Ο Βασίλης Ζιώγας είναι, αναμφισβήτητα, η πιο ιδιότυπη δραματουργική φωνή της μεταπολεμικής περιόδου. Σε μια εποχή που οι περισσότεροι θεατρικοί συγγραφείς ξοφλούσαν τα χρέη τους στο πρόσφατο μετεμφυλιακό παρελθόν, αποτύπωναν τον ανερχόμενο ελληνικό αστισμό, ακολουθούσαν, δειλά, τα σύγχρονα ευρωπαϊκά ρεύματα και προσπαθούσαν να χαράξουν τις νέες δραματουργικές συντεταγμένες, ο Βασίλης Ζιώγας, αποκόπηκε από τον ομφάλιο λώρο της μητρικής δραματογραφίας και καινοτόμησε σε πολλούς τομείς: κυρίως στη θεματολογία μύθο και στη γλώσσα. Επηρεασμένος από τον σουρρεαλισμό και το "θέατρο του παραλόγου", καινοτόμησε σε πολλούς τομείς: στη θεματική, στην πλοκή, στην τεχνική του, στο ύφος, στη γλώσσα. Ως ο κατεξοχήν μεταπολεμικός θανατοκεντρικός συγγραφέας, ο Ζιώγας μεταχειρίστηκε το φαινόμενο του θανάτου ποικιλοτρόπως. Η παρούσα διατριβή μελετά το φαινόμενο του θανάτου από ιδεολογική και αισθητική σκοπιά, καθώς και τις σημασιολογικές συνδηλώσεις που ο Ζιώγας του προσέδωσε. Μελετώνται, έτσι, οι καταστάσεις και οι πράξεις των δραματικών προσώπων, ώστε να προσεγγιστεί η ιδεολογία του Β. Ζιώγα, για το "κοσμικό" σχέδιο και για τον προορισμό του ανθρώπου στο σύμπαν. Κατά την ερμηνεία των θεατρικών του έργων ανιχνεύθηκαν στοιχεία από τη φιλοσοφία του Ηράκλειτου, του Σαρτρ και του Καμύ, στοιχεία από τις φιλοσοφικές θεωρίες του Ινδουϊσμού και του Βουδισμού. Επίσης, στοιχεία από την ψυχαναλυτική οπτική του Γιουνγκ, καθώς και αναφορές σε επιστημονικές θεωρίες, όπως αυτή της Κβαντομηχανικής και της Σχετικότητας. Επιπλέον, κατέστη σαφές ότι ο Β. Ζιώγας προσπάθησε να αφυπνίσει το κοινό του και να το κατευθύνει δυναμικά προς τον πνευματικό και κοινωνικό προβληματισμό. / Vasilis Ziogas (1937-2001) is undoudtedly a unique and idiosyncratic figure in Greek post-war playwriting. After the Second World War, the majority of Greek dramatists were still preoccupied with themes of the Civil War; they attempted to restore traditional realism, and to depict the everyday life of the rising Greek middle class. They were following, albeit hesitantly, European psychological dramatic models while trying to establish their own theatrical identity. Vasilis Ziogas kept himself distanced from those mainstream tendencies. Influenced by surrealistic trends and the "Theatre of the absurd", he was innovative in many domains: themes, plot, technique, style, language. The present thesis examines the above-mentioned aspects of Ziogas's work through the aspect o death. The thesis examines the fables, the heroes and the circumstances, aming to the understanding of the "cosmic" plan -as Ziogas has conceived it- and, if possible, of the purpose and place of mankind in the universe. Plilosophical ideas -especially those of Heraclitus-, ideas from the domains of psychoanalysis, Buddism, Hinduism,Sartre and Kamus, as well as quantum physics, are traceable in many of his works. Furthermore, through his plays Ziogas tried to guide the audience towards self-awareness and social action.

L’écriture dramatique contemporaine est souvent tournée vers le mythe grec tragique comme source d’inspiration. Or, le concept de tragique est loin d’être évident, tantôt compris dans un sens existentiel, étroitement lié à la pensée philosophique allemande du XIXe siècle qui lui adonné naissance, tantôt dans un sens esthétique, produit de son rapport étroit au genre dramatique de la tragédie. La présente étude interroge la question du tragique dans des écritures dramatiques contemporaines d’origine différente : plus précisément, nous abordons douze oeuvres dramatiques, françaises et grecques, qui couvrent la seconde moitié du XXe siècle au sens large, et que caractérise l’usage du mythe tragique ou des motifs tragiques. Notre approche est structurée sur deux axes : d’une part est examinée la notion de personnage, élément principal de l’oeuvre dramatique, dans son devenir tragique. Ainsi, dans les deux phases de ce que nous appelons le« mouvement tragique », le personnage passe de l’identité à l’altérité de soi, pour se choisir ensuite en tant qu’être fini, ou autrement, en tant qu’être « inscrit dans la mort », pour arriver finalement à la transcendance de sa propre finitude. D’autre part est examinée la notion de personne tragique, à savoir la conception de l’homme « réel », telle qu’elle est configurée par le lecteur/spectateur à partir du personnage tragique. Le sens de la personne tragique consiste en le passage de celle-ci du monde quotidien à un « nouveau réel », où dominent le devenir et l’ouverture à l’Autre. Dans ce cadre, la catharsis qu’éprouve le spectateur est identifiée à la « joie tragique ». / Contemporary playwriting turns often towards the tragic Greek myth as source of inspiration.However, the concept of “the tragic” is far from being evident, sometimes understood in anexistential meaning, tightly attached to the German philosophical thought who has given it birth,sometimes in an esthetic meaning, as a result of its close relation to the genre of tragedy. Thepresent study examines the concept of tragic in contemporary plays of different origin: moreprecisely, we study twelve plays, French and Greek, that cover the second half of the twentiethcentury in the broadest sense, characterized by the use of the tragic myth or of tragic motifs. Ourapproach is based on two axes: on one hand we examine the notion of character, a fundamentalelement of a dramatic work, in his becoming tragic. In this way and according to the two phasesof what we call “the tragic movement”, the character, after passing from the identity to the alterityof self, he then “chooses” himself as a finite being, or, in other words, as a being “inscribed indeath”; finally, he arrives at the point of transcendence of his own finitude. On the other hand, weexamine the notion of the tragic person, namely the conception of the “real” human, as it isformulated on the basis of the tragic hero, by the reader/spectator. The meaning of the tragicperson lies in a passage from the ordinary world to a “new reality”, where the becoming of thehuman being and the openness to the Other dominates. In this context, the spectator experiencesthe catharsis that can be identified with the “tragic joy”.