Zugl.: Berlin, Freie Univ., Diss., 2007

No description available.

Diss. theol. Luzern. / Im Buchh.: München : Grin. Register. Literaturverz.

Σε αυτή τη εργασία επιχειρήθηκε η συστηματική καταγραφή της παρουσίας του Διονύσιου Σολωμού στο περιοδικό Παναθήναια. Ως σήματα της παρουσίας του λειτούργησαν αποκλειστικά οι ρητές αναφορές στο όνομα του ποιητή, με επίκεντρο του ενδιαφέροντος την κριτική πρόσληψη του Σολωμού από τον κύκλο των συντακτών και των συνεργατών του περιοδικού. Οι ονομαστικές αναφορές στον Σολωμό οργανώθηκαν, με βάση το πλαίσιο εμφάνισής τους, σε τέσσερις κεντρικούς άξονες: την επετειακή και εκδοτική επικαιροποίησή του, την ενεργοποίηση ενός γόνιμου βιο-κεντρικού ενδιαφέροντος, τη στράτευσή του στο κρίσιμο ζήτημα της γλώσσας και, τέλος, στην υποδοχή του ίδιου του έργου του στο φιλόξενο περιβάλλον των Παναθηναίων. Εν είδει προλόγου, η στοχευμένη ανάγνωση του Α΄ τόμου λειτουργεί αναγνωριστικά. Θέτει, στην ουσία, το θεμελιώδες υπόβαθρο, πάνω στο οποίο εγγράφεται αργότερα το ειδικό ενδιαφέρον που θα προκαλέσει ή θα συντείνει στην «επιφάνεια» του Σολωμού στο περιοδικό Παναθήναια. Διαφαίνεται ότι ο Σολωμός για τα Παναθήναια είναι, πρώτα από όλα, ο ποιητής της εθνεγερσίας και το έργο του συνιστά την πολυτιμότερη παρακαταθήκη εθνικών αξιών. Το ισχυρό ιδεολογικό φορτίο της ποίησής του επιβάλλει στάση σεβασμού απέναντι στον «εθνικό ποιητή», με όλους τους κινδύνους που αυτό εγκλείει, δηλαδή τον περιορισμό της δόξας του σε ένα ή δύο ποιήματα (για τους πολλούς στον «Ύμνο», ή, για τους πιο μυημένους, και στους Ελεύθερους Πολιορκημένους) και τη μονοδιάστατη πρόσληψη της ποίησής του με βάση το αξιακό - ιδεολογικό της περιεχόμενο και όχι την αισθητική αξία της. Η επετειακή αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος και η σύντονη εκδοτική κίνηση, αφενός επαναφέρουν τον Σολωμό στην επικαιρότητα και, αφετέρου, καθιστούν το έργο του προσβάσιμο. Ενεργοποιείται, έτσι, αυτόματα η αναγνωστική και κριτική έλξη προς τον Σολωμό και μάλιστα με όρους που επικυρώνουν την κατίσχυση του παλαμικού δόγματος απέναντι στον εκπνέοντα επτανησιακό ιδεαλισμό. Αποδεικνύεται ωστόσο ότι ο Σολωμός θα είναι στο εξής ο ποιητής των κριτικών και των λογοτεχνών, που τον διαβάζουν και τον μνημονεύουν σε κάθε ευκαιρία, συνδέοντας, συχνά το έργο του με τον ιδεολογικο-ιστορικό χωροχρόνο τους. Ιδιαίτερη έλξη ασκεί και η μορφή του ποιητή. Η πρακτική κριτική της εποχής, άλλωστε, εκφράζεται από τη βιογραφική μέθοδο. Με ακλόνητη πεποίθηση ότι το ποίημα μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο για την αποκάλυψη της προσωπικότητας του δημιουργού του (και αντίστροφα) διερευνάται «η ιδιαίτερη ποιότητα του χαρακτήρα, της ζωής, της καταγωγής και του περιβάλλοντος» [1] του Σολωμού και επιχειρείται η αναστήλωση της ζωής του σε κάθε της λεπτομέρεια. Άλλοτε υπερκαλύπτοντας και άλλοτε υποκαθιστώντας το ίδιο το έργο, υπερισχύουν οι βιογραφικές πληροφορίες που συμπληρώνουν το βιογραφικό πορτρέτο του ποιητή και διαμορφώνουν τον λογοτεχνικό μύθο του Σολωμού. Τελευταίος και κρίσιμος όρος πρόσληψης είναι η γλώσσα του Σολωμού. Για τα Παναθήναια, η σολωμική δημοτική προτείνεται ως γλωσσικό πρότυπο. Μέσω της σολωμικής γλώσσας επιχειρείται η αποκατάσταση της ενότητας της νεοελληνικής λογοτεχνίας, από τον Ερωτόκριτο και το δημοτικό τραγούδι, ώς τη λογοτεχνία της γενιάς του ’80 και εξής: ο Σολωμός είναι ο θεμελιακός της αρμός. Το έργο του, τέλος, ελληνικό και ιταλόγλωσσο, πρώιμο και όψιμο, απαρτισμένο ή αποσπασματικό είναι ελλειπτικά παρόν. Αναγνωρίσιμα και ευρύτερα αποδεκτά τα μικρά και μεγάλα συνθέματα της νεότητας, προβληματικά και λιγότερο οικεία τα έργα της ωριμότητας προκαλούν τη συνήθη αμηχανία ή τη σιωπή της κριτικής. Σε κάθε περίπτωση, η παρουσία του Δ. Σολωμού στο περιοδικό Παναθήναια είναι σταθερή και αδιάλειπτη. Απηχεί – και επικυρώνει – το ουσιαστικό έργο κανονικοποίησης που επιτελείται από τον διαρκή αγώνα ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, ή αλλιώς, ένα στάδιο «στο διαδοχικό ξεδίπλωμα του σημασιολογικού δυναμικού που ενυπάρχει στο έργο και επικαιροποιείται στα στάδια της ιστορίας της πρόσληψής του, το οποίο προσφέρεται στην κατανοούσα κρίση, στο βαθμό που αυτή διεκπεραιώνει κατά τρόπο ελέγξιμο το “συγκερασμό των οριζόντων”[…]». [2] Άλλωστε η θεωρία της πρόσληψης διδάσκει ότι η ανάγνωση είναι έργο πολλών γενεών και αυτό, ως θεωρητική κατάκτηση, διασταυρώνεται με μια από τις βασικότερες προσδοκίες της σολωμικής ποιητικής: «Ma nelle parti †pochissimi† colpi forti, ai quail la fantasia supplisca travedendo il resto e piu ancora» («Λίγες δυνατές πινελιές», τις οποίες συμπληρώνει η φαντασία του αναγνώστη, «διαβλέποντας τα υπόλοιπα, και ακόμα περισσότερα»).[3] 1. M. H. Abrams, Ο καθρέφτης και το φως. Ρομαντική θεωρία και κριτική παράδοση, μτφρ. Άρης Μπερλής, Κριτική, Αθήνα, 2001, σελ. 427. 2. Hans Robert Jauss, Η θεωρία της πρόσληψης. Τρία μελετήματα, Εισαγωγή, μετάφραση, επίμετρο Μίλτος Πεχλιβάνος, Βιβλιοπωλείο της “Εστίας” Ι.Δ. Κολλάρου και Σιας Α.Ε., Αθήνα, 1995, σελ. 69. 3. Κατερίνα Τικτοπούλου, «Οι τύχες του ανολοκλήρωτου σολωμικού έργου. Αμηχανία και εύγλωττες μεταφορές», Διονύσιος Σολωμός:«Κανών» νεοελληνικού πνευματικού βίου; (30 Οκτωβρίου – 1 Νοεμβρίου 1997), Επιστημονικό Συμπόσιο, Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας (Ιδρυτής: Σχολή Μωραΐτη), Αθήνα, 1999, σελ. 86. / In this dissertation a systematic recording of the presence of Dionysius Solomos at the journal Panathinaia was attempted. As evidence of this presence, the references on the poet’s name with focal interest in the critical employment of Solomos’ poetry from the editors and contributors of this journal exclusively operated. These references were organized in order of appearance in four central keystones: the anniversarial and publication timeliness, the activation of a fertile bio-centric interest, its commitment to the crucial linguistic matter and finally, the reception of the works as such in the friendly environment of the Panathinaia journal. Introductorily, the targeted reading of the first volume functions as a recognition. It sets the base on which the special interest it will cause or collaborates towards the “surface” of Solomos in the Panathinaia journal is registered. It appears that Solomos, for Panathinaia, firstly is the poet of the Greek war of Independence and its works comply the most valuable heritage of national values. The anniversarial resurgence of the interest and strenuous publication movement, bring Solomos to date and, on the other hand, they make his works accessible. In this way the reading and critical attraction to Solomos is activated in terms of validating the domination of Palamas doctrine, opposing to the falling idealism of the Ionian School. It is proved that Solomos will, from now on, be the poet of the critics and the literateurs, who read and commemorate him in every chance, frequently connecting his works to their ideational- historical space-time. Particular attraction is created from the personality of the poet. The practical criticism of the time is expressed through the biographical method. With firm belief that a poem can function as a means of discovering the personality of its creator (and vice versa), the life of Solomos is explored and the detailed rebirth of the poet is attempted. At times the biographical information can cover or replace the works themselves. In this way, the literary legend for Solomos is formed. Finally, his Greek and Italian early or later work, be it composed or excerptive is missingly present. In every case the appearance of Dionysius Solomos in the Panathinaia journal is steady and constant. It echoes and certifies the essential work of canonization which is due to the constant battle between the past and the present. The reception theory teaches that reading is a work of many generations and this, as a theoretical conquer crosses with one of the most basic expectations of the poetry of Solomos.

The purpose of this essay is to describe the perception of four medieval Syriac Christians Chroniclers, i.e. Pseudo-Dionysios of Tel-Mahre, Mikhael Rabbo, the anonymous Chronicler of The Chronicle of the year 1234 and BarcEbroyo, on the emergence of Islam with regard to religion, economic and social issues in the region of Syria and Iraq, here called Aramea, where Syriac speaking communities lived. The period of the study covers the time from the Prophet Muhammad to the end of the Umayyad dynasty.   Early passages in Syriac documents give positive accounts about the Prophet Muhammad, Abu Bakr, cUmar ibn al-Khattab and Mucawiya. And indeed, the Syriac speaking community received the coming of the Arabs as a liberation from the Byzantines´ yoke, i.e. persecution and humiliation. When the Arabs conquered the region, they made a dhimmi-deal with subjugated Christians, i.e. ahl al-dhimma “people of covenant”, and gave them protection in exchange for jizya, the protection tax. Indeed, they achieved some independence, had their own civil laws, and the Syriac church ruled very freely.   But the presence of the Muslim Arabs transformed the region in terms of religion, language, demographic and political circumstances. The jizya became a heavy burden and some Caliphs treated Christians unfairly.  The Arabs showed superiority and a political power over all subjugated.   Within this change there began also a cultural interaction between the Muslims and the Christians. The Church was challenged, the Syriac language was repressed, and the Church fathers had to act to protect their communities. First, documentation of historical events of the region became a very important and central issue. Second, the chronicles were authored in order to present a disparity between Islam and Christianity to indicate distinction in religion and moral laws. Third, the Syriac church was challenged and had to act by forbidding marriage with Muslims by constituting Church Law, as many Christians chose to convert to Islam because of interactions, heavy taxes and unfair treatment.