Η Ιδέα του Αγαθού, όπως υποστηρίζει ο G. Santas προηγείται από κάθε τι άλλο στη μέση περίοδο του Πλάτωνα τόσο από ηθικής, όσο και από γνωσιολογικής και οντολογικής πλευράς, και η εκτίμηση αυτή προκύπτει από συζητήσεις που έγιναν το τελευταίο τέταρτο του αιώνα αναφορικά με τη μεταφυσική του Πλάτωνα. Σύμφωνα με τον G. Santas, η θεωρία της Ιδέας του Αγαθού στην Πολιτεία αντιπροσωπεύει το εγχείρημα του Πλάτωνα να βασίσει την ηθική και πολιτική του στη θεωρία των Ιδεών. Γιατί ο Πλάτων προσδίδει τόση υπεροχή στην Ιδέα του Αγαθού; Ποια αντίληψη περί αγαθότητας είχε στο μυαλό του, η οποία του επέτρεπε να θεωρήσει την Ιδέα του Αγαθού όχι μόνο ως την τελική αιτία των πράξεών μας αλλά επίσης και ως την αιτία της ικανότητάς μας να γνωρίζουμε και ακόμη ως την αιτία της ουσίας και της ύπαρξης των Ιδεών; Και ποια ήταν σύνδεση που έβλεπε ανάμεσα στην Ιδέα του Αγαθού και στα μαθηματικά; είναι τα τρία ερωτήματα που θέτει ο G. Santas. Στόχος αυτής της διπλωματικής εργασίας είναι να διερευνηθεί και να αναλυθεί ερμηνευτικά η οντολογική – γνωσιολογική και η ηθική – αξιολογική προτεραιότητα της Ιδέας του Αγαθού έναντι των άλλων Ιδεών στα κεντρικά βιβλία της Πολιτείας του Πλάτωνα. Ειδικότερα στο 1o κεφάλαιο τονίζεται πως η γνώση της Ιδέας του Αγαθού βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των Ιδεών και με την επενέργειά της κάνει χρήσιμη και τη δικαιοσύνη και όλα τα άλλα όντα, ενώ χωρίς την γνώση της δεν έχει κανένα όφελος η γνώση πολλών πραγμάτων. Στο 2ο κεφάλαιο επισημαίνεται πως η Ιδέα του Αγαθού είναι η αιτία της γνώσης και της αλήθειας. Αυτά τα δύο συσχετίζονται με το Αγαθό , αλλά δεν ταυτίζονται με αυτό. Τονίζεται πως τα αντικείμενα της γνώσης γίνονται γνωστά από το Αγαθό, αντλούν το είναι τους και την ουσία τους από αυτό, όμως το Αγαθό δεν είναι ουσία, αλλά ανώτερο από αυτήν. Στο 3ο κεφάλαιο τονίζεται πως ο διαλεκτικός βρίσκεται σε καλύτερη γνωσιολογική θέση από τον μαθηματικό καθώς ο τελευταίος μιλά για τα ορατά σχήματα όμως αυτό που σκέπτεται και για το οποίο κάνει τις υποθέσεις του είναι τα πρότυπά τους. Χρησιμοποιεί τα αισθητά σχήματα και έτσι το μαθηματικό του ένστικτο και η σκέψη του υπόκειται σε λάθη. Ο διαλεκτικός αντίθετα βρίσκεται σε καλύτερη γνωσιολογική θέση καθώς μιλά για την φύση των Ιδεών άμεσα και όχι διαμέσου των εικόνων τους, ασχολείται αποκλειστικά με τις Ιδέες τόσο κατά την ανάβαση προς όσο και κατά την κατάβαση από την Ιδέα του Αγαθού. Έχει κατανοήσει τη φύση των Ιδεών και έτσι κοιτάζοντας από την Ιδέα του Αγαθού προς τα κάτω δεν θα μπερδέψει ποτέ τις Ιδέες με τα αισθητά. Στο 4 ο κεφάλαιο τονίζεται πως η εξάσκηση της διαλεκτικής συντελεί στο να κατανοούμε διανοητικά τις Ιδέες, κατανόηση η οποία οδηγεί στη γνώση του Αγαθού, που είναι ο σκοπός της φιλοσοφίας. Στο 5 ο κεφάλαιο αναπτύσσονται οι θέσεις της I. Murdoch περί της πολλαπλής φιλοσοφικής διάστασις της Ιδέας του Αγαθού όπως αυτές διατυπώνονται στο κριτικό της δοκίμιο με τίτλο "The Sovereignity of Good". / Objective of this diplomatic work is to analyze explanatory the ontologikal –gnwsiologikal and moral –evaluative priority of the Idea of the Good against the other Ideas in the central books of State of Plato.

Στόχος της παρούσας πτυχιακής εργασίας είναι να εξηγήσει το ρόλο που έχει σε ένα γραπτό κείμενο και στην κατανόησή του ο συγγραφέας, υπό ποιους όρους το κατανοεί ο αναγνώστης και κυρίως τη λειτουργία του ίδιου του γραπτού κειμένου στη διπλή σχέση του τόσο με τον συγγραφέα όσο και με τον αναγνώστη. Αφετηρία για τη μελέτη αυτή αποτελεί η σύγχρονη συζήτηση στη φιλολογία και τη θεωρία της λογοτεχνίας, σχετικά με την πρόθεση του συγγραφέα. Δύο κείμενα του Πλάτωνα, ο «Φαίδρος» και η «7η Επιστολή», θα βοηθήσουν να παρουσιαστεί πιο αναλυτικά το ζήτημα της κατανόησης. / The aim of this dissertation is to explain: a) the role of the author in a written text and in its understanding, b) under which circumstances the reader understand the written text and c) the function of the written text. Main point of this study is the contemporary discussion between philology and theory of literature, as far as the intention of the author is concerned. The analysis of two books of Plato, “Phaedrus” and “Seventh Letter”, will contribute to the presentation of the matter of understanding more extensively.

Η συγκεκριμένη έρευνα επιδιώκει την διερεύνηση της φύσης των τριών διακριτών γενών του όντος, στηριζόμενη στις αναφορές του πλατωνικού Τίμαιου. Αρχικά, διευρενάται η φύση του γένους της Υποδοχης και στην συνέχεια γίνεται η απόπειρα προσέγγισης των γενών του Είναι και του Γίγνεσθαι, ενω επιδιώκεται παράλληλα και η ανάλυση των χαρακτηριστικών των υπο εξέτασιν γενών. Εξετάζοντας την σχέση των γενών, αντιλαμβανόμαστε την θέση στην οποίαν κατατάσσονται στην πλατωνική, αξιολογική ιεραρχία. Με αυτόν τον τρόπο, επιδίωκεται η κατανόηση του είδους της πραγματικότητας του γιγνόμενου κόσμου, αλλά και η απόλυτη πραγματικότητα του Είναι που υπερβαίνει τον αισθητό κόσμο. / This research aims to investigate the nature of the three distinct kind of Being, based on reports of Plato's Timaeus. Firstly, we are going to discover the nature of the third kind, the Receptacle,and then we are attempt to analyze the kind of Being and Becoming. Furthermore,we present and analyze the characteristics of the kinds, which are investigated.Examining the relationship of Being,Becoming and Chora it is possible to understand the position in which they possess in Platonic hierarchy. In this way,we could understand the kind of reality of sensible world and the ultimate reality of Being which is beyond the observable universe.

Η παρούσα εργασία καταπιάνεται με το μύθο και τη διαλεκτική όπως αυτά παρουσιάζονται σε συγκεκριμένους διαλόγους του Πλάτωνα. Στο πρώτο μέρος δίνεται ένα γενικό σχεδιάγραμμα για το μύθο όπως αυτός νοούταν πριν και μετά από τον Πλάτωνα αλλά και στον τρόπο που ο Πλάτωνας κατηγοριοποίησε στην Πολιτεία του, τους μύθους. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στην προσέγγιση του μύθου ως λόγου και στα στοιχεία που εν γένει διακρίνουν έναν μύθο από ένα λόγο με επιχειρήματα. Ακολούθως, εξετάζεται η διαλεκτική και οι δύο σημαντικότερες προσεγγίσεις της στην πλατωνική φιλοσοφία, δίνοντας περισσότερη έμφαση στον τρόπο παρουσίασης της, στην Πολιτεία, στον Φαίδρο, στον Φίληβο, στο Σοφιστή, και στον Πολιτικό. Η συνοπτική παρουσίαση της διαλεκτικής που επιχειρείται σε αυτή την εργασία, έχει σαν στόχο της, να μπορέσει ο αναγνώστης να διακρίνει τις γνωσιολογικές και μεταφυσικές διαφορές ανάμεσα στον μύθο και τη διαλεκτική του Πλάτωνα. Επίσης, χρησιμεύει στο να προετοιμαστεί ο αναγνώστης για την ερμηνευτική προσέγγιση των τριών μύθων που έπεται, η οποία επικεντρώνεται στη σχέση μύθου και λόγου. Επιλέξαμε τρείς επειδή δεν θα ήταν δυνατό να μελετήσουμε εδώ το σύνολο των μύθων του Πλάτωνα. Συγκεκριμένα, επιλέξαμε τον μύθο του Ηρός από την Πολιτεία, τον μύθο των κοσμικών περιόδων από τον Πολιτικό και τον μύθο της Ατλαντίδας όπως παρουσιάζεται στον Τίμαιο. Οι τρεις συγκεκριμένοι μύθοι επιλέχθηκαν για δύο κυρίως λόγους: αφενός διότι καθένας τους ανήκει σε διαφορετική κατηγορία μύθων και αφετέρου διότι καθένας τους βρίσκεται σε διαφορετικό σημείο του διαλόγου στον οποίο τον συναντάμε. Ειδικότερα, ο μύθος του Ηρός είναι εσχατολογικός και τον συναντάμε στο τέλος της Πολιτείας, ο μύθος από τον Πολιτικό είναι κοσμολογικός και βρίσκεται στη μέση του διαλόγου και ο μύθος της Ατλαντίδας είναι ψευδο-ιστορικός και βρίσκεται στην αρχή του Τίμαιου. Εδώ, επιχειρείται μια σύντομη παρουσίαση αυτών των τριών, κυρίως υπό το πρίσμα της διάκρισης μύθου και διαλεκτικής. Συγκεκριμένα, εξετάζεται κατά πρώτον, σε ποιο σημείο του κάθε διαλόγου εισάγεται έκαστος εκ των τριών μύθων και για ποιους λόγους. Κατά δεύτερον, δίδεται εν συντομία το περιεχόμενο του, στη συνέχεια ακολουθεί μια ερμηνευτική προσέγγιση και εν τέλει μια συμπερασματική εκτίμηση για το πώς ο κάθε μύθος συμβάλλει στο σύνολο του διαλόγου, του οποίου αποτελεί μέρος. Εν κατακλείδι, παρουσιάζονται κάποια συμπεράσματα που προκύπτουν από το σύνολο της παρούσας διπλωματικής εργασίας, αναφορικά με τα στοιχεία που διακρίνουν το μύθο από τη διαλεκτική στο πλατωνικό έργο. / In this paper, three of the myths of Plato are presented : the myth of Er, myth of Statesman and myth of Atlantis. The myths of Plato are presented in comparison but in relation too with his dialectics. However, before the intepretation of those three myths a brief but enlighting presentation of myth before and after Plato was attempted as well as his dialectic in particulars Platonic dialogues such as Republic, The Statesman, The Philibus, The Sophist and The Phaedrus. At the end of this paper some conclusions are presented in accordance with the content of the earlier chapters.

Ο σκοπός της παρούσας μεταπτυχιακής εργασίας είναι η μελέτη της συλλογιστικής πορείας του Πρόκλου, έτσι όπως διαμορφώνεται στο έργο του Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας υπόμνημα, όσον αφορά στις έννοιες της παιδείας και της πολιτικής. Η έννοια της παιδείας εξετάζεται από τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο μέσα από το πρίσμα των προτροπών και των απαγορεύσεων που έχει προτείνει ο Πλάτωνας στο έργο του Πολιτεία για την ορθή διαμόρφωση της προσωπικότητας των νέων, όπως για παράδειγμα ο «εξορισμός» της ποίησης του Ομήρου από την παιδεία των νέων, εξαιτίας της χρήσης της έννοιας της μίμησης και των μύθων. Η μουσική αναδεικνύεται ως βασικό και ιδιαιτέρως σημαντικό μάθημα στην παιδεία των νέων μέσα από την επιλογή των κατάλληλων αρμονιών και ρυθμών. Ο Πρόκλος σχολιάζει εκτενώς την καινοτόμα άποψη του Πλάτωνα για την κοινή παιδεία που θα πρέπει να λάβουν τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες μέσα στην πόλη, ώστε να επιτευχθεί η δυναμική συμμετοχή και ανάληψη των πολιτικών καθηκόντων από όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως. Η έννοια της πολιτικής εξετάζεται από τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο μέσα από την έννοια της δικαιοσύνης, η οποία κατέχει κεντρικό ρόλο στην Πολιτείαν του Πλάτωνα, καθώς και μέσα από την αναλογία της τριμερής διάκρισης των μερών της ψυχής και των μερών της πόλης με σκοπό να καταστεί σαφές ότι κάθε άνθρωπος και κατ’ αναλογίαν κάθε πόλη διακατέχονται από την αρετή της δικαιοσύνης μόνο όταν τα μέρη τους συμβιώνουν αρμονικά. Σε αντίθετη περίπτωση επέρχονται παθογενείς καταστάσεις τόσο στην ψυχή όσο και στην πόλη. Τέλος, ο Πρόκλος αναφέρεται διεξοδικά και στην μεταβολή των πολιτευμάτων στην Πολιτείαν του Πλάτωνα, επιχειρώντας να τονίσει ότι η ελλιπής και η μη ορθή παιδεία των νέων θα οδηγήσει σε διχοστασία τους άρχοντες με αποτέλεσμα την κατάλυση της άριστης πολιτείας. Η παιδεία λοιπόν, αποτελεί εκείνον τον θεσμικό και γνωσιολογικό παράγοντα που κατά την γνώμη του Πρόκλου, στηριζόμενος στις απόψεις του Πλάτωνα, θα επιτύχει να αναδείξει εκείνους τους ηγέτες οι οποίοι θα είναι ικανοί για την πολιτική και πολιτιστική ανασυγκρότηση της κοινωνίας. / The purpose of the present M.A. dissertation is to study the reasoning process of Proclus about the concepts of education and politics, as they discussed in Plato’s Republic. The concept of education is examined by the Neo-Platonic philosopher through the prism of prompts and prohibitions that have proposed by Plato for the proper conformation of the personality of young people, such as the “exile” of Homer’s poetry because of the use of the concepts of imitation and myths. The music is emerging as an essential and very important lesson in the education of young people through the selection of the appropriate harmonies and rhythms. Proclus has also commented extensively on the innovative aspect of Plato on the common education which should take both men and women in the city, so as to achieve active involvement and commitment of the political duties of all citizens. The concept of policy considered by the Neo-Platonic philosopher through the concept of justice, which has central role in Plato’s Republic, and through the tripartite separation of the soul and the city in order to make clear that every person and every city, in the basis of their analogy, possess the virtue of justice only when their parts coexist harmoniously. Otherwise, occurre pathogenic conditions both in the soul and in the city. Finally, Proclus refers thoroughly to the change of political regimes in Plato’s Republic, attempting to emphasize that the incomplete and incorrect education of young people will lead to controversies between rulers, resulting in the destruction of the excellent state. Education, therefore is that institutional and epistemic agent that will succeed to highlight those leaders who will be able in the political and cultural reconstruction of the society.