Η παρούσα ερευνητική εργασία εστιάζει στο κοινωνικό φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού καθώς και στη διάσταση του ως ζήτημα που άπτεται των θεμελιωδών δικαιωμάτων του παιδιού, όπως προκύπτει από τις μορφές και τις συνέπειες αυτού. Σκοπός της ήταν η διερεύνηση των βιωμένων εμπειριών εκφοβισμού μεταξύ μαθητών που έχουν ζήσει οι εκπαιδευτικοί δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του Ν. Αχαΐας. Η μελέτη στηρίχθηκε σε μία ποιοτική προσέγγιση με χρήση της ημιδομημένης συνέντευξης ως ερευνητικής μεθόδου, μέσω της οποίας επιχειρήσαμε να ανακαλύψουμε τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί συγκροτούν τις αφηγήσεις τους για τα περιστατικά εκφοβισμού που έχουν βιώσει. Η ποιοτική ανάλυση των δεδομένων, που προέκυψαν από τις αφηγήσεις των εκπαιδευτικών, καταδεικνύει το γεγονός ότι αν και οι ομιλητές επιστρατεύουν τους κοινωνικοποιητικούς μηχανισμούς της οικογένειας, του σχολείου και της παρέας ως ταξινομητικά σχήματα οργάνωσης του φαινομένου, οι βιογραφίες τους αποτελούν τον πόρο από τον οποίο αντλούν για να οργανώσουν την αντιμετώπισή του. / The present work focuses on the social phenomenon of bullying and also on its aspect as a matter of fundamental rights of the child, as it appears from the forms and consequences. The aim of the research was to explore the lived experiences of bullying among students, who have proved the secondary school teachers of Achaia. The study was based on a qualitative approach using semi-structured interview as a research method, through which we attempted to investigate the way teachers compose their narratives through their stories about bullying they have experienced. The qualitative analysis of data that derived from the narratives of teachers shows that although the speakers employ their socialization mechanisms of family, school and peers as classifier organization schemes phenomenon, their biographies constitute the resource that derives from to organize the intervention at the bullying phenomenon.