Τα κατάγματα του άνω πέρατος του μηριαίου αποτελούν μία από τις πιο συχνές κακώσεις κυρίως της τρίτης ηλικίας. Με την αύξηση του ορίου ζωής και την αύξηση των τροχαίων και εργατικών ατυχημάτων επόμενο ήταν να αυξηθεί και η συχνότητα των καταγμάτων αυτών. Η επικράτηση της χειρουργικής έναντι της συντηρητικής θεραπείας, είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση ολοένα και περισσότερων συστημάτων οστεοσύνθεσης. Αυτό είχε σαν συνέπεια να παρουσιάζονται και περισσότερες επιπλοκές κυρίως μηχανικής αποτυχίας από τα διάφορα συστήματα οστεοσύνθεσης. Η παρατήρηση αυτή από διεθνές ανακοινώσεις αλλά και από περιστατικά της κλινικής μας εκίνησαν το ενδιαφέρον σύγκρισης διαφόρων συστημάτων οστεοσύνθεσης για την αντιμετώπιση των καταγμάτων αυτών. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας παρουσιάζεται αυτή η εργασία που αναφέρεται σε συγκριτική μελέτη 120 καταγμάτων του άνω πέρατος του μηριαίου τα οποία αντιμετωπίστηκαν με τρία διαφορετικά συστήματα. Τα συστήματα αυτά είναι το Trochanteric Gamma Nail η ΑΜΒΙ και το Proximal Femoral Nail. Με κάθε μέθοδο αντιμετωπίστηκαν 40 κατάγματα. Μεταξύ των τριών μεθόδων δεν υπάρχουν στατιστικές διαφορές στον χρόνο ακτινοβολίας, την απώλεια αίματος, στις γενικές και ειδικές ΜΤΧ επιπλοκές, τον χρόνο νοσηλείας και τον χρόνο πώρωσης των καταγμάτων. Στατιστική διαφορά υπέρ του TGN και της ΑΜΒΙ έναντι του PFN υπάρχει στον χρόνο χειρουργείου και τις διεγχειρητικές επιπλοκές. Τα δύο ενδομυελικά συστήματα πλεονεκτούν στον χρόνο άμεσης ΜΤΧ φόρτισης και στον ταχύτερο χρόνο αποκατάστασης των ασθενών. Το ΑΜΒΙ παραμένει μία ελκυστική λύση για την αντιμετώπιση των ασταθών καταγμάτων του άνω πέρατος του μηριαίου, συν το γεγονός του χαμηλότερου κόστους σχετικά με το TGN και PFN. Τεχνικά σφάλματα κατά την τοποθέτηση του PFN ήταν αιτία για τον μεγαλύτερο χειρουργικό χρόνο και τις διεγχειρητικές επιπλοκές του PFN. Πιστεύουμε ότι το σύστημα PFN μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αυτό για την αντιμετώπιση των παραπάνω καταγμάτων εφ όσον εφαρμόζεται από χειρουργούς με εμπειρία στην ενδομυελική ήλωση. Προς αποφυγή του Z-effect θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν μικρές αλλαγές στον ήλο. Το TGN φαίνεται να υπερέχει ελαφρώς των άλλων δύο συστημάτων χωρίς όμως στο σύνολο να υπάρχουν στατιστικές διαφορές. Καταλήγουμε ότι και τα τρία παραπάνω συστήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση των καταγμάτων του άνω πέρατος του μηριαίου. Ποιο σύστημα οστεοσύνθεσης θα τοποθετείται, εξαρτάται και από την εμπειρία την οποία έχει ο χειρουργός με το συγκεκριμένο σύστημα. / Proximal femoral fractures are some of the commonest injuries in the elderly. Their incidence is increased analogue to greater living expectations and increasing rate of work and traffic accidents. The overall acceptance of surgical treatment for these injuries led not only to the development of several systems for internal fixation but give also raise to higher rate of complications, especially those related to the implant design and its mechanical properties. These considerations, as they presented in the national literature, among with our experience of managing proximal femoral fractures led as to conduct a prospective, comparative study. This clinical trial refers to 120 fractures of the inter-trochanteric region that treated with 3 different implants: the TGN, the AMBI and the PFN. Each group was consisted of 40 patients. There were not statistical important differences between the tree groups regarding the mean fluoroscopic time, mean blood loss, averaged hospitalization period and time to union. There was a statistically important difference in the mean operative time and intraoperative complications for the PFN in comparison with TGN and AMBI systems. The intramedullary implants have significant advantages in both early weight-bearing and shorter rehabilitation time. AMBI remains the gold standard for the treatment of unstable hip fractures and is cheaper than the other two implants. An improper use of the PFN system was the reason for the most complications and the longer operation time of the device. At present we consider that the PFN is an accepted minimally invasive implant for unstable proximal femoral fractures in the hands of experienced surgeons. Future modification of the implant to avoid Z-effect phenomenon, should reduce its high complication rate. TGN seem to be superior from the other two implants but no statistical important advantages were found.

Μελέτη της ανάστροφης ενδομυελικής ήλωσης στα κατάγματα του περιφερικού μηριαίου, στα υπερκονδύλια περιπροθετικά κατάγματα του μηριαίου και η εξέλιξη της χειρουργικής τεχνικής. Υλικό-Μέθοδος: Μελετήθηκαν 57 κατάγματα του περιφερικού μηριαίου σε 53 ασθενείς, 10 περιπροθετικά κατάγματα σε 9 ασθενείς ενώ η εξελιγμένη μορφή της τεχνικής εφαρμόστηκε σε 9 ασθενείς κατά την περίοδο 1997-2004. Αποτελέσματα: Στην ομάδα των καταγμάτων του περιφερικού μηριαίου υπήρξαν 2 ψευδαρθρώσεις και 3 επιπολής μικροβιακές φλεγμονές. Στα περιπροθετικά κατάγματα το ποσοστό πώρωσης ανήλθε στο 100%, ενώ με την αρθροσκοπικά υποβοηθούμενη τεχνική μειώθηκε σημαντικά η περιεγχειρητική θνησιμότητα. Συμπεράσματα: Η ανάστροφη ενδομυελική ήλωση αποτελεί μία αξιόπιστη τεχνική με υψηλό ποσοστό πώρωσης και μικρή συχνότητα επιπλοκών. Με την αρθροσκοπικά υποβοηθούμενη τεχνική μειώνεται σημαντικά η περιεγχειρητική θνησιμότητα. / To evaluate the retrograde intramedullary nailing in distal femoral fractures, in supracondylar periprosthetic fractures and to present the arthroscopically assisted technique. Material-Method: Between 1997 and 2004 we have treated 57 distal femoral fractures in 53 patients, 10 supracondylar periprosthetic fractures in 9 patients and we have applied the arthroscopically assisted technique in 9 patients. Results: In the distal femoral fracture group there were 2 nonunions and 3 superficial infections. In the supracondylar periprosthetic fractures the union rate was 100%. With the arthroscopically assisted technique the postoperative morbidity was reduced significantly. Conclusions: Retrograde intramedullary nailing is a reliable technique to treat distal femoral fractures. It is accompanied by a high union rate and low complication rate. The arthroscopically assisted technique has also reduced significantly the postoperative morbidity.