In this thesis, I examine three specific characters from the extant plays of Aristophanes: the Scythian archer from Thesmophoriazusae, the Thracian god from Birds, and the Persian King's Eye from Acharnians. Through a close analysis of these three characters, I show that Aristophanes portrayed each one in a different manner and with varying degrees of hostility. Aristophanes' portrayals of these foreigners were likely informed by his fellow Athenians' attitudes toward non-Athenians. As I demonstrate, the interactions of foreigners with Greek characters in Aristophanes' plays reveal subtle gradations of Greek xenophobia. The playwright composed his comedies in a period of great cultural change and increasingly diverse perceptions of non-Greeks, and as a result, these xenophobic nuances emerged. Views of barbarians were evolving in the last quarter of the fifth century BCE, and Greek xenophobia was not a monolithic social phenomenon.

Στην εργασία αυτή εξετάζεται η λειτουργία της αισχρολογίας στους Αχαρνής και την Ειρήνη του Αριστοφάνη. Οι δύο κωμωδίες επιλέχτηκαν επειδή έχουν κοινό θέμα, την αναζήτηση της ειρήνης από έναν Αθηναίο αγρότη και διακρίνονται σαφώς σε δύο μέρη: αυτό του πολέμου και αυτό της ειρήνης. Μέσα από την σύγκριση των παρόμοιων σκηνών αποδεικνύεται ότι η χρήση της αισχρολογίας είναι διαφορετική στα δύο έργα: στους Αχαρνής εξαρτάται περισσότερο από τον χαρακτήρα του Δικαιόπολη και είναι ευθεία και επιθετική, ενώ στην Ειρήνη είναι πιο εκλεπτυσμένη και σχεδόν καθόλου επιθετική. Αυτό οφείλεται στο ότι η Ειρήνη διδάχτηκε όταν οι αντίπαλες παρατάξεις του Πελοποννησιακού πολέμου ήσαν έτοιμες να συνάψουν ειρήνη, ενώ το 425 π.Χ., που διδάχτηκαν οι Αχαρνής, η ειρήνη φαινόταν πολύ μακρινή. Το συμπέρασμα είναι ότι ο Αριστοφάνης σε κάθε κωμωδία χειρίζεται με διαφορετικό τρόπο την αισχρολογία, η οποία αναδεικνύεται σε στοιχείο της τέχνης του στενά δεμένο με την πλοκή και αποκαλυπτικό του χαρακτήρα των δραματικών προσώπων. / The aim of this study is to present a detailed analysis of the the function of obscenity in Aristophanes’ Acharnians and Peace. The two comedies have been chosen because of their common theme, the quest for peace by an Athenian countryman. Both are clearly divided in two parts: that of the war and the other one for the peace. The comparison of the similar scenes proves that the use of obscenity in the two plays is different: in Acharnians it depends mostly on the character of Dikaiopolis and is explicit and aggressive, while in Peace is more refined and relevant to the theme of the play. This is due to the fact that Peace was performed in 421 B.C., when opponent parties of the Peloponnesian War were ready to sign peace. On the other hand in 425 B.C., when Acharnians was performed, peace seemed to be far away. The conclusion is that Aristophanes in each comedy handles the obscenity in a different way. That obscenity is revealed as an element of his art closely related with the plot and the character of the dramatic persons.

No description available.