No description available.

This thesis explores the reception of Catullus in Britain between 1780 and 1830. After a brief summary of attitudes towards classical culture in Romantic Britain, the first chapter begins by examining the key translations of Catullus in the English language, by John Nott and George Lamb. Chapter one ends with a discussion of the translations of Catullus 64 by Charles Abraham Elton and Frank Sayers. The second chapter addresses the Catullan receptions of Wordsworth, Byron and Thomas Moore. The third is focused on the "uses" of Catullus' text by 'the King of the Cockneys,' Leigh Hunt. Chapter four returns to Romantic engagements with Catullus 64, identifying a symbolic allegory in the ;'.,:" Cockney treatment of the Ariadne myth. The thesis ends with an exploration of the textual relationship between Catullus and John Keats.

No description available.

No description available.

This thesis explores aspects of magical realism in Ovid's Metamorphoses . It uses the Cien anos de soledad of Gabriel Garcia Marquez as a comparative tool, examining narrative devices common to both texts; each chapter analyses an important feature of magical realist theory or technique. The first chapter studies the narrative methods that create magical realism, such as anachronism, hybridism and use of internal narrators. In the second chapter, the theory that magical realism arises from a clash of cultures is explored by analysing magical realist episodes in each text from a cultural perspective. The third chapter focuses exclusively on magical realism's connection to Latin America, while the fourth chapter uses case studies of characters from each text to examine how effectively the mode depicts reality. The final chapter investigates the representation of artists and creativity in each work. By exploring Ovid's poem using a modern critical theory, this thesis provides fresh insight into magical aspects of Metamorphoses and broadens the scope of magical realism as a literary term.

Πιο συγκεκριμένα στην εργασία αυτή επιχειρείται να τεκμηριωθεί ότι ο έρωτας είναι κυρίαρχο στοιχείο στη σκέψη του ποιητή και ότι η γυναικεία παρουσία παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή του. Για αυτόν ακριβώς το λόγο οι έννοιες αυτές, (έρωτας και γυναίκα), μετουσιώνονται σε ποιητικό περιεχόμενο των ποιητικών συλλογών του Ορατίου. Στο πλαίσιο αυτής της μελέτης θα εξετάσουμε ωδές μέσα από τις οποίες προκύπτει ότι ο έρωτας και η γυναίκα αποτελούν κεντρικά θέματα στην ποίηση του Λατίνου δημιουργού. Πράγματι οι ωδές με ερωτικά θέματα φαίνεται να κατέχουν ιδιαίτερη θέση στα βιβλία του. Ο ποιητής αναλαμβάνει να συνθέσει ερωτική ποίηση και δηλώνει πως δεν του ταιριάζει να υμνεί ηρωικές πράξεις αλλά μπορεί να θέτει συμποτικές και ερωτικές ωδές (In me tota ruens Venus / Cyprum deseruit nec patitur Scythas / et versis animosum equis / Parthum dicere nec quae nihil attinent (1.19.9-12) . Αποδέχεται ότι είναι ποιητής της ερωτικής ποίησης. Οι ρυθμοί της δική του λύρας είναι ελαφριοί και δεν συντονίζονται με τα υψηλά θέματά του. Η πένα του δεν είναι κατάλληλη για ηρωικά κατορθώματα. Εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας σε ερωτικές ωδές μέσα από τις οποίες θεωρούμε ότι το δίπτυχο «έρωτας-γυναίκα» δεσπόζει στο λυρικό του έργο. / -