- / -

- / -

- / -

- / -

Ο τύπος του κατάγματος είναι ένας ανεξάρτητος προδιαθεσικός παράγων για την μεγάλης διάρκειας θνητότητα στους ασθενείς με κάταγμα στην περιοχή του ισχίου. Αφού η μικρής διάρκειας θνητότητα δεν σχετίζεταιμε τον τύπο του κατάγματος,η χειρότερη πρόγνωση στα διατροχαντήρια κατάγματα πιθανά σχετίζεται με έμφυτα χαρακτηριστικά του ασθενούς. / In conclusion the type of fracture is an independent predictor of long-term mortality in patients with hip fractures. Since the short-term mortality was not correlated with the type of the fracture, the worse prognosis of the intertrochanteric type may be probably related to inherent characteristics of patients.

Εισαγωγή: Η θεραπεία των σύνθετων καταγμάτων του άνω πέρατος του βραχιονίου είναι αμφισβητήσιμη και παραμένει ένα θέμα διαρκούς αντιπαράθεσης στη διεθνή βιβλιογραφία. Οι ιδιομορφίες των καταγμάτων αυτών, η μικρή αξιοπιστία και αναπαραγωγικότητα των υπαρχόντων συστημάτων ταξινόμησης, η έλλειψη πολυκεντρικών προοπτικών ερευνών και ο μη καθορισμός αντικειμενικών κριτηρίων αξιολόγησης του θεραπευτικού αποτελέσματος, είναι μερικές μόνο από τις αιτίες που οδηγούν σε ασυμφωνία τους ερευνητές. Η επικρατούσα τάση στη διεθνή βιβλιογραφία σήμερα, επικεντρώνεται στις ελάχιστα παρεμβατικές τεχνικές οστεοσύνθεσης, που περιλαμβάνουν περιορισμένες αποκολλήσεις γύρω από τα κατεαγότα τμήματα, προσπάθεια διατήρησης της αιμάτωσης της κεφαλής και περιορισμό των μεταλλικών υλικών που απαιτούνται για την επίτευξη σταθερής οστεοσύνθεσης. Τα βασικά πλεονεκτήματα της μεθόδου που προτείνουμε είναι η ατραυματική προσπέλαση, η αποφυγή βίαιων χειρισμών επί του κατάγματος, η μη χρησιμοποίηση μεταλλικών υλικών οστεοσύνθεσης, η αποκατάσταση της ρήξης του μυοτενόντιου πετάλου και η χιαστί συγκράτηση των αποσπασθέντων τμημάτων της κεφαλής σε ένα ενιαίο τμήμα, δίκην ταινίας ελκυσμού (tension band effect), που επιτρέπει την σταθερή οστεοσύνθεση του κατάγματος και διευκολύνει την πρώιμη κινητοποίηση του ώμου. Υλικό-Μέθοδος: Την χρονική περίοδο 1991-2003 αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά στην κλινική μας με τη μέθοδο της οστεοσυρραφής 214 ασθενείς. Πρόκειται για 123 γυναίκες και 91 άνδρες με πρόσφατο κάταγμα του άνω πέρατος βραχιονίου και μέσο όρο ηλικίας τα 52,7 έτη (από 18 έως 82 ετών). Συνολικά, με βάση την ταξινόμηση και τα κριτήρια του CS. Neer, αντιμετωπίστηκαν 71 κατάγματα 2-τμημάτων, 75 κατάγματα 3-τμημάτων και 64 κατάγματα 4-τμημάτων (48 ενσφηνωμένα σε βλαισότητα) καθώς και 4 περιπτώσεις με κάθετο διαχωρισμό της αρθρικής επιφανείας. Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 5.2 έτη και αφορούσε το 92% των ασθενών. Συνολικά 13 ασθενείς δεν προσήλθαν στον τελευταίο επανέλεγχο ενώ 4 απεβίωσαν για λόγους μη σχετιζόμενους με το κάταγμα ή την θεραπεία του, αφήνοντας 197 ασθενείς για πλήρη κλινική και ακτινολογική αξιολόγηση. Μελετήθηκαν και αξιολογήθηκαν όλα τα διεγχειρητικά ευρήματα, οι προεγχειρητικές και μετεγχειρητικές ακτινογραφίες, η επάρκεια και διατήρηση της ανάταξης, οι πρώιμες και απώτερες επιπλοκές, τα στοιχεία νοσηλείας, η επίπτωση μετεγχειρητικών φλεγμονών, η συμμόρφωση με το πρόγραμμα φυσιοθεραπείας, η ικανοποίηση του ασθενούς με τη θεραπεία και το τελικό κλινικό αποτέλεσμα, με βάσει τις παραμέτρους του Constant Score. Ακτινολογικά, η εξέλιξη της πώρωσης αξιολογήθηκε με προσθοπίσθια και διαμασχαλιαία ακτινογραφία στον 1ο, 3ο, 6ο και 12ο μήνα, καθώς και στον τελευταίο επανέλεγχο. Η παρουσία πλήρους ή τμηματικής άσηπτης νέκρωσης της κεφαλής, απορρόφησης ή παρεκτόπισης των ογκωμάτων, απώλειας της ανάταξης ή πώρωσης σε πλημμελή θέση, καθώς και οι όποιες ενδείξεις παρουσίας δευτεροπαθούς οστεοαρθρίτιδας και συνδρόμου υπακρωμιακής προστριβής κατεγράφησαν σε όλους τους ασθενείς που συμπεριελήφθησαν στη μελέτη. Σε 16 κατάγματα 4-τμημάτων εκπονήθηκε επιπλέον κλινική αγγειογραφική μελέτη για την διερεύνηση της διατήρησης της αιμάτωσης της βραχιονίου κεφαλής μετά την εφαρμογή της οστεοσυρραφής. Αποτελέσματα: Όλα τα κατάγματα πωρώθηκαν σε διάστημα 10.4 εβδομάδων κατά μέσο όρο (από 6.5 έως 14.6 εβδομάδες), εκτός από τέσσερις περιπτώσεις που παρουσίασαν ψευδάρθρωση. Η μέση τιμή του Constant score κατά τον τελευταίο επανέλεγχο ήταν 80.2 (από 35 έως 100 βαθμούς) ανεξαρτήτως τύπου κατάγματος, ενώ ως ποσοστό επί της λειτουργικότητας του υγιούς ώμου κυμάνθηκε στο 87.5%. Συνολικά 61 ασθενείς (30.9%) είχαν άριστο αποτέλεσμα, 96 (48.8%) πολύ καλό, 24 μέτριο (12.2%) και 16 πτωχό (8.1%). Η συνολική επίπτωση άσηπτης νέκρωσης της βραχιονίου κεφαλής ήταν 22/197 περιπτώσεις (11.1%), με πλήρη καθίζηση της κεφαλής σε 9 ασθενείς και μερική σε 13. Η παρουσία «λύσης» του ΜΒΟ επισημάνθηκε σε 18 ασθενείς (9.1%), έκτοπης οστεοποίησης σε 21 (10.6%), συμπτωματικής οστεοαρθρίτιδας σε 9 (4.5%) και συνδρόμου υπακρωμιακής προστριβής σε 11 (5.5%). Η συνολική επίπτωση επανεγχείρησης λόγω επιπλοκών κυμάνθηκε στο 7.1%. Η ανάλυση των αποτελεσμάτων της αγγειογραφικής μελέτης κατέδειξε διατήρηση της ενδοστικής αιματικής παροχής μετά από την εφαρμογή οστεοσυρραφής στα κατάγματα 4-τμημάτων ενσφηνωμένων σε βλαισότητα. Συμπεράσματα: Προτείνουμε την ανοικτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση με μη-απορροφήσιμα ράμματα σε όλα τα παρεκτοπισμένα κατάγματα του άνω πέρατος του βραχιονίου που είναι επιδεκτικά οστεοσύνθεσης (2-τμημάτων ΜΒΟ, 3-τμημάτων και 4-τμημάτων ενσφηνωμένων σε βλαισότητα). Αποφεύγοντας τις πιθανές επιπλοκές των μεταλλικών υλικών μπορούμε, με την τεχνική της οστεοσυρραφής, να επιτύχουμε ικανοποιητική ανάταξη, σταθερή οστεοσύνθεση και αποκατάσταση του μυοτενόντιου πετάλου, που επιτρέπουν την πρώιμη κινητοποίηση της άρθρωσης και την επίτευξη ενός καλού τελικού κλινικού και ακτινολογικού αποτελέσματος. Σε νεαρούς ασθενείς με παρεκτοπισμένα κατάγματα 4-τμημάτων χωρίς ενσφήνωση και σε κατάγματα-εξαρθρήματα 3- και 4- τμημάτων, μπορεί να εφαρμοστεί αρχικά η οστεοσυρραφή, με σκοπό την απώτερη βιωσιμότητα της κεφαλής, αλλά η έκβαση είναι λιγότερο προβλέψιμη και η επίπτωση των επιπλοκών σημαντική. / Background: Ideal treatment of displaced proximal humeral fractures remains controversial and a matter of continuous debate in the international literature. The particularities of those fractures, the under strength reliability and reproducibility of the existing classification systems, the lack of multicenter prospective studies and the heterology definitions about the evaluation of results are only some of the reasons that bring researchers out of step. Current trends in operative treatment of these fractures are focused in minimal invasive techniques of reconstruction, involving limited soft tissue detachments, preserving blood supply of the humeral head and eliminating of necessary hard material application for stable osteosynthesis. The main advantages of our proposed technique are the minimal approach, without forced manipulations on the fracture, the avoidance of any hard material application, the repair of coexisting rotator cuff tears and the cruciate, tension-band like manner of bone fragments retention to a uniform part that allows stable internal fixation of the fracture and early shoulder joint motion. Material-Methods: Between 1991 and 2003, 214 patients underwent transosseous suturing for displaced fractures of the proximal humerus in our Department. There were 123 women and 91 men with a mean age of 52.7 years (range, 18-82). According to Neer criteria and fracture classification we managed 71 two-part fractures, 75 three-part and 64 four-part (48 of them was of valgus impacted subtype) as well as 4 splitting head fractures. Mean follow up period was 5.2 years and concerned the 92% of the patients. Overall, 13 patients were lost from the last follow up appointment and 4 died from reasons unrelated to the fracture or its treatment, leaving a total of 197 patients for full clinical and radiological evaluation. We recorded and investigated all preoperative and postoperative radiographs, intraoperative details, kind of reduction, early and late complications, hospital stay details, the incidence of infection, the cooperation with the rehabilitation program, the patient satisfaction and the objective clinical outcome according to the parameters of Constant score. Radiologically, the union progress was evaluated with anteroposterior and auxiliary views at 1st, 3rd, 6th, and 12th month as well as at the last follow up. All radiographs were investigated for the presence of partial or total collapse of the head, lysis or tuberosity displacement, loss of reduction or malunion as well as for signs of post-traumatic osteoarthritis and subacromial impingement syndrome. In 16 patients with four-part valgus impacted fractures, a digital angiographic evaluation was performed for further investigation of humeral head supply after transosseous suturing. Results: All fractures were united until the 10.4 week (range, 6.5 to 14.6 weeks), except four that developed nonunion. The mean Constant score at the last follow up was 80.2 (from 35 to 100 points) singly from fracture type, whereas the functional score as a percentage to that of the unaffected shoulder was 87.5%. Overall, 61 patients (30.9%) were rated as excellent, 96 (48.8%) very good, 24 good (12.2%) και 16 poor (8.1%). The overall incidence of avascular necrosis was 22/197 cases (11.1%); 9 patients showed total collapse and 13 partial collapse. Greater tuberosity lysis was noted in 18 patients (9.1%), heterotopic ossification in 21 (10.6%), posttraumatic osteoarthritis in 9 (4.5%) and subacromial impingement syndrome in 11 (5.5%). The overall rate of reoperation due to complications was 7.1%. The results of angiographic investigation showed conservation of endosteal blood supply of the humeral head, after transosseous suturing. Conclusions: We suggest open reduction and internal fixation in all displaced fractures of the proximal humerus that were amenable for fixation (2-part greater tuberosity, 3-part and 4-part valgus impacted fractures). Avoiding the complications of any hard material application, we are able, with the solely use of transosseous sutures, to accomplish adequate reduction, stable osteosynthesis and repair of rotator cuff tears, allowing for early shoulder joint motion and a satisfactory clinical and radiological outcome. In young patients, with displaced four-part fractures without impaction or 3- and 4-part fractures-dislocations, the transosseous suturing can be applied initially, as a head preserving treatment, but the outcome is less predictable and the rate of complications prominent.

H θεραπεία των καταγμάτων της γωνίας της κάτω γνάθου είναι αμφιλεγόμενη και παραμένει ένα θέμα διαρκούς αντιπαράθεσης στη διεθνή βιβλιογραφία. Οι τρισδιάστατες μίνι πλάκες (3D) είναι σχετικά καινούργιες και υποστηρίζεται ότι εμφανίζουν βελτιωμένη μηχανική συμπεριφορά, χωρίς όμως να υπάρχουν βιβλιογραφικά δεδομένα ή κλινικές έρευνες που να υποστηρίζουν τη χρήση τους. Σκοπός της μελέτης αυτής είναι να αξιολογηθούν δύο τρισδιάστατα μίνι συστήματα οστεοσύνθεσης και να συγκριθούν με αντίστοιχα κλασικά συστήματα μίνι πλακών που χρησιμοποιόυνται ευρέως στην κλινική πράξη. Υλικό-Μέθοδος: Συνθετικές κάτω γνάθοι χρησιμοποιήθηκαν για την αξιολόγηση των τρισδιάστατων συστημάτων οστεοσύνθεσης, σε σύγκριση με τέσσερα ακόμα συστήματα. Οι ομάδες μελέτης ήταν οι εξής: Ομάδα 1 Mία 3D μίνι πλάκα2x2 οπές, τετράγωνη 2.0mm Ομάδα 2 Mία 3D μίνι πλάκα4x2 οπές, ορθογώνια, 2.0mm Ομάδα 3 Σύστημα δύο πλακών, 4 οπές, ευθείες, 2.0mm & 1.6mm Ομάδα 4 Mια μίνι πλάκα, 4 οπές, ευθεία με διάστημα, 2.0mm Ομάδα 5 Σύστημα δύο πλακών, 4 οπές, ευθείες, 2.0mm & 1.6mm Ομάδα 6 Μια πλάκα κατάγματος (fracture plate) 6 οπές, γωνία 140ο, 2.0mm Κάθε ομάδα υποβλήθηκε σε φόρτιση στην πρόσθια τομική περιοχή και στην σύστοιχη με το κάταγμα γομφιακή περιοχή, μέσω ενός μηχανήματος εφαρμογής τάσης (Monsanto Tensometer 20). Έγινε μέτρηση και καταγραφή του κενού στο άνω όριο του κατάγματος καθώς επίσης και μετρήσεις τιμών ακαμψίας (stiffness) για κάθε τύπο φόρτισης ξεχωριστά. Υπολογίστικαν οι μέσες τιμές και οι σταθερές αποκλίσεις των παραπάνω τιμών και ακολούθως έγινε στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων με χρήση του απλού t-test. Στατιστικά σημαντικά θεωρήθηκαν αποτελέσματα με p< 0,05 %. Αποτελέσματα: Κατά τη φόρτιση της ομόπλευρης προς το κάταγμα γομφιακής περιοχής η στατιστική ανάλυση ανέδειξε στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων. Κατά τη φόρτιση της πρόσθιας τομικής περιοχής δεν αναδείχθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές. Το κενό στο άνω χείλος του κατάγματος ήταν οριακό σε τέσσερα από τα συστήματα που εξετάστηκαν. Συμπεράσματα: Με βάση το πειραματικό μοντέλο που χρησιμοποιήθηκε η ομάδα 1 (τετράγωνη 3D) εμφάνισε την καλύτερη εμβιομηχανική συμπεριφορά. / Therapy of mandibular angle fractures is controversial and is still a subject of continuous interest in international literature. Three dimensional (3D) mini plates are relatively new, with no biomechanical or clinical studies to support their use. The aim of this study is to comparatively evaluate the use of two 3D mini plating systems for the treatment of mandibular angle fractures, with mini plates used in ordinary clinical practice. Materials and Methods: Synthetic mandible replicas were used to evaluate the effectiveness of the 3D plates along with four other mandibular angle plating techniques. The plating techniques consisted of: 1. A 3D miniplate (2x2 holes, square, 2mm) 2. A 3D miniplate (6x2 holes, curved, 2mm) 3. Two plate system (four hole, straight, 2mm,placed at the lateral oblique ridge and 1,6mm) 4. One single miniplate (four hole, straight, 2mm) 5. Two plate system (four hole, straight, 2mm,placed in the buccal aspect of the lateral oblique ridge and 1,6mm) 6. A fracture plate (six hole, curved). Each group was subjected to incisal and homolateral molar region loading by a tensile materials testing machine (Monsanto Tensometer 20). Load stiffness values and peak measurements of the fracture gap distraction at the superior aspect of the mandible were measured. The mean values (± standard deviation) were derived and compared using students t-test, with statistical significance set at p<0.05. Results: For homolateral molar loading, statistically significant differences existed within groups (P<0, 05). For incisal edge loading, no statistically significant differences were found for stiffness among the fixation methods tested. Gap distraction at the superior aspect of the mandible was limited for four of the groups tested. Conclusion: Under the conditions tested the 3D square plate system provided the most favourable mechanical behaviour.

- / -

Fractures are common at human bones. So, a callus is formed and the procedure of osteogenesis is initiated. Medical doctors need to have a tool that allows them to evaluate the healing procedure without taking X-ray photos every week. Such a variety of tools can be provided by non-destructive inspection techniques. But rst, one has to create a model for predicting phenomena such as size-e ects and in particular dispersive acoustic waves propagation. Before this thesis, there has been made an attempt by (Vavva, 2009), to predict modal wave propagation with Mindlin's Form-II. Herein, for the rst time there are presented dynamic solutions of this theory. To begin with, the bone is considered to be a dampless homogeneous (ortho) isotropic composite material, with interstitial tissue being the matrix and the osteons being the bres. So, Mindlin's theory can be applied in this case. Next, a fundamental solution is obtained for Mindlin's Form-II of his gradient elasticity theory. In conjunction to an existing integral representation, there can be obtained solutions using the Boundary Element Method. With the help of a considered Representative Volume Element, simulations have been conducted and results are presented for the cases of P, S and Rayleigh waves, as well as guided waves in plates. The dispersion diagrams as given by Wigner-Ville representations are compared to the theoretical ones. What is more, the validity and accuracy of the BEM code have been checked using analytical solutions of one-dimensional problems. Furthermore, relaxation functions from viscoelastic theories are considered and are taken into account using the correspondence principle. So, both viscoelastic and gradient-visco-elastic models have been considered and the results of various cases (P, S, Rayleigh and Lamb waves) have been compared to the above. Finally, since the present thesis has to do with information extracted from dispersive wave propagation, some studies have been made and measures have been proposed for velocities and dispersion. All in all, this has been a work dealing with the fact that micro-structure a ects the macro-behavior of a material concerning waves propagation and, in the framework of Mindlin's Form-II, there have been extracted several conclusions concerning bone-like materials. / Τα κατάγματα δεν είναι σπάνια στα οστά. Έτσι, μετά την δημιουργία του πώρου, κατά τη διαδικασία της οστεογένεσης, οι γιατροί χρειάζονται ένα εργαλείο για την αξιολόγησή της, εκτός φυσικά της έκθεσης σε ακτινοβολία. Μια πληθώρα τέτοιων εργαλείων μπορεί να ανακύψει από τις τεχνικές των μη-καταστροφικών ελέγχων. Πρωτύτερα όμως πρέπει να γίνει η μελέτη των φαινομένων κλίμακας και πιο συγκεκριμένα της διάδοσης ακουστικών κυμάτων με διασκόρπιση. Να σημειωθεί εδώ πως έχει προηγηθεί η διδακτορική διατριβή (αα, 2009), η οποία προβλέπει διάφορα φαινόμενα για την περίπτωση της οδηγούμενης διάδοσης κυμάτων στο πλαίσιο της δεύτερης φόρμας του Μϊντλιν. Εδώ όμως για πρώτη φορά παρουσιάζονται δυναμικές λύσεις γι'αυτή τη θεωρία.

Η παρούσα διατριβή αποσκοπεί στη διερεύνηση της βέλτιστης μεθόδου θεραπείας για τα ασταθή κατάγματα κάτω πέρατος κερκίδας. Προς τούτο, μετά από μια σύντομη εισαγωγή, στο γενικό της μέρος η διατριβή παρουσιάζει στοιχεία ανατομικής και κινηματικής της πηχεοκαρπικής και της κάτω κερκιδοωλενικής. Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στα κατάγματα του κάτω πέρατος της κερκίδος, τα προβλήματα που προκύπτουν κατά τη θεραπεία τους και το ρόλο των κυκλοτερών συστημάτων εξωτερικής οστεοσύνθεσης (Ilizarov). Στο ειδικό μέρος της διατριβής παρουσιάζεται η κλινική μελέτη που έγινε στην Ορθοπαιδική Κλινική του Πανεπιστημίου Πατρών και αφορούσε σε ασθενείς με κατάγματα κάτω πέρατος κερκίδος που αντιμετωπίστηκαν με κυκλοτερές σύστημα εξωτερικής οστεοσύνθεσης. / Unstable distal radius fractures remain a challenge for the treating orthopaedic surgeon. We present a retrospective follow-up study (mean follow-up 12.5 months) of 20 patients with 21 unstable distal radius fractures that were reduced in a closed manner and stabilized with a nonbridging Ilizarov external fixator. Subsequent insertion of olive wires for interfragmentary compression was performed in cases with intra-articular fractures. According to the overall evaluation proposed by Gartland and Werley scoring system 12 wrists were classified as excellent, 6 as good, 2 as fair and 1 as poor. Grade II pin-tract infection in distal fracture fragment was detected in 3 wires from a total of 78 (3.8%) and in 4 half pins out of a total of 9 (44.4%). Pronation was the most frequently impaired movement. This was restricted in 4 patients (19%) in whom a radioulnar transfixing wire was applied. Symptoms of irritation of superficial sensory branch of the radial nerve occurred in 3 patients with an olive wire applied in a closed manner in the distal fragment. Ilizarov method yields functional results comparable to that of other methods whilst it avoids wrist immobilization, open reduction and reoperation for implant removal. The method is associated with a low rate of major complication and satisfactory functional outcome.