Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πρόκλος, στο α΄ μέρος της πραγματείας του Εις τον Παρμενίδη του Πλάτωνος Β΄, διατυπώνει μία εισαγωγική σκέψη για την πλατωνική θεωρία των Ιδεών, την οποία παρουσιάζει αναλυτικά στην συνέχεια του έργου του, δηλώνοντας ρητά την αδιαμφισβήτητη αντικειμενική ύπαρξη των Ιδεών, ως αρχετύπων των όσων λαμβάνουν χώρα στον κόσμο της αισθητής εμπειρίας. Τονίζει , ότι τόσο οι Ιδέες, όσο και τα αισθητά οφείλουν την ύπαρξή τους στο Έν, την ανώτατη υπερβατική Αρχή, η οποία αποτελεί την απόλυτη ενότητα και από την οποία απορρέει το πλήθος. Επομένως, η ενότητα προηγείται του πλήθους και η εν λόγω προτεραιότητα παρουσιάζεται με μία σειρά από επιχειρήματα. Έπειτα αναζητείται η καταστατική τάξη των Ιδεών, οι οποίες βρίσκονται τοποθετημένες στον δικό τους «τόπο», συμπλέκονται χωρίς να υφίστανται αλλοιώσεις, διατηρώντας την μοναδικότητα, την ταυτότητα καθώς και την ενότητά τους. Συγκεκριμένα, παρακολουθούμε ποια είναι η ουσία και οι δυνάμεις της Ομοιότητας και της Ανομοιότητας αντιστοίχως, ποια είναι η διάταξή τους ανάμεσα στις Ιδέες ποια είναι η λειτουργική παρουσία τους και εν τέλει ποια είναι η μεταξύ τους σχέση. Πρόκειται για ένα ζήτημα που ανήκει στον συστηματικό κλάδο της μεταφυσικής οντολογίας αλλά και συγχρόνως εντάσσεται και στην ιστορία της φιλοσοφίας, καθότι παρουσιάζει ένα στάδιο της εξέλιξης μιας θεωρίας που αναπτύχθηκε τον 4ο αιώνα π. Χ. / --