Εν κατακλείδι, η πρόσληψη του μυθολογικού υλικού από τους νεότερους δραματουργούς, όπως επισημαίνει και ο Δημήτρης Τσατσούλης, «το εμπλουτίζει με νέες συνιστώσες, αφήνοντας, πάνω σε ένα παλιό σώμα, νέα ίχνη γραφής, αναζητήσεων, προβληματισμών μιας νέας εποχής, αναδιατυπώνοντας έτσι και τους όρους πρόσληψής του». Έτσι, ο Φιλοκτήτης του André Gide παρουσιάζει το δράμα του καλλιτέχνη και του ανθρώπου που παλεύει να διατηρήσει τον αυθεντικό εαυτό του, θέλοντας να μάς βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ολοκλήρωσή μας έγκειται σε μας τους ίδιους, αρκεί να βρούμε τη δύναμη να υπερβούμε τον εαυτό μας. Το έργο του Βασίλη Ζιώγα είναι ένα άμεσο μάθημα ζωής από τον Φιλοκτήτη προς τον Νεοπτόλεμο και έμμεσα από τον συγγραφέα προς εμάς, τους αναγνώστες/θεατές. Στο τέλος, θα πρέπει η όρασή μας να έχει διευρυνθεί, όπως του Νεοπτόλεμου. Θα πρέπει να ακούμε και να βλέπουμε τους Στυλίτες, την ενότητά μας δηλαδή με το σύμπαν. Ο Μύθος δείχνει το δρόμο, αρκεί να ακολουθήσουμε τις συντεταγμένες του. Τέλος, το κείμενο του Heiner Müller μάς αποκαλύπτει, με τον πιο γλαφυρό τρόπο, ότι οι κρατούντες δε θα διστάζουν να εκμεταλλεύονται ακόμα και τα πτώματα των ηρώων, αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Η διακειμενική, λοιπόν ανάλυση αναδεικνύει ότι η επίθεση στο μυθικό υλικό οδηγεί στην επανανακάλυψη του ίδιου του Μύθου. Καθίσταται έτσι ο αρχαίος Μύθος νέο Ήθος. / -