibles par coloration au bleu de Coommassie. (3) Finalement nous avons réussi à purifier la polymérase à partir de virus entier. La préparation de la polymérase était très homogène et a permis d'entreprendre une caractérisation par microscopie électronique. Une classification d'images a permis de construire un premier modèle à basse résolution. Le modèle révèle la présence d'un domaine annulaire avec plusieurs domaines structurés attachés au coeur de la polymérase. La cryo-microscopie électronique et la tomographie permettront d'obtenir plus de détails sur cette protéine. / Rhabdoviruses, including vesicular stomatitis virus (VSV) and rabies virus (RAV), are enveloped viruses which genome is made of a single molecule of negative-sense RNA and are classified in the order Mononegavirales (MNV). The transcription/replication machinery of these viruses consists of the genomic RNA and of three proteins, which are common to all other viruses of the order MNV, a nucleoprotein (N) that encapsidates the viral genome, a large subunit of the RNA-dependent RNA polymerase (L) and a phosphoprotein (P) that acts as a non-catalytic cofactor of L and a chaperone of N. The first goal of my research project was to determine the crystallographic structure of the dimerization domain of the rabies virus phosphoprotein. The P protein of the rhabdoviruses is a modular protein, which contains two intrinsically disordered regions, a central dimerization domain and a C-terminal domain involved in binding to the N-RNA template. The atomic model obtained at a resolution of 1.5 A showed that the structure is different from that of the corresponding domain of VSV. The second goal was the structural characterization of the large subunit L of VSV polymerase. The enzyme of 2109 aa has six conserved regions. Conserved region III includes the residues involved in the RNA synthesis activity, whereas domains V and VI are involved in mRNA capping formation. Three strategies were successively developed: (1) On the basis of secondary structure and disorder predictions, we tried to express different fragments in bacterial expression systems. These constructions appeared to be insoluble and some of them bound GroEL suggesting a folding problem; (2) We tried to express L alone or co-express it with P in eukaryotic expression system. The purification appeared to be impossible, the L protein always remaining associated with host-cell proteins in amounts detectable by Coommassie staining; (3) We succeeded in purifying the L protein from the virus. The L samples were homogenous and allowed a characterization by electron microscopy. Image classes allowed the reconstruction of a first low-resolution model. This model revealed the presence of a large ring-like domain and several globular domains. Cryo-electron microscopy and tomography should lead to a more detailed description of this protein.

Λόγω της διαφάνειας των οφθαλμικών ιστών η σκέδαση φωτός αποτελεί ιδανικό εργαλείο για την ανίχνευση των αρχικών σταδίων ορισμένων παθολογικών τους καταστάσεων. Για παράδειγμα, η θόλωση του φακού των θηλαστικών λόγω ηλικίας ή/και άλλων εξωγενών αιτίων καλείται καταρράκτης. Ο καταρράκτης δεν μπορεί να διαγνωστεί κλινικά σε πρώιμο στάδιο με αποτέλεσμα την δημιουργία σοβαρών προβλημάτων στην όραση. Το γεγονός ότι το φως έχει την ικανότητα να ανιχνεύει τις μοριακές αλλαγές οι οποίες είναι πρόδρομα συμπτώματα του καταρράκτη αναδεικνύει την σημασία της έγκαιρης διάγνωσης στην αντιμετώπιση διάφορων οφθαλμικών παθήσεων. Ο φακός θεωρείται ως ένα πυκνό διάλυμα πρωτεϊνών (κρυσταλλίνες, ~40 % wt) σε νερό και η αδιαφάνεια η οποία αποτελεί την εκδήλωση του καταρράκτη προκαλείται ουσιαστικά από την συσσωμάτωση των πρωτεϊνών. Στόχος αυτής της διατριβής είναι η διερεύνηση των μοριακών μεταβολών οι οποίες λαμβάνουν χώρα κατά την ανάπτυξη του καταρράκτη. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται επίσης στην ανάπτυξη μιας μη-επεμβατικής μεθοδολογίας για έγκαιρη διάγνωση οφθαλμικών παθήσεων με τη βοήθεια της δυναμικής σκέδασης φωτός. Με την βοήθεια της τεχνικής αυτής, κατάλληλα τροποποιημένης για την μελέτη οφθαλμικών ιστών, μελετήθηκαν οι δυναμικές ιδιότητες των πρωτεϊνών χοίρειων φακών (π.χ. οι συντελεστές διάχυσης, η θερμοκρασιακή τους εξάρτηση σε διάφορα μέρη του φακού, κλπ.) χρησιμοποιώντας το πειραματικό μοντέλο του “ψυχρού” καταρράκτη. Στο μοντέλο αυτό η ελεγχόμενη ψύξη φακών επιφέρει βαθμιαία καταρρακτογένεση. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε σε τέσσερα κυρίως είδη περαμάτων. (α) Μελέτη της εμφάνισης του ψυχρού καταρράκτη στον πυρήνα του φακού. (β) Μελέτη της επίδρασης του μήκους κύματος της ακτινοβολίας στην εμφάνιση και στην έκταση του φαινομένου του ψυχρού καταρράκτη. (γ) Μελέτη του φαινομένου του ψυχρού καταρράκτη κατά μήκος μιας διαμέτρου του φακού, δεδομένης της βαθμίδας συγκέντρωσης των πρωτεϊνών του φακού (μεγάλη συγκέντρωση στον πυρήνα και μικρή συγκέντρωση στην περιφέρεια του φακού). (δ) Μελέτη του επίδρασης της προθέρμανσης του φακού σε θερμοκρασίες υψηλότερες της φυσιολογικής στο φαινόμενο του ψυχρού καταρράκτη. Τα βασικά συμπεράσματα της παρούσας διατριβής συνοψίζονται ως εξής. Υπάρχουν σαφείς συσχετισμοί μεταξύ των φασματικών χαρακτηριστικών (συναρτήσεις αυτοσυσχέτισης) και των ιεραρχικών σταδίων ανάπτυξης του καταρράκτη. Ποιοτικές και ποσοτικές αλλαγές στην θερμοκρασιακή εξάρτηση διαφόρων παραμέτρων, οι οποίες σχετίζονται με τις μοριακές διαμορφώσεις των αρχικών σταδίων του καταρράκτη, εμφανίζονται ήδη από τους 17 oC όπου ο πυρήνας του φακού είναι ακόμα διαυγής. Η χρήση ακτινοβολίας κοντά στο υπεριώδες μέρος τους φάσματος ενισχύει την ανάπτυξη του ψυχρού καταρράκτη στον πυρήνα του φακού. Ο ψυχρός καταρράκτης δεν αναπτύσσεται στην περιφέρεια του φακού. Η προθέρμανση του φακού σε συγκεκριμένη θερμοκρασία καθώς και ο χρόνος παραμονής σε αυτήν επηρεάζει σημαντικά την ανάπτυξη του ψυχρού καταρράκτη στον πυρήνα αλλά όχι στην περιφέρεια του φακού. Όλα τα παραπάνω δείχνουν πως η δυναμική σκέδαση φωτός μπορεί να παρέχει παραμέτρους οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν με επιτυχία ως ευαίσθητοι και αξιόπιστοι δείκτες της έγκαιρης, μη-επεμβατικής, και in vivo διάγνωσης του καταρράκτη. / On account of the transparency of ophthalmic tissues, light scattering is an ideal tool for detecting the early stages of some of their pathological conditions. For example, the opacity of the mammalian lens due to age or other external causes is called cataract. Cataract cannot be detected clinically at early stages and as a result serious vision problems appear. The fact that, light has the ability to detect molecular changes that are related to the mechanism of cataract formation draws attention to the importance of early diagnosis in ophthalmic disorders. The lens can be considered as a dense colloidal protein dispersion (crystallins, ~ 40% wt) in water where the opacity that leads to cataract formation how its basis to the aggregation of proteins. This dissertation is aimed at studying the molecular changes that take place upon cataract development. Particular emphasis is paid to the development of a non-invasive methodology for early diagnosis of ocular diseases with the aid of dynamic light scattering. By means of this technique, suitably modified for the study of ophthalmic tissues, the dynamic properties of the proteins of porcine lenses (e.g. diffusion coefficients and their temperature dependence at various parts inside the lens, etc.) were studied by using the experimental model of ‘cold’ cataract. In cold cataract the controlled cooling of the lens at temperatures below the physiological one induces gradual cataractogenesis. In particular, we focused on four kinds of experiments. (a) Detailed study on the cold cataract onset in the lens nucleus. (b) Study on the effect of the laser light wavelength in the onset and the extent development of cold cataract. (c) Study of the cold cataract effect along an equatorial diameter of the lens, considering the gradual concentration of the lens proteins (high protein concentration in the nucleus and low concentration in the cortex). (d) Study on the effect of thermal history, i.e. by warming up the lens at temperatures higher than the physiological one on the cold cataract effect. The basic conclusions of the present dissertation are summarized as follows: There are clear correlations between the spectral characteristics (autocorrelation functions) and the hierarchical stages of the onset of cataract. Qualitative and quantitative changes in the temperature dependence of several parameters, which are related with the diffusive motions of proteins at the early stages of cataract, appear already at 17 oC while the nucleus is still clear and highly transparent. The use of laser radiation close to the ultraviolet part of the spectrum seems to enhance the formation of cold cataract in the lens nucleus. Cold cataract does not develop at the cortex of the lens, in view of the low protein concentration. The lens pre-heating at a certain temperature for various time periods affects significantly cold cataract formation in the lens nucleus but not in lens cortex. The above mentioned make clear that dynamic light scattering can indeed provide useful parameters that can be successfully used as sensitive and reliable indicators for the early, non-invasive diagnosis of cataract in mammalian lenses and in vivo.