This thesis is a defence of naive realism about colour, the view that colours are sui generis mind-independent properties. The prevailing view, with its origins in early modern writers like Descartes, is that colour experience is systematically misrepresentative. I argue, in contrast, that colours are what we ordinarily think they are. In the first part of thesis, I argue that colours are mind-independent they exist independent of our experiences of colour. Acknowledging the mind-independence of colour in the first place requires being able to distinguish between colours and our colour experiences, something that we are able to do by thinking abstractly about the internal relations of similarity and difference in which colours stand. Subsequendy upholding the mind-independence of colour involves resisting the Argument from Perceptual Variation. A consequence of the mind-independence of colour is that there is a sharp distinction between the colours objects really are and the objects they merely appear. The Argument from Perceptual Variation represents an attempt to undermine this appearance-reality distinction. In the second part of the thesis, I argue that colours are sui generis-, they are distinct from the surface reflectance properties described in physical science. Consistent with the thought that our colour experiences 'inherit' their phenomenology from the properties they are experiences of, colours cannot be identical with physical reflectance properties because these properties do not stand in the internal similarity relations characteristic of the colours. Instead, I argue that colours are distinct properties that supervene of metaphysical necessity on the reflectance properties of objects. Securing sui generis mind-independent colours a location within the natural world addresses the problem that has led philosophers since Descartes to deny that our common sense conception of colour is of itself clear and distinct.

No description available.

Une philosophie de la subjectivité peut-elle accepter le concept freudien d’inconscient ? Cette question est au cœur du projet philosophique de Merleau-Ponty. Le but de ce travail est de montrer comment le questionnement de Merleau-Ponty sur l’inconscient ouvre un espace de pensée nouveau. Celui-ci est délimité d’une part, par une confrontation avec la philosophie de Sartre – Merleau-Ponty transforme le sens de la conscience irréfléchie reconfigure la rencontre d’autrui – d’autre part, par le remaniement de l’inconscient freudien – il s’agit de faire place à la découverte de Freud, tout en écartant une conception réaliste de l’inconscient. C’est en prenant appui sur ce qu’il nomme perception que Merleau-Ponty ouvre la voie à un savoir qui ne se sait pas. / Can a philosophy of subjectivity accept the Freudian concept of the unconscious? This question is at the heart of Merleau-Ponty’s philosophical project. The objective of this dissertation is to show how Merleau-Ponty develops a novel conception of the unconscious. This conception is the product, on the one hand, of a confrontation with Sartre’s philosophy: Merleau-Ponty seeks to reconsider the Sartre an idea of a pre-reflective consciousness and draw other lessons than Sartre does from the analysis of Otherness. It is the result, on the other hand, of a critical reception of the Freudian idea of the unconscious : Merleau-Ponty seeks to make space for Freud’s discovery while rejecting a realist conception of the unconscious. Drawing mainly on his conception of perception, Merleau-Ponty fleshes out – in dialogue with Freud and Sartre – the idea of an “unknown knowing”, i.e. the idea that we may possess a piece of knowledge without knowing it.

The goal of the present study is to examine the enactive approaches of Susan Hurley and Alva Noë through the prism of Husserlian temporal constitution. In the first part we offer criticism to Hurley’s notion of ‘non-instrumental interdependence of perception and action’. Her grounding of this interdependence on the subpersonal level constitutional sensory input-motor output interdependence will be viewed as necessary but not sufficient for the first-personal level perception-action interdependence. That sufficiency can only be provided through an exposition of their constitutive interdependence at the first-personal level itself by a phenomenological analysis of perceptual and intentional acts. In the second part we examine Noë’s notion of the ‘virtuality’ of perceptual content. By interpreting his relevant concept of ‘free access’ according to the proposed motif of ‘expectation fulfillment’ we suggest that the problem of the virtuality of content should be interpreted as the problem of the constitution of the temporally enduring perceptual object. We shall work out this issue by appealing to the Husserlian account of perception. By a constructive reading of Husserl’s notions of ‘motivation’ and ‘kinesthesis’ we arrive at the ‘subjective temporal self-relating core’ of perceptual and motor acts. It is this functional temporal self-relatedness, described exclusively on the first-personal descriptive level, that finally offers us the sought after first-personal non-instrumental interdependence of perception and action. We finally suggest that augmented by this notion the sensorimotor approaches can have a better understanding of the neuroscientific explanandum and thus be better informed in their potential epistemological role. Some empirical literature is reviewed at the closure of the study in support of our case. / Στόχος της παρούσας εργασίας είναι η εξέταση των κιναισθητηριακών προσεγγίσεων της Σούζαν Χάρλεϋ και του Άλβα Νόε μέσα από το πρίσμα της χουσερλιανής χρονικής σύνθεσης. Στο πρώτο μέρος ασκούμε κριτική στην έννοια της ‘μη-εργαλειακής αλληλεξάρτησης αντίληψης-πράξης’, της Χάρλεϋ. Η θεμελίωση, εκ μέρους της συγγραφέως, της παραπάνω αλληλεξάρτησης στην συγκροτητική αλληλεξάρτηση αισθητηριακών εισόδων-κινητικών εξόδων του υποπροσωπικού επιπέδου περιγραφής θα χαρακτηριστεί ως αναγκαία αλλά όχι επαρκής για την αλληλεξάρτηση αντίληψης-πράξης στο πρώτο-προσωπικό επίπεδο. Η επάρκεια αυτή μπορεί να χορηγηθεί μόνο μέσα από την έκθεση της συγκροτητικής αλληλεξάρτησης τους στο ίδιο το πρώτο-προσωπικό επίπεδο, δια μίας φαινομενολογικής ανάλυσης των αντιληπτικών και προθεσιακών ενεργημάτων. Στο δεύτερο μέρος εξετάζουμε της έννοια της ‘δυνητικότητας’ του αντιληπτικού περιεχομένου, του Νόε. Ερμηνεύοντας της σχετική έννοια του της ‘ελεύθερης πρόσβασης’ με βάση το μοτίβο της ‘πλήρωσης προσδοκιών’ το οποίο εισάγουμε, προτείνουμε πως το πρόβλημα της δυνητικότητας των αντιληπτικών περιεχομένων θα πρέπει να κατανοηθεί ως πρόβλημα συγκρότησης του χρονικά διαρκούς αντιληπτικού αντικειμένου. Καταπιανόμαστε με αυτό το ζήτημα κάνοντας χρήση της χουσερλιανής άποψης περί αντίληψης. Μέσω μίας εποικοδομητικής ανάγνωσης των εννοιών της ‘κινητοποίησης’ (σχέσης-κινήτρων) και ‘κιναίσθησης’, του Χούσερλ, καταλήγουμε στον ‘υποκειμενικό πυρήνα χρονικού αυτοσχετισμού’ των αντιληπτικών και κινητικών ενεργημάτων. Είναι αυτός ο λειτουργικός χρονικός αυτοσχετισμός, η περιγραφή του οποίου γίνεται κατ’ αποκλειστικότητα στο πρώτο-προσωπικό επίπεδο, ο οποίος μας προσφέρει την ζητούμενη πρώτο-προσωπική μη-εργαλιακή αλληλεξάρτηση αντίληψης-πράξης. Καταλήγουμε προτείνοντας, ότι συνεπικουρούμενες από αυτή την έννοια οι κιναισθητηριακές προσεγγίσεις μπορούν να έχουν μία καλύτερη κατανόηση του νευροφυσιολογικού εξηγητέου και συνεπώς να δύναται να καταστούν πιο ενήμερες όσον αφορά τον πιθανό επιστημολογικό τους ρόλο. Η μελέτη κλείνει με μία ανασκόπηση μέρους της σχετικής εμπειρικής βιβλιογραφίας προς υποστήριξη των θέσεων μας.