Στην εργασία αυτή εξετάζεται η λειτουργία της αισχρολογίας στους Αχαρνής και την Ειρήνη του Αριστοφάνη. Οι δύο κωμωδίες επιλέχτηκαν επειδή έχουν κοινό θέμα, την αναζήτηση της ειρήνης από έναν Αθηναίο αγρότη και διακρίνονται σαφώς σε δύο μέρη: αυτό του πολέμου και αυτό της ειρήνης. Μέσα από την σύγκριση των παρόμοιων σκηνών αποδεικνύεται ότι η χρήση της αισχρολογίας είναι διαφορετική στα δύο έργα: στους Αχαρνής εξαρτάται περισσότερο από τον χαρακτήρα του Δικαιόπολη και είναι ευθεία και επιθετική, ενώ στην Ειρήνη είναι πιο εκλεπτυσμένη και σχεδόν καθόλου επιθετική. Αυτό οφείλεται στο ότι η Ειρήνη διδάχτηκε όταν οι αντίπαλες παρατάξεις του Πελοποννησιακού πολέμου ήσαν έτοιμες να συνάψουν ειρήνη, ενώ το 425 π.Χ., που διδάχτηκαν οι Αχαρνής, η ειρήνη φαινόταν πολύ μακρινή. Το συμπέρασμα είναι ότι ο Αριστοφάνης σε κάθε κωμωδία χειρίζεται με διαφορετικό τρόπο την αισχρολογία, η οποία αναδεικνύεται σε στοιχείο της τέχνης του στενά δεμένο με την πλοκή και αποκαλυπτικό του χαρακτήρα των δραματικών προσώπων. / The aim of this study is to present a detailed analysis of the the function of obscenity in Aristophanes’ Acharnians and Peace. The two comedies have been chosen because of their common theme, the quest for peace by an Athenian countryman. Both are clearly divided in two parts: that of the war and the other one for the peace. The comparison of the similar scenes proves that the use of obscenity in the two plays is different: in Acharnians it depends mostly on the character of Dikaiopolis and is explicit and aggressive, while in Peace is more refined and relevant to the theme of the play. This is due to the fact that Peace was performed in 421 B.C., when opponent parties of the Peloponnesian War were ready to sign peace. On the other hand in 425 B.C., when Acharnians was performed, peace seemed to be far away. The conclusion is that Aristophanes in each comedy handles the obscenity in a different way. That obscenity is revealed as an element of his art closely related with the plot and the character of the dramatic persons.

Στην εργασία παρουσιάζεται η Θεωρία Δικαίου του Καντ, σε συνδυασμό με την Ηθική και Πολιτική Φιλοσοφία του φιλοσόφου προκειμένου να αναδειχθεί η κοινή θεμελίωσή τους στον ηθικό νόμο που ενυπάρχει στον ανθρώπινο Λόγο και ελευθερία.. Η σύνδεση πολιτικής, δικαίου και ηθικής διατυπώνεται ρητά από τον Καντ, και επίσης υπό την ανάλυση του σύγχρονου φιλοσοφικού στοχασμού (Τίμμονς, Βίλλασεκ, ΜακΝτάουελ) τεκμηριώνεται η ανεξάλειπτη ηθική διάσταση εντός του δικαίου και της πολιτικής μέσα από την πραγμάτευση των σύγχρονων αντιλήψεων, όπως η περιγραφικότητας, η εξωτερικότητα και η επιτακτικότητα, και μέσα από την απόρριψη των επιμέρους θέσεων της ανεξαρτησίας και της εξωτερικότητας του δικαίου. / In this paper, the Kant’s Doctrine of Right is presented in combination with his Moral and Political Philosophy, in order to display; their common foundation on the moral law that prevails on the human Reason and freedom. Kant has explicitly expressed the connection between politics, law and morality, and additionally in the modern philosophical thought (Timmons, Willaschek, McDowell) the ineffaceable moral dimension of right and politics is validated through the modern concepts of descriptivity, externality and prescreptivity, by the refutation of Independence and Externality Theses.