Στην παρούσα εργασία μελετήθηκαν οι θεωρίες περί μετενσάρκωσης στα έργα δύο σπουδαίων φιλοσόφων της αρχαιότητας: του Εμπεδοκλή και του Πλάτωνα. Του Ακραγαντίνου φιλοσόφου (π. 492-432 π.Χ.) μελετήθηκε το σύνολο των σωζόμενων αποσπασμάτων. Με ιδιαίτερες δυσκολίες λόγω της αποσπασματικής μορφής του έργου, επιχειρήθηκε η ανασύσταση της μετενσαρκωτικής πορείας του δαίμονος, οντότητας με κυρίαρχο ρόλο στη θεωρία του φιλοσόφου που αναλύθηκε σε ξεχωριστό κεφάλαιο. Από τον Πλάτωνα (428/7-348/7) μελετήθηκαν οι διάλογοι Φαίδων, Πολιτεία και Φαῖδρος που εμπεριέχουν τα σχετικά με τη μετενσάρκωση χωρία. Κατά τη μελέτη του πλατωνικού έργου, δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα στο γεγονός ότι τα περί μετενσάρκωσης αναπτύσσονται στο πλαίσιο μυθικών αφηγήσεων. Ερευνήθηκε το θέμα της πλατωνικής ψυχής, ενώ κατόπιν μελετήθηκαν συγκριτικά οι θεωρίες των τριών μύθων. Μετά την ξέχωρη πραγμάτευση του έργου καθενός εκ των δύο φιλοσόφων, επιχειρήθηκε μια αντιπαραβολή των θεωριών τους. / --

Κατά τη διάρκεια της υπατείας του το έτος 63 π.Χ., ο Κικέρων κατάφερε να αποκαλύψει τη συνωμοσία του Κατιλίνα και να σώσει τη Ρώμη από τον κίνδυνο που αυτή ενείχε. Γι’ αυτό ανακηρύχθηκε και “Pater Patriae” («Πατέρας της Πατρίδας»). Τότε ακριβώς, εκφώνησε και τους τέσσερις περίφημους λόγους του «Κατά Κατιλίνα», από τους οποίους οι δύο εκφωνήθηκαν μπροστά στη Σύγκλητο (ο 1ος και ο 4ος Κατιλινιακός Λόγος) και οι άλλοι δύο μπροστά στο δήμο (ο 2ος και ο 3ος Κατιλινιακός Λόγος). / --