Οι α7 και α9 υπομονάδες των νικοτινικών υποδοχέων ακετυλοχολίνης (nAChRs) είναι οι μόνες, ανάμεσα σε μια μεγάλη ποικιλία υπομονάδων του ανθρώπινου nAChR, που σχηματίζουν ομοπενταμερείς υποδοχείς. Για την θεραπεία διαφόρων νευρολογικών διαταραχών αλλά και άλλων ασθενειών, όπου εμπλέκονται οι α7 και α9 nAChRs, απαιτούνται φαρμακευτικές ουσίες που θα στοχεύουν ειδικά σε έναν υπότυπο των nAChRs. Για τον σχεδιασμό τέτοιων φαρμάκων είναι ουσιώδης η διαλεύκανση σε ατομικό επίπεδο της δομής του nAChR. Εντούτοις, η κρυστάλλωση ολόκληρων των διαμεμβρανικών υποδοχέων, αλλά ακόμη και η έκφραση και απομόνωσή τους, σε βαθμό που να επιτρέπει δομικές μελέτες, έχει αποδειχθεί δύσκολος στόχος. Η δυσκολία έγκειται κυρίως στην παρουσία υδρόφοβων διαμεμβρανικών περιοχών και στην μεγάλη ενδοκυττάρια περιοχή που θεωρείται ευκίνητη και ότι δεν έχει σταθερή διαμόρφωση. Στο πλαίσιο αυτό, στοχεύσαμε στην παραγωγή τμημάτων των α7 και α9 υπομονάδων του nAChR, που να είναι κατάλληλα για αναλυτικές δομικές μελέτες, σχεδιάζοντας κατασκευές για την έκφραση των εξωκυτταρικών περιοχών των δύο υπομονάδων ή και κολοβών διαμεμβρανικών μορφών της α7 υπομονάδας. Σε αυτές έχουν απαλειφθεί είτε τμήματα της μεγάλης ενδοκυτταρικής περιοχής, είτε ολόκληρη αυτή η περιοχή και μεγάλα τμήματα της διαμεμβρανικής περιοχής. Στο παρελθόν, είχε εκφραστεί η α7-ΕΚΠ στο ετερόλογο σύστημα έκφρασης Pichia pastoris και είχε οδηγήσει σε συσσωματώματα μεγάλου μοριακού βάρους, ενώ η έκφραση ενός μεταλλάγματος της α7-ΕΚΠ έδειξε σημαντική βελτίωση της υδροφιλικότητας του μορίου και σχηματισμό ολιγομερών κυρίως πενταμερών μορίων (Zouridakis et al. 2009). Σε αυτήν την εργασία, έχουμε επιτύχει να απομονώσουμε τα σχηματιζόμενα πενταμερή μόρια αυτού του μεταλλάγματος, εκμεταλλευόμενοι την ιδιότητα τους να εκλούονται σε μεγάλο εύρος συγκέντρωσης ιμιδαζολίου, κατά την χρωματογραφία συγγένειας. Ακόμη, η ενζυμική απογλυκοζυλίωση του μεταλλάγματος αυτού, βοήθησε στην περαιτέρω μείωση της ετερογένειας των απομονωμένων πενταμερών μορίων. Αν και ο αρχικός έλεγχος συνθηκών κρυστάλλωσης των γλυκοζυλιωμένων πενταμερών μορίων οδήγησε στον σχηματισμό μικροκρυστάλλων, δεν στάθηκε δυνατή η βελτιστοποίηση της ανάπτυξής τους. Η έκφραση της αγρίου τύπου εξωκυτταρικής περιοχής της α9 υπομονάδας του ανθρώπινου nAChR (α9wt) στο ετερόλογο σύστημα έκφρασης P. pastoris, οδήγησε στην παραγωγή κυρίως μονομερών μορίων που διαχωρίζονται εύκολα από τα σχηματιζόμενα ολιγομερή. Η μονομερής μορφή της α9wt έδειξε αξιοσημείωτη διαλυτότητα, σταθερότητα και ομοιογένεια καθώς και ικανότητα πρόσδεσης της α-μπουγκαροτοξίνης, έναν ειδικό ανταγωνιστή του μυικού και των ομοπενταμερών νευρικών nAChRs. Προκειμένου να υποβοηθηθεί η συναρμολόγηση των εκφραζόμενων α7 και α9 ΕΚΠ προς τον σχηματισμό πενταμερών μορίων, σχεδιάσαμε μεταλλάξεις που στηρίχθηκαν σε τρισδιάστατα μοντέλα ομολογίας (3D homology modelling) αυτών, χρησιμοποιώντας ως πρότυπο την κρυσταλλική δομή της ομόλογης, διαλυτής πρωτεΐνης δεσμεύσεως της ακετυλοχολίνης (AChBP) από το μαλάκιο Lymnaea stagnalis. Οι μεταλλαγές αυτές έγιναν είτε σε υδρόφοβα επιφανειακά αμινοξικά κατάλοιπα, με στόχο να αυξήσουμε την υδροφιλικότητα του μορίου, είτε σε κατάλοιπα που εντοπίζονται στις διεπιφάνειες μεταξύ δύο πρωτομερών, ώστε να ενισχύσουμε τις διαμοριακές αλληλεπιδράσεις και να υποβοηθήσουμε την συναρμολόγηση τους προς πενταμερή μόρια. Τα προκύπτοντα μεταλλάγματα έχουν ταύτιση αμινοξικής αλληλουχίας 70-95% με την αντίστοιχη του αγρίου τύπου και σε ορισμένες περιπτώσεις η έκφρασή τους στην P. pastoris οδήγησε στον σχηματισμό αλλά και την απομόνωση πενταμερών μορίων. Η σάρωση των μεταλλαγμάτων απέτυχε στην ανεύρεση κάποιας συνθήκης κρυστάλλωσής τους. Ωστόσο, ο αρχικός έλεγχος συνθηκών κρυστάλλωσης των μονομερών μορίων της α9wt είχε ως αποτέλεσμα τον προσδιορισμό διαφορετικών συνθηκών όπου σχηματίζονται πολλαπλοί κρύσταλλοι, τόσο για την γλυκοζυλιωμένη, όσο και την απογλυκοζυλιωμένη μορφή της. Επιπλέον, η βελτιστοποίηση αυτών των κρυστάλλων στην περίπτωση της γλυκοπρωτεΐνης, οδήγησε στο σχηματισμό μονοκρυστάλλων, που περιθλούν ακτίνες-Χ σε ικανοποιητική ανάλυση, καθιστώντας αυτούς τους κρυστάλλους ως υποσχόμενο υλικό για την επίλυση της δομής της άγριου τύπου α9 ΕΚΠ. Τέλος, η έκφραση στην κυτταρική σειρά εντόμων Sf9 με το σύστημα των βακιλοϊών της ολόκληρης α7 υπομονάδας του nAChR και των «κολοβών» διαμεμβρανικών μορφών της οδήγησε στην ορθή στόχευση των σχηματιζόμενων υποδοχέων στην κυτταροπλασματική μεμβράνη, ενώ οι φαρμακολογικές τους ιδιότητες προσεγγίζουν αυτές του φυσικού α7 υποδοχέα. Παρά το γεγονός ότι η έκφραση των κατασκευών αυτών είχε χαμηλή απόδοση και παρά τις δυσκολίες διαλυτοποίησης και απομόνωσής τους, ανάλυση με χρωματογραφία μοριακού αποκλεισμού, για τουλάχιστον δύο από τα διαμεμβρανικά μεταλλάγματα, δείχνει ότι οι διαλυτοποιημένες πρωτεΐνες έχουν σχηματίσει έναν πληθυσμό ολιγομερών της πρωτεΐνης ο οποίος πιθανότατα αντιστοιχεί σε πενταμερή μόρια. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την απουσία της εύκαμπτης ενδοκυττάριας περιοχής, καθιστούν αυτά τα α7 μεταλλάγματα, εφόσον ξεπεραστούν οι δυσκολίες της απόδοσης της έκφρασης και της απομόνωσης τους, κατάλληλα για λειτουργικές και δομικές μελέτες. / The neuronal α7 and α9 subunits of the nicotinic acetylcholine receptor (nAChR) are the only amongst the known human nAChR subunits to form homopentamers, with five cholinergic ligand-binding sites. Elucidation of their crystal structure is essential in order to design highly specific drugs for treatment of several neurological diseases and disorders related to them and will serve as the prototype for understanding the structure of all other members of the ligandgated ion channel superfamily. Crystallisation of the intact receptors is a difficult task to fulfil, partially due to their hydrophobic transmembrane regions. Therefore, we aim at the expression of crystallisable human α7 and α9 extracellular domains (ECDs) or truncated α7 forms lacking either only their large and probably unordered intracellular domain or large parts of its transmembrane domain. Regarding the α7 ECD, expression of the wild type form in yeast Pichia pastoris led into formation of aggregates (Avramopoulou et al. 2004). Yet, a previously described mutant of this ECD (α7m10, Zouridakis et al. 2009) succeeded in the formation of oligomers, mostly corresponding to pentamers, due to improved solubility and subunit assembly of this mutant. In this study, we managed to isolate apparently pentameric assemblies of the various expressed oligomeric states, by optimizing its first-step purification procedure (metal affinity chromatography), using a narrow stepwise increase of imidazole concentrations. In order to further improve the protein homogeneity, we proceeded to the isolation of its deglycosylated pentameric form. The relatively low polydispersity of both the glycosylated and deglycosylated α7m10 ECDs, allowed for crystallization trials, which have resulted in microcrystallic formations. Further optimization of these microcrystals failed. As to the α9 ECD, expression of the wild type form in yeast Pichia pastoris led to the formation of both monomers and a variety of oligomers. The monomeric α9 ECD showed significant monodispersity, solubility and stability and exhibited binding ability of α- bungarotoxin, a specific nAChR antagonist. In order to facilitate the pentameric assembly and enhance the solubility of these α7 and α9 ECDs, we designed several mutants based on generated 3D homology models, using as template the crystal structure of the homologous soluble molluscan acetylcholine binding protein (AChBP). Several solvent accessible hydrophobic residues were replaced with more hydrophilic ones and some interface-located residues were mutated so as to facilitate the formation of additional inter-subunit interactions. The resulting mutants shared moderate and considerably high sequence identities (70-95%) with the wild type ECDs and in some cases, formation of pentamers was accomplished. Crystallisation screening for mutant ECDs failed in producing any hit. However, the pilot crystallisation trials of monomeric wild-type α9 ECD resulted the formation of plate-like multi crystals for both its glycosylated and deglycosylated forms. Further optimisation of these crystals succeeded in producing single crystals of the glycoprotein, to produce single crystals, which diffracted X-rays to satisfactory resolution, in a home source X-ray generator. Therefore, these crystals seem to be a promising material for solving the wild type α9 ECD structure. The intact and truncated α7 nAChRs under study were expressed in the Sf9/baculovirus system and showed surface receptor expression, while presenting near-native ligand-binding affinities for characteristic nAChR agonists and antagonists. Despite the low expression yield and solubilisation and purification difficulties, gel filtration analysis for at least two truncated mutants revealed the presence of a monodispersed oligomeric population, probably corresponding to pentamers. All these, taken together with the lack of the flexible large intracellular domain, render these α7 mutants, after overcoming the expression yield and purification difficulties, a suitable material for performing both functional and structural studies.

published_or_final_version / Physiology / Doctoral / Doctor of Philosophy

No description available.

Nicotinic acetylcholine receptor (nAChR) activation is neuroprotective and nicotine is a cognitive enhancer. Loss of nAChRs, deposition of tau neurofibrillary tangles, cleavage of amyloid precursor protein (APP) and inflammation are well documented in the pathogenesis of Alzheimer’s disease (AD). Sequential cleavage of APP by β- and γ-secretase enzymes generates soluble Aβ peptides, with oligomeric forms of Aβ implicated in both the control of synaptic excitability and dysregulation of synaptic transmission and induction of neuronal death in AD. Aβ production is inhibited by calcium-dependent recruitment of α-secretase, as exemplified by activation of N-methyl-D-aspartate receptors (NMDAR). All neurodegenerative diseases are associated with inflammation, arising from altered homeostasis of the innate immune system, resulting in heightened activation of immune cells and induction of a pro-inflammatory environment. Stimulation of the α7 subtype of nAChR is anti-inflammatory and also enhances cognition and promotes neuronal survival. This work addressed the hypotheses that stimulation of highly calcium-permeable α7nAChR inhibits Aβ production by promoting α-secretase-mediated processing of APP and also modulates inflammatory cellular behaviour of microglia. Thus, this study assessed the role of α7nAChR at glutamatergic synapses, through probing effects on APP processing and phagocytosis in primary cortical neurons and microglia, respectively. Primary cortical neurons expressed functional α7nAChR and glutamate receptors, and through a number of experimental approaches, including immunoblotting and a cleavage reporter assay, results indicated α7nAChR activation with the α7nAChR-selective agonist PNU-282987 and positive allosteric modulator PNU-120596 had no effect on APP and Tau, in contrast to NMDAR activation that significantly modulated these proteins. Data suggest low expression of α7nAChR, coupled with distinct localisation of presynaptic α7nAChR and postsynaptic APP could explain the lack of effect. In addition, primary microglia were highly responsive to lipopolysaccharide and possessed functional α7nAChR that coupled to ERK phosphorylation. Microglial α7nAChR activation promoted neuroprotective phagocytic behaviour, in agreement with the ‘cholinergic anti-inflammatory pathway’. This study supports the hypothesis that α7nAChR are modulators of anti-inflammatory behaviour, thus α7nAChR-selective ligands are viable candidates for the treatment of AD and promoting cognitive enhancement.

Cells of the rodent medial entorhinal cortex (EC) possess cellular properties hypothesized to underlie the spatially periodic firing behaviors of 'grid cells' (GC) observed in vivo. Computational models have simulated experimental GC data, but a consensus as to what mechanism(s) generate GC properties has not been reached. Using whole cell patch-clamp and computational modeling techniques this thesis investigates resonance, rebound spiking and persistent spiking properties of medial EC cells to test potential mechanisms generating GC firing. The first experiment tested the voltage dependence of resonance frequency in layer II medial EC stellate cells. Some GC models use interference between velocity-controlled oscillators to generate GCs. These interference mechanisms work best with a linear relationship between voltage and resonance frequency. Experimental results showed resonance frequency decreased linearly with membrane potential depolarization, suggesting resonance properties could support the generation of GCs. Resonance appeared in medial EC but not lateral EC consistent with location of GCs. The second experiment tested predictions of a recent network model that generates GCs using medial EC stellate cell resonance and rebound spiking properties. Sinusoidal oscillations superimposed with hyperpolarizing currents were delivered to layer II stellate cells. Results showed that relative to the sinusoid, a limited phase range of hyperpolarizing inputs elicited rebound spikes, and the phase range of rebound spikes was even narrower. Tuning model parameters of the stellate cell population to match experimental rebound spiking properties resulted in GC spatial periodicity, suggesting resonance and rebound spiking are viable mechanisms for GC generation. The third experiment tested whether short duration current inputs can induce persistent firing and afterdepolarization in layer V pyramidal cells. During muscarinic acetylcholine receptor activation 1-2 second long current injections have been shown to induce persistent firing in EC principal cells. Persistent firing may underlie working memory performance and has been used to model GCs. However, input stimuli during working memory and navigation may be much shorter than 1-2 seconds. Data showed that input durations of 10, 50 and 100 ms could elicit persistent firing, and revealed time courses and amplitude of afterdepolarization that could contribute to GC firing or maintenance of working memory.

In addition to acting in synaptic transmission, neurotransmitters have been shown to play roles in the development of nervous system. Developing neurons extend neurites to connect to their target cells, and growth cones at the tip of growing neurites are critical for pathfinding. Although evidence for the regulation of axonal growth and growth cone guidance by neurotransmitters and neuromodulators is emerging, less is known about the mechanisms by which neurotransmitters affect developing neurons. Here, I focus on three neurotransmitters/ neuromodulators and describe their actions (a) at the level of growth cone, especially on filopodia, which serve as sensors that allow growth cones to probe the environment they are traversing, and (b) on how neurotransmitters modulate neuronal electrical properties, which, in itself, have been shown to affect neurite extension. The goals of this dissertation are to investigate 1) the cholinergic modulation of neuronal activity and its effects on growth cone motility; 2) the excitatory modulation of neuronal excitability by nitric oxide (NO); and 3) the inhibitory modulation of neuronal activity by dopamine (DA). The work uses a well-established model system to investigate growth cone motility and neuronal activity: identified neurons from the pond snail Helisoma trivolvis studied in cell culture or in the intact ganglion in situ. The study of B5 neurons demonstrates that acetylcholine (ACh) induces filopodial elongation, which is mediated by opening of nicotinic ACh receptors, membrane depolarization, and elevation of intracellular Ca level in growth cones. This dissertation also shows that NO inhibits two types of Ca-activated K channels to depolarize the membrane potential of B19 neurons. Additionally, the study reveals that DA serves as an inhibitory neurotransmitter to hyperpolarize and silence the electrical activity of firing B5 neurons via a D2-like receptor/PLC/K channel pathway. Taken together, this dissertation elucidates novel cellular mechanisms through which neurotransmitters can regulate growth cone motility and neuronal electrical properties, further supporting evidence for potential roles of neurotransmitters in axon pathfinding and synaptic transmission in vivo.

In addition to acting in synaptic transmission, neurotransmitters have been shown to play roles in the development of nervous system. Developing neurons extend neurites to connect to their target cells, and growth cones at the tip of growing neurites are critical for pathfinding. Although evidence for the regulation of axonal growth and growth cone guidance by neurotransmitters and neuromodulators is emerging, less is known about the mechanisms by which neurotransmitters affect developing neurons. Here, I focus on three neurotransmitters/ neuromodulators and describe their actions (a) at the level of growth cone, especially on filopodia, which serve as sensors that allow growth cones to probe the environment they are traversing, and (b) on how neurotransmitters modulate neuronal electrical properties, which, in itself, have been shown to affect neurite extension. The goals of this dissertation are to investigate 1) the cholinergic modulation of neuronal activity and its effects on growth cone motility; 2) the excitatory modulation of neuronal excitability by nitric oxide (NO); and 3) the inhibitory modulation of neuronal activity by dopamine (DA). The work uses a well-established model system to investigate growth cone motility and neuronal activity: identified neurons from the pond snail Helisoma trivolvis studied in cell culture or in the intact ganglion in situ. The study of B5 neurons demonstrates that acetylcholine (ACh) induces filopodial elongation, which is mediated by opening of nicotinic ACh receptors, membrane depolarization, and elevation of intracellular Ca level in growth cones. This dissertation also shows that NO inhibits two types of Ca-activated K channels to depolarize the membrane potential of B19 neurons. Additionally, the study reveals that DA serves as an inhibitory neurotransmitter to hyperpolarize and silence the electrical activity of firing B5 neurons via a D2-like receptor/PLC/K channel pathway. Taken together, this dissertation elucidates novel cellular mechanisms through which neurotransmitters can regulate growth cone motility and neuronal electrical properties, further supporting evidence for potential roles of neurotransmitters in axon pathfinding and synaptic transmission in vivo.

Thesis (Ph. D.)--University of Missouri--Columbia, 2001. / "May 2001." Typescript. Vita. Includes bibliographical references (leaves 141-150). Also available on the Internet.

Thesis (Ph. D.)--Ohio State University, 2009. / Title from first page of PDF file. Includes bibliographical references (p. 153-165).

Η βαριά μυασθένεια είναι μία αυτοάνοση νόσος που οφείλεται στη μείωση του αριθμού των διαθέσιμων λειτουργικών υποδοχέων της ακετυλοχολίνης (AChRs) στις νευρομυϊκές συνάψεις. Η μείωση των διαθέσιμων AChRs διαμεσολαβείται από αυτοαντισώματα έναντι του AChR που ανιχνεύονται σε ποσοστό περίπου 85% των ασθενών. Ο υποδοχέας της ακετυλοχολίνης είναι το ιοντικό κανάλι που εδράζει στη νευρομυϊκή σύναψη και συμμετέχει στη μεταγωγή της νευρικής ώσης από το νευρικό στο μυϊκό κύτταρο. H μυασθένεια χαρακτηρίζεται από αδυναμία και εύκολη κόπωση των σκελετικών μυών και από ανάκτηση της μυϊκής δύναμης με την ανάπαυση. Συχνότερη και σαν πρώτη εκδήλωση και σαν σύμπτωμα, είναι η συμμετρική ή μη προσβολή των οφθαλμικών μυών, που οδηγεί σε πτώση των βλεφάρων και παροδική διπλωπία. Πειραματικά μοντέλα μυασθένειας έχουν επαχθεί σε διάφορους οργανισμούς και κυρίως σε τρωκτικά. Η επαγωγή της ασθένειας σε πειραματόζωα επιτυγχάνεται είτε μέσω ενεργητικής ανοσοποίησης πειραματοζώων με ολόκληρο, ανέπαφο AChR ή τμημάτων του, είτε μέσω παθητικής μεταφοράς ορών μυασθενικών ή αντισωμάτων έναντι του AChR. Στην παρούσα εργασία: 1ον) προσπαθήσαμε να διερευνήσουμε την ύπαρξη και τη σημασία ενός μηχανισμού αντιγόνο-ειδικής παρεμπόδισης της ενεργοποίησης των Β-λεμφοκυττάρων κατά του AChR στην πειραματική βαριά μυασθένεια. Η κατιούσα ρύθμιση των Β- λεμφοκυττάρων μπορεί να διαμεσολαβείται από τον υποδοχέα FcγRIIΒ των Β- κυττάρων. Όταν ο κύριος υποδοχέας των Β κυττάρων (BCR) προσδέσει αντιγόνο το οποίο φέρει προσδεμένο επάνω του ένα άλλο αντίσωμα, ο υποδοχέας FcγRIIB προσδένει το Fc τμήμα αυτού του αντισώματος και μεταδίδει κατασταλτικό σήμα στο εσωτερικό του κυττάρου. Η ανίχνευση και μελέτη αυτού του μηχανισμού στη μυασθένεια, θα μπορούσε μελλοντικά να οδηγήσει στην ανάπτυξη μιας ειδικής θεραπείας για την ασθένεια. Για την μελέτη του παραπάνω μηχανισμού επάχθηκε πειραματική μυασθένεια με ενεργητική ανοσοποίηση AChR από το ηλεκτρικό όργανο του χονδριχθύος Torpedo σε αρουραίους και χορηγήθηκε κατόπιν στα πειραματόζωα σύμπλοκο που αποτελούνταν από Torpedo υποδοχέα και διάφορα μονοκλωνικά αντισώματα έναντι του υποδοχέα Torpedo. Η χορήγηση όμως των συμπλόκων στις συνθήκες του πειράματος δεν φαίνεται να έχει επίδραση στον τίτλο των αντισωμάτων. Περαιτέρω διερεύνηση αυτού του μηχανισμού θα συνέβαλλε στην κατανόηση της δράσης ή όχι του κατασταλτικού υποδοχέα FcγRIIΒ των Β-λεμφοκυττάρων στην πειραματική βαριά μυασθένεια και της πιθανή συμβολή του στην καταστολή της νόσου. 2ον) διερευνήσαμε την παθογένεια των αντισωμάτων έναντι των α- και β- υπομονάδων του AChR από ορούς μυασθενικών μέσω της ικανότητάς τους να προκαλούν πειραματική μυασθένεια όταν χορηγούνται σε πειραματόζωα (αρουραίοι), καθώς επίσης και των ορών, όταν αφαιρούνται τα ειδικά έναντι των α- και β- υπομονάδων αυτοαντισώματα. Σημαντικός παράγοντας για την επίτευξή του στόχου μας είναι η απομόνωση των αυτοαντισωμάτων που επιτεύχθηκε με τη χρήση ανασυνδυασμένων εξωκυτταρικών τμημάτων των α-και β-υπομονάδων του υποδοχέα εκφρασμένα σε βακτηριακές καλλιέργειες E. coli. Τα πειράματα παθητικής μεταφοράς μυασθένειας σε πειραματόζωα μέσω καθαρών-απομονωμένων αντισωμάτων και ορών απαλλαγμένων από τα αντισώματα έναντι της α- και β-υπομονάδας του υποδοχέα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα αντί-α αντισώματα είναι πιο δραστικά στην πρόκληση της νόσου στα πειραματόζωα, σε σχέση με τα αντί-β αντισώματα. Χαρακτηριστικό των πειραμάτων αυτών είναι το γεγονός πως, όταν από τον ορό των μυασθενικών αφαιρούνται όλα τα αντισώματα που κατευθύνονται κατά του υποδοχέα, ο ορός αυτός δεν προκαλεί συμπτώματα της νόσου στα ζώα, ενισχύοντας την άποψη πως ο μοναδικός παθογόνος παράγοντας του νοσήματος είναι τα αυτοαντισώματα, που κατευθύνονται-στοχεύουν σε επιτόπους του υποδοχέα της ακετυλοχολίνης στη νευρομυϊκή σύναψη. / -