Η απόπειρα ν’ ανιχνεύσουμε μέσω των αποσπασμάτων την εξέλιξη των χαρακτηριστικών της Νέας Κωμωδίας συνιστά την ουσιαστική και την εις βάθος μελέτη της. Ιδιαιτέρως χρήσιμη προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί ν’ αποδειχτεί και η προσέγγιση των σωζόμενων σπαραγμάτων των ησσόνων ποιητών, η οποία προσθέτει στοιχεία που αφορούν το ευρύτερο πλαίσιο της Νέας Κωμωδίας, συμβάλλει στην παρακολούθηση των εξελικτικών τάσεων και προσφέρει πληρέστερη εικόνα σ’ ένα χώρο όπου κυριαρχεί ο Μένανδρος. Ένας από τους ήσσονες ποιητές, τα διασωθέντα αποσπάσματα του οποίου αποτελούν το αντικείμενο μελέτης της παρούσας εργασίας, είναι ο Βάτων. Ο Βάτων δραστηριοποιείται στην Αθήνα, κατά το πρώτο μισό του 3ου αι. π.Χ. Το γεγονός ότι οι πάπυροι δεν αναφέρουν πληροφορίες γι’ αυτόν, με εξαίρεση τη μαρτυρία του P. Herc. 1018 (βλ. απ. 8 Κ-Α), επιβεβαιώνει το γεγονός ότι το έργο του δεν ξεχώρισε μεταξύ των συγχρόνων του και δεν κατάφερε τελικά να διασωθεί στο σύνολό του. Ωστόσο αποσπάσματά του δεν έλειπαν από Ανθολογίες και συλλογές, όπως το έργο του Αθήναιου και του Στοβαίου. Η έμμεση παράδοση λοιπόν διέσωσε τέσσερις τίτλους κωμωδιών: Αἰτωλός, Ἀνδροφόνος, Εὐεργέται, Συνεξαπατῶν και επτά αποσπάσματα συνολικά. / Fragments of comic poet Baton.

Στόχος της εργασίας αυτής είναι η εξέταση της σχέσης του σκώμματος με την κωμωδία και η παρατήρηση της τεχνικής αυτής στον σημαντικότερο κωμικό ποιητή, τον Αριστοφάνη. Συγκεκριμένα, στις έντεκα σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη τα πρόσωπα που γίνονται στόχος, τα χαρακτηριστικά και τους λόγους για τους οποίους σκώπτονται, αν τα σκώμματα είχαν έρεισμα στην πραγματικότητα και την επίδραση που είχαν στη ζωή των διακωμωδουμένων και των θεατών. / -

Τα αγγεία της Κάτω Ιταλίας και η αττική κωμωδία του 4ου αιώνα π.Χ. Στην παρούσα μελέτη γίνεται προσπάθεια της όσο το δυνατόν αντικειμενικής παρουσίασης των επιστημονικών θέσεων σχετικά με το ζήτημα των αγγείων της Κάτω Ιταλίας. Ως αντικείμενο αναφοράς της μελέτης έχουν επιλεγεί τέσσερα αγγεία που κατατάσονται από τους μελετητές στην ομάδα των αγγείων της Κάτω Ιταλίας και, σύμφωνα με αρκετούς, πρέπει να αποκαλούνται «φλυακικά» καθώς εμφανίζουν ορισμένα τυπικά, χαρακτηριστικά στοιχεία. Η επιλογή των συγκεκριμένων αγγείων οφείλεται σε ορισμένες ιδιαιτερότητές τους. Οι απεικονίσεις τους διακρίνονται για τη χαρακτηριστικά ρεαλιστική αποτύπωση των μορφών, οι οποίες διαγράφονται με μεγάλη λεπτομέρεια όσον αφορά την ενδυματολογική τους εμφάνιση και τα χαρακτηριστικά του προσωπείου τους. Επιπλέον, σε ένα από αυτά ζωηρές χειρονομίες συνοδεύονται από την ύπαρξη «φράσεων». Επιπροσθέτως, και με στόχο τη δημιουργία ενός πλαισίου κατανόησης του θέματος, δίνονται στοιχεία για τη μορφή του θεάτρου την Κλασική Εποχή, καθώς το φλυακικό δράμα, αν και σχεδόν άγνωστο ως κείμενο, αντιμετωπίζεται και ως θεατρικό δρώμενο. Τέλος, και με δεδομένο ότι σε ένα από τα υπό μελέτη αγγεία απεικονίζεται ο μύθος του Τήλεφου, γίνεται μια ευρεία αναφορά στις απεικονίσεις του συγκεκριμένου θέματος. / Vases of South Italy and Attic comedy of the 4th century BC In the present study an effort is made possible objective presentation of scientific positions on the issue of vases of Lower Italy.

Στόχος της μετά χείρας εργασίας είναι η παρουσίαση του Μίμου της Χαριτίου (εισαγωγή, κείμενο -κριτικό υπόμνημα, μετάφραση, ερμηνευτικό υπόμνημα) και η εστίαση στα προβλήματα που προκύπτουν από την αποσπασματική φύση του κειμένου (αναδιάρθρωση της πλοκής, χαρακτήρες που διαμορφώνουν την δράση, ειδικός σκηνικός apparatus, σκηνοθετική οργάνωση). Η κύρια εστίαση, ωστόσο, στρέφεται στις λογοτεχνικές αξιώσεις του εν λόγω Μίμου και στις αναλογίες που εμφανίζει με αισθητικά καταξιωμένα λογοτεχνικά είδη. / The aim of this essay is to present the Mime "Charition" (Introduction,text-apparatus criticus, translation, commentary) and focus on the problems that occupied the literary research and emerge through the fragmentary nature of the Mime, such as the reformation of the plot, the structure, the apparatus scaenicus.However, the dominant question is the literary claims of ''Charition'' along with references to its lingual merits, its closely related subjects and the analogies it bears with a wide range of literary texts.

The aim of this essay is to explore the relation between actor and costume in the context of theatrical discourse and using as an axis Heracles’ lion skin. The word actor is used to denote the agent of theatrical/mimetic action while the word costume stresses the function and power of a theatrical costume. In the Introduction section the context of the research is being described. The methodological field is that of the recently explored theatrical discourse which derives from metatheatrical studies and is based on critical treatises on theatre. In the first chapter the importance of lion skin as a prominent costume for the articulation of theatrical discourse is being analyzed from different angles. In chapter two the metatheatrical use of Heracles’ lion skin is used as a base for the construction of theatrical discourse about the function of theatre in a dramatic text. In the following section, Heracles’ lion skin is used to describe actor’s relation to his tragic skeue and is also reconstructed anew as a pantomime costume indicative of the dynamics developed between performer and costume. In Libanius’ A Reply to Aristidis On Behalf of Dancers the emphasis on the transformative power of the costume is being discussed (chapter 4). In chapter 5 the emergence of lion skin in the debate around the relation between actor and costume constitutes the epilogue of a long-lasting debate on the dynamics of relation between actor and costume. / Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να εξερευνήσει την σχέση μεταξύ ηθοποιού και κοστουμιού στο πλαίσιο του λόγου περί θεάτρου και χρησιμοποιώντας ως άξονα για τη συζήτηση αυτή την λεοντή του Ηρακλή. Η λέξη «ηθοποιός» χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον υπεύθυνο της θεατρικής ή μιμητικής πράξης ενώ η λέξη «κουστούμι» χρησιμοποιείται για να δοθεί έμφαση στη λειτουργία και δύναμη ενός θεατρικού κουστουμιού. Στην εισαγωγή περιγράφεται το πλαίσιο της έρευνας. Το μεθοδολογικό πεδίο είναι αυτό του πρόσφατα μελετημένου λόγου περί θεάτρου ο οποίος προέρχεται από μελέτες για το μεταθέατρο και βασίζεται σε συγγράμματα που συζητούν το ρόλο του θεάτρου. Στο πρώτο κεφάλαιο διερευνάται από διάφορες οπτικές γωνίες η σημασία της λεοντής ως κατεξοχήν κοστουμιού για την άρθρωση του λογου περι θεάτρου. Στο κεφάλαιο δύο η μεταθεατρική χρήση της λεοντής του Ηρακλή χρησιμοποιείται ως βάση για την δημιουργία συζήτησης για τη λειτουργία του θεάτρου μέσα σε ένα δραματικό κείμενο. Στην επόμενη ενότητα, η λεοντή του Ηρακλή χρησιμοποιείται για να περιγραφεί η σχέση του ηθοποιού με την τραγική σκευή του και επιπλέον συνθέτεται εκ νέου ως κουστούμι της παντομίμας ενδεικτικό της δυναμικής σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κουστούμι. Στο έργο του Λιβάνιου Απάντηση στον Αριστείδη Υπέρ των Ορχηστών συζητείται η έμφαση που δίνεται στην δύναμη του κουστουμιού να μεταμορφώνει αυτόν που το ενδύεται (κεφάλαιο 4). Στο κεφάλαιο 5 η επανεμφάνιση της λεοντής στη συζήτηση για τη σχέση του ηθοποιού με το κουστούμι συνιστά τον επίλογο μια μακραίωνης συζήτησης για τη δυναμική που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο πιο σημαντικούς παράγοντες για την δημιουργία και τη λειτουργία του θεάτρου.

Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί στη διερεύνηση της σκηνικής προσέγγισης της αριστοφανικής κωμωδίας στο Εθνικό Θέατρο, καθώς επίσης και της κριτικής της πρόσληψής, μέσα από το παράδειγμα των Νεφελών. Η σκηνοθεσία των Νεφελών σε κλειστό χώρο το 1951 από τον Σωκράτη Καραντινό, σηματοδότησε την έναρξη των παραστάσεων της αττικής κωμωδίας στο Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας. Ο Καραντινός, ο οποίος βασίσθηκε σε ιστορικές και αρχαιολογικές πηγές, προσπάθησε να εφαρμόσει τον αρχαίο τρόπο σκηνικής παρουσίασης. Ωστόσο από τις αρχαιοπρεπείς Νεφέλες του, έλειπε τελείως το κωμικό και το διονυσιακό στοιχείο του αριστοφανικού πνεύματος. Παρά τις αντικρουόμενες κριτικές η παράσταση του Καραντινού έθεσε τις βάσεις για έναν σοβαρό προβληματισμό πάνω στη σκηνική παρουσίαση της αττικής κωμωδίας στο Εθνικό Θέατρο. Ο Αλέξης Σολομός (1970) προσπάθησε να «ζωντανέψει» τον Αριστοφάνη εφαρμόζοντας τις αρχές που διατύπωσε στην πραγματεία του: «Ο ζωντανός Αριστοφάνης». Σύμφωνα με τον Σολομό η αρχαία κωμωδία έχει συγγένειες με σύγχρονες μορφές κωμωδίας, όπως είναι τα διάφορα νούμερα της επιθεώρησης, του τσίρκου, του μιούζικ χολ. Υιοθετώντας αυτές τις σκηνικές φόρμες κατάφερε να κάνει τον Αριστοφάνη προσιτό στο ευρύ κοινό, ιδιαίτερα στο φεστιβάλ της Επιδαύρου και των Αθηνών. O Κώστας Μπάκας με την έλευσή του στο Εθνικό Θέατρο, κόμισε εκεί την αριστοφανική σκηνική προσέγγιση του δασκάλου του Κάρολου Κουν, ο οποίος κινήθηκε στο πλαίσιο της «ελληνικότητας» και του «ελληνικού λαϊκού εξπρεσιονισμού». Τόσο ο Κοραής Δαμάτης, (1994) όσο και ο Γιάννης Ιορδανίδης (2001), παρόλο που χρησιμοποίησαν στοιχεία από τις δύο ερμηνευτικές σχολές (ηθοποιούς που εκπαιδεύτηκαν στο Θέατρο Τέχνης, τη θεαματικότητα του Σολομού με τους πολυπληθείς χορούς, τους αναγνωρισμένους συνθέτες και τους δημοφιλείς ηθοποιούς) προσπάθησαν να διαφοροποιηθούν από αυτές, χρησιμοποιώντας κάποια νεωτερικά στοιχεία που αφορούσαν κυρίως στη μουσική, τα σκηνικά, τα κοστούμια και τη μουσική. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ιορδανίδης στις Νεφέλες του, εφάρμοσε την πρακτική της «νεοελληνικής αναλογίας», την αντικατάσταση δηλαδή των αγνώστων προσώπων, πραγμάτων, γεγονότων κλπ. της αριστοφανικής κωμωδίας, από ανάλογα γνωστά της σύγχρονης νεοελληνικής ζωής, ιστορίας, τέχνης, παράδοσης κλπ. / This study aims to explore the staging approach to Aristophanic comedy at the National Theatre, as well as its critical reception, through the example of The Clouds. The 1951 indoor direction of The Clouds by Sokrates Karantinos marked the outset of the performances of Attic comedy at the Greek National Theater. Karantinos, based on historical and archaeological sources, tried to apply the ancient way of staging. However, his archaic Clouds lacked completely the comic and the Dionysiac element of the Aristophanic spirit. Despite its controversial reviews, Karantinos’ performance laid the foundation for a serious questioning over the staging of Attic comedy at the National Theater. Alexis Solomos (1970) tried to “revive” Aristophanes applying the principles he put forward in his treatise: “The living Aristophanes.” According to Solomos the ancient comedy has affinities with modern forms of comedy such as the various numbers of the revue, the circus and the music hall. Adopting these stage forms he managed to make Aristophanes accessible to the general public, especially at the Epidaurus and Athens Festivals. Kostas Bakas with his advent at The National Theater in 1984, he brought there the Aristophanic stage approach of his teacher Karolos Koun, who moved into the frame of “Hellenism” and “Greek Folk Expressionism.” Both, Korais Damates (1994) and Yannis Iordanides (2001) although they used some elements of the two interpretative schools of Attic comedy (actors trained at the Art Theatre, the pageantry of Solomos with the numerous choruses, acknowledged composers and popular protagonists ) they tried to differentiate from them, using various innovative elements concerning mainly the sets, the costumes and the music. It should be noted that Iordanides in his Clouds applied the practice of the “Modern Greek analogy” which is the replacing of the unknown persons, things, facts etc. of the ancient comedy by analogous known ones from the Modern Greek life, history, art, tradition etc.