No description available.

This thesis investigates historical interpretation in late nineteenth and early twentieth century stage costume, approached through a study of Herbert Beerbohm Tree's (1852- 1917) productions. The concept of 'Historical Escapism', an idea developed by the author, will be put forward as an alternative to the more commonly used 'Historical Realism' as a more suitable and all-encompassing phrase. Tree staged many historical eras and covered wildly varying themes, from Shakespearean tragedy to modem comedies. To a large extent the success of these plays depended upon the beauty of the 'stage tableaux' presented. At first glance, surviving stage photographs might seem to be perfectly straightforward representations of a given historical period. On closer inspection it becomes clear that they were, on the contrary, heavily influenced by the contemporary fashionable line-and overwhelmingly so in costume. It is in this respect that the idea of 'Historical Escapism' will be used as an academic theory. Whilst there is a wealth of information on Tree from a theatrical, performance and literary history point of view, practically no scholarly research has been undertaken from the perspective of the fashion and art historian. A practice-as-research technique will be employed here to definitively illustrate to what extent these costumes mirrored or influenced contemporary dress-and therefore how nineteenth and twentieth century practitioners referenced and re-imagined both their past and their own contemporaneousness. This thesis will look at four plays, one costume from each discussed in detail, coupled with an overview of the cultural climate into which the play was launched, and the implications of Tree's staging choices on the art and fashion of the period. Providing such an overview will lead us to a consideration of the reception of the costumes by the audience and press, with emphasis on whether the--often predicted- resurgence of historical fashions in mainstream and couture dress actually happened. Throughout, the question of how these influences were modified or exaggerated in the quest for Historical Realism, familiarity, extravagance and poignant nostalgia on the nineteenth and early twentieth century British stage will be discussed.

The aim of this essay is to explore the relation between actor and costume in the context of theatrical discourse and using as an axis Heracles’ lion skin. The word actor is used to denote the agent of theatrical/mimetic action while the word costume stresses the function and power of a theatrical costume. In the Introduction section the context of the research is being described. The methodological field is that of the recently explored theatrical discourse which derives from metatheatrical studies and is based on critical treatises on theatre. In the first chapter the importance of lion skin as a prominent costume for the articulation of theatrical discourse is being analyzed from different angles. In chapter two the metatheatrical use of Heracles’ lion skin is used as a base for the construction of theatrical discourse about the function of theatre in a dramatic text. In the following section, Heracles’ lion skin is used to describe actor’s relation to his tragic skeue and is also reconstructed anew as a pantomime costume indicative of the dynamics developed between performer and costume. In Libanius’ A Reply to Aristidis On Behalf of Dancers the emphasis on the transformative power of the costume is being discussed (chapter 4). In chapter 5 the emergence of lion skin in the debate around the relation between actor and costume constitutes the epilogue of a long-lasting debate on the dynamics of relation between actor and costume. / Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να εξερευνήσει την σχέση μεταξύ ηθοποιού και κοστουμιού στο πλαίσιο του λόγου περί θεάτρου και χρησιμοποιώντας ως άξονα για τη συζήτηση αυτή την λεοντή του Ηρακλή. Η λέξη «ηθοποιός» χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον υπεύθυνο της θεατρικής ή μιμητικής πράξης ενώ η λέξη «κουστούμι» χρησιμοποιείται για να δοθεί έμφαση στη λειτουργία και δύναμη ενός θεατρικού κουστουμιού. Στην εισαγωγή περιγράφεται το πλαίσιο της έρευνας. Το μεθοδολογικό πεδίο είναι αυτό του πρόσφατα μελετημένου λόγου περί θεάτρου ο οποίος προέρχεται από μελέτες για το μεταθέατρο και βασίζεται σε συγγράμματα που συζητούν το ρόλο του θεάτρου. Στο πρώτο κεφάλαιο διερευνάται από διάφορες οπτικές γωνίες η σημασία της λεοντής ως κατεξοχήν κοστουμιού για την άρθρωση του λογου περι θεάτρου. Στο κεφάλαιο δύο η μεταθεατρική χρήση της λεοντής του Ηρακλή χρησιμοποιείται ως βάση για την δημιουργία συζήτησης για τη λειτουργία του θεάτρου μέσα σε ένα δραματικό κείμενο. Στην επόμενη ενότητα, η λεοντή του Ηρακλή χρησιμοποιείται για να περιγραφεί η σχέση του ηθοποιού με την τραγική σκευή του και επιπλέον συνθέτεται εκ νέου ως κουστούμι της παντομίμας ενδεικτικό της δυναμικής σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κουστούμι. Στο έργο του Λιβάνιου Απάντηση στον Αριστείδη Υπέρ των Ορχηστών συζητείται η έμφαση που δίνεται στην δύναμη του κουστουμιού να μεταμορφώνει αυτόν που το ενδύεται (κεφάλαιο 4). Στο κεφάλαιο 5 η επανεμφάνιση της λεοντής στη συζήτηση για τη σχέση του ηθοποιού με το κουστούμι συνιστά τον επίλογο μια μακραίωνης συζήτησης για τη δυναμική που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο πιο σημαντικούς παράγοντες για την δημιουργία και τη λειτουργία του θεάτρου.

Cette thèse cherche à comprendre et à analyser les fondements historiques, sociaux, culturels et genrés d’une méconnaissance et d’une sous-valorisation actuelles des costumiers et des costumières, en accordant un primat à leur parole propre. Traitant des origines théoriques de l’art costumier à partir de l’apparition de l’appellation professionnelle consacrée, la première partie retrace le parcours et les luttes multiples de Pierre-Nicolas Sarrazin, en cherchant à identifier les motifs de l’échec de la valorisation professionnelle entreprise par ce dernier au XVIIIe siècle. La deuxième partie présente, à partir de l’analyse d’un recueil d’entretiens de costumiers d’aujourd’hui, les notions de métiers de service et de rapport de commande, de genre et de « souci de l’autre » comme étant les caractéristiques de cette activité professionnelle, et autant de leviers potentiels d’oppression. Enfin, la troisième partie étudie la carrière de Dominique Fabrègue – spécialiste de la coupe en un morceau – en tant que « fabrique » d’une œuvre dont la portée est esthétique et critique, de manière à défendre l’idée que l’art costumier constitue un art à part entière, qui pour être second dans l’élaboration d’un spectacle, n’est pas pour autant secondaire. / This work aims at analyzing the historical, social, cultural and gender factors responsible for the current undermining of the costume designers and makers profession. The first part consists in a historical research onthe theoretical origins of the Art of Costume starting with the appearance of the professional vocable - Costumier - invented by Pierre-Nicolas Sarrazin, as well as a study of the means this latter used to promote his field of work during the 18th century and how he came to fail. The second part is an interview-collection (2013 to 2016) - based reflection on the order nature of the work, the gender characterization of the workers and « care » as a creative motivation. It demonstrates how these specifics are potential ways to oppress the costume designers and makers and to deny them the appreciation and salary they deserve. The third part is an a esthetic critique of Costume Designer Dominique Fabrègue’s career, and the « Cut in one piece » Artwork she specialized in. This section argues that the discipline of designing costumes is an Art in full, and as it may come second in the process of putting on a play, is not for all that secondary and shouldn’t be considered assuch.