No description available.

Στόχος της εργασίας είναι να διερευνήσει τη σχέση των αισθητών πραγμάτων με τις Ιδέες εξετάζοντας όχι μόνο το γεγονός της ίδιας της συμμετοχής, αλλά και τον τρόπο που αυτή επιτυγχάνεται, καθώς και τα προβλήματα που ανακύπτουν από την εν λόγω σχέση. Σε κάθε διάλογο χωριστά επιχειρούμε να εξετάσουμε ποια είναι τα προβλήματα εκείνα που οδηγούν τον Πλάτωνα στη θέση της Θεωρίας των Ιδεών, καθώς και το αν επιλύονται και με ποιόν τρόπο. Πιο συγκεκριμένα, στον Φαίδωνα οι Ιδέες παρουσιάζονται για πρώτη φορά με πιο συστηματικό τρόπο, ως εκείνες οι οντότητες οι οποίες είναι υπεύθυνες για το ότι τα επιμέρους αισθητά αντικείμενα έχουν μια συγκριμένη ιδιότητα. Οι Ιδέες εισάγονται στον διάλογο ως ένα ακόμα επιχείρημα για την αθανασία της ψυχής. Ωστόσο, είναι σημαντικό να συγκρατήσουμε ότι και τα επιχειρήματα που προηγούνται αυτού, στηρίζονται στις Ιδέες και μας παρέχουν σημαντικές πληροφορίες τόσο για τις ίδιες όσο και για τη σχέση τους με τα αισθητά. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο το κεντρικό ζήτημα της εργασίας εξετάζεται στο σύνολο του διαλόγου, ώστε να γίνει σαφές πώς προκύπτει η Θεωρία των Ιδεών και το πρόβλημα της μέθεξης των αισθητών σε αυτές. Περνώντας στο δεύτερο κεφάλαιο της εργασίας, διαπιστώνουμε ότι η πρώτη συζήτηση περί Ιδεών γίνεται στο τέλος του πέμπτου βιβλίου της Πολιτείας και λειτουργεί ως επεξήγηση της θέσης ότι κυβερνήτες της ιδανικής πολιτείας πρέπει να είναι οι φιλόσοφοι, οι οποίοι είναι γνώστες της αλήθειας. Όπως και στον Φαίδωνα, έτσι και εδώ προκύπτει ότι για κάθε σύνολο πραγμάτων υπάρχει και μια Ιδέα (507b, 596a) στην οποία αυτά μετέχουν και αποκτούν την ανάλογη ιδιότητα. Ωστόσο, μια Ιδέα έχει εξέχουσα θέση στον συγκεκριμένο διάλογο και δεν είναι άλλη από την Ιδέα του Αγαθού. Η Ιδέα του Αγαθού, έτσι όπως εξετάζεται στο παρόν κεφάλαιο, δεν μας προσφέρει πολλά αναφορικά με τη μέθεξη των αισθητών στα Είδη, αλλά η σημασία της έγκειται σε ένα διαφορετικό τύπο μέθεξης, αυτόν των Ιδεών στην Ιδέα του Αγαθού. Η μελέτη της σχέσης Ιδεών και αισθητών πραγμάτων, ολοκληρώνεται στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο της παρούσης εργασίας, μέσα από την εξέταση του Παρμενίδη. Έτσι όπως εξετάζουμε το ζήτημα της μέθεξης στο παρόν κεφάλαιο, το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται τόσο στις λεπτομέρειες αναφορικά με τη Θεωρία των Ιδεών, όσο και στον εντοπισμό και την εξέταση των παραδοχών του Σωκράτη. Επιχειρούμε μια συνολική μελέτη του κεντρικού θέματος, της μέθεξης, όχι μόνον έτσι όπως αυτό παρουσιάζεται στον Παρμενίδη, αλλά και στη σχέση του με τους δύο προηγούμενους διαλόγους. / --

[pt] A tese pretende investigar a ontologia defendida pelo personagem Sócrates nos diálogos platônicos. Em oposição à interpretação majoritariamente aceita, que atribui ao personagem Sócrates a adesão a duas ontologias distintas, defendo a hipótese de que o Sócrates dos diálogos platônicos argumenta consistentemente a partir de uma única proposta ontológica. Esta proposta consiste na postulação de entidades inteligíveis realmente existentes que atuam como causa das propriedades dos objetos sensíveis. A tese divide-se em duas partes. Na primeira parte, começo por analisar as particularidades da composição platônica, assim como a formação do paradigma atual de leitura das obras de Platão. Em um segundo momento, tomo como foco os diálogos iniciais e defendo que a ontologia subjacente à argumentação de Sócrates nestas obras é a mesma que encontramos nos diálogos médios. No último capítulo da primeira parte, apresento a argumentação socrática dos diálogos médios e demonstro como, nestas obras, a ontologia dos diálogos iniciais é apresentada de maneira explícita e mais informativa. A segunda parte da tese consiste em uma análise das críticas à Teoria das Ideias que encontramos no diálogo Parmênides. No primeiro momento desta segunda parte, argumento que o Sócrates do Parmênides está, novamente, defendendo a mesma proposta ontológica dos diálogos médios e iniciais. Posteriormente, demonstro como as críticas formuladas pelo personagem Parmênides são válidas e realmente apresentam problemas relevantes para teoria socrática. / [en] This dissertation aims to investigate the ontology proposed by the character Socrates in the Platonic dialogues. In opposition tothe mostly accepted interpretation which attributes to the character Socrates the adoption of two distinct ontologies, I defend the hypothesis that the Socrates of the Platonic dialogues consistently argues from within a single ontological theory. This theory consists in the postulation of real and existing intelligible entities that act as the cause of the properties of sensible objects. The dissertation is divided in two parts. In the first part, I analyze the particularities of the Platonic composition as well as the construction of the actual reading paradigm of the Platonic works. In a second moment, I start investigating the first dialogues and claim that the ontological theory that underlies Socrates arguments in these works is the same as the one we can find in the middle dialogues. In the last chapter of the first part, I expose the Socratic arguments from the middle dialogues and I show how, in these woks, the underlying ontology of the first dialogues is more explicitly and informatively presented. The second part of the dissertation consists in an analysis of the critiques of the Theory of Forms that we find in the Parmenides dialogue. In the first moment of this second part, I argue that the Socrates from the Parmenides is again defending the same ontological theory from the middle and first dialogues. Afterwards, I show how the critiques constructed by the character Parmenides are valid and do present significant problems to the ontological theory of Socrates.