Οι επιδοτήσεις κεφαλαίου αποτελούν ένα ευρέως διαδεδομένο όργανο περιφερειακής και βιομηχανικής πολιτικής στην Ε.Ε και συχνά αναγκαίο εργαλείο, είτε για την αντιμετώπιση οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, είτε για την επίτευξη σημαντικών στόχων της Κοινότητας, όπως η οικονομική και κοινωνική συνοχή μεταξύ των κρατών μελών και η σύγκλιση μεταξύ των περιφερειών που έχουν αναπτυχθεί με άνισο τρόπο. Ένας σημαντικός αριθμός πρόσφατων ερευνών μελέτησε τις επιδράσεις των επιδοτήσεων κεφαλαίου στην απόδοση, στην παραγωγικότητα και στη πιθανότητα επιβίωσης των εταιρειών, οι οποίες παρείχαν στοιχεία θετικών επιδράσεων. Η παρούσα μελέτη εξετάζει τις επιδράσεις των κεφαλαιακών επιδοτήσεων σε τέσσερις διαστάσεις της εταιρικής επίδοσης, στην κερδοφορία, στην αποτελεσματικότητα, στη μόχλευση και στην δανειακή επιβάρυνση. Βασίστηκε σε μια πάνελ βάση εταιρειών, του τομέα της μεταποίησης και των υπηρεσιών της Περιφέρειας Κρήτης, για το διάστημα 2005-2007 και έδειξε ότι οι επιδοτήσεις κεφαλαίου επηρέασαν ελαφρώς, μόνο την ανάπτυξη των εταιρειών της Περιφέρειας Κρήτης, ενώ δεν έδειξαν κάποια επίδραση στην επίδοση των εταιρειών, των κλάδων της μεταποίησης και υπηρεσιών. / The capital subsidization is a widespread instrument of regional and industrial policy in the EU and sometimes necessary tool, either to solve economic and social problems or to achieve important objectives of the Community, such as economic and social cohesion between Member States and convergence between regions that have been developed unequally. A significant number of recent surveys have examined the effects of subsidies on capital efficiency, productivity and the probability of the survival of the companies, which provided strong evidence of positive effects. This present study examines the effects of capital subsidization on four dimensions of the financial performance of firms, that is profitability, efficiency, capital structure and the growth. It has been based on a panel database of companies in the manufacturing and services sector of the Region of Crete for the period 2005-2007 and showed that the capital subsidies affect slightly, only the development of the Region of Crete, while showed no effect on performance of the companies of manufacturing and services sector.

The transition towards a service-based society, defined as deindustrialization, has led to an extensive body of research exploring the socio-economic and health impacts of industrial decline. The literature has been mainly confined to the regional effects of unemployment and inactivity. However, considering the morbidity and mortality outcomes of this event, most studies have focused on single cases such as regions and specific industrial occupational groups. Within this context, this thesis aims to assess the health-related implications of deindustrialization by considering the elements of contrast, magnitude and time. Those elements capture the dynamic nature and uneven pace of industrial decline across different levels, aggregated and individual. This thesis measures and compares the severity of industrial decline across Europe and seeks to identify whether deindustrialization is associated with mortality variations. By including fixed effects modeling it distinguishes between the long and short-term relationship of industrial decline and mortality. Furthermore, this thesis adopts a longitudinal perspective and aims to explore the long-term self-assessed morbidity of various occupational groups by following their transition towards unemployment, inactivity and re-employment. The analysis follows a logistic regression approach based on the evaluation of self-assessed morbidity. It concludes that deindustrialization is a transitional event that progresses unevenly and disproportionately affects health at national, regional and individual levels. At a population level, industrial decline appears to be beneficial for health as countries have progressed towards the creation of safer contemporary working environments. At an individual level, the transitional effects of occupational mobility do not uniformly influence the morbidity of individuals. The extent of the susceptibility of certain countries, regions and population groups towards this event is a result of various internal and external socio-economic factors, health-related and political decisions. Subsequently, this thesis introduces the necessity of rethinking the health consequences of deindustrialization, whereas future research should consider the changing nature of employment within the industrial and service sectors.

The aim of EU Regional Policy is to intervene effectively in regions that “lag behind” in economic terms and to finance development programmes through the allocation of Structural Funds which operate in accordance with the principles of subsidiarity, additionality and partnership. This policy should allow regions to converge with EU averages in terms of income and employment. Italy and Spain provide very good examples within the EU as a whole, of significant economic disparities between regions that still appear to be present. We argue and provide substantial evidence of the fact that the persistence of such disparities is mainly due to inefficient administrative and institutional capacity at the regional level. Although some regions have brought themselves towards the average, in Italy and Spain, there is evidence that certain administrative, institutional and implementation problems have tended to appear, hampering the opportunities of regions to converge in the required way. Because of this, regional economic convergence and thereby socio-economic cohesion are still beyond reach. Two decades after the 1988 Reform of the Structural Funds, EU Regional Policy has only partially succeeded in reducing regional economic divergence within Italy and Spain, where regional economic inequalities still exist. Although we demonstrate that some regions have been able to move forward in the requisite way, it is questionable whether all of the support for these regions can actually be eliminated completely in the near future with the challenges that the EU faces, particularly in relation to the latest round of Enlargement.

Στην παρούσα εργασία επιχειρούμε να διερευνήσουμε το βαθμό στον οποίο οι οικονομικοί κύκλοι μεταξύ των χωρών-μελών στη διευρυμένη Ευρωπαϊκή Ένωση των 25 χωρών εμφανίζονται ή όχι συγχρονισμένοι και επιπλέον εξετάζουμε την πιθανότητα ύπαρξης ασυμμετριών. Το θεωρητικό πλαίσιο της ανάλυσής μας στηρίζεται στη Θεωρία της Άριστης Νομισματικής Περιοχής, στην οποία αναφερόμαστε εκτενώς, παρουσιάζοντας τόσο την παραδοσιακή όσο και τη σύγχρονη προσέγγισή της, ενώ παράλληλα θίγουμε και το ζήτημα της ενδογένειας των κριτηρίων. Στη συνέχεια, παραθέτουμε αναλυτικά ένα σημαντικό μέρος της σύγχρονης εμπειρικής βιβλιογραφίας που εξετάζει το ζήτημα που μας απασχολεί, ενώ παρουσιάζουμε και ορισμένες από τις μεθοδολογικές προσεγγίσεις που έχουν υιοθετηθεί από τους ερευνητές. Στο υπόδειγμα που αναπτύσσουμε, χρησιμοποιούμε στοιχεία χρονολογικών σειρών που αφορούν σε δυο μακροοικονομικές μεταβλητές, το πραγματικό ΑΕΠ και το επίπεδο τιμών και διερευνούμε σε πρώτη φάση το βαθμό συγχρονισμού των οικονομικών κύκλων στην ΕΕ-25. Ως σημείο αναφοράς ορίζουμε τις 15 χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ-15), ενώ στο δείγμα μας μεταξύ των υπόλοιπων χωρών συμπεριλαμβάνουμε και τις υποψήφιες για ένταξη στην ΕΕ χώρες. Στόχος μας είναι να προσδιορίσουμε την έκταση στην οποία η πραγματική οικονομική δραστηριότητα σε κάθε μία από τις χώρες αυτές κινείται ή όχι προς την ίδια κατεύθυνση με την ΕΕ-15. Αναλογιζόμενοι τους μηχανισμούς μέσω των οποίων μπορεί να προκαλείται αυτή η κυκλική συσχέτιση, προχωρούμε την ανάλυσή μας ένα βήμα πιο πέρα και εξετάζουμε την πιθανότητα ύπαρξης ασυμμετριών στις διαταραχές. Ακολουθώντας τη μεθοδολογία SVAR, εκτιμούμε για κάθε μία χώρα τα σχετικά υποδείγματα, επιδιώκοντας αρχικά να αναγνωρίσουμε τις διαρθρωτικές διαταραχές με τις οποίες έρχονται αντιμέτωπες οι εξεταζόμενες οικονομίες. Στη συνέχεια, υπολογίζουμε το βαθμό της συμμετρίας που παρουσιάζουν οι διαταραχές συνολικής ζήτησης και συνολικής προσφοράς ξεχωριστά για κάθε μία χώρα σε σχέση με τις αντίστοιχες διαταραχές στην ΕΕ-15. Όσον αφορά στα αποτελέσματα της ανάλυσής μας, εστιάζουμε κυρίως στη συμπεριφορά που επιδεικνύουν τόσο τα νέα κράτη-μέλη όσο και οι υποψήφιες χώρες, ενώ επιχειρούμε και μια πρόβλεψη για το τι μέλλει γενέσθαι σε σχέση με την πολυσυζητημένη ευρωπαϊκή διεύρυνση. / This paper seeks to explore the extent to which economic cycles between member states in the enlarged European Union of 25 countries appear or not synchronized and further examines the possible existence of asymmetries. The theoretical framework of our analysis is based on the Theory of Optimum Currency Area, to which we refer extensively, presenting both traditional and modern approach, while addressing the question of endogeneity criteria. Then, we present in detail an important part of modern empirical literature examining the issue before us, while also highlighting some of the methodological approaches adopted by researchers. In our model we use time-series data related to two macroeconomic variables, real GDP and price level and explore initially the degree of synchronization between business cycles in EU-25. As a point of reference we define the 15 member countries of the European Union (EU-15), whereas in our sample among the remaining countries we include the candidate countries for EU membership. Our goal is to determine the extent to which real economic activity in each of these countries is moving or not in the same direction with the EU-15. Considering the mechanisms by which this cyclic correlation can be caused, we proceed our analysis a step further and examine the possible existence of asymmetries in shocks. Following the SVAR methodology, we estimate for each country relevant models, seeking initially to identify the structural shocks experienced by the economies concerned. Then, we calculate the degree of symmetry of aggregate demand and aggregate supply shocks separately for each country in relation to the respective shocks in the EU-15. Regarding the results of our analysis, we focus mainly on the behaviour shown by both the new member states and candidate countries, while attempting a prediction about what happens next in relation to the much-discussed EU enlargement.