Στην παρούσα διατριβή προσεγγίσθηκε η βιολογική συνιστώσα του φαινομένου της άσηπτης χαλάρωσης των υλικών των ορθοπαιδικών προθέσεων. Κατ’ αρχήν μελετήθηκαν διεξοδικά περιπροθετικοί ιστοί (IFT και PCT) υγρό (PSSF) από πέντε ασθενείς οι οποίοι υποβλήθηκαν σε επέμβαση αναθεώρησης λόγω άσηπτης χαλάρωσης των προθέσεων. Το ενδεχόμενο σηπτικής χαλάρωσης αποκλείσθηκε με μικροβιολογικό και ιστοπαθολογικό έλεγχο. Οι ιστοί αυτοί εκχυλίσθηκαν παρουσία αναστολέων των πρωτεασών ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο in vitro ενεργοποίησης των περιεχομένων στα εκχυλίσματα ενζύμων. Σε όλα τα δείγματα και σε συμφωνία με άλλους ερευνητές, ανιχνεύθηκε ζελατινολυτική και κολλαγονολυτική δραστικότητα. Ο προσδιορισμός της πρώτης έγινε με χρήση ζυμογραφήματος ζελατίνης, αξιολόγηση και επεξεργασία των ζωνών λύσεως, ενώ για την δεύτερη χρησιμοποιήθηκε το συνθετικό πεπτίδιο DNP-S και χρωματογραφία υψηλής επίδοσης ανάστροφης φάσης RP-HPLC. Οι δραστικότητες που ανιχνεύθηκαν οφείλονταν σε εκφραζόμενες στους ιστούς ΜΜPs. Η ζελατινολυτική δραστικότητα οφειλόταν κατά το πλείστον σε ζελατινάσες (MMP-2 και MMP-9), οι οποίες όμως στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ανιχνεύθηκαν σε σύμπλοκη με TIMPs μορφές. Η ειδική ζελατινολυτική δραστικότητα μεταξύ δειγμάτων ίδιας κατηγορίας ιστών (IFT ή PCT) δεν παρουσίαζε μεταβολή ανεξάρτητα από το είδος της αρθροπλαστικής ή την παρουσία οστεόλυσης. Ελαττωμένη δραστικότητα εμφάνισαν τα δείγματα των PSSF. Η κολλαγονολυτική δραστικότητα, η οποία ήταν αυξημένη στα δείγματα όπου συνυπήρχε περιπροθετική οστεόλυση, οφειλόταν κυρίως σε κολλαγονάσες του ενδιάμεσου στρώματος. Πιο σημαντική συμβολή φάνηκε ότι είχε η ΜΜΡ-13, η οποία ανιχνεύθηκε στα περισσότερα δείγματα σε ενεργό μορφή, σε σχέση με την ΜΜΡ-1. Η ΜΤ-1-ΜΜΡ μάλλον δεν ανιχνεύθηκε λόγω του τρόπου αρχικής επεξεργασίας των εκχυλισμάτων. Σε πειράματα που ακολούθησαν και δεν περιλαμβάνονται στην παρούσα μελέτη, ανιχνεύθηκε κυρίως σε σύμπλοκη με ΤΙΜΡ-2 μορφή. Συνοψίζοντας τα παραπάνω προέκυψε το συμπέρασμα ότι στους περιπροθετικούς ιστούς εκφράζονται μέλη της οικογένειας των ΜΜPs, που εμπλέκονται, σε διαφορετικό βαθμό το κάθε ένα, στην διαδικασία της οστικής απορρόφησης και της άσηπτης χαλάρωσης. Η ανίχνευση δε δραστικοτήτων στους ιστούς των PCT, αντίστοιχων μάλιστα με αυτών των IFT, στηρίζει την υπόθεση της έναρξης της κυτταρικής αντίδρασης του οργανισμού, στα μικροσωματίδια των υλικών, στον ιστό αυτόν. Η διευκρίνιση του ακριβούς ποσοστού συμμετοχής της κάθε μίας ΜΜΡ αναμένεται να δώσει σημαντική ώθηση στην προσπάθεια επιβράδυνσης των διαδικασιών της χαλάρωσης, μέσω της χρήσης ειδικών και πιθανώς εκλεκτικών φαρμακευτικών αναστολέων των ενζύμων αυτών. Στα πλαίσια της παραπάνω πιθανής θεραπευτικής προσέγγισης μελετήθηκε η επίδραση μερικών γνωστών μη-στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων (ΜΣΑΦ) στην, επαγόμενη από δέκα IFT, in vitro παραγωγή ΜΜPs και ΤΙΜΡs. Λόγω δε της πολυπλοκότητας των παθογενετικών μηχανισμών της οστικής απορρόφησης, μελετήθηκε η επίδραση των φαρμάκων αυτών και σε άλλους εμπλεκόμενους, στην οστεόλυση και την χαλάρωση, παράγοντες (IL-1β, IL-6, TNF-α και PGE2). Τα ΜΣΑΦ που δοκιμάσθηκαν ήταν η ασεκλοφαινάκη, η πιροξικάμη, η τενοξικάμη και η ινδομεθακίνη, ενώ για τον προσδιορισμό της επίδρασής τους χρησιμοποιήθηκαν ζυμογράφημα ζελατίνης και τεχνικές ELISA. Τα αποτελέσματα έδειξαν στατιστικά μη-σημαντική ανασταλτική επίδραση στα επίπεδα των MMPs και των αναστολέων τους, σημαντικότατη αναστολή της PGE2, αναστολή της IL-6 και του TNF-α ιδιαίτερα από ασεκλοφαινάκη και τενοξικάμη και αύξηση των επιπέδων IL-1β (ιδιαίτερα από την ασεκλοφαινάκη). Για να υποστηριχθεί βέβαια η θέση της χορήγησης των ΜΣΑΦ αυτών με σκοπό τουλάχιστον την επιβράδυνση των διαδικασιών της χαλάρωσης απαιτούνται μετρήσεις σε μεγαλύτερο αριθμό δειγμάτων ή in vivo μετρήσεις. / In this study the biological mechanisms, which contribute to aseptic loosening process, were evaluated. Periprosthetic tissues (IFT and PCT) and liquids (PSSF) from five patients, who subjected to hip revision due to aseptic loosening, were collected. The possibility of septic loosening was, by histopathological and culture examinations, excluded. Extraction of tissues and dialysis were, in the presence of proteinases inhibitors, performed in order to exclude the in vitro activation of the sample-enzymes. Collagenolytic and gelatinolytic activity were, in all samples, detected. In order to examine the gelatinolytic activity, all samples were subjected in gelatin zymography and the lysis bands were evaluated. The collagenolytic activity was examined by using the DNP-S peptide and reverse phase high performance liquid chromatography (RP-HPLC). The activities, mentioned above, were the outcome of, expressed in periprosthetic tissues, MMPs. The gelatinolytic activity was the result of gelatinases (MMP-2 and MMP-9), which were mainly in complex with TIMPs forms detected. The specific gelatinolytic activities of the samples were almost equal, independently the type of arthroplasty and the presence or absence of osteolysis. In PSSF samples low activity was detected. Collagenolytic activity, which was higher in samples collected from osteolytic lesions, was the result of presence and action of interstitial callagenases. MMP-13 seems to have the major contribution, compared to MMP-1 in collagenolytic activity. MT1-MMP was not detected, possibly due to the extraction methods. In more recent and unpublished results, MT1-MMP was detected in complex to TIMP-2. In brief, different members of the MMP family are expressed in periprosthetic tissues and fluids. These MMPs contribute in different way in loosening and osteolysis processes. The fact that in PCTs high activities were measured can support the hypothesis that all the biological events that lead to loosening start to take place in the PCT tissue. The contribution of each MMP in these processes has to be elucidated in order to try to decelerate them by using selective MMPs-inhibitors. In order to evaluate the possible usage of several well-known non-steroidal anti-inflammatory drugs for retarding the loosening process, the in vitro effect of these drugs in the IFT- induced production of MMPs and TIMPs was studied. Because of the complexity of the involved in pathogenesis factors, the effect of the drugs in other soluble cytokines (such as IL-6, IL-1β, TNF-a) and PGE2 was also measured. For all these experiments cultures of IFT of ten patients were used. Aceclofenac, Piroxicam, Tenoxicam and Indomethacin were used. The drugs didn’t have a statistically significant effect in the MMPs or TIMPs production. In all cases the inhibitory effect on PGE2 was potent. Aceclofnac and tenoxicam reduced strongly the IL-6 and TNF-α levels. Finally the drugs seemed to induce the ΙL-1β levels (especially aceclofenac). More experimental studies are necessary for supporting the usage of the tested drugs, for retarding the aseptic loosening phenomenon. In vivo studies will also be useful.

Η αναθεώρηση μιας ολικής αρθροπλαστικής ισχίου λόγω χαλάρωσης του μηριαίου τμήματος της αποτελεί μια πρόκληση ακόμα και για πεπειραμένους χειρουργούς. Η άσηπτη χαλάρωση συνήθως σχετίζεται με κάποιο βαθμό οστικής απώλειας. Διερευνήσαμε εάν η πρόθεση Zweymüller SLR-Plus ®, μαζί με την βιολογική αναδόμηση με αλλομοσχεύματα του ελλειμματικού οστικού περιβάλλοντος του μηριαίου, θα επιτύγχανε επιβίωση, οστεοενσωμάτωση και σταθερότητα παρόμοια ή και καλύτερη από άλλες προθέσεις που χρησιμοποιούνται στη βιβλιογραφία για αναθεώρηση του μηριαίου τμήματος ΟΑΙ. Εξετάσαμε αναδρομικά 69 επιλεγμένους ασθενείς (70 ισχία) οι οποίοι υποβλήθηκαν σε αναθεώρηση του μηριαίου τμήματος με χρήση του SLR-Plus ® στειλεού σε μια περίοδο 10 ετών. Οι ενδείξεις για την αναθεώρηση περιελάμβαναν άσηπτη και σηπτική αποτυχία της βιολογικής στερέωσης, εσφαλμένη εμφύτευση, και περιπροθετικό κάταγμα. Επτά ασθενείς πέθαναν και τέσσερις χάθηκαν κατά το διάστημα παρακολούθησης. Πενήντα οκτώ από τους 69 ασθενείς (59 ισχία) ήταν διαθέσιμοι σε μέσο χρονικό διάστημα 8,3 ± 2,7 χρόνια (εύρος, 4-14 ετών) μετά τη χειρουργική επέμβαση αναθεώρησης. Υπήρχαν 14 άνδρες και 44 γυναίκες (μέση ηλικία, 69 έτη, εύρος, 42-89 ετών). Τέσσερις μηριαίες προθέσεις (7%) αναθεωρήθηκαν ξανά. Η 10ετής επιβίωση της πρόθεσης λαμβάνοντας ως αιτία αναθεώρησης την άσηπτη χαλάρωση ήταν 95% (95% C.I.: 86% -98%). Δεν παρατηρήθηκε περιπροθετική οστεόλυση του μηριαίου γύρω από την πρόθεση και 91% των SLR-Plus στειλεών εμφανίστηκε ακτινολογικά σταθερό είτε μέσω οστεοενσωμάτωσης είτε μέσω ινώδους στερέωσης. Με βάση τα στοιχεία επιβίωσης, πιστεύουμε ότι η χρήση του SLR-Plus® στειλεόυ είναι μια αξιόπιστη λύση για τους ασθενείς που υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση αναθεώρησης ΟΑΙ, με απώλεια οστικής μάζας στο κεντρικό τμήμα του μηριαίου. / Revision after failed THA resulting from loosening of the femoral component can be challenging even for experienced surgeons. Aseptic loosening usually is associated with some degree of bone loss. We asked whether the Zweymüller SLR-Plus®, along with allograft reconstruction of the deficient femoral bone stock, would provide survivorship, osseointegration, and stability similar to or better than previously reported implants for femoral revision. We retrospectively reviewed 69 selected patients (70 hips) who underwent revision of the femoral component using the SLR-Plus® stem during a 10-year period. The indications for revision included aseptic and septic failure of biologic fixation, incorrect implantation, and periprosthetic fracture. Seven patients died and four were lost to followup. Fifty-eight of the 69 patients (59 hips) were available at a mean 8.3 ± 2.7 years (range, 4–14 years) after revision surgery. There were 14 men and 44 women (mean age, 69 years; range, 42–89 years). Four stems (7%) were rerevised. With rerevision for aseptic reasons, the survival at 10 years was 95% (95% confidence interval, 86%–98%). No femoral periprosthetic osteolysis occurred around the stem and 91% of stems appeared stable radiographically (osseointegration, fibrous). Based on the survival data, we believe the SLR-Plus® stems are reliable for patients undergoing hip revision surgery with central bone loss.