• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 3
  • Tagged with
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
1

Towards evidence-based ecological restoration in South Africa

Ntshotsho, Phumza 12 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: Widespread, human-induced ecosystem degradation and the associated biodiversity loss pose a direct threat to human wellbeing. While there is no substitute for healthy, self-sustaining ecosystems, ecological restoration offers an attractive, and indeed inevitable, supplement where conservation alone is not sufficient to support ecosystem integrity. Restoration is undergoing a revolution, where evidence-based (EB) practice is emerging as a new approach to increase the chances of successfully achieving restoration goals. EB practice is based on the notion that implementation decisions need to be based on the appraisal and use of evidence of effectiveness of alternative options. The point of departure of this thesis is the contention that EB practice need not be dependent only on research evidence. The work presented herein thus addresses the production and use of evidence of effectiveness in restoration practice. Using ten restoration programs in South Africa, the quality of evidence produced in practice was assessed. Three components of evidence production that were evaluated were (i) baseline condition measurement; (ii) goal setting and (iii) monitoring. Results showed poor definition of goals; a bias towards the use of socio-economic goals and indicators; more monitoring of inputs than impact; and inconsistent and short-term monitoring of biophysical indicators. Practitioners regarded the evidence base as adequate, but cited a few challenges associated with planning and resource availability as attributing factors to the gaps observed. I propose that practitioners’ perception of the current evidence base poses an additional threat to the generation of a strong evidence base. In addition to the production of evidence, access to said evidence is a vital component of EB practice. In an exploration of how evidence is made available by practitioners, it became evident in that a considerable amount of the information that was not easily accessible in documented form was known by the practitioners. This highlights the need for a shift in practice culture towards the valuing and rewarding of the dissemination of information. An assessment of EB restoration would have been incomplete without a deliberate consideration of social factors. I thus conducted a case study of an invasive alien plant clearing program, to determine what drives the use of scientific evidence in decision making. I observed that organizational structure, policies, priorities and capacity influence, and even limit, the use of scientific evidence to inform decisions. The challenges to making restoration evidence-based are diverse in nature, ranging from poor planning of restoration work, which points to limited appreciation of the need to produce a strong evidence base, to a lack of instruments and incentives to drive the generation, dissemination and use of evidence that spans both the biophysical and social aspects of restoration. These challenges are largely rooted in the conventional way of approaching restoration from individual disciplinary perspectives, thus artificially simplifying and compartmentalizing a naturally complex problem like degradation. I end by proposing transdisciplinarity, which focuses on a holistic world view and the production of knowledge that embraces complexity, as a possible vehicle to help move the practice of restoration towards being evidence-based. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Wydverspreide, mens-veroorsaakte agteruitgang van ekostelsels en die gepaardgaande verlies aan biodiversiteit hou 'n direkte bedreiging vir menslike welsyn in. Alhoewel daar geen plaasvervanger is vir 'n gesonde, selfonderhoudende ekostelsel is nie, bied ekologiese restourasie 'n aantreklike en inderdaad onvermydelik, vul waar bewaring alleen nie voldoende ekosisteem integriteit kan ondersteun nie. Restourasie ondergaan tans ‘n revolusie, waar bewys gebaseerde (BG) praktyk 'n opkomende nuwe benadering om die kanse van die suksesvolle bereiking van herstel doelwitte te verhoog. BG praktyk is gebaseer op die idee dat die uitvoering van besluite gebaseer moet word op die evaluering en die gebruik van bewyse van die effektiwiteit van alternatiewe opsies. Die punt van vertrek van hierdie proefskrif is die bewering dat BG praktyk nie noodwendig afhanklik van navorsings bewys hoef te wees nie. Die werk wat hier aangebied word spreek tot die produksie en gebruik van bewyse van effektiwiteit in die restourasie praktyk. Deur die gebruik van tien restourasie programme in Suid-Afrika is die kwaliteit van die bewyse in die praktyk geassesseer. Die drie komponente van bewyse produksie wat geëvalueer is sluit in (i) basislyn toestand meting, (ii) doelwitstelling en (iii) monitering. Resultate toon 'n swak definisie van doelwitte; 'n vooroordeel ten gunste van die gebruik van sosio-ekonomiese doelwitte en aanwysers; meer monitering van insette as die impak; en teenstrydige en kort-termyn monitering van biofisiese aanwysers. Beofenaars het die gebruik van bewys gebaseerde inligting as voldoende beskou, maar 'n paar uitdagings wat verband hou met die beplanning en die beskikbaarheid van bronne is aangehaal as kenmerkende faktore in die gapings wat tans waargeneem word. Ek stel voor dat beoefenaars se persepsie van die huidige bewysbasis praktyk 'n bykomende bedreiging vir die generasie van 'n sterk bewybasis praktyk inhou. Benewens die produksie van bewyse, is die toegang tot bewyse 'n belangrike komponent van die BG praktyk. In die verkenning van hoe bewyse beskikbaar gestel word deur beoefenaars, is dit duidelik dat 'n aansienlike aantal inligting wel bekend is aan beofenaars maar nie maklik toeganklik in gedokumenteerde vorm is nie. Dit beklemtoon die behoefte vir 'n verskuiwing in die praktyk kultuur tot die waardering en beloning van die verspreiding van inligting. 'n Beoordeling van die BG herstel sou onvolledig wees sonder 'n doelbewuste oorweging van sosiale faktore. Ek het dus 'n gevallestudie van 'n indringerplant verwyderings program uitgevoer om vas te stel wat die gebruik van wetenskaplike bewyse in besluitneming aandryf. Ek het opgemerk dat die organisatoriese struktuur, beleid, prioriteite en kapasiteit die gebruik van wetenskaplike bewyse kan beinvloed, en selfs beperk. Die uitdagings om herstelwerk bewys-gebaseerd te maak is uiteenlopend van aard, dit wissel van swak beplanning van herstel werk, wat dui op beperkte waardering van die behoefte om 'n sterk bewyse basis te produseer, 'n gebrek aan instrumente en aansporings vir die generasie van besyse, verspreiding en gebruik van bewyse wat strek oor beide die biofisiese en maatskaplike aspekte van die restaurasie. Hierdie uitdagings is grootliks gegrond op die konvensionele manier van restaurasie wat gebaseer is op individuele dissiplinêre perspektiewe,wat lei tot die kunsmatige simplifiseering van ‘n uiteraand komplekse problem soos agteruitgang. Ek eindig af deur die gebruik van transdissiplinariteit, wat fokus op 'n holistiese wêreldbeskouing en die produksie en kennis van kompleksiteit insluit voor te stel, as 'n moontlike voertuig om die skuif in praktyk van restourasie na n bewys-basis te vergemaklik.
2

Postfire regeneration of mountain fynbos by resprouting : a comparison of species with different life history types

Marais, Karen E. 12 1900 (has links)
Thesis (MScConEcol)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: The fire-prone mediterranean-type climate regions of the world are immensely biodiverse. Changes in fire frequency due to anthropogenic ignitions and climate change are one of the factors threatening the plant diversity of these regions. Many postfire regeneration studies have focused on seedling recruitment, whereas much can still be learned about regeneration through resprouting. This project focused on resprouters after a fire and assessed if there are differences between the obligate (OS) and facultative (FS) resprouting life history types. OS species have to resprout after fire, as their seeds are not fire resistant and seedling recruitment takes place in fire-free periods, whereas FS species have the ability to resprout and recruit seedlings after a fire. My analyses found a significant difference in postfire resprout success between OS species and FS species, supporting the division of woody resprouting shrubs into these two life history types. OS species had minimal fire-related mortality and this was related to their ability to resprout early and vigorously after fire. OS species had no postfire mortality, which points to traits that enable them to endure the hot and dry summer months. The FS species varied in their response to fire and had greater fire induced mortality than the OS species. Postfire mortality (post-sprouting) was also greater compared to OS species, especially towards the end of the long dry summer suggesting a link to water stress. A postfire seedling survey of target FS, OS and non-sprouters (NS), revealed that NS species had seedling/adult ratios that were orders of magnitude higher ranging between 40-200 seedlings per adult against less than 1-10 seedlings per adults for FS, with OS species recruiting no seedlings directly postfire, as is consistent with their life history type. Although the NS species do not sprout and the FS species had some mortality, the population was at or above replacement two-year postfire on account of seedling recruitment. OS species maintained their pre-fire population by successfully resprouting and by experiencing almost no postfire mortality. These results provide strong justification for grouping woody resprouters into OS and FS species in future studies seeking to understand the underlying differences in postfire recovery. Postfire flowering phenology was also observed during the two year study period. Geophytes, mostly belonging to the Iridaceae and Orchidaceae were overrepresented within the first year postfire, many displaying fire-stimulated flowering. This suggests that some geophytes limit their reproductive cycle to the immediate postfire environment, when nutrients and light are abundant. Smaller resprouting shrubs generally flowered earlier than larger resprouting shrubs. Many non-sprouting shrubs did not reach maturity within the study period and those that did mostly belonged to the Fabaceae and Asteraceae families. This study added 71 species to the existing Paarl Mountain species list, including eight new red listed species, highlighting the importance of early postfire field surveys. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Veldbrande is ‘n natuurlike verskynsel in die meditereense klimaatstreke van die wereld. Hierdie areas is ook bekend vir hulle ryk biodiversiteit. Veranderinge in die vuur frekwensie as gevolg van klimaatsverandering en veldbrande wat deur mense veroorsaak word, bedreig die plantdiversiteit van hierdie streke. Vorige veldbrandstudies het meestal gefokus op saailinge en daar bestaan ‘n groot leemte om regenerasie deur herspruiting beter te verstaan. Hierdie navorsingsprojek fokus op herspruiting van fynbos plante as ‘n oorlewingstrategie na ‘n veldbrand. Spesifiek word daar gekyk na verskille tussen verpligte (VH) en nie-verpligte (fakultatiewe) herspruiters (FH). VH spesies moet herspruit na vuur om hulle populasie stabiel te hou, aangesien hulle saad nie vuurbestand is nie. FH spesies het die vermoë om te herspruit sowel as saailinge te werf na ‘n brand. Die studie bevindinge dui op betekenisvolle verskille tussen hierdie twee lewensgeskiedenistipes en regverdig die groepering van houtagtige herspruiter spesies as VH of FH. VH het minimale mortaliteit getoon na die veldbrand. Bykans alle plante het vinnig en kragtig herspruit. VH besit ook eienskappe wat hulle in staat stel om die warm, droeë somers te oorleef. Die oorlewing van FH was wisselvallig, met mortaliteit as gevolg van direkte vuurskade en verdere mortaliteit gedurende die lang somermaande, moonlik as gevolg van water stress. ‘n Saailingstudie van VH, FH en ook nie-spruiters (NS) het getoon dat die saailing/volwasse verhoudings van NS ordes hoër is as die van FH. VH het geen saailinge direk na die vuur geproduseer nie. Twee jaar na die vuur was FH en NS saailing getalle steeds heelwat meer as die aantal volwasse plante wat dood is in die veldbrand. VH het hul populasie stabiliteit gehandhaaf deurdat alle volwasse plante suksesvol herspruit het. Hierdie bevindinge regverdig die verdeling van herspruitende fynbos spesies as VH of FH. Verdere studies is belangrik om die onderliggende ekofisiologiese verskille tussen die twee lewensgeskiedenistipes beter te verstaan. Die blompatrone van verskillende spesies is ook aangeteken tydens die tweejaar studieperiode. Bolplante, veral in die iris- (Iridaceae) en orgidee (Orchidaceae) families het oorheers gedurende die eerste jaar na die brand, aanduidend van ‘n vuur-gestimuleerde blompatroon. Sommige bolplante mag hul voorplantingssiklus beperk tot die periode direk na veldbrand, terwyl daar genoeg lig is en die grond verryk is met voedingsstowwe. Kleiner herspruitende struike het in die algemeen vroeër geblom as groter struike. Nieherspruitende struike het meestal nie seksuele volwassenheid bereik binne twee jaar na die veldbrand nie, buiten sommige in die ertjie- (Fabaceae) en asterfamilies (Asteraceae). Die studie het 71 nuwe spesies tot die bestaande Paarlberg spesielys gevoeg, waarvan agt rooidataspesies was, wat die waarde van plantopnames direk na ‘n veldbrand beklemtoon.
3

An ecological and hydrological evaluation of the effects of restoration on ecosystem services in the Kromme River System, South Africa

Rebelo, Alanna Jane 12 1900 (has links)
Thesis (MScConsEcol)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: Wetland systems provide vital hydrological ecosystem goods and services to mankind. When wetlands are transformed, through invasion by alien plants or replaced with agriculture, natural capital is lost, and the system is no longer able to provide the same quality of hydrological ecosystem services. Natural capital can be restored, but it involves substantial financial investment, and there is no guarantee that these hydrological ecosystem services will be fully recovered. This thesis aimed to investigate the hydrological impact of the land-cover changes in the Kromme River Catchment over the last 50 years, by using a combination of mapping and hydrological modelling techniques. We hypothesized that wetland loss in the Kromme has resulted in a shift in the flow regime, greater responsiveness to floods as a result of less storage, lower baseflow, and reduced water quality. We also hypothesised that the riparian invasion by Acacia mearnsii has caused flow reductions as a result of increased evaporation relative to the wetlands. Modelling results predict that over the past 50 years, the transformation of the floodplain wetlands in the Kromme River has shifted the flow regime, reducing baseflows and increasing the responsiveness of the catchment to extreme rainfall events. The invasion of A. mearnsii over time has also been predicted to have caused a reduction in river flow. Various restoration scenarios were considered, however if the Kromme were to be restored back to a land-cover state comparable to the 1950’s, 26.9 km2 (65.1%) of A. mearnsii would have to be cleared, and 5.2 km2 (34.2%) of the wetlands would have to be restored. The hydrological benefits would include a predicted increase in riverflow (42 mm/a), baseflow (2.9 mm/a), an increase in flood protection and improved water quality. This restoration strategy could be regarded as a type of insurance plan, and the benefits gained in terms of increased ecosystem service delivery would be the insurance premium. In conclusion it appears that restoration, insuring natural capital in the Kromme River, would provide significant economic returns on investment. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Moeraslandstelsels voorsien die mens van noodsaaklike hidrologiese ekosisteemgoedere en -dienste. Wanneer moeraslande verander word, hetsy deur die indringing van uitheemse plante of vervanging met landboubedrywighede, gaan natuurlike kapitaal verlore en kan die stelsel nie meer dieselfde gehalte hidrologiese ekosisteemdienste lewer nie. Hoewel natuurlike kapitaal herwin kan word, behels dit beduidende finansiële belegging, en is daar boonop geen waarborg dat die hidrologiese ekosisteemdienste ten volle sal herstel nie. Hierdie tesis het ten doel gehad om die hidrologiese impak van die grondbedekkingsveranderinge in die Krommerivier-toeloopgebied oor die afgelope 50 jaar met behulp van ’n kombinasie van karterings- en hidrologiese modelleringstegnieke te ondersoek. Die hipotese was dat moeraslandverlies in die Kromme tot ’n verandering in die vloei-regime, hoër responsiwiteit op erge reënval as gevolg van minder bergingsruimte, ’n laer basisvloei en swakker watergehalte gelei het. Daar is voorts gehipoteseer dat die oewerindringing deur Acacia mearnsii ’n verlaging in vloei veroorsaak het weens ’n toename in verdamping uit die moeraslande. Modelleringsresultate dui daarop dat die transformasie van die vloedvlakte-moeraslande in die Krommerivier oor die afgelope 50 jaar die vloei-regime verander het, basisvloei verminder het en die toeloopgebied se responsiwiteit op erge reënval verhoog het. Die indringing van A. mearnsii het ook volgens aanduidings mettertyd ’n vermindering in riviervloei tot gevolg gehad. Verskeie herstelscenario’s is oorweeg. Om die grondbedekking in die Kromme te herstel tot wat dit in die 1950’s was, moet 26,9 km2 (65,1%) van die A. mearnsii verwyder en 5,2 km2 (34,2%) van die moerasland herwin word. Die hidrologiese voordele kan ’n verwagte toename in riviervloei (42 mm/a) en basisvloei (2,9 mm/a), ’n toename in vloedbeskerming sowel as beter watergehalte insluit. Hierdie herstelstrategie kan as ’n soort versekeringspolis beskou word, en die voordele verbonde aan beter ekosisteemdienslewering as die versekeringsuitbetalung. Ten slotte blyk dit dat die herstel van die Kromme, en die gepaardgaande versekering van natuurlike kapitaal, beduidende ekonomiese opbrengste op belegging sal meebring.

Page generated in 0.1172 seconds