Η παρούσα εργασία καταπιάνεται με το μύθο και τη διαλεκτική όπως αυτά παρουσιάζονται σε συγκεκριμένους διαλόγους του Πλάτωνα. Στο πρώτο μέρος δίνεται ένα γενικό σχεδιάγραμμα για το μύθο όπως αυτός νοούταν πριν και μετά από τον Πλάτωνα αλλά και στον τρόπο που ο Πλάτωνας κατηγοριοποίησε στην Πολιτεία του, τους μύθους. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στην προσέγγιση του μύθου ως λόγου και στα στοιχεία που εν γένει διακρίνουν έναν μύθο από ένα λόγο με επιχειρήματα. Ακολούθως, εξετάζεται η διαλεκτική και οι δύο σημαντικότερες προσεγγίσεις της στην πλατωνική φιλοσοφία, δίνοντας περισσότερη έμφαση στον τρόπο παρουσίασης της, στην Πολιτεία, στον Φαίδρο, στον Φίληβο, στο Σοφιστή, και στον Πολιτικό. Η συνοπτική παρουσίαση της διαλεκτικής που επιχειρείται σε αυτή την εργασία, έχει σαν στόχο της, να μπορέσει ο αναγνώστης να διακρίνει τις γνωσιολογικές και μεταφυσικές διαφορές ανάμεσα στον μύθο και τη διαλεκτική του Πλάτωνα. Επίσης, χρησιμεύει στο να προετοιμαστεί ο αναγνώστης για την ερμηνευτική προσέγγιση των τριών μύθων που έπεται, η οποία επικεντρώνεται στη σχέση μύθου και λόγου. Επιλέξαμε τρείς επειδή δεν θα ήταν δυνατό να μελετήσουμε εδώ το σύνολο των μύθων του Πλάτωνα. Συγκεκριμένα, επιλέξαμε τον μύθο του Ηρός από την Πολιτεία, τον μύθο των κοσμικών περιόδων από τον Πολιτικό και τον μύθο της Ατλαντίδας όπως παρουσιάζεται στον Τίμαιο. Οι τρεις συγκεκριμένοι μύθοι επιλέχθηκαν για δύο κυρίως λόγους: αφενός διότι καθένας τους ανήκει σε διαφορετική κατηγορία μύθων και αφετέρου διότι καθένας τους βρίσκεται σε διαφορετικό σημείο του διαλόγου στον οποίο τον συναντάμε. Ειδικότερα, ο μύθος του Ηρός είναι εσχατολογικός και τον συναντάμε στο τέλος της Πολιτείας, ο μύθος από τον Πολιτικό είναι κοσμολογικός και βρίσκεται στη μέση του διαλόγου και ο μύθος της Ατλαντίδας είναι ψευδο-ιστορικός και βρίσκεται στην αρχή του Τίμαιου. Εδώ, επιχειρείται μια σύντομη παρουσίαση αυτών των τριών, κυρίως υπό το πρίσμα της διάκρισης μύθου και διαλεκτικής. Συγκεκριμένα, εξετάζεται κατά πρώτον, σε ποιο σημείο του κάθε διαλόγου εισάγεται έκαστος εκ των τριών μύθων και για ποιους λόγους. Κατά δεύτερον, δίδεται εν συντομία το περιεχόμενο του, στη συνέχεια ακολουθεί μια ερμηνευτική προσέγγιση και εν τέλει μια συμπερασματική εκτίμηση για το πώς ο κάθε μύθος συμβάλλει στο σύνολο του διαλόγου, του οποίου αποτελεί μέρος. Εν κατακλείδι, παρουσιάζονται κάποια συμπεράσματα που προκύπτουν από το σύνολο της παρούσας διπλωματικής εργασίας, αναφορικά με τα στοιχεία που διακρίνουν το μύθο από τη διαλεκτική στο πλατωνικό έργο. / In this paper, three of the myths of Plato are presented : the myth of Er, myth of Statesman and myth of Atlantis. The myths of Plato are presented in comparison but in relation too with his dialectics. However, before the intepretation of those three myths a brief but enlighting presentation of myth before and after Plato was attempted as well as his dialectic in particulars Platonic dialogues such as Republic, The Statesman, The Philibus, The Sophist and The Phaedrus. At the end of this paper some conclusions are presented in accordance with the content of the earlier chapters.

Στόχος της παρούσας εργασίας είναι, από τη μια, η ανάδειξη της ιδιαίτερης σχέσης του Πιέρ Πάολο Παζολίνι με την έννοια του μύθου, η οποία αποτελεί ισχυρό συστατικό του συνολικού καλλιτεχνικού έργου του Ιταλού δημιουργού, και, από την άλλη, η μελέτη της έμπρακτης χρήσης της προαναφερόμενης έννοιας από τον ίδιο στο χώρο του θεάτρου και, πιο συγκεκριμένα, στο αρχαιόθεμο δραματικό του κείμενο Πυλάδης στο πλαίσιο της λογοτεχνικής έννοιας της πρόσληψης. Για το λόγο αυτό, στην εργασία αυτή, κρίνεται σκόπιμη, αφενός, η εξέταση της συνολικής καλλιτεχνικής παραγωγής του Παζολίνι, ξεκινώντας από τα πρωτόλεια έργα, στα οποία η έννοια του μύθου εντοπίζεται στο σύγχρονο, για τον καλλιτέχνη, επαρχιώτικο πολιτισμό, κυρίως, της Νότιας Ιταλίας, φτάνοντας μέχρι τα ώριμα έργα του που είναι καθαρά εμπνευσμένα από τον αρχαιοελληνικό μύθο, και, αφετέρου, η εκτενής δραματουργική ανάλυση του Πυλάδη μέσα από την παράθεση μιας αρκετά επαρκούς ποσότητας αποσπασμάτων του δραματικού κειμένου, από τη στιγμή που το έργο παραμένει αμετάφραστο και, άρα, άγνωστο ακόμα και σήμερα στη χώρα μας. Σύμφωνη με την προαναφερόμενη στοχοθεσία είναι η δομή της παρούσας εργασίας, η οποία στο πρώτο μέρος της πραγματεύεται την έννοια του μύθου στο καλλιτεχνικό έργο του Παζολίνι, όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από τους ποικίλους επικοινωνιακούς κώδικες του Ιταλού καλλιτέχνη, με σκοπό να αναδειχθεί περισσότερο αυτός του θεάτρου. Το δεύτερο μέρος της εργασίας ασχολείται με τη διακειμενική προσέγγιση του μυθικού προσώπου του Πυλάδη σε δραματουργικό επίπεδο, μια διαδικασία απαραίτητη για να μπορέσει κανείς να παρακολουθήσει καλύτερα, τόσο το τρίτο και τελευταίο μέρος της, το οποίο περιλαμβάνει τη δραματουργική ανάλυση του Πυλάδη, όσο και τον Επίλογο, στον οποίο περιέχονται τα πορίσματα της συγκεκριμένης έρευνας, στο επίπεδο της πρόσληψης από το θεατή και αναγνώστη. / Questa tesi tratta il rapporto di Pier Paolo Pasolini con il concetto del mito e del teatro, approfondendo più specificamente nella sua opera teatrale "Pilade".

Στην παρούσα εργασία θα διερευνηθεί η διακειμενική σχέση του αρχετυπικού μύθου της Φαίδρας με το θεατρικό έργο Φαίδρα (1911) του Miguel de Unamuno (Μιγκέλ ντε Ουναμούνο), το ποίημα Φαίδρα (1923) της Marina Tsvetaeva (Μαρίνα Τσβετάγιεβα) και το θεατρικό έργο Ιππόλυτος Καλυπτόμενος (1997) του Βασίλη Παπαγεωργίου, έργα που βασίστηκαν στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό μύθο. Στόχος, λοιπόν, της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση του τρόπου πρόσληψης του αρχετυπικού μύθου, όπως αυτός παρουσιάστηκε στην τραγωδία του Ευριπίδη, από τους τρεις μεταγενέστερους δημιουργούς και ο βαθμός της διακειμενικότητας του μύθου με τα σύγχρονα έργα, μέσω της ανάδειξης των ομοιοτήτων και διαφορών των ηρωίδων με το αρχαιοελληνικό τους πρότυπο. Επίσης, θα διερευνηθεί το πώς ανασημασιοδοτείται η γυναικεία μορφή της Φαίδρας στο αντίστοιχο κάθε φορά περιβάλλον, διότι, όπως αναφέρει ο Σιαφλέκης: «Το μυθικό πρόσωπο είναι αυτό που καθορίζει τη λειτουργία της μυθοπλασίας, που όπως είναι φυσικό διαφέρει ανάμεσα σε συγγραφείς, σε εποχές και λογοτεχνικά είδη». Το τελευταίο προς εξέταση έργο, ο Ιππόλυτος Καλυπτόμενος του Βασίλη Παπαγεωργίου, διαλέγεται στενά με τα ελάχιστα σωζόμενα αποσπάσματα του Ιππόλυτου Καλυπτόμενου του Ευριπίδη και επομένως θα προσπαθήσω να εντοπίσω τα στοιχεία πρόσληψης και διακειμενικότητας που υπάρχουν ανάμεσα στο διακείμενο και το αντίστοιχο υπερκείμενό του. Επιπλέον σε κάθε ένα από τα έργα θα εξεταστεί η διατήρηση ή μη των μυθημάτων και των μοτίβων ή η τροποποίηση αυτών, ώστε να αναδειχθεί πιο ξεκάθαρα η διακειμενική σχέση των έργων με το αρχέτυπό τους. / This paper aims to investigate the intertextual relationship of the archetypal myth of Phaedra in the play Phaedra (1911) of Miguel de Unamuno,in the poem Phaedra (1923) of Marina Tsvetaeva and the play Hippolytus Kalyptomenos (1997) of Vasilis Papageorgiou, projects based on this literary legend.

Στην παρούσα εργασία μελετάται σε ποιο βαθμό συγκλίνουν και που διαφοροποιούνται από την λογοτεχνική παράδοση συγκεκριμένα σύγχρονα θεατρικά έργα που αφορούν στο Μύθο του Οιδίποδα.Ποια θέματα απασχολούν τους νέους συγγραφείς και με ποια μορφή τα διατυπώνουν;Ποιες είναι οι νέες τάσεις στη θεατρική γραφή; / In this study , we examine specific modern theatrical plays about the Myth Of Oedipus and how they converge and differ from the literary tradition.What are the new trends in theatrical writing?

Εν κατακλείδι, η πρόσληψη του μυθολογικού υλικού από τους νεότερους δραματουργούς, όπως επισημαίνει και ο Δημήτρης Τσατσούλης, «το εμπλουτίζει με νέες συνιστώσες, αφήνοντας, πάνω σε ένα παλιό σώμα, νέα ίχνη γραφής, αναζητήσεων, προβληματισμών μιας νέας εποχής, αναδιατυπώνοντας έτσι και τους όρους πρόσληψής του». Έτσι, ο Φιλοκτήτης του André Gide παρουσιάζει το δράμα του καλλιτέχνη και του ανθρώπου που παλεύει να διατηρήσει τον αυθεντικό εαυτό του, θέλοντας να μάς βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ολοκλήρωσή μας έγκειται σε μας τους ίδιους, αρκεί να βρούμε τη δύναμη να υπερβούμε τον εαυτό μας. Το έργο του Βασίλη Ζιώγα είναι ένα άμεσο μάθημα ζωής από τον Φιλοκτήτη προς τον Νεοπτόλεμο και έμμεσα από τον συγγραφέα προς εμάς, τους αναγνώστες/θεατές. Στο τέλος, θα πρέπει η όρασή μας να έχει διευρυνθεί, όπως του Νεοπτόλεμου. Θα πρέπει να ακούμε και να βλέπουμε τους Στυλίτες, την ενότητά μας δηλαδή με το σύμπαν. Ο Μύθος δείχνει το δρόμο, αρκεί να ακολουθήσουμε τις συντεταγμένες του. Τέλος, το κείμενο του Heiner Müller μάς αποκαλύπτει, με τον πιο γλαφυρό τρόπο, ότι οι κρατούντες δε θα διστάζουν να εκμεταλλεύονται ακόμα και τα πτώματα των ηρώων, αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Η διακειμενική, λοιπόν ανάλυση αναδεικνύει ότι η επίθεση στο μυθικό υλικό οδηγεί στην επανανακάλυψη του ίδιου του Μύθου. Καθίσταται έτσι ο αρχαίος Μύθος νέο Ήθος. / -

Ο σκοπός της παρούσας μεταπτυχιακής εργασίας είναι η μελέτη της συλλογιστικής πορείας του Πρόκλου, έτσι όπως διαμορφώνεται στο έργο του Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας υπόμνημα, όσον αφορά στις έννοιες της παιδείας και της πολιτικής. Η έννοια της παιδείας εξετάζεται από τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο μέσα από το πρίσμα των προτροπών και των απαγορεύσεων που έχει προτείνει ο Πλάτωνας στο έργο του Πολιτεία για την ορθή διαμόρφωση της προσωπικότητας των νέων, όπως για παράδειγμα ο «εξορισμός» της ποίησης του Ομήρου από την παιδεία των νέων, εξαιτίας της χρήσης της έννοιας της μίμησης και των μύθων. Η μουσική αναδεικνύεται ως βασικό και ιδιαιτέρως σημαντικό μάθημα στην παιδεία των νέων μέσα από την επιλογή των κατάλληλων αρμονιών και ρυθμών. Ο Πρόκλος σχολιάζει εκτενώς την καινοτόμα άποψη του Πλάτωνα για την κοινή παιδεία που θα πρέπει να λάβουν τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες μέσα στην πόλη, ώστε να επιτευχθεί η δυναμική συμμετοχή και ανάληψη των πολιτικών καθηκόντων από όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως. Η έννοια της πολιτικής εξετάζεται από τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο μέσα από την έννοια της δικαιοσύνης, η οποία κατέχει κεντρικό ρόλο στην Πολιτείαν του Πλάτωνα, καθώς και μέσα από την αναλογία της τριμερής διάκρισης των μερών της ψυχής και των μερών της πόλης με σκοπό να καταστεί σαφές ότι κάθε άνθρωπος και κατ’ αναλογίαν κάθε πόλη διακατέχονται από την αρετή της δικαιοσύνης μόνο όταν τα μέρη τους συμβιώνουν αρμονικά. Σε αντίθετη περίπτωση επέρχονται παθογενείς καταστάσεις τόσο στην ψυχή όσο και στην πόλη. Τέλος, ο Πρόκλος αναφέρεται διεξοδικά και στην μεταβολή των πολιτευμάτων στην Πολιτείαν του Πλάτωνα, επιχειρώντας να τονίσει ότι η ελλιπής και η μη ορθή παιδεία των νέων θα οδηγήσει σε διχοστασία τους άρχοντες με αποτέλεσμα την κατάλυση της άριστης πολιτείας. Η παιδεία λοιπόν, αποτελεί εκείνον τον θεσμικό και γνωσιολογικό παράγοντα που κατά την γνώμη του Πρόκλου, στηριζόμενος στις απόψεις του Πλάτωνα, θα επιτύχει να αναδείξει εκείνους τους ηγέτες οι οποίοι θα είναι ικανοί για την πολιτική και πολιτιστική ανασυγκρότηση της κοινωνίας. / The purpose of the present M.A. dissertation is to study the reasoning process of Proclus about the concepts of education and politics, as they discussed in Plato’s Republic. The concept of education is examined by the Neo-Platonic philosopher through the prism of prompts and prohibitions that have proposed by Plato for the proper conformation of the personality of young people, such as the “exile” of Homer’s poetry because of the use of the concepts of imitation and myths. The music is emerging as an essential and very important lesson in the education of young people through the selection of the appropriate harmonies and rhythms. Proclus has also commented extensively on the innovative aspect of Plato on the common education which should take both men and women in the city, so as to achieve active involvement and commitment of the political duties of all citizens. The concept of policy considered by the Neo-Platonic philosopher through the concept of justice, which has central role in Plato’s Republic, and through the tripartite separation of the soul and the city in order to make clear that every person and every city, in the basis of their analogy, possess the virtue of justice only when their parts coexist harmoniously. Otherwise, occurre pathogenic conditions both in the soul and in the city. Finally, Proclus refers thoroughly to the change of political regimes in Plato’s Republic, attempting to emphasize that the incomplete and incorrect education of young people will lead to controversies between rulers, resulting in the destruction of the excellent state. Education, therefore is that institutional and epistemic agent that will succeed to highlight those leaders who will be able in the political and cultural reconstruction of the society.

Η παρούσα διατριβή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του ερευνητικού πεδίου της Γεωμυθολογίας. Σκοπός της είναι να αποτελέσει έναν εμπεριστατωμένο, επιστημονικό Άτλαντα της Γεωμυθολογίας της Πελοποννήσου. Πιο συγκεκριμένα, να συγκεντρώσει τα απαραίτητα δεδομένα που μπορούν να οδηγήσουν στην πληρέστερη ερμηνεία των αρχαίων ελληνικών μύθων υπό το πρίσμα της επιστήμης της Γεωλογίας. Η Γεωμυθολογία υποστηρίζει ότι οι γεωμύθοι ενός τόπου είναι πιθανό να έχουν προκύψει είτε γιατί οι αρχαίοι άνθρωποι ήταν μάρτυρες ενός γεωλογικού γεγονότος είτε γιατί ήθελαν να ερμηνεύσουν εκ των υστέρων την ιδιαίτερη γεωλογική πραγματικότητα που τους περιέβαλλε. Προκειμένου να συγκροτηθεί ο Άτλας Γεωμυθολογίας της Πελοποννήσου, αρχικά, συγκεντρώθηκαν και μελετήθηκαν οι μύθοι της Πελοποννήσου που αναφέρονται στα κλασικά κείμενα (Παυσανίας, Στράβωνας, Διόδωρος και Απολλόδωρος), καθώς και όλες οι αρχαιολογικές και γεωγραφικές πληροφορίες που μας παραδόθηκαν μέσω αυτών των κειμένων. Από το σύνολο των μύθων διακρίθηκαν οι γεωμύθοι, δηλαδή οι μύθοι που εμπεριέχουν γεωλογικές πληροφορίες. Στη συνέχεια έγινε συγκέντρωση ή/και διαμόρφωση όλων των διαθέσιμων σύγχρονων χαρτών της Πελοποννήσου που αφορούν σε γεωλογικά φαινόμενα (σπήλαια, θερμομεταλλικές πηγές, λίμνες, ποταμοί και ρήγματα) καθώς και των ορατών αρχαιολογικών μνημείων. Πραγματοποιήθηκε χωρική ανάλυση και στατιστική επεξεργασία όλων των δεδομένων, με σκοπό αυτή η μαθηματική διαδικασία, να προσδιορίσει και να κατηγοριοποιήσει τους γεωμυθότοπους. Τους τόπους δηλαδή, που συγκεντρώνουν γεωμυθολογικά, αρχαιολογικά και γεωλογικά δεδομένα, και αποτέλεσαν τον πραγματικό πυρήνα ενός γεωμύθου. Τα προαναφερθέντα δεδομένα μελετήθηκαν με δύο διαφορετικούς τρόπους: Πρώτα εξετάστηκαν κατά νομό. Για κάθε έναν νομό έγινε χαρτογράφηση των δεδομένων ξεχωριστά, ανά είδος, αλλά και συνδυαστικά. Απομονώθηκαν οι γεωμυθότοποι, μελετήθηκαν τα αποσπάσματα από την αρχαία ελληνική και τη λατινική γραμματεία που περιέχουν γεωλογικές πληροφορίες αλλά και η σύγχρονη βιβλιογραφία. Από το σύνολο της έρευνας προέκυψαν και καταγράφηκαν τα αποτελέσματα-ερμηνεία των γεωμύθων. Στη συνέχεια, έγιναν επιλεγμένες μελέτες περιπτώσεων, δηλαδή εξετάστηκαν θέματα με κεντρικό άξονα έναν Θεό ή ήρωα. Συνολικά, η έρευνα απέδειξε ότι σε ποσοστο 75% οι γεωμύθοι έχουν επηρεαστεί από το γεωλογικό περιβάλλον. Τα αποτελέσματα αυτά διευκολυνουν τη μελλοντική διαγνωστική και προγνωστική έρευνα, τόσο στο χώρο της γεωμυθολογίας, της γεωλογίας και της αρχαιολογίας, όσο και στο χώρο της ιστορίας και της λαογραφίας. / This thesis pertains to the scientific field of Geomythology. Its purpose is to contract a comprehensive, scientific Geomythological Atlas of the Peloponnese. Specifically, the research was carried out in order to gather the necessary data that can lead to a more complete interpretation of the ancient Greek myths, in the light of the science of Geology. Geomythology argues that the geomyths of a site are likely to have arisen either because the ancient people were witnesses of a geological event or because they wanted to explain, a posteriori, the special geological reality that surrounded them. To set up the Geomythological Atlas of Peloponnese, the Peloponnesian myths mentioned in classical texts (Pausanias, Strabo, Diodorus and Apollodorus) were gathered and studied and also, all the archaeological and geographical information, delivered to us through these texts. Among these myths, geomyths are distinguished, namely the myths involving geological information. Afterwards, a concentration and/or a configuration of all the available modern maps of the Peloponnese was conducted, related to geological phenomena (caves, thermal and mineral springs, lakes, rivers and faults) and the visible archaeological remains as well. Α spatial and statistical analysis of all the data was achieved, in order to determine and classify, by this mathematical process, the geomythological places (geomythotopoi). These are the sites who gather geomythological, archaeological and geological data that constitute the true core of a geomyth. The foregoing data were studied in two different ways: First, they were examined by counties. For each county the data was mapped separately by species, but also combined. The geomythotopoi were isolated, passages from ancient Greek and Latin literature containing geological information and the current literature were studied. The results-interpretations, that stem from the data study and were obtained and recorded. Then, were performed case studies, namely were studied themes around one god or hero. Overall, the study showed that 75% of the geomyths were affected by their geological environment. These results may facilitate future diagnostic and prognostic research, both in the field of geomythology, geology and archeology but also in history and folklore studies.

Την εργασία απασχολούν οι τεχνικές του θεάτρου εν θεάτρω στη νεοελληνική δραματουργία που χρησιμοποιεί τον αρχαίο μύθο ως ανακλαστικό καθρέπτη, ο οποίος τέμνει τις πλοκές του έργου-πλαισίου και του εγκιβωτισμένου έργου και αναπτύσσει μια ειρωνική μεταγλώσσα, που διαφοροποιεί αισθητικά και υφολογικά την επική και τραγική ποίηση από τη νεωτερική, μεταπολεμική δραματουργία που τις εγκιβωτίζει. Αφού εκτεθούν τα προβλήματα που προκύπτουν από την ευρυχωρία του όρου μεταθέατρο, που «εγκιβωτίζει» το θέατρο εν θεάτρω, ο τελευταίος εξετάζεται ως ειδική μορφή, φόρμα, υπο-είδος και τεχνική, όπως ορίστηκε από τη δραματουργία του μπαρόκ, εκείνη της ρομαντικής ειρωνείας, του Πιραντέλλο, μέχρι τη μεταμπρεχτική και μεταμπεκετική δραματική παραγωγή, για να δοθεί τελικώς έμφαση στην αποκλειστικά αρχαιόθεμη ελληνική και αλλοδαπή δραματική σχετική παραγωγή. Στο corpus περιλαμβάνονται τρία νεοελληνικά αρχαιόμυθα έργα: Η βουή (1997) του Παύλου Μάτεσι, που εγκιβωτίζει ανολοκλήρωτη παράσταση και την αυτοσχέδια πρόβα της, με απαγγελίες και μίμηση μικροεπεισοδίων από την Ιλιάδα, και ανεκδοτολογικό υλικό από την τρωική περιπέτεια, σε ένα έργο-πλαίσιο που επανεξετάζει το μύθο των Ατρειδών, υιοθετώντας ανοίκειες σε αυτόν δομές˙ Η τελευταία πράξη (1998) του Ιάκωβου Καμπανέλλη, όπου, με αφορμή το επικό οδυσσεϊκό παρελθόν και μια προγενέστερη πραγμάτευση του μύθου από το συγγραφέα, στήνεται ένα τριπλό θέαμα με ένα εξωσκηνικό δράμα, ένα αθέατο εσωσκηνικό δράμα και μια ανοιχτή προς όλους δοκιμή, με κεντρική μορφή τον αθέατο, διηγητικό Οδυσσέα, που διεκδικεί νέα οδύσσεια μέσω του θεάτρου˙ και Οι ηθοποιοί (2001) του Γιώργου Σκούρτη, όπου οι ηθοποιοί-χαρακτήρες του διεκδικούν με το εγκιβωτισμένο έργο εγκατάσταση στη «σοβαρή μυθολογία», εμφανίζοντας τον προς παράσταση Αγαμέμνονα ως Βίβλο, στις διατάξεις της οποίας υπάγονται τα περιστατικά των τριών τους, προκειμένου να ελεγχθούν οι εκλεκτικές τους συγγένειες με τους ήρωες του οίκου των Ατρειδών. Η μελέτη στα εν λόγω θεατρικά έργα, των χρήσεων των εγκιβωτισμών παραστάσεων και προβών, σε καθορισμένα ή συγκεχυμένα χρονικά και χωρικά πλαίσια, επιχειρεί να εξηγήσει τις δυνατότητες μετατόπισης ηθοποιών και εξωκειμενικών θεατών σε ρητές ή άρρητες μυθοπλασίες, καθώς και τις δυνατότητες παραβίασης του συνόρου μύθου και πραγματικότητας. Εξηγείται κατά πόσον σε επίπεδο υπερκειμενικής ζενετικής διακειμενικότητας τα υποκείμενα έργα καθορίζουν τη μυθοπλασία του έργου-πλαισίου, του εγκιβωτισμένου ή και των δύο, και αν δικαιώνεται ο χαρακτηρισμός υποκείμενο ως ενθυλακωμένο έργο στο υπερκείμενό του πρωτεύον. Η συνεξέταση συμβάλλει στον έλεγχο τού κατά πόσον η εγκιβωτισμένη ή η πλαισιωτική μυθοπλασία, που αρδεύεται από την προϋπάρχουσα κειμενική τραγική, επική ή άλλη κλασική παράδοση, κυρώνει ή υπονομεύει τις τραγικές δέσεις και λύσεις ή διανοίγει προοπτικές σε νέους μύθους. Μέσα από την εξέταση, διαφαίνεται πώς ο χειρισμός του θεάτρου εν θεάτρω γίνεται ένας χειρισμός μιας ρητορικής περί της ύπαρξης, της αναβίωσης ή του θανάτου του αρχαίου μύθου στο πεδίο της νεωτερικότητας. / -