Αντικείμενο της εργασίας είναι το εξαμηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό «Ποίηση», που εκδόθηκε στην Αθήνα από το 1993 ως το 2007 και, ειδικότερα, η ευρετηρίαση του περιοδικού, η οποία συνοδεύεται από την παρουσίαση της ταυτότητας και της ύλης του. Η μελέτη επιχειρεί να αναδείξει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τη φυσιογνωμία του περιοδικού, καθώς και τις τάσεις που εκφράζονται, οι οποίες αποτελούν σημαντικό δείκτη διαμόρφωσης του ποιητικού τοπίου μέσα στα πολιτισμικά συμφραζόμενα. Η εργασία είναι διαρθρωμένη σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος παρουσιάζονται τα στοιχεία ταυτότητας του περιοδικού, η έκδοση και το πρόγραμμα της «Ποίησης». Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται η ύλη του περιοδικού• στόχος είναι να διαφανεί το κλίμα που διαμορφώνεται μέσα από τις σελίδες της «Ποίησης». Εξετάζονται τα λογοτεχνικά κείμενα, τα δοκίμια και τα κείμενα λογοτεχνικής θεωρίας και κριτικής, που δημοσιεύονται στο περιοδικό. Σε επόμενο κεφάλαιο, του ίδιου μέρους, γίνεται λόγος για τις μόνιμες στήλες «Διαθέσεις», «Κριτική» και «Trivia», οι οποίες συνδέονται με την επικαιρότητα και αποτελούν άμεσο δείκτη της πνευματικής κατάστασης της εποχής. Στο τρίτο μέρος δίνονται οι αρχές της ευρετηρίασης και τα ευρετήρια της «Ποίησης», τα οποία περιλαμβάνουν δέκα πίνακες. Η εργασία κλείνει με ένα επίμετρο στο οποίο δίνονται τα αριθμητικά στοιχεία της ταυτότητας του περιοδικού. / -

Η μελέτη αναφέρεται στα βασικά σημεία της ποίησης και της ποιητικής του Νάσου Βαγενά, όπως αυτά εγγράφονται από την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής "Πεδίον Άρεως" (1974) μέχρι τη συλλογή "Στη νήσο των Μακάρων" (2010), στη διασαφήνιση των όρων παρωδία και διακειμενικότητα και στη μεταξύ τους σχέση. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής αφορά την εξέταση της επανεγγραφής των ειδών, την παρώδηση προγενέστερου ποιητικού λόγου και μύθου, τον εντοπισμό των κειμένων-προτύπων και τη μελέτη της λειτουργίας τους. Σκοπός της μελέτης είναι να αναδείξει ποιες από αυτές τις διακειμενικές σχέσεις λειτουργούν ανατρεπτικά, αναδεικνύοντας την ειρωνική και παρωδιακή διάσταση της ποίησής του από κοινού και σε συμφωνία με τη διαλογική. / The study refers to the main points of poetry and poetic of Nasos Vayenas, as registered by the publication of his first poetry collection "Πεδίον άρεως" (1974) to "Στη Νήσο των Μακάρων" (2010), to clarify the terms parody and intertextuality and their relationship. Most of this concerns the examination of the rewriting of species, the parody of poetry and myth, identifying the text-patterns and study their function. This study aims to show which of these intertextual relations operate subversively, highlighting the ironic and burlesque dimension of his poetry together and in agreement with the interactive.

Η παρούσα διδακτορική διατριβή κινήθηκε γύρω από έναν κεντρικό άξονα: την ιστορία και την κριτική της λογοτεχνίας στα δύο μεγάλα γένη της αρχαίας ελληνικής γραμματείας (επική και λυρική ποίηση). Στόχος της είναι η εξέταση της αρχαίας λογοτεχνικής κριτικής στο αριστοτελικό corpus με βάση το στερεότυπο κείμενο, προκειμένου να μελετηθούν αναλυτικά η λειτουργία, η σπουδαιότητα και τα όριά της. Μπορεί ο Αριστοτέλης να ασκεί αμιγώς λογοτεχνική κριτική στο Περὶ ποιητικῆς, στα κεφ. 1-12 του τρίτου βιβλίου του Περὶ ῥητορικῆς, στα βιβλία Α, α, Λ του Μετὰ τὰ Φυσικὰ και ενίοτε σε κάποια άλλα συγγράμματά του, αλλά η παρούσα εργασία στοχεύει στην περαιτέρω ανάλυση, στο μέτρο του δυνατού, όλων των αναφορών του σε κάποιον επικό ή λυρικό ποιητή και στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Η εργασία διαρθρώνεται σε επτά κεφάλαια, ακολουθούν τα συμπεράσματα (8ο κεφάλαιο), έπεται η βιβλιογραφία (πρωτογενής και δευτερογενής) και δύο ευρετήρια παραθεμάτων (αρχαίων και νεότερων κύριων ονομάτων) που βοηθούν στην ανάγνωσή της. / The present doctoral thesis was motivated by a central axis: the history and the criticism of literature in the two big genres of ancient Greek literature (epic and lyric poetry). The main objective of this dissertation is the examination of ancient literary criticism of the corpus of Aristotle which is based on the stereotyped text, so that the function, the importance and its limits are studied analytically. Aristotle exerts constructive literary criticism in the Poetics, in third book of Rhetoric (chapters 1-12), in the books A, a, L of Metaphysics and occasionally in some of his other works, however, the present approach aims at the further analysis, as much as possible, of all reports on an epic or lyric poet and the inference of useful conclusions. The research is divided into seven chapters, the conclusions (ch. 8), the bibliography (primary and secondary) and two indeces passages (ancient and new principal names) that help the interpretation.

Eξέταση της χρήσης των λέξεων μῦθος, λόγος, ὅμοιος και ἐπιεικής στην Ποιητική του Αριστοτέλη. Παρουσίαση των τρόπων με τους οποίους ερμηνεύονται οι παραπάνω όροι και προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων που δημιουργεί η χρήση των όρων αυτών μέσα από τη διατύπωση σχετικών παρατηρήσεων. Μελέτη των σχέσεων μεταξύ των ουσιαστικών μῦθος και λόγος καθώς και προσπάθεια διευκρίνισης της σημασίας των επιθέτων ὅμοιος και ἐπιεικής στα κεφάλαια 2, 13 και 15 της Ποιητικής με βάση τη σύγκριση μεταξύ ζωγραφικής και ποίησης. / In the present study, we examine, to a greater or lesser extent, the terms mythos, logos, homoios and epieikēs as used in Aristotle’s Poetics. The aim of this short survey is primarily to present several interpretations of what Aristotle means by mythos, logos, homoios and epieikēs, proposed by some scholars, before attempting to solve the problems which the use of the aforementioned terms causes by making a few relevant remarks. Regarding the first two terms mentioned above, we inquire into the relationship between these terms as well as the relationship between the concepts which are signified by them, while, concerning the terms homoios and epieikēs, we mainly attempt to clarify the meaning of these particular adjectives in chapters 2, 13 and 15 of the Poetics, taking into account the comparison of poetry to painting, made in some interesting passages of the treatise. Our approach to the core of the problem is based, in any case, on the Aristotelian belief that, as regards the scientific thought, it is essential that one should perceive the similarities of things, which, however, differ much from each other.

Η ευαισθησία και η γενικότερη κοσμοαντίληψη του Σκαρίμπα αντανακλάται στην ανθρωπογεωγραφία της ποίησής του. Ο δημιουργός άλλωστε είναι ο φορέας της εξωτερίκευσης των πολλαπλών προσωπικοτήτων στους στίχους του. Στην παρούσα εργασία γίνεται ξεχωριστή αναφορά στους στίχους που αφορούν υπαρξιακές αναζητήσεις του ποιητή καθώς και για τα βιογραφικά του ποιήματα. Επίσης παρουσιάζονται τα πρόσωπα της ποίησης σύμφωνα με τις ιδιότητες που αυτά φέρουν, όπως για παράδειγμα η μορφή της γυναίκας (ως γυναίκα – όραμα, ως κούκλα, ως μορφή από το παρελθόν που επανέρχεται στη θύμηση του ποιητικού εγώ, ως νεαρή αγνή κόρη, γυναίκα της υψηλής κοινωνίας και του χωριού, γυναίκα που κάνει παρέα και φλερτάρει με ανδρικές παρέες, ως δυναμική γυναίκα, συνδεδεμένη με το θαλασσινό στοιχείο, κλπ.). Στους στίχους του Σκαρίμπα σημαντική είναι η εμφάνιση της γυναικείας μορφής ως μάνα. Η ανδρική μορφή παρουσιάζεται ως επί το πλείστον στο περιθώριο. Επίσης ξεχωριστή αναφορά γίνεται και στα ποιήματα τα οποία αφιέρωσε ο ποιητής σε φίλους του ή τα έγραψε με αφορμή τη δράση κάποιου γνωστού του προσώπου. Αναλύεται και η ιδιότητα του φίλου και της παρέας, παρουσιάζονται στίχοι που αφορούν την δράση ανώνυμου πλήθους, τις θύμησες νεκρών προσώπων, τη θεϊκή (αγγελική) και διαβολική ιδιότητα. Στο επόμενο μέρος της εργασίας αναλύεται το περιβάλλον ή οι συνθήκες στις οποίες δρουν τα πρόσωπα. Στο τέταρτο μέρος της εργασίας αναλύεται η φυλική ταυτότητα των ποιημάτων σύμφωνα με τα πρόσωπα που παρουσιάζονται σε αυτά. Αναφορά γίνεται και στα ποιήματα όπου δεν γίνεται αναφορά ως προς το φύλο των δρώντων πρόσωπων και χαρακτηρίζονται ως άφυλα. Στο πέμπτο μέρος της εργασίας σημειώνονται συνοπτικά οι τρόποι περιγραφής και απόδοσης των χαρακτήρων καθώς και κάποιες τεχνικές του ποιητή. Στο έκτο μέρος της εργασίας σημειώνονται τα συμπεράσματα από τη μελέτη της ανθρωπογεωγραφίας στους στίχους του Σκαρίμπα. Στο τέλος παρουσιάζονται πίνακες που αφορούν: (α) τις ιδιότητες των προσώπων, (β) τη φυλική ταυτότητα και (γ) το περιβάλλον των δρώντων προσώπων. Στους πίνακες σημειώνονται οι τίτλοι των ομαδοποιημένων ποιημάτων και δίπλα σε παρένθεση με συντομογραφία ο χώρος που τα συναντάμε. / Skarimpas' sensitivity and general Cosmo-theory is mirrored at his poetry heroes and several identities. Actually the author, throughout his lines and the many characters he describes, winds up at self expression, externalization and comes at his own exhibition of feelings. At this project we will be able to see the complexion the woman (in many shapes it appears in society), as well as the shapes of the man, of the friends, of the dead people, the angelic and devil figures. We can also see the analysis of the environment and the general atmosphere in which figures act. At the fourth part, the gender of poems is created according the persons appear in them. At the fifth part poet 's technicals about description are given summarily. At the sixth part we can see the conclusions of skarimbas' human geography. At the end, tables are given in order to band together (a) the properties defining the figures, (b) the gender identity, (c) the environment. At the tables the titles of the poems are also given.

Ο σκοπός της παρούσας μεταπτυχιακής εργασίας είναι η μελέτη της συλλογιστικής πορείας του Πρόκλου, έτσι όπως διαμορφώνεται στο έργο του Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας υπόμνημα, όσον αφορά στις έννοιες της παιδείας και της πολιτικής. Η έννοια της παιδείας εξετάζεται από τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο μέσα από το πρίσμα των προτροπών και των απαγορεύσεων που έχει προτείνει ο Πλάτωνας στο έργο του Πολιτεία για την ορθή διαμόρφωση της προσωπικότητας των νέων, όπως για παράδειγμα ο «εξορισμός» της ποίησης του Ομήρου από την παιδεία των νέων, εξαιτίας της χρήσης της έννοιας της μίμησης και των μύθων. Η μουσική αναδεικνύεται ως βασικό και ιδιαιτέρως σημαντικό μάθημα στην παιδεία των νέων μέσα από την επιλογή των κατάλληλων αρμονιών και ρυθμών. Ο Πρόκλος σχολιάζει εκτενώς την καινοτόμα άποψη του Πλάτωνα για την κοινή παιδεία που θα πρέπει να λάβουν τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες μέσα στην πόλη, ώστε να επιτευχθεί η δυναμική συμμετοχή και ανάληψη των πολιτικών καθηκόντων από όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως. Η έννοια της πολιτικής εξετάζεται από τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο μέσα από την έννοια της δικαιοσύνης, η οποία κατέχει κεντρικό ρόλο στην Πολιτείαν του Πλάτωνα, καθώς και μέσα από την αναλογία της τριμερής διάκρισης των μερών της ψυχής και των μερών της πόλης με σκοπό να καταστεί σαφές ότι κάθε άνθρωπος και κατ’ αναλογίαν κάθε πόλη διακατέχονται από την αρετή της δικαιοσύνης μόνο όταν τα μέρη τους συμβιώνουν αρμονικά. Σε αντίθετη περίπτωση επέρχονται παθογενείς καταστάσεις τόσο στην ψυχή όσο και στην πόλη. Τέλος, ο Πρόκλος αναφέρεται διεξοδικά και στην μεταβολή των πολιτευμάτων στην Πολιτείαν του Πλάτωνα, επιχειρώντας να τονίσει ότι η ελλιπής και η μη ορθή παιδεία των νέων θα οδηγήσει σε διχοστασία τους άρχοντες με αποτέλεσμα την κατάλυση της άριστης πολιτείας. Η παιδεία λοιπόν, αποτελεί εκείνον τον θεσμικό και γνωσιολογικό παράγοντα που κατά την γνώμη του Πρόκλου, στηριζόμενος στις απόψεις του Πλάτωνα, θα επιτύχει να αναδείξει εκείνους τους ηγέτες οι οποίοι θα είναι ικανοί για την πολιτική και πολιτιστική ανασυγκρότηση της κοινωνίας. / The purpose of the present M.A. dissertation is to study the reasoning process of Proclus about the concepts of education and politics, as they discussed in Plato’s Republic. The concept of education is examined by the Neo-Platonic philosopher through the prism of prompts and prohibitions that have proposed by Plato for the proper conformation of the personality of young people, such as the “exile” of Homer’s poetry because of the use of the concepts of imitation and myths. The music is emerging as an essential and very important lesson in the education of young people through the selection of the appropriate harmonies and rhythms. Proclus has also commented extensively on the innovative aspect of Plato on the common education which should take both men and women in the city, so as to achieve active involvement and commitment of the political duties of all citizens. The concept of policy considered by the Neo-Platonic philosopher through the concept of justice, which has central role in Plato’s Republic, and through the tripartite separation of the soul and the city in order to make clear that every person and every city, in the basis of their analogy, possess the virtue of justice only when their parts coexist harmoniously. Otherwise, occurre pathogenic conditions both in the soul and in the city. Finally, Proclus refers thoroughly to the change of political regimes in Plato’s Republic, attempting to emphasize that the incomplete and incorrect education of young people will lead to controversies between rulers, resulting in the destruction of the excellent state. Education, therefore is that institutional and epistemic agent that will succeed to highlight those leaders who will be able in the political and cultural reconstruction of the society.