• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 2
  • Tagged with
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
1

Potential of selected Karoo plant species for rehabilitation of old fields

Witbooi, Bernadette M. (Bernadette Mary) 12 1900 (has links)
Thesis (MSc)--University of Stellenbosch, 2002. / ENGLISH ABSTRACT: The passive recovery of old fields in the Karoo is a slow process, hampered by low and erratic rainfall, poor seed germination due to limited availability of suitable micro sites for seedling establishment, competition from existing vegetation, altered soil properties and the reduction of key soil biotic processes. The objectives of the study were to investigate the role of seed banks in the recovery of old fields, and to identify possible plant species and methods of establishing these species with the primary aim of initiating the process of succession / recovery of old fields in the Little Karoo. The investigation of the seed bank addressed the following issues: the resemblance of the seed bank to the above-ground vegetation in an old field and the effect of disturbance on the seed bank. Furthermore, the role of propaguie migration was investigated to establish possible propaguie movement from undisturbed to disturbed areas was investigated. The study indicated that the perennial seed bank had a 31 % similarity to the above ground vegetation in the old field. The seed bank was dominated by annual species. In the above-ground vegetation perennial canopy cover was higher compared to annual cover. The perennials with the highest densities in the soil seed bank were disturbance-adapted species with little importance for grazing animals except perhaps in the short-term. Disturbance caused annual densities to increase and perennial densities to decrease. The investigation of propaguie migration compared adult canopy cover and seedling densities. The results show that perennial distribution was patchy and that propaguie migration is low to non-existent. This led to the conclusion that old fields require supplemental seed additions. A total of seven species were assessed for their restoration potential. The species used in the investigation were Tripteris sinuata, Ruschia spinose, Drosanthemum speciosum, Indigofera sessifolia, Pteronia incana, Ehrharfa calycina and Chaetobromus dregeanus. Seed viability was examined using one of two techniques ie. tetrazolium or a standard germination technique. The optimal temperature for germination was determined using the following temperature regimes: 15°C day / 1DoC night, 20°C day /1 DoC night and 30°C day / 15°C night. The temperature range with the best performance was 20°C day / 1DoC night indicating that species should be sown in autumn or early winter. This timing coincides with the onset of rains in this region. The field trial investigated the influence that various mechanical cultivation techniques (ploughing, disking, tilling and clearing) and soil amendments (seed, seed+aquasorb and seed+straw+branches) have on the establishment of the selected species. Seed germination and seedling survival was monitored. The influence of treatments on water infiltration and soil moisture was investigated. Only four of the seven species germinated (Tripteris sinuata, Ehrharta calycina, Chaetobromus dregeanus and Pteronia incana). As far as species performance was concerned, T. sinuata performed best followed by E. calycina and C. dregeanus, while P. incana failed to persist. The cultivation treatments that yielded the best results were tilling, disking and ploughing. Emergence success in cleared and untreated plots was relatively low. As far as seedling emergence was concerned the most appropriate soil amendments were seed+aquasorb, seed and seed+straw+branches. Although soil moisture was higher on-heuweltjies than offheuweltjies there was no significant difference in seedling emergence and survival between these localities. Even though soil moisture was higher in seed+straw+branches treatment than in seed+aquasorb and seed treatments, seedling emergence in this treatment were lower than in the two latter treatments. This clearly indicates that soil moisture is not the only factor that influences the establishment of species. In the trial a mixture of late successional and pioneer species were sown, primarily with the aim of initiating the process of succession! recovery of old fields. Contrary to what was expected the late successional species germinated first. This has led to the conclusion that these late successional species have no innate dormancy, further proved by the inability of species to germinate after the second season. It could thus be that these late successional species have a short live span, and that they germinate when conditions are favourable. It must also be kept in mind that the seed sown were freshly harvested, and it could be that the pioneer species needed an after-ripening period before they germinated. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die passiewe herstel van oulande in die Karoo is 'n tydrowende proses, wat vertraag word deur wisselvallige reënval, swak ontkieming as gevolg van 'n tekort aan geskikte mikro-habitatte vir saailingvestiging, kompetisie van bestaande plantegroei, veranderende grondeienskappe en die afname in sleutel biotiese prosesse. Die doel van hierdie studie was, om die rol van saadbank in die herstel van oulande te bepaal, sowel as om moontlike plantspesies te identifiseer en metodes van vestiging van hierdie spesies te bepaal met die primêre doelom die proses van suksessie / herstel van oulande in die Klein Karoo te inisieër. Met die saadbankstudie is die volgende punte aangespreek: die ooreenkoms tussen die meerjarige spesies in die saadbank en bogrondse plantegroei op ou lande, en die effek van versteuring op die saadbank. Verder is gekyk na die rol van voortplantingsmeganisme verspreiding om moontlike beweging vanaf onversteurde na versteurde areas te ondersoek. Die studie het aangedui dat daar 'n 31% ooreenkoms is tussen meerjarige spesies in die saadbank en die bogrondse plantegroei op ou lande areas. In die bogrondse plantegroei van die ou land was die kroonbedekking van meerjarige spesies hoër as die van eenjarige spesies. Die dominante meerjarige spesies in die saadbank was spesies wat aangepas is by versteurings, met min weidingswaarde, behalwe moontlik oor die kort termyn. Versteuring het In verhoging in eenjarige en In afname in meerjarige saailingdigthede veroorsaak. Resultate dui daarop dat meerjarige verspreiding onreëlmatig is in die versteurde area en dat die teenwoordigheid van voortplantingsmeganismes, baie laag is. Dit lei tot die gevolgtrekking dat oulande addisionele saad benodig vir hervestiging. 'n Totaal van sewe spesies is ge-evalueer vir hulle moontlike restorasie potensiaal. Die spesies wat in die ondersoek gebruik was, is Tripteris sinuata, Ruschia spinose, Orosanthemum speciosum, Indigofera sessitolie. Pteronia incana, Ehrharta calycina en Chaetobromus dregeanus. Die kiemkragtigheid van die spesies is bepaal deur gebruik te maak van een van twee tegnieke nl. die tetrazolium of 'n standaard ontkiemings tegniek. Die optimale temperature vir ontkieming is bepaal deur gebruik te maak van die volgende temperatuurreekse: 15°e dag / 1Qoe nag, 200e dag /10oe nag and 300e dag / 15°e nag. Die temperatuur reeks waarop spesies die beste presteer het, was 2DOC dag /1DOC nag. Dit dui daarop dat spesies tydens herfs en vroeë winter gesaai moet word. Dit is dan ook die tydperk vir die aanvangs van die reënseisoen in hierdie streek. In die veldproef is gekyk na die invloed van verskeie meganiese bewerkings - tegnieke (ploeg, dis, ghrop en plant verwydering) en grondverbeterings behandelings (saad, saad+aquasorb en saad+strooi+takke), op die vestiging van geselekteerde spesies. Saadontkieming en saailingoorlewing is gemonitor. Die invloed van die behandelings op waterinfiltrasie en grondvog is ook ondersoek. Slegs vier van die sewe spesies het ontkiem naamlik: Tripteris sinuata, Ehrharfa calycina, Chaetobromus dregeanus en Pteronia incana. Spesies wat die beste presteer het, was T. sinuata die gevolg deur E. calycina en C. dregeanus, terwyl P. incana nie oorleef het nie. Die bewerkingsbehandelings wat die beste vestiging van plante gegee het, was die ghrop en disbewerkings gevolg deur ploegbewerking. Ontkiemings sukses in areas waar plante verwyder is en onbehandelde persele was relatief laag. Die grondverbeterings behandeling wat die beste ontkieming gelewer het was saad+aquasorb gevolg deur saad en saad+strooi+takke. Alhoewel grondvog hoër was op heuweltjies as weg van heuweltjies, was daar geen betekenisvolle verskil in ontkieming en oorlewing tussen hierdie lokaliteite nie. Alhoewel grondvog hoër was in saad+strooi+takke behandelings as in saad+aquasorb en saad behandelings was ontkieming laer in hierdie behandeling as in die saad+aquasorb en saad behandelings. Dit dui dus daarop dat grondvog nie die enigste faktor is wat die vestiging van spesies beinvloed nie. In die veldproef is 'n mengsel van pionier en klimaks spesies gesaai, met die primêre doelom die proses van suksessie/herstel van oulande te inisieër. In teenstelling met wat verwag is het die meer klimaks spesies eerste ontkiem. Dit het gelei tot die gevolgtrekking dat hierdie spesies geen dormansie het nie, en dit is verder bewys deur 'n onvermoë om te ontkiem in die tweede seisoen. Dit mag wees dat die meer klimaks spesies 'n kort lewensduur het, en dat hulle ontkiem wanneer toestande gunstig is. Dit moet ingedagte gehou word dat die saad vars geoes was, en dit kon dus wees dat die pionier spesies 'n na-rypwordings periode benodig voordat hulle ontkiem.
2

Monitoring the success of an old-field rehabilitation trial in the winter rainfall succulent Karoo : the effect of Oxalis pes-caprae

Ghebremariam, Ghirmai Emun, Esler, Karen Joan, Dreyer, Leanne L. 12 1900 (has links)
Thesis (MSc (Conservation Ecology)--University of Stellenbosch, 2004. / 89 leaves single sided printed, preliminary pages i-xiv and numbered pages 1-89. Includes bibliography. List of tables, figures used. / Scanned with a Hp Scanjet 8250 Scanner to pdf format (OCR). / ENGLISH ABSTRACT: The main aim of an old field rehabilitation trial initiated in 2000 was to find a solution to the rehabilitation process for approximately 90 000 ha of unutilised land in the Little Karoo, South Africa. Depending only on a natural succession process to restore unutilised old fields would mean that the period of recovery would be longer than the life span of an average farmer. The trial, initiated by Witbooi in 2000 aimed to see how human intervention can facilitate the process of rehabilitation of old-fields. Three years later, the trial was again monitored to evaluate the success of reseeded indigenous species and method of cultivation in the rehabilitation process. A second objective was based on a result of Witbooi (2002) who showed that there was a tendency of 0. pes-caprae to invade disturbed areas, and aimed to evaluate the effect of this species on the rehabilitation process. Seven indigenous species were reseeded in 2000, of which only four species germinated and survived to the present. These surviving species are Pteronia incana Burm Dc., Tripteris sinuata DC., Ehrharta calycina SM and Chaetobromus dregeanus Nees. The highest level of recruitment in 2001 was recorded for T sinuata followed by P. incana, E. calycina and C. dregeanus. In September 2003, three years after the trial was initiated, the highest number of surviving seedlings were of T sinuata followed by E. calycina, C. dregeanus and P. incana. Five different cultivation methods were used to enhance the germination rate and survival of seedlings. The number of seedlings that survived differs according to the cultivation methods and soil type. Tripteris sinuata had the highest number of surviving seedlings in all cultivation methods off-heuweltjies. Tripteris sinuata was therefore selected to analyse the effect of various cultivation methods. The second objective was to study the impact of Oxalis pes-caprae on species diversity in restored old fields by assessing its ability to disperse in old fields under different cultivation methods. The multivariate ANOVA results showed that there was a significant difference in the density of O. pes-caprae between on and off heuweltjies (sites) and treatments (cultivation methods). There was a significant difference in the density of O. pes-caprae between cultivation methods. A Post Hoc LSD test showed a significant difference in the density of aboveground O. pes-caprae plants between control sites (no disturbance) compared to those sites that underwent some sort of soil disturbance. There was, however, no significant difference in the abundance of O. pes-caprae on plots that underwent some sort of disturbance (i.e Cleared vs Tilled vs Disked vs Ploughed sites) on heuweltjies. There was a significant difference in the number of O. pes-caprae bulbs collected between blocks (on and off-heuweltjie) and significant differences between cultivation methods. There was also a significant difference in bulb diameter between cultivation methods when compared between on and off-heuweltjie sites. The bulbs were classified into four measurement classes. The highest number of small (2-5 mm diameter) and medium (5-8 mm diameter) sized bulbs were found in the Tilled cultivation method. In contrast the Control treatment (uncultivated) had the highest number of large sized bulbs (14-17 mm diameter) and medium bulbs size categories. In conclusion, T. sinuafa has the potential to be used for rehabilitation of old fields in combination with Tilled cultivation method. Attention should be paid to the effect of O. pes-caprae especially on heuweltjies where this species showed a complete dominance in the rehabilitation trial. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die hoof doel van 'n ou veld rehabilitasie eksperiment wat in 2000 geinisieer is was om 'n oplossing te vind vir die rehabilitasie proses vir ongeveer 90 000 ha onbenutte land in die Klein Karoo, Suid-Afrika. Indien daar slegs op natuurlike suksessie prosesse staatgemaak word om die onbenutte ou lande te restoreer, sou dit beteken dat die periode van herstel langer sou wees as die lewensverwagting van die gemiddelde boer. Hierdie eksperiment, wat in 2000 deur Witbooi geinisieer is, het gepoog om te bepaal hoe menslike inmenging die proses van rehabilitasie van ou velde kan fasiliteer. Drie jaar later is die eksperiment weer gemonitor om die sukses van die teruggesaaide inheemse spesies en bewerkings-metodes in die rehabilitasie proses te evalueer. 'n Tweede doelwit is gebaseer op 'n resultaat van Witbooi (2002) wat aangetoon het dat daar 'n neiging was vir O. pes-caprae om versteurde areas binne te dring, en het dus gemik om die effek van hierdie spesie op die rehabilitasie proses te evalueer. Sewe inheemse spesies is in 2000 teruggesaai, waarvan slegs 4 spesies ontkiem en oorleef het tot die hede. Hierdie oorlewende spesies is Pteronia incana Burm Dc., Tripteris sinuata DC., Ehrharta calycina SM en Chaetobromus dregeanus Nees. Die hoogste vlak van werwing in 2001 is vir T sinuata aangeteken, gevolg deur P. incana, E. calycina en C. dregeanus. In September 2003, drie jaar na die aanvang van die eksperiment, was die hoogste getal oorlewende saailinge die van T sinuata, gevolg deur E. calycina, C. dregeanus en P. incana. Vyf verskillende bewerkings-metodes is gebruik om ontkiemingstempo en saailing oorlewing aan te help. Die aantal saailinge wat oorleef het varieer volgens die bewerkings-metode wat gevolge is en die grondtipe. Tripteris sinuata het die grootste aantal oorlewende saailinge gehad in al die bewerkings-metodes af van heuweltjies. Tripteris sinuata is daarom geselekteer om te analiseer vir die effek van verskillende bewerkings-metodes. Die tweede doelwit was om die inpak van Oxalis pes-caprae op spesie-diversiteit in die gerestoreerde ou land te bepaal deur die vermoë van hierdie spesie om in ou velde te versprei onder verskillende bewerkings-metodes te evalueer. Die multi-veranderlike ANOVA resultate het aangetoon dat daar 'n beduidende verskil in O. pes-caprae digtheid tussen heuweltjie en nie-heuweltjie (persele) en verskillende bewerkings-metodes was. Daar was 'n beduidende verskil in die digtheid van o. pes-caprae tussen verskillende bewerkingsmetodes. 'n Post Hoc LSD toets het 'n beduidende verkil in die digtheid van bogrondse O. pes-caprae plante tussen kontrole terreine (geen versteuring) vergeleke met persele wat een of ander vorm van grondversteuring ondergaan het aangedui. Daar was egter geen beduidende verskil in die volopheid van 0. pes-caprae op persele wat een of ander vorm van versteuring ondergaan het (i.e Skoongemaakte vs Getilde vs Geskottelde vs Geploegde persele) op heuweltjies nie. Daar was 'n beduidende verskil in die aantal O. pes-caprae bolle wat versamel is tussen blokke (op en af van heuweltjies) en beduidende verskille tussen die bewerkings-metodes. Daar was ook 'n beduidende verskil in bol-deursnitte tussen bewerkings-metodes wanneer dit tussen heuweltjie en nie-heuweltjie persele vergelyk is. Die bolle is in vier metingsklasse verdeel. Die grootste aantal klein (2-5 mm deursnit) en medium (5-8 mm deursnit) bolle is in die Getilde bewerkings-metode gevind. In kontras het die Kontrole behandeling (onbewerk) die grootste aantal groot (14-17 mm deursnit) en medium bolle gehad. Samevattend het T. sinuata die potensiaal om gebruik te word in die rehabilitasie van ou lande in kombinasie met die tilting bewerkings-metode. Aandag moet geskenk word aan die effek van 0. pes-caprae, veral op heuwetjies waar hierdie spesies 'n totale dominansie in die rehabilitasie eksperiment getoon het.

Page generated in 0.0889 seconds