Πιο συγκεκριμένα στην εργασία αυτή επιχειρείται να τεκμηριωθεί ότι ο έρωτας είναι κυρίαρχο στοιχείο στη σκέψη του ποιητή και ότι η γυναικεία παρουσία παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή του. Για αυτόν ακριβώς το λόγο οι έννοιες αυτές, (έρωτας και γυναίκα), μετουσιώνονται σε ποιητικό περιεχόμενο των ποιητικών συλλογών του Ορατίου. Στο πλαίσιο αυτής της μελέτης θα εξετάσουμε ωδές μέσα από τις οποίες προκύπτει ότι ο έρωτας και η γυναίκα αποτελούν κεντρικά θέματα στην ποίηση του Λατίνου δημιουργού. Πράγματι οι ωδές με ερωτικά θέματα φαίνεται να κατέχουν ιδιαίτερη θέση στα βιβλία του. Ο ποιητής αναλαμβάνει να συνθέσει ερωτική ποίηση και δηλώνει πως δεν του ταιριάζει να υμνεί ηρωικές πράξεις αλλά μπορεί να θέτει συμποτικές και ερωτικές ωδές (In me tota ruens Venus / Cyprum deseruit nec patitur Scythas / et versis animosum equis / Parthum dicere nec quae nihil attinent (1.19.9-12) . Αποδέχεται ότι είναι ποιητής της ερωτικής ποίησης. Οι ρυθμοί της δική του λύρας είναι ελαφριοί και δεν συντονίζονται με τα υψηλά θέματά του. Η πένα του δεν είναι κατάλληλη για ηρωικά κατορθώματα. Εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας σε ερωτικές ωδές μέσα από τις οποίες θεωρούμε ότι το δίπτυχο «έρωτας-γυναίκα» δεσπόζει στο λυρικό του έργο. / -