Τα κατάγματα του άνω πέρατος του μηριαίου αποτελούν μία από τις πιο συχνές κακώσεις κυρίως της τρίτης ηλικίας. Με την αύξηση του ορίου ζωής και την αύξηση των τροχαίων και εργατικών ατυχημάτων επόμενο ήταν να αυξηθεί και η συχνότητα των καταγμάτων αυτών. Η επικράτηση της χειρουργικής έναντι της συντηρητικής θεραπείας, είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση ολοένα και περισσότερων συστημάτων οστεοσύνθεσης. Αυτό είχε σαν συνέπεια να παρουσιάζονται και περισσότερες επιπλοκές κυρίως μηχανικής αποτυχίας από τα διάφορα συστήματα οστεοσύνθεσης. Η παρατήρηση αυτή από διεθνές ανακοινώσεις αλλά και από περιστατικά της κλινικής μας εκίνησαν το ενδιαφέρον σύγκρισης διαφόρων συστημάτων οστεοσύνθεσης για την αντιμετώπιση των καταγμάτων αυτών. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας παρουσιάζεται αυτή η εργασία που αναφέρεται σε συγκριτική μελέτη 120 καταγμάτων του άνω πέρατος του μηριαίου τα οποία αντιμετωπίστηκαν με τρία διαφορετικά συστήματα. Τα συστήματα αυτά είναι το Trochanteric Gamma Nail η ΑΜΒΙ και το Proximal Femoral Nail. Με κάθε μέθοδο αντιμετωπίστηκαν 40 κατάγματα. Μεταξύ των τριών μεθόδων δεν υπάρχουν στατιστικές διαφορές στον χρόνο ακτινοβολίας, την απώλεια αίματος, στις γενικές και ειδικές ΜΤΧ επιπλοκές, τον χρόνο νοσηλείας και τον χρόνο πώρωσης των καταγμάτων. Στατιστική διαφορά υπέρ του TGN και της ΑΜΒΙ έναντι του PFN υπάρχει στον χρόνο χειρουργείου και τις διεγχειρητικές επιπλοκές. Τα δύο ενδομυελικά συστήματα πλεονεκτούν στον χρόνο άμεσης ΜΤΧ φόρτισης και στον ταχύτερο χρόνο αποκατάστασης των ασθενών. Το ΑΜΒΙ παραμένει μία ελκυστική λύση για την αντιμετώπιση των ασταθών καταγμάτων του άνω πέρατος του μηριαίου, συν το γεγονός του χαμηλότερου κόστους σχετικά με το TGN και PFN. Τεχνικά σφάλματα κατά την τοποθέτηση του PFN ήταν αιτία για τον μεγαλύτερο χειρουργικό χρόνο και τις διεγχειρητικές επιπλοκές του PFN. Πιστεύουμε ότι το σύστημα PFN μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αυτό για την αντιμετώπιση των παραπάνω καταγμάτων εφ όσον εφαρμόζεται από χειρουργούς με εμπειρία στην ενδομυελική ήλωση. Προς αποφυγή του Z-effect θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν μικρές αλλαγές στον ήλο. Το TGN φαίνεται να υπερέχει ελαφρώς των άλλων δύο συστημάτων χωρίς όμως στο σύνολο να υπάρχουν στατιστικές διαφορές. Καταλήγουμε ότι και τα τρία παραπάνω συστήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση των καταγμάτων του άνω πέρατος του μηριαίου. Ποιο σύστημα οστεοσύνθεσης θα τοποθετείται, εξαρτάται και από την εμπειρία την οποία έχει ο χειρουργός με το συγκεκριμένο σύστημα. / Proximal femoral fractures are some of the commonest injuries in the elderly. Their incidence is increased analogue to greater living expectations and increasing rate of work and traffic accidents. The overall acceptance of surgical treatment for these injuries led not only to the development of several systems for internal fixation but give also raise to higher rate of complications, especially those related to the implant design and its mechanical properties. These considerations, as they presented in the national literature, among with our experience of managing proximal femoral fractures led as to conduct a prospective, comparative study. This clinical trial refers to 120 fractures of the inter-trochanteric region that treated with 3 different implants: the TGN, the AMBI and the PFN. Each group was consisted of 40 patients. There were not statistical important differences between the tree groups regarding the mean fluoroscopic time, mean blood loss, averaged hospitalization period and time to union. There was a statistically important difference in the mean operative time and intraoperative complications for the PFN in comparison with TGN and AMBI systems. The intramedullary implants have significant advantages in both early weight-bearing and shorter rehabilitation time. AMBI remains the gold standard for the treatment of unstable hip fractures and is cheaper than the other two implants. An improper use of the PFN system was the reason for the most complications and the longer operation time of the device. At present we consider that the PFN is an accepted minimally invasive implant for unstable proximal femoral fractures in the hands of experienced surgeons. Future modification of the implant to avoid Z-effect phenomenon, should reduce its high complication rate. TGN seem to be superior from the other two implants but no statistical important advantages were found.

Κυριότερος σκοπός είναι η αξιολόγηση των συστημάτων Υπολογιστικής Τομογραφίας και Μαγνητικού Συντονισμού κατά την εφαρμογή της τεχνικής Δυναμικής Αιμάτωσης (Perfusion). Επίσης η δημιουργία και εφαρμογή αναλυτικού και αποτελεσματικού πρωτοκόλλου στην οξεία ισχαιμία με σκοπό την άμεση βοήθεια του ισχαιμικού εγκεφάλου. / Thesis MSc in order to highlight the usefulness of CT Brain Perfusion in acute brain ischemia.

Στην παρούσα εργασία μελετήθηκαν 15 ασθενείς με νόσο Parkinson (8 γυναίκες, 7 άνδρες, μέσος όρος ηλικίας τα 62χρόνια, μέση διάρκεια της νόσου από τη διάγνωση τα 11 χρόνια), σε διάφορα στάδια της νόσου (τέσσερις ασθενείς σταδίου 2, δύο ασθενείς σταδίου 2.5, 2 ασθενείς σταδίου 3, πέντε ασθενείς σταδίου 4, ένας σταδίου 4.5 και ένας ασθενής σταδίου 5 κατά Hoehn & Yahr ). Και στους 15 ασθενείς πραγματοποιήθηκε διπλός απεικονιστικός έλεγχος με τομογραφία εκπομπής μονήρους φωτονίου (SPECT). Στην πρώτη SPECT απεικόνιση μελετούμε τον βαθμό της ακεραιότητας της μελανοραβδωτής οδού, με τη χρήση ειδικού ραδιοφαρμάκου που προσδένεται εκλεκτικά στον μεταφορέα της ντοπαμίνης (DA Transporter – DAT). Στη δεύτερη SPECT απεικόνιση μελετούμε την αιματική εγκεφαλική ροή των ασθενών σε συνθήκες ηρεμίας, η οποία αντικατοπτρίζει και το βαθμό μεταβολικής ενεργότητας της κάθε περιοχής του εγκεφάλου. Για την αντικειμενική εκτίμηση της μελέτης αιμάτωσης πραγματοποιήθηκε στατιστική παραμετρική σύγκριση με βάση δεδομένων φυσιολογικών ατόμων της ίδιας ηλικίας. Σκοπός μας ήταν να δούμε ποιες περιοχές του εγκεφάλου υποαιματώνονται και συνεπώς επηρεάζονται, στη νόσο του Parkinson. Πράγματι είδαμε ότι η διαταραχή που προκαλείται στο κύκλωμα των βασικών γαγγλίων από την έλλειψη της ντοπαμίνης (DA), προκαλεί διαταραχές στη φλοιοραβδωτή οδό κάτι που αντικατοπτρίζεται στην υποαμάτωση κυρίως του μετωπιαίου λοβού και ειδικότερα της προκινητικής και συμπληρωματικής περιοχής και των συνειρμικών περιοχών του μετωπιαίου λοβού. Επίσης στα πιο προχωρημένα στάδια της νόσου, παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική υποαιμάτωση και σε περιοχές του βρεγματικού και κροταφικού λοβού. Τα ευρήματα αυτά είναι πολύ σημαντικά και μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα τα κινητικά και μη-κινητικά συμπτώματα (διαταραχές της νόησης) στη συγκεκριμένη νόσο. / In the present study we examined 15 Parkinson disease patients (8 females, 7 males, mean age = 62years, mean duration of the disease from diagnosis = 11years) in various stages (according to Hoehn & Yahr staging system) of the disease (stage2: 4 pts, stage2.5: 2 pts, stage3: 2pts, stage 4: 5pts, stage 4.5:1pt, stage 5: 1 pt). Each patient underwent two different SPECT studies. First was performed a SPECT study with the radiopharmaceutical DaTSCAN, that is specifically bind to the Dopamine Transporter (DAT), a protein on the presynaptic dopaminergic nerve terminal. In that way we can image and also quantify the degeneration of the nigrostriatal pathway, that is afflicted in PD. Secondly we performed a brain perfusion SPECT study with the radiopharmaceutical ECD, in order to find out if there were regions of hypoperfusion in the cerebral cortex of the patients. We used an objective and dependable statistical program that enables the comparison of each perfusion study with an age-matched data base o normal perfusions. We found in all 15 patients statistically significant differences in areas of Frontal lobes and especially in the PRE-SMA (pre-motor and supplementary motor cortex) and association areas of frontal cortex. In progressive stages of the disease there were also other areas of the cerebral cortex hypoperfused (parietal and temporal lobes). These findings seem to be very useful for better understanding motor and non-motor (cognitive and affective) symptoms in PD.