Στην εργασία αυτή μελετάται η θνησιμότητα κατά αιτία θανάτου στον Ελληνικό πληθυσμό για τα έτη 1981-2000. Ειδικότερα μελετάται η θνησιμότητα για οκτώ αιτίες θανάτου και για τα δύο φύλλα και για συγκεκριμένες ομάδες ηλικιών. Η μελέτη γίνεται με τη βοήθεια δημογραφικών δεικτών όπως ο ακαθάριστος δείκτης θνησιμότητας, ο τυποποιημένος δείκτης θνησιμότητας και οι ειδικοί κατά ηλικία δείκτες θνησιμότητας κατά αιτία θανάτου και κατά φύλλο. Εξετάζονται επίσης οι πίνακες συνάφειας με χρήση της θεωρητικής κατανομής x2 (διωνυμική κατανομή) η οποία προϋποθέτει τη σύμπτυξη των δεδομένων με τη μορφή ενός δισδιάστατου πίνακα συχνοτήτων. Στη περίπτωση αυτή οι γραμμές του πίνακα αποτελούνται από τις κατηγορίες της μιας μεταβλητής και οι στήλες από τις κατηγορίες της άλλης, ενώ στον εσωτερικό χώρο βρίσκονται οι συχνότητες που αντιστοιχούν σ' όλους τους δυνατούς συνδυασμούς των κατηγοριών των δύο μεταβλητών. Η πιο απλή περίπτωση ενός πίνακα συνάφειας που εξετάζεται είναι ο τετράπτυχος πίνακας (2 Χ 2) ο οποίος προκύπτει από τη διαξονική ταξινόμηση των συχνοτήτων των δύο δίτιμων μεταβλητών. Τα κύρια αποτελέσματα της μελέτης είναι: - Η μείωση της θνησιμότητας κατά τα έτη που μελετώνται. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από τη μείωση του τυποποιημένου δείκτη θνησιμότητα, τη μείωση της βρεφικής θνησιμότητας και την αύξηση της προσδοκώμενης ζωής κατά τη γέννηση. - Οι άρρενες υπόκεινται σε μεγαλύτερη θνησιμότητα από ότι οι θήλεις. - Οι αιτίες που παρουσιάζουν αύξηση τα τελευταία έτη είναι, τα ατυχήματα από μεταφορικά μέσα, τα νεοπλάσματα στόματος και οργάνων του αναπνευστικού και τα καρδιακά για τα δύο φύλα, ενώ τα υπόλοιπα νεοπλάσματα αυξάνουν μόνο για τους άρρενες. Όλες οι υπόλοιπες αιτίες παρουσιάζουν μείωση. / -

Ο τύπος του κατάγματος είναι ένας ανεξάρτητος προδιαθεσικός παράγων για την μεγάλης διάρκειας θνητότητα στους ασθενείς με κάταγμα στην περιοχή του ισχίου. Αφού η μικρής διάρκειας θνητότητα δεν σχετίζεταιμε τον τύπο του κατάγματος,η χειρότερη πρόγνωση στα διατροχαντήρια κατάγματα πιθανά σχετίζεται με έμφυτα χαρακτηριστικά του ασθενούς. / In conclusion the type of fracture is an independent predictor of long-term mortality in patients with hip fractures. Since the short-term mortality was not correlated with the type of the fracture, the worse prognosis of the intertrochanteric type may be probably related to inherent characteristics of patients.

Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν να μελετηθεί η επίδραση του μηχανικού-ακουστικού ερεθισμού στη βιοφυσική εικόνα του εμβρύου με μια προοπτική τυχαιοποιημένη μελέτη Το υλικό της μελέτης απετέλεσαν γυναίκες με μονήρεις κυήσεις, ηλικία κύησης 30 + 0 εβδομάδες και βιοφυσική εικόνα ≤ 8/10. Οι γυναίκες με τυχαίο τρόπο κατατάσσονταν σε μια από δύο ομάδες. Στην ομάδα Α εφαρμοζόταν ακουστικός ερεθισμός διάρκειας 3 δευτερολέπτων με ένα τεχνητό λάρυγγα. Αν η βιοφυσική εικόνα παρέμενε μη φυσιολογική για 30 λεπτά, ακολουθούσε η εφαρμογή ενός δεύτερου ερεθίσματος, ίδιου με το πρώτο και εκτίμηση της βιοφυσικής εικόνας για ακόμη 30 λεπτά. Στην ομάδα Β ο χρόνος παρατήρησης παρατάθηκε για 60 λεπτά (δύο διαστήματα των 30 λεπτών) , ώστε να συμφωνεί με το χρόνο εξέτασης των γυναικών της ομάδας Α. Οι κυήσεις αντιμετωπίστηκαν με βάση την τελική βαθμολογία της βιοφυσικής εικόνας. Όσες γυναίκες γέννησαν περισσότερο από 24 ώρες από την τελευταία εξέταση δεν περιελήφθησαν στη μελέτη. Τα κριτήρια αξιολόγησης ήταν ενδομήτριος θάνατος, καισαρική τομή για εμβρυϊκή δυσπραγία, βαθμολογία Apgar < 7 στα 5 λεπτά από τον τοκετό, κεχρωσμένο αμνιακό υγρό (από μηκώνιο) και εισαγωγή στη ΜΕΘ νεογνών. Η μηδενική υπόθεση ήταν ότι η εφαρμογή του ακουστικού ερεθισμού δεν μεταβάλλει τις στατιστικές παραμέτρους της δοκιμασίας. Συνολικά 2,833 γυναίκες εισήλθαν στη μελέτη και συγκεκριμένα 1,349 στην ομάδα Α και 1,484 στην ομάδα Β. Η εφαρμογή του ακουστικού ερεθισμού μείωσε σημαντικά τον αριθμό των θετικών δοκιμασιών στην ομάδα Α σε σχέση με την ομάδα Β (4.74% vs. 6.67%, p < 0.05) και αύξησε την επίπτωση των κριτηρίων αξιολόγησης στην υποομάδα των γυναικών με θετική τελική δοκιμασία (positive likelihood ratio: 24.1-CI 95%: 11.12-52.46 vs. 7.52-CI 95%: 4.93-11.46), χωρίς να τροποποιεί το περιγεννητικό αποτέλεσμα. Επιπλέον, η ειδικότητα, η θετική προγνωστική αξία και η ακρίβεια της μεθόδου βελτιώθηκαν σημαντικά στην ομάδα Α,όπως επίσης και η αρνητική προγνωστική αξία για τους ενδομήτριους θανάτους. Συμπερασματικά, η εφαρμογή του μηχανικού-ακουστικού ερεθισμού σε περιπτώσεις που υπάρχει υποψία για εμβρυϊκή δυσπραγία, βελτιώνει την αποτελεσματικότητα της μεθόδου (βιοφυσικής εικόνας), μειώνοντας τις ψευδώς θετικές δοκιμασίες και βελτιώνοντας την ακρίβεια της μεθόδου. Θα πρέπει δε να θεωρείται ως μέσο μιας πιο ενδελεχούς εμβρυϊκής εκτίμησης σε αυτές τις περιπτώσεις. / OBJECTIVES: To verify the effect of vibroacoustic stimulation on biophysical profile score, with a prospective randomised study. STUDY DESIGN: All women with singleton pregnancy, gestational age ≥ 30 weeks, intact membranes and biophysical profile score ≤ 8/10 entered the study, after giving written consent, and were randomised to two groups. In group A, a 3-second stimulus with an artificial larynx was applied; if biophysical profile remained abnormal for 30 minutes, a second stimulus was applied, and it was assessed again. In group B the observation time was extended for 60 minutes to match the time periods of group A. Pregnancies were managed by final test score and patients delivering more than 24 hours apart from last examination were disregarded from the study. Outcome criteria were intrauterine deaths, caesarean sections for fetal distress, Apgar score < 7 at 5 minutes postpartum, meconium-stained amniotic fluid and neonatal intensive care unit admissions. Our null hypothesis was that application of vibroacoustic stimulation does not alter test’s statistical parameters. RESULTS: 1,349 patients were randomised in group A, and 1,484 in group B (2,833 in total). When comparing group A to B, application of vibroacoustic stimulation significantly decreased the number of positive tests (4.74% vs. 6.67%, p < 0.05) and increased the prevalence of outcome criteria in this subgroup (positive likelihood ratio: 24.1-CI 95%: 11.12-52.46 vs. 7.52-CI 95%: 4.93-11.46), without altering perinatal outcome. Furthermore, specificity, positive predictive value and test accuracy were significantly improved, as well as negative predictive value for intrauterine death. CONCLUSION: Vibroacoustic stimulation improves the efficiency of biophysical profile score by decreasing false positive tests and improving test accuracy and should be considered as a means of a more thorough fetal evaluation when fetal compromise is suspected.