Προσχεδιασμένη συγκριτική διπλή τυφλή μελέτη της αποτελεσματικότητας της επιμήκους γαστρεκτομής (LSG) και της μερικής γαστρικής παράκαμψης Roux-en-Y (LRYGB) σε ασθενείς με κλινικά σοβαρή παχυσαρκία (BMI 35-49,9) Η λαπαροσκοπική γαστρική παράκαμψη (LRYGB) αποτελεί στις μέρες μας το χρυσό κανόνα για τη χειρουργική αντιμετώπιση της κλινικά σοβαρής παχυσαρκίας. Η λαπαροσκοπική επιμήκης γαστρεκτομή (LSG) είναι μία σχετικώς νέα επέμβαση περιοριστικού τύπου η οποία τελευταία έχει αρχίσει να εφαρμόζεται ως μοναδική επέμβαση για την κλινικά σοβαρή παχυσαρκία. Η παρούσα προοπτική διπλή τυφλή μελέτη έχει σκοπό να διερευνήσει την ασφάλεια των παραπάνω επεμβάσεων καθώς και την αποτελεσματικότητα τους σε χρονικό ορίζοντα τριών χρόνων. Μέθοδος: Εξήντα ασθενείς με δείκτη σωματικής μάζας <50 Kg/m2 μετά από τυχαιοποίηση υπεβλήθησαν τριάντα σε LSG και τριάντα σε LRYGB. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν μετεγχειρητικά για τρία χρόνια. Στο διάστημα αυτό καταγράφηκε η απώλεια βάρους, η πρώιμη και όψιμη νοσηρότητα και θνητότητα, η ίαση των συνοδών της παχυσαρκίας νόσων και η ανάπτυξη μικροθρεπτικών ανεπαρκειών μετά τους δύο τύπους χειρουργείων. Αποτελέσματα: Η θνητότητα ήταν μηδενική και στους δύο τύπους επεμβάσεων. Δεν καταγράφηκε σημαντική διαφορά στην πρώιμη (10% μετά από LRYGBP και 13.3% μετά από LSG, P>0.05) και όψιμη νοσηρότητα (10% σε κάθε ομάδα) μετά και τους δύο τύπους χειρουργείων. Η απώλεια βάρους ήταν στατιστικώς μεγαλύτερη μετά από LSG καθόλη τη διάρκεια της μελέτης. Τον τρίτο μετεγχειρητικό χρόνο η επί τις εκατό απώλεια του υπερβάλλοντος βάρους κυμαίνονταν στο 62.09% μετά από LRYGBP και στο 68.46% μετά από LSG (p=0.02). Δεν παρατηρήθηκε σημαντική διαφορά ως προς την ίαση των συνοδών της παχυσαρκίας νόσων, εκτός από τη δυσλιπιδαιμία η οποία βελτιώθηκε σε σημαντικότερο βαθμό μετά από LRYGB και την υπέρταση η οποία βελτιώθηκε σε σημαντικότερο βαθμό μετά από LSG. Ανεπάρκεια μικροθρεπτικών συστατικών παρατηρήθηκε σε ανάλογο βαθμό μετά τις δύο επεμβάσεις εκτός από την έλλειψη βιταμίνης Β12 η οποία παρατηρήθηκε σε μεγαλύτερο βαθμό μετά από LRYGB (P<0.001). Συμπεράσματα: Και οι δύο επεμβάσεις είναι ασφαλείς και αποτελεσματικές ως προς την απώλεια βάρους και την ίαση των συνοδών της παχυσαρκίας νόσων. Η LSG συνοδεύεται από λιγότερες μεταβολικές ανεπάρκειες και δεν απαιτεί τη χορήγηση συμπληρωμάτων εφ’ όρου ζωής. Η LSG φαίνεται ότι είναι μία υποσχόμενη επέμβαση για την κλινικά σοβαρή παχυσαρκία η οποία στα τρία χρόνια μετεγχειρητικής παρακολούθησης επιτυγχάνει μεγαλύτερη απώλεια βάρους από την LRYGB. / The efficacy of sleeve gastrectomy (LSG) and Roux en Y gastric bypass (LRYGB) in patients with morbid obesity (BMI 35-49,9). A comparative double-blind randomized trial Background: Laparoscopic Roux-en-Y gastric bypass (LRYGB) is currently the gold standard bariatric procedure for the treatment of morbid obesity. Laparoscopic sleeve gastrectomy (LSG) is an innovative restrictive procedure which has been increasingly applied as a sole bariatric procedure. A randomized trial was conducted to evaluate perioperative safety (30-day) and 3-years results. Methods: Sixty patients with body mass index (BMI) ≤ 50 Kg/m2 were randomized to LRYGB or LSG. Patients were monitored for 3 years after operation and throughout the study period weight loss, early and late complications, improvement of obesity related comorbidities and nutritional deficiencies were compared between studied groups. Results: There was no death in either group and no significant difference in early (10% after LRYGBP and 13.3% after LSG, P>0.05) and late morbidity (10% in each group). Weight loss was significantly better after LSG throughout the study period. At 3 years %EWL reached 62.09% after LRYGBP and 68.46% after LSG (p=0.02). There was no significant difference in the overall improvement of comorbidities but dyslipidemia improved more after LRYGB, whereas hypertension resolved more after LSG. Nutritional deficiencies occurred at same rate in the two groups except to vitamin B12 deficiency which was more common after LRYGB (P<0.001). Conclusion: In conclusion, LSG and LRYGBP are equally safe and effective in the amelioration of comorbidities, while LSG is associated with fewer postoperative metabolic deficiencies, without the need of supplementation. Furthermore, LSG is a promising bariatric procedure, since it seems to be superior to LRYGB at 3 years follow up on weight reduction.

Η χολοπαγκρεατική εκτροπή αποτελεί την πιο αποτελεσματική μέθοδο της βαριατρικής χειρουργικής όσο αφορά την απώλεια του βάρους και την υποχώρηση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2, συνοδεύεται όμως συχνά από σημαντική έλλειψη θρεπτικών συστατικών. Η επιμήκης γαστρεκτομή είναι μια σχετικά νέα επέμβαση, η οποία σύμφωνα με μελέτες προκαλεί σημαντικού βαθμού απώλεια βάρους και υποχώρηση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2. Σκοπός: Η προοπτική εκτίμηση και σύγκριση της επίδρασης της χολοπαγκρεατικής εκτροπής μακρών ελίκων και της λαπαροσκοπικής επιμήκους γαστρεκτομής στην υποχώρηση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2, της υπέρτασης και της δυσλιπιδαιμίας, καθώς επίσης και στα επίπεδα ινσουλίνης, γλυκαγόνης, γκρελίνης, PYY και GLP-1( σε νηστεία αλλά και μετά από τη λήψη γλυκόζης ) σε ασθενείς με κλινικά σοβαρή παχυσαρκία και σακχαρώδη διαβήτη τύπου2. Μέθοδος: Δώδεκα ασθενείς (ΔΜΣ 57.6±9.9 kg/m2) υποβλήθηκαν σε χολοπαγκρεατική εκτροπή μακρών ελίκων και δώδεκα (ΔΜΣ 43.7±2.1 kg/m2 ) σε λαπαροσκοπική επιμήκη γαστρεκτομή. Όλοι οι ασθενείς παρουσίαζαν σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και μελετήθηκαν προεγχειρητικά και σε 1, 3 και 12 μήνες μετά το χειρουργείο. Σε όλους τους χρόνους υποβλήθηκαν σε από του στόματος δοκιμασία ανοχής γλυκόζης. Αποτελέσματα: Το σωματικό βάρος σημείωσε σημαντική και αναλόγου μεγέθους μείωση και στις δύο ομάδες (Ρ<0.001). Στους 12 μήνες η ποσοστιαία απώλεια του υπερβάλλοντος σωματικού βάρους ήταν παρόμοια στις δύο ομάδες (Ρ=0.8) και ο σακχαρώδης διαβήτης είχε υποχωρήσει σε όλους τους ασθενείς. Η γλυκόζη, η ινσουλίνη και η αντίσταση στη δράση της παρουσίαζαν σημαντική μείωση έπειτα και από τις δύο επεμβάσεις, όμως η ευαισθησία στην ινσουλίνη ενισχύθηκε περισσότερο έπειτα από τη χολοπαγκρεατική εκτροπή (Ρ=0.003). Η αρτηριακή πίεση, η ολική και η LDL χοληστερόλη μειώθηκαν σημαντικά έπειτα από τη χολοπαγκρεατική εκτροπή (Ρ<0.001), όχι όμως και μετά την επιμήκη γαστρεκτομή. Τα τριγλυκερίδια μειώθηκαν σημαντικά και στις δύο ομάδες, ενώ η HDL χοληστερόλη παρουσίασε σημαντική αύξηση μόνο μετά την επιμήκη γαστρεκτομή (Ρ<0.001). Τα επίπεδα γκρελίνης νηστείας δεν μεταβλήθηκαν σημαντικά μετά τη χολοπαγκρεατική εκτροπή (Ρ=0.2), ενώ σημείωσαν σημαντική μείωση μετά την επιμήκη γαστρεκτομή (Ρ<0.001). Η απόκριση των ΡΥΥ και GLP-1 ενισχύθηκε σημαντικά και στις δύο ομάδες ασθενών (Ρ=0.001). Συμπεράσματα: Η λαπαροσκοπική επιμήκης γαστρεκτομή οδήγησε σε αναλόγου βαθμού απώλεια σωματικού βάρους και υποχώρηση του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 με τη χολοπαγκρεατική εκτροπή μακρών ελίκων. Η χολοπαγκρεατική εκτροπή όμως ήταν περισσότερο αποτελεσματική όσο αφορά τη βελτίωση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη, της δυσλιπιδαιμίας και της αρτηριακής υπέρτασης. / Biliopancreatic diversion (BPD) is the most effective bariatric procedure in terms of weight loss and remission of diabetes type 2 (DM2) but it is accompanied by nutrient deficiencies. Sleeve gastrectomy (SG) is a relatively new restrictive operation that has shown promising results concerning DM2 resolution and weight loss. Objective: To evaluate and compare prospectively the effects of BPD long limb (BPDLL) and SG on remission of DM2, hypertension and dyslipidemia and also on fasting, and glucose-stimulated insulin, glucose, glucagon, ghrelin, PYY and glucagon-like peptide-1 (GLP-1) levels in morbidly obese patients with DM2. Methods: Twelve patients (BMI 57.6±9.9 kg/m2) underwent BPDLL and 12 (BMI 43.7±2.1 kg/m2) underwent SG. All patients had DM2 and were evaluated before and 1, 3 and 12 months after surgery. Oral glucose tolerance test and blood sampling were carried out after an overnight fast and 30, 60 and 120 minutes after glucose ingestion. Results: Body weight decreased markedly in both groups (P<0.001); excess weight loss was similar in both groups at 12 months (P=0.08) and DM2 resolved in all patients. Glucose, insulin and insulin resistance decreased significantly after both procedures, but the BPDLL group had higher insulin sensitivity than the SG group at 1 year (P=0.003). Blood pressure, total and LDL cholesterol decreased markedly after BPDLL (P<0.001) but not after SG. Triglycerides decreased significantly after both operations but HDL increased significantly after SG only (p<0.001). Fasting ghrelin did not change significantly after BPDLL (P=0.2), but decreased markedly after SG (P<0.001). Fasting GLP-1 and PYY increased significantly after BPDLL only (P=0.01), however GLP-1 and PYY responses to glucose were significantly enhanced in both groups (P=0.001). Conclusion: SG results in weight loss and resolution of DM2 comparable to BPDLL, but BPDLL is more effective in terms of dyslipidemia resolution and blood pressure reduction.

Ο αυξημένος σπλαχνικός λιπώδης ιστός αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου για μεταβολικές επιπλοκές, που συσχετίζονται με την παχυσαρκία, και προάγει μία ήπιου βαθμού χρόνια φλεγμονώδη διαδικασία. Το επίπλουν έχει από καιρό εμπλακεί στη, σχετιζόμενη με την παχυσαρκία, μεταβολική δυσλειτουργία. Αυτό βασίζεται στη σημαντική του λειτουργία, της έκκρισης αντιποκινών. Η ιδέα της εκτομής του μείζονος επιπλόου, στον ίδιο χρόνο με μία βαριατρική επέμβαση, έχει προταθεί για την βελτίωση των μεταβολικών μεταβολών και την μεγιστοποίηση της απώλειας βάρους. Ο σκοπός της συγκεκριμένης μελέτης ήταν να προσδιορίσει εάν η εκτομή του μείζονος επιπλόου, στον ίδιο χρόνο με τη λαπαροσκοπική επιμήκη γαστρεκτομή, έχει κάποια επίδραση στο μεταβολικό προφίλ, την έκκριση των αντιποκινών, το στάτους της φλεγμονής και την απώλεια βάρους, σε βραχύ ή μακρό βάθος χρόνου. ΜΕΘΟΔΟΙ: Τριάντα – ένας παχύσαρκοι ασθενείς (Δείκτης Μάζας Σώματος (ΒΜΙ): 42.49±2.03 Kg/m2 ) τυχαιοποιήθηκαν σε δύο ομάδες, λαπαροσκοπικής επιμήκους γαστρεκτομής, με ή χωρίς επιπλεκτομή. Αντιπονεκτίνη, Ομεντίνη, Ιντερλευκίνη-6 (IL-6), tumor necrosis factor-α ((TNF-α), C-αντιδρώσα πρωτεΐνη υψηλής ευαισθησίας (hs-CRP), high-density lipoprotein (HDL) χοληστερόλη, γλυκόζη νηστείας, ινσουλίνη και αντίσταση στην ινσουλίνη (εκτιμωμένη με εφαρμογή -­‐ 106 -­‐ Quickie Test) μετρήθηκαν και εκτιμήθηκαν προεγχειρητικά και 7 μέρες, 1, 3 και 12 μήνες μετεγχειρητικά. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Κατά τη μετεγχειρητική παρακολούθηση, στη διάρκεια του πρώτου χρόνου, ο δείκτης μάζας σώματος μειώθηκε αξιοσημείωτα και συγκριτικά και στις δύο ομάδες (Ρ<0.001). Τα επίπεδα της ινσουλίνης, IL-6 και hs-CRP, μειώθηκαν σημαντικά σε σχέση με τις τιμές αναφοράς (προεγχειρητικά) (Ρ<0.05) και στις δύο ομάδες, χωρίς στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ τους. Τα επίπεδα αντιπονεκτίνης και HDL αυξήθηκαν ομοίως και σημαντικά, συγκρινόμενα με τα επίπεδα αναφοράς (Ρ<0.001) και στις δύο ομάδες. Τα επίπεδα της Ομεντίνης αυξήθηκαν σημαντικά (Ρ<0.05) στην ομάδα ελέγχου (επιμήκης γαστρεκτομή, χωρίς εκτομή του επιπλόου) και παρέμειναν χαμηλά στην ομάδα της επιπλεκτομής (επιμήκης γαστρεκτομή + επιπλεκτομή), στο ένα έτος μετεγχειρητικά. Δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική διαφορά στη μεταβολή των επιπέδων TNF-α σε κάθε ομάδα. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Τα, μέχρι τώρα, θεωρητικά πλεονεκτήματα της επιπλεκτομής, όσον αφορά την απώλεια βάρους και το μεταβολικό σύνδρομο, δεν αντικατοπτρίζονται στην προοπτική αυτή μελέτη. Επιπλέον, δοθέντος του προστατευτικού ρόλου της ομεντίνης σε συνδυασμό με τη θετική συσχέτισηή της με τα επίπεδα αντιπονεκτίνης πλάσματος και HDL, ήδη γνωστών καρδιοπροστατευτικών πρωτεϊνών, ανακύπτουν ερωτήματα γύρω από την αρνητική επίδραση της επιπλεκτομής και καρδιαγγειακής φυσιολογίας, σε βάθος χρόνου. / Increased visceral adipose tissue is a risk factor for the metabolic complications associated with obesity and promotes a low-grade chronic inflammatory process. Resection of the great omentum in patients submitted to a bariatric procedure has been proposed for the amelioration of metabolic alterations and the maximization of weight loss. The aim of the present study was to investigate the impact of omentectomy performed in patients with morbid obesity undergoing sleeve gastrectomy (SG) on metabolic profile, adipokine secretion, inflammatory status and weight loss. Methods: Thirty-one obese patients were randomized into two groups, SG alone or with omentectomy. Adiponectin, omentin, interleukin-6 (IL-6), tumor necrosis factor α (TNF-α), high sensitivity C-reactive protein (hs-CRP), blood lipids, fasting glucose, insulin and insulin resistance were measured before surgery and at 7 days, and 1, 3 and 12 months after surgery. Results: During the one year follow up BMI decreased markedly and comparably in both groups (P<0.001). Insulin, IL-6 and hs-CRP levels decreased significantly compared to baseline (P<0.05) in both groups with no significant difference between groups. Adiponectin and high-density lipoprotein choresterol levels were significantly and similarly increased compared to baseline (P<0.001) in both groups. Omentin levels increased significantly (p<0.05) in the control group and decreased in -­‐ 108 -­‐ the omentectomy group one year postoperatively. There was no significant change in TNF-α levels in either group. Conclusions: The theoretical advantages of omentectomy in regard to weight loss and obesity related abnormalities are not confirmed in this prospective study. Furthermore, omentectomy does not induce important changes in the inflammatory status in patients undergoing SG.