Οι πορφύρες ή χαλαζιακοί πορφύρες ή πορφυρίτες λίθοι, είναι ηφαιστειακής ή υπο-ηφαιστειακής γενέσεως πετρώματα, τα οποία απαντώνται σε πολλές χρωματικές ποικιλίες όπως, πορφυρό, ερυθρόχροο, ερυθρόφαιο, τεφρόφαιο, τεφρόχροο, τεφρομέλανο ή / και πράσινο. Τα πετρώματα αυτά χρησιμοποιούνται ως διακοσμητικά ή / και ως δομικά υλικά, στα υπό ανάπλαση ιστορικά κέντρα πόλεων και όχι μόνο [16]. Οι πορφύρες είναι τα πλέον κατάλληλα για το σκοπό αυτό πετρώματα και αυτό οφείλεται στα εξαιρετικά φυσικά, μηχανικά και τεχνικά τους χαρακτηριστικά, καθώς και στο αναλλοίωτο του χρώματος και της δομής των. Το γεγονός αυτό, τα καθιστά ως τα πλέον διαχρονικά απ' όλα τα διακοσμητικά πετρώματα, είτε αυτά ανήκουν στην κατηγορία των ανθρακικών, είτε στην κατηγορία των αργιλοπυριτικών πετρωμάτων. Ηφαιστειακά πετρώματα με πορφυριτικό ιστό εξορύσσοντο από την αρχαιότητα. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν ο ερυθρός πορφυρίτης Αιγύπτου, γνωστός ως Porfido rosso antico και ο πράσινος κροκεάτης λίθος ή αυγιτικός ανδεσινικός πορφυρίτης, γνωστός και ως Porfido verde antico. Κοιτάσματα πορφυρών υπάρχουν πολύ λίγα στον κόσμο. Τα πλέον γνωστά είναι της Ιταλίας (Porfido di Albiano – Trento), της Αργεντινής (Porfiris de Puerto Madryn) και του Μεξικού (Porfiris de San Luis de la Paz). Μετά από συστηματικές γεωλογικές έρευνες, που διεξήγαγε τα τελευταία χρόνια ο Δρα Κωνσταντίνος Ι. Ρήγας στην περιοχή της Κεντρικής Ροδοπικής μάζας ανακάλυψε ένα σημαντικό, από άποψη ποιότητας και αποθεμάτων κοίτασμα, αυτό του Χαλαζιακού Πορφύρη Ξάνθης [12], η λεπτομερής εξέταση των Φυσικό – Μηχανικών και Τεχνικών χαρακτηριστικών του οποίου, αποτελεί αντικείμενο της παρούσας πτυχιακής εργασίας. / --