The aim of the study: by historical and prospective cohort studies to investigate the validity of postconcussion syndrome as a useful clinical entity in adults. The objectives of the study: 1. To determine the prevalence and degree of headache, dizziness and cognitive dysfunction as well as headache diagnoses after concussion and in controls with minor non-head injuries 2-3 years after the trauma and to make a comparison of these symptoms in both groups. 2. To evaluate the degree of all other symptoms attributed to the postconcussion syndrome 2-3 years after concussion and to compare it with the degree of the same symptoms experienced by controls. 3. To determine the prevalence and duration of acute posttraumatic headache. 4. To determine the prevalence and degree of symptoms of the postconcussion syndrome after concussion and in controls 3 months and 1 year after the trauma and to make a comparison of these symptoms in both groups. 5. To compare the severity of symptoms 1 year after the trauma between concussion patients and controls in relation to marital status and education. 6. To evaluate the influence of duration of unconsciousness and anterograde amnesia on the severity of headache and cognitive dysfunction. The present study was unable to confirm the concept of the postconcussion syndrome as a useful diagnostic entity. The postconcussion syndrome has therefore little validity.

Concussion is a popular clinical topic that has been the subject of unprecedented recent media coverage. As concerns about the potential short- and long-term implications of repetitive head injury in sports such as football continue to mount, the proper clinical management of concussion seems to increase in importance. The days of ignoring the ''ding'' on the sideline are definitely over. A series of updated clinical evaluation and management recommendations from international experts are highlighted in this review. The clinical presentation of an acute concussion, both the typical and more subtle variations, may be evaluated with new validated sideline evaluation tools (eg, Sports Concussion Assessment Tool 2). In addition, the role of computerized neuropsychological and balance testing in the acute and ongoing evaluation are discussed, along with how they contribute to the return-to-play decision. Same-day return to play is outdated, and the relative insensitivity of current neuroimaging modalities to demonstrate structural damage is highlighted. New therapeutic interventions such as amantadine and cognitive rest may improve recovery time. The appropriate management of concussion typically results in a normal functional and neurocognitive outcome. The recommendations in this article may guide clinicians, with varying degrees of prior experience managing concussion, to increase the likelihood of an excellent outcome.

Traumatic Brain Injury (TBI) affects approximately 1.7 million persons in the United States annually, 75% are categorized as mild (mTBI). Most persons who experience mTBI will recover, however an estimated 10% will develop Postconcussion Syndrome (PCS). Evidence supports a relationship between perceived stress, salivary cortisol, and depressive symptoms in persons after TBI; however, there are no known studies exploring these relationships in the PCS patient population. A sample of 17 men and women diagnosed with PCS were recruited from Southwest and Central Virginia. Data collection included the Rivermead Postconcussion Questionnaire, Perceived Stress Scale-10, Center for Epidemiological Studies-Depression Scale and the PROMIS Emotional Distress (ED)- Depression Short form (SF). Salivary cortisol was collected with a SalivaBio Oral Swab Collection System. Data were analyzed with Wilcoxon Rank-Sum and Pearson’s Chi Square. Spearman’s Rank Order Correlation Coefficients were used to compare variables for correlation. We found a statistically significant relationship between stress and depression (Spearman rho=0.87; p <0.0001); however, we did not find a statistically significant relationship between stress and cortisol (Spearman rho=-0.11; p =0.6887) or depression and cortisol as measured by the CES-D (Spearman rho=-0.10; p=0.6989) and the PROMIS ED-Depression SF (Spearman rho= -0.40; p=0.1327). While perceived stress may impact report of depressive symptoms in persons diagnosed with PCS, much is unknown about the influence of other factors in the development of this syndrome. More research is needed to identify mechanisms behind the presence of PCS to further inform our understanding of this condition, and to apprise the development of nursing interventions.

Η συχνότητα εμφάνισης του μεταδιασεισικού συνδρόμου μετά από ελαφρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις στις ανεπτυγμένες χώρες κυμαίνεται από 40% έως 80% κατά τις πρώτες εβδομάδες μετά τον τραυματισμό. Ωστόσο, σχεδόν το 50% των ασθενών αναφέρουν συμπτώματα έως και 3 μήνες μετά και το 10-15% από αυτούς για περισσότερο από ένα χρόνο. Οι ελαφρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και το μεταδιασεισικό σύνδρομο αποτελούν σοβαρό πρόβλημα δημόσιας υγείας, μιας και το ποσοστό επαγγελματικής ανικανότητας που οφείλεται σε αυτά εκτιμάται από 12% για 2 μήνες έως και 20% για 1 χρόνο, με τον αντίστοιχο οικονομικό και κοινωνικό αντίκτυπο. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να προσδιοριστούν τα χαρακτηριστικά και να εκτιμηθεί η συχνότητα εμφάνισης του μεταδιασεισικού συνδρόμου σε έναν ενήλικο ελληνικό πληθυσμό, ταυτόχρονα με την καταγραφή των δημογραφικών στοιχείων και των παραμέτρων που αφορούν αποκλειστικά στις ελαφρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις στην ίδια πληθυσμιακή ομάδα. Υλικό-Μέθοδοι: Η προοπτική αυτή μελέτη πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, στη Δυτική Ελλάδα. Η συλλογή των ασθενών με ελαφρά κρανιοεγκεφαλική κάκωση ξεκίνησε τον Μάιο του 2006 και ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2008. Πεντακόσιοι τριάντα εννέα ασθενείς με ελαφρές κρανιοεγκεφαλικές κεφαλής συμπεριλήφθηκαν με τυχαία διαλογή στην μελέτη. Συνολικά, 223 ασθενείς (223/539: 41,5%) (άνδρες 63% και γυναίκες 37%) πληρούσαν τα κριτήρια του "Colorado Medical Society Guidelines" για τον καθορισμό της διάσεισης, με μέση ηλικία τα 30 έτη (εύρος: 18.5-57.5). Η παρακολούθηση των ασθενών συνεχίστηκε μέσω τηλεφωνικών συνεντεύξεων στους 1, 3 και 6 μήνες μετα-τραυματικά, οπότε ρωτήθηκαν εάν εμφάνισαν οποιοδήποτε από τα κοινά μεταδιασεισικά συμπτώματα (ICD-10 κριτήρια). Αποτελέσματα: Το ποσοστό του μεταδιασεισικού συνδρόμου στο τέλος του πρώτου, του τρίτου και του έκτου μήνα μετά τον τραυματισμό υπολογίστηκε σε 10,3%, 6%, και 0,9%, αντίστοιχα, δηλαδή 4-8 φορές μικρότερο σε σχέση με τις άλλες μελέτες. Το μεταδιασεισικό σύνδρομο βρέθηκε να είναι συχνότερο μεταξύ των γυναικών (17%) και μεταξύ των ατόμων με αιμορραγική διάθεση (26%), σε σύγκριση με τους άνδρες και τους ασθενείς χωρίς διαταραχές πήξεως, αντίστοιχα. Επιπλέον, το μεταδιασεισικό σύνδρομο παρατηρήθηκε σε υψηλότερα ποσοστά σε ανθρώπους που υπέστησαν επίθεση ή κακοποίηση, σε σύγκριση με άλλου είδους ατυχήματα καθώς και σε ασθενείς με μετατραυματική ανοσμία. . Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματά μας βρίσκονται σε αντίθεση με προηγούμενες μελέτες άλλων ανεπτυγμένων χωρών, όπου η συχνότητα εμφάνισης του μεταδιασεισικού συνδρόμου ήταν αξιοσημείωτα υψηλή. Οι πολιτιστικές διαφορές όσον αφορά στα προσδοκώμενα συμπτώματα μετά την κάκωση, οι διαφορές στο νομικό πλαίσιο και το ασφαλιστικό καθεστώς μεταξύ των χωρών και η έλλειψη αξίωσης αποζημίωσης, θα μπορούσαν να εξηγήσουν το χαμηλό ποσοστό των χρόνιων συμπτωμάτων στους Έλληνες. Από όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, αυτή είναι η πρώτη προοπτική μελέτη για τον καθορισμό της επίπτωσης του μεταδιασεισικού συνδρόμου σε Έλληνες ενήλικες και η πρώτη που καταγράφει δημογραφικά στοιχεία και παραμέτρους που να αφορούν αποκλειστικά στις ελαφρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Τα συμπεράσματα αυτά , εάν επιβεβαιωθούν από μεγαλύτερες σειρές, θα μπορούσαν να εγείρουν ερωτήματα , όπως π.χ. ποιοι ασθενείς πάσχουν πραγματικά και εάν θα μπορούσε να αποφευχθεί η απουσία τους από την εργασία, μιας και το κόστος της χαμένης παραγωγικότητας λόγω του μεταδιασεισικού συνδρόμου στις ανεπτυγμένες χώρες φαίνεται να είναι ιδιαίτερα υψηλό. / The prevalence of postconcussion syndrome following mild traumatic brain injury in developed countries varies from 40% to 80% during the first weeks after injury. However, as many as 50% of patients report symptoms for up to 3 months and 10-15% of them for more than a year. Mild head injuries and postconcussion syndrome represent a very serious public health issue, as estimates of occupational disability range from 12% at 2 months to 20% at 1 year, with severe concomitant social and financial impact. The objective of this study is to determine the characteristics and estimate the prevalence of postconcussion syndrome in an adult Greek population and to reveal demographics and injury characteristics concerning exclusively mild head injuries in the same cohort. Material-Methods: This prospective study was undertaken in the University Hospital of Patras in Western Greece. Recruitment of patients with mild traumatic brain injury began on May 2006 and finished on May 2008. Five hundred and thirty nine patients (539) with mild head injury were randomly recruited. Overall, 223 patients (223/539: 41,5%) (male 63% and female 37%) met the inclusion criteria of the ΄΄Colorado Medical Society Guidelines΄΄ for concussion, with median age 30 years (range: 18.5-57.5). The patients had a follow-up through telephone interviews at 1, 3 and 6 months post-injury and were asked about having any of the common postconcussion symptoms (ICD-10 criteria). Results: The rate of postconcussion syndrome at the end of the first, third and sixth month post-injury, was estimated at 10.3%, 6%, and 0.9%, respectively, which was 4-8 time less than other studies. Postconcussion syndrome was found to be more frequent among women (17%) and among individuals with bleeding diathesis (26%), compared with men and patients without clotting disorders, respectively. In addition, postconcussion syndrome affected in higher rates people who sustained assaults in comparison with other types of accident and was also more frequent among patients with posttraumatic anosmia. Conclusions: Our results are in contrast with previous studies in other developed countries, where the prevalence of the postconcussion syndrome was remarkably higher. The cultural differences regarding symptom expectation and the lack of compensation might explain the low rate of chronic symptoms in Greeks. To our knowledge, this is the first prospective study to estimate the prevalence of postconcussion syndrome among Greek adults and also the first trial in recording demographics and injury characteristics concerning exclusively mild head injuries in the same cohort. If further studies confirm our results in the future, reasonable queries could emerge, such as which patients really do suffer and whether their absence from work could have been avoided, as the cost of the lost productive work time after mild head injuries is extremely high.