Η λαπαροσκοπική γαστρική παράκαμψη κατά Roux-en-Y είναι μία από τις πιο ευρέως χρησιμοποιούμενες βαριατρικές επεμβάσεις για την αντιμετώπιση της νοσογόνου παχυσαρκίας. Η απώλεια βάρους μετά από βαριατρικού τύπου επεμβάσεις έχει συσχετισθεί με τις επερχόμενες μεταβολές των γαστρεντερικών ορμονών, που έχει δειχθεί ότι συνδέονται με τον έλεγχο του μεταβολισμού και της όρεξης. Σκοπός: Η μελέτη της επίδρασης της εκτομής του θόλου του στομάχου σε ασθενείς με νοσογόνο παχυσαρκία που υποβάλλονται σε λαπαροσκοπική γαστρική παράκαμψη στην έκκριση των ορμονών, τα επίπεδα της γλυκόζης αλλά και την απώλεια βάρους. Μέθοδος: Δώδεκα ασθενείς υποβλήθηκαν σε λαπαροσκοπική γαστρική παράκαμψη και δώδεκα σε λαπαροσκοπική γαστρική παράκαμψη και εκτομή του θόλου του στομάχου. Όλοι οι ασθενείς μελετήθηκαν προοπτικά πρίν και τρείς, έξι και δώδεκα μήνες μετά την επέμβαση. Η συλλογή των δειγμάτων έγινε μετά από δωδεκάωρη νηστεία και 30, 60 και 120 λεπτά μετά την χορήγηση πρότυπου γεύματος θερμιδικού φορτίου 300 Kcal. Αποτελέσματα: Το σωματικό βάρος και ο δείκτης μάζας σώματος μειώθηκαν σημαντικά (p<0.001) και στις δύο ομάδες χωρίς όμως διαφορές μεταξύ των ομάδων. Για την ομάδα της γαστρικής παράκαμψης τα επίπεδα γκρελίνης νηστείας μειώθηκαν στους τρείς μήνες μετεγχειρητικά και αυξήθηκαν στούς δώδεκα μήνες σε επίπεδα υψηλότερα σε σχέση με τα προεγχειρητικά (p<0.01), αντίθετα, μετά από λαπαροσκοπική γαστρική παράκαμψη και εκτομή του θόλου, τα επίπεδα γκρελίνης νηστείας μειώθηκαν σημαντικά και παρέμειναν χαμηλά σε όλες τις χρονικές στιγμές της μελέτης (p<0.01). H μεταγευματική απόκριση του PYY, του GLP-1 και της ινσουλίνης ενισχύθηκαν μετεγχειρητικά (p<0.01) και στις δύο επεμβάσεις αλλά η απόκριση ήταν σημαντικά μεγαλύτερη και τα μεταγευματικά σάκχαρα χαμηλότερα μετά από γαστρική παράκαμψη και εκτομή του θόλου του στομάχου (p for interaction <0.05). Μετεγχειρητικά οι μεταβολές της γκρελίνης συσχετίστηκαν αρνητικά με τις μεταβολές του GLP-1. Συμπεράσματα: Η εκτομή του θόλου του στομάχου σε ασθενείς που υποβάλλονται σε λαπαροσκοπική γαστρική παράκαμψη οδηγεί σε χαμηλότερα βασικά επίπεδα γκρελίνης, σε μεγαλύτερη μεταγευματική απόκριση GLP-1, PYY και ινσουλίνης και σε χαμηλότερα σάκχαρα σε σχέση με την λαπαροσκοπική γαστρική παράκαμψη. Η εκτομή του θόλου του στομάχου με συνοδό γαστρική παράκαψη μπορεί να αποδειχθεί μια πολύ χρήσιμη καινούργια χειρουργική τεχνική για την αντιμετώπιση της νοσογόνου παχυσαρκίας και του σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ. / Background: Laparoscopic Roux-en Y-Gastric bypass (LRYGBP) is the commonest available option for the surgical treatment of morbid obesity. Weight loss following bariatric surgery has been linked to changes of gastrointestinal peptides, shown to be implicated also in metabolic effects and appetite control. The purpose of this study was to evaluate whether gastric fundus resection in patients undergoing LRYGBP enhances the efficacy of the procedure in terms of weight loss, glucose levels and hormonal secretion. Methods: 12 patients underwent LRYGBP and 12 patients LRYGBP plus gastric fundus resection (LRYGBP+FR). All patients were evaluated before and at 3, 6, and 12 months postoperatively. Blood samples were collected after an overnight fast and 30, 60 and 120 min after a standard 300 kcal mixed meal. Results: Body weight and body mass index decreased markedly and comparably after both procedures. Fasting ghrelin decreased three months after LRYGBP, but increased at 12 months to levels higher than baseline while after LRYGBP+FR was markedly and persistently decreased. Postprandial GLP-1, PYY and insulin responses were enhanced more and postprandial glucose levels were lower after LRYGBP+FR compared to LRYGBP. Postoperatively, ghrelin changes correlated negatively with GLP-1 changes. Conclusions: Resection of the gastric fundus in patients undergoing LRYGBP was associated with persistently lower fasting ghrelin levels, higher postprandial PYY, GLP-1 and insulin responses and lower postprandial glucose levels compared to LRYGBP. These findings suggest that fundus resection in the setting of LRYGBP may be more effective than RYGBP for the management of morbid obesity and diabetes type 2.

Η γαστρική παράκαμψη κατά Roux en Y αποτελεί την πλέον δημοφιλή επέμβαση αντιμετώπισης της νοσογόνου παχυσαρκίας. Στη σύγχρονη εποχή, πάνω από τις μισές επεμβάσεις γαστρικής παράκαμψης διενεργούνται λαπαροσκοπικά. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η σύγκριση μεταξύ της ανοικτής και της λαπαροσκοπικής τεχνικής, σε χρονικό ορίζοντα παρακολούθησης 5 ετών από την επέμβαση. Μέθοδος: Οι πρώτοι 60 ασθενείς, που υποβλήθηκαν σε ανοικτή γαστρική παράκαμψη και οι αντίστοιχοι 60 ασθενείς, που υποβλήθηκαν σε λαπαροσκοπική επέμβαση, μελετήθηκαν για 5 χρόνια μετεγχειρητικά. Οι παράμετροι, που καταγράφηκαν περιελάμβαναν την απώλεια βάρους και τη διατήρηση αυτής, τη βελτίωση ή πλήρη ίαση των συνοδών της παχυσαρκίας νόσων, τις πρώιμες και όψιμες μετεγχειρητικές επιπλοκές, τη διάρκεια επέμβασης και το χρόνο νοσηλείας των ασθενών. Αποτελέσματα: Όλοι οι ασθενείς παρουσίασαν απώλεια βάρους, χωρίς να παρατηρούνται στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων, που διατηρήθηκε σε όλη τη διάρκεια του follow-up. Μικρή επανάκτηση του απολεσθέντος βάρους παρατηρήθηκε μετά τον 3ο χρόνο μετεγχειρητικά. Η ίαση ή βελτίωση των συνοδών νοσημάτων δεν παρουσίασε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων. Ισοδύναμες παρουσιάζονται και οι δύο τεχνικές, όσον αφορά στην εμφάνιση μετεγχειρητικών επιπλοκών. Η διάρκεια της λαπαροσκοπικής επέμβασης παρουσιάζεται μεγαλύτερη, γεγονός που μπορεί να ερμηνευθεί βάσει της καμπύλης εκμάθησης. Η διάρκεια νοσηλείας δεν παρουσιάζει διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων. Συμπεράσματα: Η λαπαροσκοπική γαστρική παράκαμψη, συγκρινόμενη με την ανοικτή επέμβαση, αποτελεί μία εξίσου ασφαλή και αποτελεσματική τεχνική για την αντιμετώπιση της κλινικά σοβαρής παχυσαρκίας. / Roux en Y gastric bypass (RYGBP) is the most popular operation between patients, undergoing bariatric operation. In modern times, over half of the gastric bypass operations are performed by the laparoscopic way. The aim of the present study is the comparison between open and laparoscopic technique, in a follow-up period of 5 years post surgically.`Methods: The first 60 patients, who underwent open gastric bypass and the respective 60 patients, who underwent the laparoscopic approach, were studied for 5 years post surgically. The parameters recorded, included the excess weight loss and the following maintenance of the loss, the improvement or healing of the obesity related comorbidities, early and late complications, the duration of the operation and the duration of the patients’ hospitalization. Results: All patients exhibited excess weight loss, without statistically significant differences between the two groups, which maintained throughout the follow-up period. A small proportion of regaining the lost weight was observed after the 3rd year post surgically. Healing or improvement of the obesity related comorbidities didn’t appear statistically significant difference between the two groups. There were no differences between the two groups regarding the post surgically complications. The duration of the laparoscopic approach was longer, which can be attributed to the learning curve. The duration of the patients’ hospitalization didn’t differ between the two groups. Conclusion: Laparoscopic gastric bypass, compared to the open procedure, is an equally safe and effective technique for the confrontation of clinically severe obesity.

Η παχυσαρκία και οι σχετιζόμενες με αυτήν παθολογικές καταστάσεις συνιστούν μία από τις κυριότερες αιτίες θανάτου παγκοσμίως, με τα επίπεδά της να αυξάνονται σε ανησυχητικό βαθμό. Επιδημιολογικές έρευνες σε ασθενείς με μεταβολικό σύνδρομο έδειξαν ευθεία συσχέτιση μεταξύ παχυσαρκίας και χαμηλών επιπέδων HDL χοληστερόλης πλάσματος, ενώ μελέτες σε πειραματικά μοντέλα ποντικών αποδεικνύουν πως η συσχέτιση αυτή είναι αιτιολογική. Η HDL είναι ένα μίγμα λιποπρωτεϊνικών σωματιδίων που, ανάλογα με τη σύστασή τους σε λιπίδια, μπορούν να είναι δισκοειδή ή σφαιρικά. Η σημαντικότερη αθηροπροστατευτική δράση της HDL οφείλεται στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη λιποπρωτεΐνη συλλέγει την περίσσεια χοληστερόλης από τους περιφερικούς ιστούς και τη μεταφέρει στο ήπαρ, όπου καταβολίζεται, μια διαδικασία γνωστή και ως ανάστροφη μεταφορά χοληστερόλης. Κύρια πρωτεΐνη της HDL είναι η απολιποπρωτεΐνη Α-Ι (apoA-I), η οποία αλληλεπιδρώντας με τον μεταφορέα λιπιδίων ABCA1 προάγει την de novo σύνθεση δισκοειδών HDL σωματιδίων, τα οποία μετατρέπονται σε σφαιρικά με τη δράση του ενζύμου LCAT. Μία πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι οι απολιποπρωτεΐνες E (apoE) και CIII (apoCIII) είναι ικανές να προάγουν την de novo βιογένεση HDL σωματιδίων ανεξάρτητα από την apoA-I. Η παρατήρηση αυτή ενίσχυσε την ιδέα ότι ο πληθυσμός της HDL είναι ένας συνδυασμός διαφορετικών σωματιδίων που έχουν διακριτή απολιποπρωτεϊνική σύνθεση. Επιπλέον, μεταβολές στις αναλογίες των απολιποπρωτεϊνών της HDL φαίνεται να καθορίζουν την κατανομή και τη λειτουργικότητα των υποπληθυσμών της. Στην παρούσα μελέτη στόχος ήταν ο δομικός και λειτουργικός χαρακτηρισμός της HDL σε ασθενείς με υπερνοσογόνο παχυσαρκία που υποβλήθηκαν σε χολοπαγκρεατική εκτροπή με γαστρική παράκαμψη κατά Roux en Y. Μελετήθηκαν 20 ασθενείς με υπερνοσογόνο παχυσαρκία, πριν και μετά την χειρουργική επέμβαση, και 7 υγιή άτομα ελέγχου. Απομονώθηκε πλάσμα από την ομάδα ελέγχου και από τους 20 ασθενείς πριν την επέμβαση καθώς και έξι μήνες μετά. Ακολούθησε κλασματοποίηση λιποπρωτεινών του πλάσματος με υπερφυγοκέντρηση σε βαθμίδωση πυκνότητας KBr και ανάλυση των κλασμάτων με Western Blot για ανίχνευση και ποσοτικοποίηση των επιπέδων των απολιποπρωτεινών apoA-I, apoE και apoCIII. Ακολούθησαν περαιτέρω βιοχημικές αναλύσεις των κλασμάτων, δομικές αναλύσεις με μη αποδιατακτική ηλεκτροφόρηση δύο διαστάσεων (2D-PAGE) και ηλεκτρονική μικροσκοπία, προκειμένου να υπάρξει μία πιο ξεκάθαρη εικόνα για τα σωματίδια που απαρτίζουν την HDL ενώ μετρήθηκε και η αντιοξειδωτική ικανότητα της HDL και στις τρεις ομάδες. Τέλος, μετρήθηκε η δραστικότητα του ενζύμου LCAT και συσχετίστηκε με την ηπατική εναπόθεση τριγλυκεριδίων των ασθενών. Η σειρά αναλύσεων των λιποπρωτεϊνικών κλασμάτων με Western Blot έδειξε ότι, έξι μήνες μετά την επέμβαση, υπάρχει μείωση των απολιποπρωτεϊνών A-I, E και CIII των ασθενών. Τα αποτελέσματα από την δισδιάστατη ηλεκτροφόρηση και την ηλεκτρονική μικροσκοπία αποδεικνύουν την ύπαρξη διαφορετικών σωματιδίων της HDL με διακριτή απολιποπρωτεϊνική σύνθεση, ενώ η μέτρηση του αντιοξειδωτικού δυναμικού της HDL φανερώνει τη ύπαρξη πιο λειτουργικής HDL μετά την επέμβαση. Η αυξημένη δραστικότητα της LCAT στους ασθενείς σε σχέση με την ομάδα ελέγχου και η μείωσή της μετά την επέμβαση υποδηλώνει ένα πιθανό αντιρροπιστικό μηχανισμό για την αναστολη της συσσώρευσης δισκοειδούς HDL. Έτσι προάγεται ο σχηματισμός περισσότερης ώριμης σφαιρικής HDL, ενώ αποτρέπεται και η εναπόθεση ηπατικών τριγλυκεριδίων που παρατηρείται στο ήπαρ των ασθενών αυτών. Η παρατήρηση ότι η δομή και η λειτουργικότητα της HDL βελτιώνονται στους ασθενείς έξι μήνες μετά την επέμβαση, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβάλλονται οι ασθενείς επιδρά θετικά στην ποιότητα της HDL. / Obesity and its related pathologies are one of the leading causes of death worldwide, with levels increasing to an alarming extent. Epidemiological studies in patients with metabolic syndrome showed a direct correlation between obesity and low levels plasma of HDL cholesterol and experimental studies in mice show that this correlation is causative. HDL is a mixture of lipoprotein particles, which, depending on their composition in lipids, may be discoidal or spherical. The most important atheroprotective action of HDL is due to the fact that this lipoprotein collects excess cholesterol from peripheral tissues and transports it to the liver where it is catabolized. The main protein of the HDL is apolipoprotein A-I (apoA-I), which interacts with the lipid carrier ABCA1 and promotes de novo synthesis of discoidal HDL particles, which are converted to spherical with the LCAT enzyme. A recent study showed that apolipoprotein E (apoE) and CIII (apoCIII) areable to promote de novo biogenesis of HDL particles regardless of apoA-I. This observation supported the idea that the population of HDL is a combination of different particles with distinct apolipoprotein composition. Moreover, changes in the apolipoprotein ratiosof HDL appear to determine the distribution and function of its subpopulations. Although HDL cholesterol (HDL-C) has been traditionally associated to atheroprotection, recently it became clear that HDL particle functionality is also a key in reducing cardiovascular mortality. To this date the effects of obesity on HDL structure and functionality remain unclear. In this study, the objective was the structural and functional characterization of HDL frommorbidly obese patients undergoing biliopancreatic diversion by Roux en Y before and six months after the operation, and in lean control subjects. We studied 20 morbidly obese patients before and after surgery, and 7 control healthy individuals. Plasma was isolated from the control group and 20 patients before surgery and six months. Plasma was fractionated by KBr density gradient ultracentrifugation and lipoprotein fractions were isolated and analyzed, by Western Blot, for detection and quantification of the levels of apolipoproteins apoA-I, apoE and apoCIII. Further biochemical analysis of fractions, structural analysis with non denaturing two-dimensional electrophoresis (2D-PAGE) and electron microscopy, in order to have a more clear picture of the particles that compose HDL. In order to determine whether or how the efficiency of HDL is affected by the operation, we performed an assay measuring the antioxidant capacity of HDL in all three groups. Finally, the activity of the LCAT enzyme was measured and was correlated with the triglyceride deposition observed in the liver of these patients. The sequence analyzes of lipoprotein fractions by Western Blot showed that six months after surgery, there was a decrease in the levels of apolipoproteins AI, E and CIII. The results from the two-dimensional electrophoresis and electron microscopy showed the existence of different particles with distinct HDL apolipoprotein composition while the increased antioxidant potential of HDL indicates the existence of a more functional HDL after surgery. The increased activity of LCAT in patients plasma compared with the control group and its reduction after surgery, suggests that perhaps there may be a saving grace that tries to overcome the accumulation of discoidal HDL and promotes the formation of more mature, spherical HDL, so as to prevent the triglyceride deposition observed in the liver of these patients. The observation that the structure and function of HDL improved six months after surgery, leads to the conclusion that the surgery undergone by patients has a positive effect on the quality of HDL.

Ο στόχος της παρούσας μελέτης ήταν η σύγκριση των αποτελεσμάτων και των μεταβολικών επιπλοκών της γαστρικής παράκαμψης Roux-en-Y και μιας εκδοχής της χολοπαγκρεατικής εκτροπής σε έναν αποκλειστικά non-superobese πληθυσμό. Τα κύρια χαρακτηριστικά της χολοπαγκρεατικής εκτροπής ήταν: γαστρικός θύλακος 15 ± 5 pml, χολοπαγκρεατική έλικα 200 cm, κοινό κανάλι 100 cm και διατροφική έλικα το λοιπό λεπτό έντερο. Τα κύρια χαρακτηριστικά της RYGBP ήταν: γαστρικός θύλακος 15 ± 5 ml, χολοπαγκρεατική έλικα 60 cm, Roux έλικα 100 cm και κοινό κανάλι το υπόλοιπο μήκος του λεπτού εντέρου. Από 130 ασθενείς με BMI 35-50 kg/m2, οι 65 υποβλήθηκαν σε RYGBP και οι 65 σε BPD. ΄Ολοι οι ασθενείς ολοκλήρωσαν το δεύτερο μετεγχειρητικό έτος. Η μέση απώλεια υπερβάλλοντος βάρους (excess weight loss, %EWL) ήταν καλύτερη μετά από BPD καθόλη τη διάρκεια του follow-up, ενώ στα 2 χρόνια η EWL ήταν > 50% στο 100% των ασθενών της BPD σε σύγκριση με το 88.7% της RYGBP. Η παθολογική ανοχή γλυκόζης, η υπερχοληστερολαιμία, η υπερτριγλυκεριδαιμία και η υπνική άπνοια παρουσίασαν πλήρη ύφεση και στις δύο ομάδες, αλλά τα μέσα επίπεδα ολικής χοληστερόλης ήταν σημαντικά χαμηλότερα μετά από BPD στα 2 χρόνια. Ο διαβήτης υποχώρησε πλήρως σε όλους τους ασθενείς της BPD και σε 7 στους 10 ασθενείς της RYGBP. Δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στις πρώιμες και όψιμες μη μεταβολικές επιπλοκές. Υποαλβουμιναιμία παρατηρήθηκε σε 1 ασθενή της RYGBP (1.5%) και σε 6 ασθενείς της BPD (9.2%). Μόνο ένας ασθενής από κάθε ομάδα χρειάστηκε νοσηλεία και ολική παρεντερική διατροφή. Συμπεραίνουμε πως οι μεταβολικές επιπλοκές μετά από BPD δεν ήταν σοβαρές και δεν παρουσίαζαν στατιστικά σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες, οπότε και οι δύο επεμβάσεις είναι ασφαλείς και αποτελεσματικές σε non-superobese πληθυσμούς, αλλά η BPD είναι πιο αποτελεσματική στην απώλεια βάρους και στην επίλυση του διαβήτη και της υπερχοληστερολαιμίας. / The aim of the present study was the comparison of the effectiveness and the metabolic complications of Roux-en-Y gastric bypass (RYGBP) versus a variant of biliopancreatic diversion (BPD) in an exclusively non-superobese population. The main characteristics of the BPD were: gastric pouch 15 ± 5 ml, biliopancreatic limb 200 cm, common channel 100 cm and alimentary limb the remainder of the small intestine. The main characteristics of the RYGBP were: gastric pouch 15 ± 5 ml, biliopancreatic limb 60 cm, Roux limb 100 cm and common channel the remainder of the small intestine. Of 130 patients with BMI 35-50 kg/m2, 65 underwent RYGBP and 65 underwent BPD. All patients completed their second postoperative year. Mean excess weight loss (EWL) was better after BPD at all time periods, and the %EWL was > 50% in all BPD patients compared to 88.7% of RYGBP patients. Glucose intolerance, hypercholesterolemia, hypertriglyceridemia and sleep apnea completely resolved in all patients in both groups, although mean total cholesterol level was significantly lower in BPD patients at second year. Diabetes completely resolved in all BPD patients and in 7 of the 10 RYGBP patients. No statistically significant differences were observed between the two groups in early and late non-metabolic complications. Hypoalbuminemia occured in only 1 patient after RYGBP (1.5%) and in 6 patients after BPD (9.2%). Only 1 patient from each group was hospitalized and received total parenteral nutrition. We conclude that the metabolic complications that occured following this type of BPD were not severe nor significantly different between the two groups, therefore both operations can be considered safe and effective for non-superobese patients, but BPD is more effective in weight loss as well as the resolution of diabetes and hypercholesterolemia.

Προσχεδιασμένη συγκριτική διπλή τυφλή μελέτη της αποτελεσματικότητας της επιμήκους γαστρεκτομής (LSG) και της μερικής γαστρικής παράκαμψης Roux-en-Y (LRYGB) σε ασθενείς με κλινικά σοβαρή παχυσαρκία (BMI 35-49,9) Η λαπαροσκοπική γαστρική παράκαμψη (LRYGB) αποτελεί στις μέρες μας το χρυσό κανόνα για τη χειρουργική αντιμετώπιση της κλινικά σοβαρής παχυσαρκίας. Η λαπαροσκοπική επιμήκης γαστρεκτομή (LSG) είναι μία σχετικώς νέα επέμβαση περιοριστικού τύπου η οποία τελευταία έχει αρχίσει να εφαρμόζεται ως μοναδική επέμβαση για την κλινικά σοβαρή παχυσαρκία. Η παρούσα προοπτική διπλή τυφλή μελέτη έχει σκοπό να διερευνήσει την ασφάλεια των παραπάνω επεμβάσεων καθώς και την αποτελεσματικότητα τους σε χρονικό ορίζοντα τριών χρόνων. Μέθοδος: Εξήντα ασθενείς με δείκτη σωματικής μάζας <50 Kg/m2 μετά από τυχαιοποίηση υπεβλήθησαν τριάντα σε LSG και τριάντα σε LRYGB. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν μετεγχειρητικά για τρία χρόνια. Στο διάστημα αυτό καταγράφηκε η απώλεια βάρους, η πρώιμη και όψιμη νοσηρότητα και θνητότητα, η ίαση των συνοδών της παχυσαρκίας νόσων και η ανάπτυξη μικροθρεπτικών ανεπαρκειών μετά τους δύο τύπους χειρουργείων. Αποτελέσματα: Η θνητότητα ήταν μηδενική και στους δύο τύπους επεμβάσεων. Δεν καταγράφηκε σημαντική διαφορά στην πρώιμη (10% μετά από LRYGBP και 13.3% μετά από LSG, P>0.05) και όψιμη νοσηρότητα (10% σε κάθε ομάδα) μετά και τους δύο τύπους χειρουργείων. Η απώλεια βάρους ήταν στατιστικώς μεγαλύτερη μετά από LSG καθόλη τη διάρκεια της μελέτης. Τον τρίτο μετεγχειρητικό χρόνο η επί τις εκατό απώλεια του υπερβάλλοντος βάρους κυμαίνονταν στο 62.09% μετά από LRYGBP και στο 68.46% μετά από LSG (p=0.02). Δεν παρατηρήθηκε σημαντική διαφορά ως προς την ίαση των συνοδών της παχυσαρκίας νόσων, εκτός από τη δυσλιπιδαιμία η οποία βελτιώθηκε σε σημαντικότερο βαθμό μετά από LRYGB και την υπέρταση η οποία βελτιώθηκε σε σημαντικότερο βαθμό μετά από LSG. Ανεπάρκεια μικροθρεπτικών συστατικών παρατηρήθηκε σε ανάλογο βαθμό μετά τις δύο επεμβάσεις εκτός από την έλλειψη βιταμίνης Β12 η οποία παρατηρήθηκε σε μεγαλύτερο βαθμό μετά από LRYGB (P<0.001). Συμπεράσματα: Και οι δύο επεμβάσεις είναι ασφαλείς και αποτελεσματικές ως προς την απώλεια βάρους και την ίαση των συνοδών της παχυσαρκίας νόσων. Η LSG συνοδεύεται από λιγότερες μεταβολικές ανεπάρκειες και δεν απαιτεί τη χορήγηση συμπληρωμάτων εφ’ όρου ζωής. Η LSG φαίνεται ότι είναι μία υποσχόμενη επέμβαση για την κλινικά σοβαρή παχυσαρκία η οποία στα τρία χρόνια μετεγχειρητικής παρακολούθησης επιτυγχάνει μεγαλύτερη απώλεια βάρους από την LRYGB. / The efficacy of sleeve gastrectomy (LSG) and Roux en Y gastric bypass (LRYGB) in patients with morbid obesity (BMI 35-49,9). A comparative double-blind randomized trial Background: Laparoscopic Roux-en-Y gastric bypass (LRYGB) is currently the gold standard bariatric procedure for the treatment of morbid obesity. Laparoscopic sleeve gastrectomy (LSG) is an innovative restrictive procedure which has been increasingly applied as a sole bariatric procedure. A randomized trial was conducted to evaluate perioperative safety (30-day) and 3-years results. Methods: Sixty patients with body mass index (BMI) ≤ 50 Kg/m2 were randomized to LRYGB or LSG. Patients were monitored for 3 years after operation and throughout the study period weight loss, early and late complications, improvement of obesity related comorbidities and nutritional deficiencies were compared between studied groups. Results: There was no death in either group and no significant difference in early (10% after LRYGBP and 13.3% after LSG, P>0.05) and late morbidity (10% in each group). Weight loss was significantly better after LSG throughout the study period. At 3 years %EWL reached 62.09% after LRYGBP and 68.46% after LSG (p=0.02). There was no significant difference in the overall improvement of comorbidities but dyslipidemia improved more after LRYGB, whereas hypertension resolved more after LSG. Nutritional deficiencies occurred at same rate in the two groups except to vitamin B12 deficiency which was more common after LRYGB (P<0.001). Conclusion: In conclusion, LSG and LRYGBP are equally safe and effective in the amelioration of comorbidities, while LSG is associated with fewer postoperative metabolic deficiencies, without the need of supplementation. Furthermore, LSG is a promising bariatric procedure, since it seems to be superior to LRYGB at 3 years follow up on weight reduction.